Overwegingen

1. Eiser stelt de Tunesische nationaliteit te hebben en te zijn geboren op [geboortedatum] .

2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vw.2 Daarin is bepaald dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd niet in behandeling wordt genomen indien op grond van de Dublinverordening3 is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval heeft Nederland bij Duitsland een verzoek om terugname gedaan. Duitsland heeft dit verzoek aanvaard onder verwijzing naar artikel 18, eerste lid, aanhef en onder d, van de Dublinverordening. Verweerder stelt daarom dat Duitsland verantwoordelijk is voor de behandeling van eisers asielverzoek.

Verweerder heeft geen aanleiding gezien om gebruik te maken van zijn bevoegdheid in artikel 17 van de Dublinverordening om de behandeling van het asielverzoek desondanks aan zich te trekken.

3. Eiser voert aan dat er sprake is van een risico op (in)direct réfoulement. Zijn asielaanvragen zijn tweemaal eerder in Duitsland afgewezen. Dat eiser nogmaals een asielaanvraag kan indienen in Duitsland, is slechts een formele mogelijkheid. De asielaanvraag van eiser zal weer worden afgewezen, met als gevolg dat hij naar Tunesië zal worden uitgezet waar hem een behandeling als bedoeld in de artikelen 3 van het EVRM4 en artikel 4 van het Handvest5 staat te wachten. Hij meent daarom dat in het geval van Duitsland niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan, althans dat verweerder gebruik had moeten maken van de bevoegdheid op grond van artikel 17 van de Dublinverordening.

4. Niet in het geschil is dat de autoriteiten van Duitsland in beginsel verantwoordelijk zijn voor de behandeling van de asielaanvraag van eiser. In zijn algemeenheid geldt verder dat verweerder ten opzichte van Duitsland mag uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Eiser is er niet in geslaagd om het tegendeel aannemelijk te maken. Hij heeft geen documenten overgelegd ter onderbouwing van hetgeen hij aanvoert.

5. Met het claimakkoord garandeert Duitsland dat een asielaanvraag van eiser in behandeling zal worden genomen en zijn situatie zal worden beoordeeld aan de hand van dezelfde criteria als in Nederland. De garantie van de lidstaat om het asielverzoek in behandeling te nemen omvat ook de verantwoordelijkheid dat een eventuele uitzetting niet in strijd met het verbod van réfoulement zal zijn. In dit kader geldt eveneens dat indien eiser meent dat Duitsland zijn verplichtingen jegens hem niet naleeft, voor hem de mogelijkheid bestaat om bij de (hogere) autoriteiten aldaar te klagen. Niet gebleken is dat die mogelijkheid voor eiser niet bestaat. Dat er een risico bestaat op indirect réfoulement om de enkele reden dat eiser al eerder asielverzoeken heeft ingediend in Duitsland, volgt de rechtbank dan ook niet.

6. Verweerder concludeert terecht dat Duitsland verantwoordelijk is voor de behandeling van eisers asielverzoek. Verweerder heeft geen aanleiding hoeven zien om de behandeling daarvan met toepassing van artikel 17 van de Dublinverordening aan zich te trekken.

7. Het beroep is ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.