In het tussenvonnis van 23 oktober 2019 is [eiser] toegelaten te bewijzen dat partijen in het contract met het woord “koopoptie” hebben bedoeld dat hij, [eiser] , op elk moment kon zeggen “ik wil nu de woning kopen voor € 105.000,- en dat [gedaagde] dan die wil moet volgen”.

[eiser] heeft uiteindelijk afgezien van bewijslevering door het horen van getuigen en andere bewijsmiddelen heeft hij niet ingebracht. Daarmee is het feit dat hij ten grondslag heeft gelegd aan zijn vordering, namelijk dat met koopoptie in het contract is bedoeld dat hij, [eiser] , op elk moment kon zeggen “ik wil nu de woning kopen voor € 105.000,- en dat [gedaagde] dan die wil moet volgen”, niet komen vast te staan. Nu het door [eiser] gevorderde nergens anders op berust, moet de vordering worden afgewezen, met veroordeling van [eiser] als de in het ongelijk gestelde partij in de kosten van deze procedure. Die kosten worden aan de zijde van [gedaagde] begroot op € 297,- aan griffierecht, waarvan door [gedaagde] als eigen bijdrage is betaald € 81,- en € 3.414,- (2 pnt. tarief V) voor salaris advocaat.