Het standpunt van de officier van justitie is dat het feit wettig en overtuigend bewezen kan worden verklaard. De verklaring van het slachtoffer [aangeefster] (hierna: [aangeefster] ) is betrouwbaar. De aangifte is gedetailleerd, authentiek en eerlijk. Ze heeft haar verhaal, inhoudende dat verdachte haar onverhoeds en ongewenst een zoen op haar wang gaf, tegenover diverse getuigen herhaald. Verdachte heeft bovendien na het gebeuren zijn visitekaartje aan aangeefster gegeven en hij voldoet aan het signalement dat aangeefster van de dader heeft gegeven. Verdachte heeft immers een uiterlijk van iemand met een Turkse afkomst, heeft een opvallend lichte stem en ook de opgave van [aangeefster] over de geschatte leeftijd van de chauffeur klopt.

De raadsman is van mening dat niet zonder meer vaststaat dat het aan [aangeefster] overhandigde visitekaartje ook van verdachte afkomstig was, nu dit kaartje door hem in omloop is gebracht en denkbaar is dat een andere taxichauffeur dan verdachte gebruik heeft gemaakt van dat kaartje. Verder is het signalement dat [aangeefster] van de haar kussende chauffeur heeft gegeven te algemeen. Uit een onderzoek naar de taxibranche blijkt dat taxichauffeurs van allochtone afkomst inmiddels (veruit) de meerderheid vormen onder taxichauffeurs, met name Marokkanen en Turken. Verder was [aangeefster] volgens haar broer destijds “redelijk aangeschoten”, wat iets zegt over de betrouwbaarheid van haar verklaring. Ook reed verdachte toen niet in een donkere taxi – zoals verklaard door [aangeefster] – maar in een zilverkleurige. Ten slotte hebben de getuigen hun verklaring uit één en dezelfde bron: [aangeefster] . Hieruit volg dat er geen sprake is van voldoende wettig bewijs, zodat verdachte moet worden vrijgesproken.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan verdachte is ten laste gelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken. De rechtbank overweegt daartoe het volgende.

De verklaring van het slachtoffer [aangeefster] dat een taxichauffeur haar onverhoeds een zoen op haar wang heeft gegeven terwijl zij daarvan niet gediend was, is naar het oordeel van de rechtbank betrouwbaar. [aangeefster] was, zo volgt ook uit de getuigenverklaringen van haar broer en haar vriend, die zij snel na het gebeurde inlichtte, hevig ontdaan over wat haar overkomen was en haar verklaringen daarover zijn consistent en authentiek en daarom betrouwbaar.

De betreffende taxichauffeur werd als volgt door [aangeefster] omschreven: hij had geen mannelijke stem en hij had een Turks Marokkaans-achtig uiterlijk en een leeftijd tussen de 28 en 36 jaar oud. Vlak voordat [aangeefster] de taxi wilde verlaten kreeg zij een visitekaartje in haar handen met de naam “ [bedrijf] ”, voorzien van een telefoonnummer en een emailadres.

Naar het oordeel van de rechtbank is het signalement van de taxichauffeur, weliswaar passend bij verdachte, maar te algemeen om met zekerheid vast te stellen dat het verdachte was die destijds [aangeefster] heeft gekust. Het valt immers niet uit te sluiten dat meer taxichauffeurs beantwoorden aan de door [aangeefster] gegeven beschrijving van haar belager. Ten slotte is verdachte weliswaar de eigenaar van de eenmanszaak “ [bedrijf] ”, maar niet volstrekt ondenkbaar is dat een exemplaar van de volgens verdachte door hem alom verspreide visitekaartjes door een ander dan verdachte is gebruikt, mogelijk omdat die ander zijn identiteit wil verhullen. Een visitekaartje zegt immers niets over de identiteit van degene, die het kaartje uitgeeft. Een fotoconfrontatie had mogelijk meer duidelijkheid gebracht, maar die is achterwege gebleven. Nu niet zonder meer is komen vast te staan dat verdachte en de belager dezelfde persoon zijn, is het eindoordeel daarmee dat het wettig en overtuigend bewijs in deze zaak ontbreekt, zodat vrijspraak dient te volgen.