Eiseres heeft zaken aan gedaagde geleverd en haar daarvoor op 15 september 2014 een factuur gestuurd ten belope van US$ 49.142,30. Op de factuur is een betaaltermijn gesteld van 45 dagen. Gedaagde heeft een aantal deelbetalingen verricht, maar een bedrag van US$ 43.743,74 is onbetaald gebleven. Gedaagde heeft dit bij dupliek erkend.

Eiseres vordert thans betaling van dit bedrag, vermeerderd met de wettelijke rente, buitengerechtelijke kosten en proceskosten. Gedaagde heeft, uiteindelijk, nog als verweer gevoerd dat zij niet in verzuim is geraakt omdat zij de sommatiebrief van 27 november 2015 niet heeft ontvangen. Dat de vordering opeisbaar is, staat niet ter discussie. Het Gerecht verwerpt het verweer van gedaagde, nu de op de factuur gestelde termijn moeilijk anders kan worden opgevat dan als een netto-betaaltermijn (zoals daarop ook is vermeld). Dat eiseres gedaagde later nog heeft gesommeerd tot betaling, betekent niet dat het verzuim niet al is ingetreden.

De vordering is toewijsbaar in na te melden zin. De buitengerechtelijke kosten, waartegen gedaagde bij antwoord bezwaar heeft gemaakt en ten aanzien waarvan eiseres zich bij repliek aan het oordeel van het Gerecht heeft gerefereerd, zullen worden afgewezen, nu van buitengerechtelijke werkzaamheden, anders dan ter voorbereiding van de procedure, niet is gebleken.

Gedaagde zal in de proceskosten worden veroordeeld, nu zij grotendeels in het ongelijk is gesteld.