Overwegingen

1. De rechtbank doet op grond van artikel 8:54 van de Algemene wet bestuursrecht uitspraak zonder zitting.

2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000. Daarin is bepaald dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd niet in behandeling wordt genomen indien op grond van de Dublinverordening is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval heeft Nederland bij Italië een verzoek om terugname gedaan. Italië heeft dit verzoek aanvaard.

3. Eiser voert aan dat sprake is van aan het systeem gerelateerde tekortkomingen in de Italiaanse asielprocedure en de opvangvoorzieningen. De asielprocedure, leefomstandigheden en opvang van asielzoekers zijn van een zeer laag niveau. Daarnaast is eiser een alleenstaande man en is bijzonder kwetsbaar als gevolg van zeer traumatische ervaringen in zijn land van herkomst en in Italië. Doordat hij in Italië geen adequate opvang en medische zorg heeft ontvangen, zijn de fysieke en psychische klachten verergerd. Eiser stelt dat hij bij overdracht een reëel risico loopt op onmenselijke of vernederende behandeling in de zin van artikel 3 van het EVRM en artikel 4 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Hieruit blijkt dat ten aanzien van Italië niet langer van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan, aldus eiser. Daarnaast betoogt eiser dat verweerder zijn asielverzoek op grond van artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening aan zich moet trekken.