Bij de aangevallen uitspraak is het beroep van appellante ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe, voor zover van belang, overwogen dat de Minister artikel 10a.6 van de Wet studiefinanciering 2000 juist heeft toegepast en het maandbedrag niet op een onjuist bedrag heeft vastgesteld.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat de studieschuld onjuist is berekend, dat de Minister ten onrechte niet spontaan tot draagkrachtmeting is overgegaan en dat zij wil weten hoe zij verder moet.

De Raad stelt vast dat het besluit van 6 april 2012 en het bestreden besluit enkel zien op de vaststelling van het maandbedrag per 1 april 2012. Met het in de rubriek Procesverloop genoemde Bericht Terugbetalen staat vast dat appellante per 1 april 2012 niets hoeft te betalen. Gebleken is voorts dat zij feitelijk niets betaald heeft. Appellante heeft dan ook geen belang meer bij een uitspraak van de Raad. Het hoger beroep zal om die reden niet-ontvankelijk worden verklaard.

Ter zitting is onder meer besproken dat appellante zich (in beginsel jaarlijks) tijdig tot de Minister moet wenden met een Verzoek verlagen maandbedrag studieschuld (verzoek om draagkrachtmeting). Aldus kan zij voorkomen dat haar toch een maandbedrag wordt opgelegd en dat zij aanmaningen en bezoeken van een deurwaarder krijgt.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.