Locatie Haarlem

Meervoudige strafkamer

Strafvonnis

Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de openbare terechtzitting van 6 november 2009 in de zaak tegen:

Primair:

en/of

opzettelijk (een) betaalpas(sen), (een) waardekaart(en), enige andere voor het publiek beschikbare kaart(en) of voor het publiek beschikbare drager(s) van identiteitsgegevens, bestemd voor het verrichten of verkrijgen van betalingen of andere prestaties langs geautomatiseerde weg, valselijk op te maken of te vervalsen met het oogmerk zichzelf of een ander te bevoordelen,

terwijl de uitvoering van dat misdrijf nog niet is voltooid;

Subsidiair:

terwijl de uitvoering van dat misdrijf nog niet is voltooid;

Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat het dossier en het verhandelde ter terechtzitting niet wijzen in de richting van een (poging tot het) opzettelijk en wederrechtelijk binnendringen in een geautomatiseerd werk (ook wel genoemd ‘computervredebreuk’), als onder primair, eerste alinea, en subisidiair ten laste gelegd. Verdachte zal hier dan ook van worden vrijgesproken.

Ten aanzien van het overigens primair tenlastegelegde overweegt de rechtbank als volgt.

Op basis van het dossier kan het volgende worden vastgesteld. Op 27 mei 2009 bevond verdachte zich bij de pinautomaat van de Fortisbank in Krommenie, gemeente Zaanstad. Ter plaatse heeft verbalisante [verbalisant] waargenomen dat verdachte een ‘koker’ tegen de bovenkant van voornoemde pinautomaat bevestigde. Met betrekking tot deze koker heeft de deskundige [deskundige] in zijn op 13 oktober 2009 als getuige-deskundige bij de rechter-commissaris afgelegde verklaring uiteengezet, dat deze een digitaal cameraatje met intern geheugen bevatte, kennelijk bestemd om ingetoetste pincodes te filmen. Met de door middel van dit apparaat, in combinatie met een paslezer (die echter niet is aangetroffen) verkregen gegevens, kan een duplicaatpas worden aangemaakt waarmee geld kan worden opgenomen.

Aan verdachte is het plaatsen van deze zogenoemde skimapparatuur onder primair ten laste gelegd als (medeplegen van) poging tot overtreding van artikel 232 eerste lid Sr. De rechtbank is echter van oordeel dat de door haar vastgestelde feiten niet opleveren een gedraging die naar uiterlijke verschijningsvorm moet worden beschouwd als te zijn gericht op de voltooiing van het voorgenomen misdrijf. De feiten staan immers nog zó ver af van het vervalsen betaalpassen dat er geen sprake zijn van een begin van uitvoering zoals bedoeld in artikel 45 lid 1 Sr. Verdachte wordt derhalve van dit deel van het primair tenlastegelegde eveneens vrijgesproken.

De rechtbank wijst in dit verband op de wet van 21 april 2004 (Stb. 2004, 180), die een uitwerking vormt van het besluit van de Raad van de Europese Unie van 28 mei 2001, betreffende de bestrijding van fraude en vervalsing in verband met andere betaalmiddelen dan contanten (PbEG L 149). Met de wet van 21 april 2004, in werking getreden op 16 juni 2004, is - onder meer - aan artikel 234 Sr het woord ‘gegevens’ toegevoegd, - waarbij het artikel voorheen alleen zag op ‘stoffen’ en ‘voorwerpen’- , en is de verwijzing naar artikel 232 Sr toegevoegd. Volgens artikel 234 Sr werd door deze wijziging ook strafbaar, hij die (…) voorwerpen, gegevens (…) zich verschaft waarvan hij weet dat zij bestemd zijn tot het plegen van [het] in (…) artikel 232, eerste lid, omschreven misdrijf. De feiten zoals deze door de rechtbank zijn vastgesteld in deze zaak vervullen de delictsomschrijving van artikel 234 Sr. Nu dit delict niet ten laste is gelegd moet de rechtbank volstaan met deze vaststelling.

Verklaart niet bewezen hetgeen verdachte primair en subsidiair is tenlastegelegd en spreekt hem daarvan vrij.