Tussen partijen is het bestaan van de zorgverzekeringsovereenkomst niet in geschil. Dat [gedaagde] op grond van die overeenkomst premie moet betalen is ook niet in geschil.

[gedaagde] heeft bij dupliek drie betaalbewijzen overgelegd, van 24 februari, 25 maart en 23 april 2019. [gedaagde] stelt zich op het standpunt dat DSW deze bedragen niet of niet goed heeft verwerkt, omdat deze verwerkt zouden moeten zijn in het kader van een betalingsregeling voor de betaling van het eigen risico. Nu deze vordering ziet op de verzekeringspremie voor maart 2018 en juni 2019, is het voor deze procedure niet van belang of een betaling al dan niet ten onrechte niet in mindering is gebracht op een in een ander dossier overeengekomen betaalregeling.

[gedaagde] stelt daarnaast dat de premie voor de periode juni 2019 al is voldaan aan het CAK. DSW stelt dat zij [gedaagde] pas met ingang van juli 2019 heeft aangemeld bij het CAK, zodat van inning van de premie door het CAK geen sprake kan zijn. DSW onderbouwt haar stelling met het bij repliek overgelegde overzicht van aan- en afmeldingen bij het CAK en de opschortingen van de aanmelding die hebben plaatsgevonden. Dit overzicht heeft [gedaagde] verder niet betwist en hij heeft ook geen stukken overgelegd waaruit blijkt dat de aanmelding wel degelijk per juni 2019 zou hebben plaatsgevonden. Uit het overzicht blijkt juist dat de aanmelding per juni 2019 was opgeschort en per juli 2019 door het uitblijven van betaling weer is hervat. De vordering tot betaling van de hoofdsom wordt daarom toegewezen.

De gevorderde wettelijke rente zal eveneens worden toegewezen, nu daartegen geen nader verweer is gevoerd.

DSW maakt tevens aanspraak op een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. Voldoende gebleken is dat is voldaan aan de wettelijke vereisten, zodat ook het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten zal worden toegewezen.

[gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld.