Appellant, geboren in 1937, is vervolgde en uitkeringsgerechtigde in de zin van de Wuv. In dat verband is aanvaard dat de bij appellant aanwezige psychische klachten en hartklachten in het vereiste verband staan met de ondergane vervolging.

In januari 2014 heeft appellant een vervolgaanvraag ingediend om een voorziening in de kosten van cardio-gym. Verweerder heeft die aanvraag afgewezen bij besluit van 13 maart 2014, zoals na gemaakt bezwaar gehandhaafd bij het bestreden besluit, op de grond dat deze voorziening in verband met de uit de vervolging voortvloeiende psychische klachten en hartklachten niet medisch noodzakelijk is.

Op grond van het bepaalde in artikel 20 van de Wuv worden, kort samengevat, indien de vervolgde ziekten of gebreken heeft die door of in verband met de vervolging zijn ontstaan, de daarmee direct verband houdende extra kosten voor noodzakelijke voorzieningen volledig vergoed.

Verweerder heeft geweigerd de kosten van cardio-gym te vergoeden op de grond dat deze voorziening niet medisch noodzakelijk is vanwege de uit de vervolging voortvloeiende klachten. Dit standpunt is in overeenstemming met de adviezen van een tweetal geneeskundig adviseurs, gebaseerd op de ontvangen informatie van de huisarts en de informatie van de behandelend cardioloog van appellant.

De Raad acht het besteden besluit op grond van deze advisering deugdelijk voorbereid en gemotiveerd. In de beschikbare gegevens zijn geen aanknopingspunten gevonden om te twijfelen aan het standpunt dat verweerder, in navolging van zijn geneeskundig adviseurs, heeft ingenomen. Uit deze adviezen komt naar voren dat appellant niet vanwege zijn hartklachten is aangewezen op de gevraagde cardio-gym en dat evenmin sprake is van hartrevalidatie. Appellant heeft geen gegevens ingebracht die aanleiding geven te twijfelen aan de juistheid daarvan. De cardioloog juicht het wel toe dat appellant vanwege zijn hartfalen deelneemt aan cardio-gym/fitness maar een dergelijke algemene aanbeveling is onvoldoende om te kunnen spreken van een medische noodzaak in de zin van artikel 20 van de Wuv.

Uit het voorgaande volgt dat het bestreden besluit in rechte standhoudt en het beroep ongegrond moet worden verklaard.