Uitspraken

Belanghebbende exploiteert een aantal ruimten in een gemeenschapshuis te weten een sporthal, een beugelbaanhal, een horecabedrijf, een concert-/theaterzaal en drie vergaderruimten. De beugelbaanhal en concert-/theaterzaal enerzijds en de drie vergaderruimten anderzijds zijn van elkaar gescheiden door middel van schuifwanden en kunnen desgewenst gecombineerd worden.

Belanghebbende huurt het gemeenschapshuis, behoudens het deel dat met een recht van opstal door de bibliotheek wordt gebruikt, van [de gemeente] (hierna: de gemeente). Zij en de gemeente hebben daarbij geopteerd voor belaste verhuur, waarbij ervan is uitgegaan dat belanghebbende het gehuurde voor ten minste 90% voor btw-belaste doeleinden gebruikt. Belanghebbende exploiteert de sporthal, de beugelbaanhal en het horecabedrijf btw-belast.

Belanghebbende stelt de concert-/theaterzaal ( [concert-.theaterzaal] ) en de drie vergaderruimten ( [vergaderruimte 1] , [vergaderruimte 2] en [vergaderruimte 3] ) (hierna alle vier gezamenlijk ook wel aangeduid als: de zalen) tegen vergoeding ter beschikking aan haar gebruikers. In dit kader verricht belanghebbende de volgende handelingen waarvoor zij geen afzonderlijke vergoeding aan de gebruikers berekent:

Naar aanleiding van de ingediende aangifte heeft de inspecteur een teruggaafbeschikking vastgesteld. Daarbij heeft de inspecteur de aftrek van voorbelasting beperkt omdat deze volgens hem gedeeltelijk toerekenbaar is aan de vrijgestelde verhuur van de zalen. De inspecteur heeft de niet-aftrekbare omzetbelasting daarbij bepaald aan de hand van het werkelijke gebruik van de ruimten op basis van vierkante meters. Belanghebbende is in bezwaar opgekomen tegen deze correctie.

Bij uitspraak op bezwaar is de inspecteur gedeeltelijk aan belanghebbendes bezwaar tegemoetgekomen. De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar de volgens hem niet-aftrekbare omzetbelasting opnieuw berekend aan de hand van de omzetverhoudingen (pro rata) en deze vastgesteld op 4%. Hij heeft daarbij een kostenvergoeding voor de bezwaarfase vastgesteld conform het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) van € 488 (2 maal € 244). Belanghebbende is tegen deze beslissingen in beroep gegaan.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken en ter zitting.

Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, tot het vaststellen van de teruggaaf omzetbelasting tot een bedrag van € 24.920 en tot vergoeding van de in de bezwaarfase gemaakte kosten primair tot het bedrag van de werkelijke proceskosten en subsidiair tot vergoeding conform het Besluit met toepassing van een wegingsfactor 1,5. De inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat zij voor de bezwaarfase recht heeft op een integrale kostenvergoeding van € 4.000 exclusief btw.

De rechtbank stelt voorop dat voor de vergoeding van de kosten van bezwaar en beroep als uitgangspunt het forfaitaire stelsel van het Besluit geldt. Van dit forfait kan slechts worden afgeweken in bijzondere omstandigheden. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 13 april 2007, ECLI:NL:HR:2007:BA2802 beslist, dat voor een toekenning van een proceskostenvergoeding, in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit grond is, indien het bestuursorgaan het verwijt treft dat het een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (het “tegen beter weten in” criterium). Ook indien de inspecteur in vergaande mate onzorgvuldig heeft gehandeld kan aanleiding bestaan om, alle omstandigheden van het geval in aanmerking nemende, af te wijken van de forfaitaire bedragen van het Besluit (Hoge Raad 4 februari 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP2975). Belanghebbende heeft in dit verband – zakelijk weergegeven – aangevoerd dat de inspecteur met voorbijgaan aan de eerder gemaakte afspraken de aftrekbeperking zonder nadere motvering heeft berekend op basis van werkelijk gebruik in plaats van op basis van omzetverhoudingen. Naar het oordeel van de rechtbank is al hetgeen belanghebbende in dit verband heeft aangevoerd, niet zo zwaarwegend dat het de conclusie rechtvaardigt dat sprake is van bijzondere omstandigheden in voornoemde zin.

De rechtbank is ook anderszins niet gebleken van bijzondere omstandigheden die een integrale kostenvergoeding voor de bezwaarfase, althans een hogere vergoeding dan de forfaitaire kostenvergoeding, rechtvaardigen op grond van artikel 2, derde lid, van het Besluit. De inspecteur heeft voor de bezwaarfase een vergoeding toegekend voor het indienen van het bezwaarschrift en het horen en als wegingsfactor de factor 1 toegepast. De rechtbank acht dit juist. Dat de inspecteur met betrekking tot de wegingsfactor opmerkt dat het “een gemiddeld zware zaak” betreft, maakt niet dat een hogere factor in aanmerking moet worden genomen. Het beroep is dan in zoverre ongegrond.

Gelet op het voorgaande stelt de rechtbank de te vergoeden proceskosten voor het beroep vast met inachtneming van het Besluit. Op de voet van het Besluit stelt de rechtbank de te vergoeden proceskosten voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 990 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 495 en een wegingsfactor 1). De rechtbank ziet in de zwaarte van de zaak geen aanleiding uit te gaan van een hogere wegingsfactor Overige op de voet van het Besluit voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn niet gesteld.