Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de onder feit 1 en feit 3 subsidiair tenlastegelegde feiten en baseert zich daarbij op de bewijsmiddelen in het dossier. De officier van justitie acht feit 2 onvoldoende wettig en overtuigend bewezen en vordert dat verdachte hiervan wordt vrijgesproken.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging is van mening dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen en wijst er daarbij op dat het dossier onvoldoende wettig en overtuigend bewijs omvat voor alle tenlastegelegde feiten.

Ten aanzien van feit 1:

Op 12 april 2010 deed [slachtoffer 1] aangifte van een woningoverval met geweld. Die avond werd er aangebeld. Toen hij de voordeur opendeed, werd die meteen hard naar binnen geduwd. Hij zag dat er iemand naar binnen rende. Meteen hierna kwam er een tweede persoon naar binnen door wie hij met een voorwerp op zijn hoofd werd geslagen. Bij deze tweede persoon was nog een derde persoon. Aangever zag dat de persoon die als eerste de woning was binnengelopen, meteen naar de slaapkamer van zijn vrouw was gelopen. Aangever werd door de tweede persoon naar de slaapkamer van zijn vrouw gesleept. De vrouw van aangever, [slachtoffer 2] , was op dat moment ook in de slaapkamer. Hij zag dat haar mond door die eerste persoon die de woning binnenkwam was getapet en dat haar polsen voor haar buik waren vast getapet.

Mevrouw [slachtoffer 2] heeft verklaard dat zij op 12 april 2010 een jongen haar slaapkamer zag binnenkomen, en dat die jongen met zijn hand een rol tape uit zijn zak haalde. Hiermee tapete hij haar mond dicht. Daarna zag zij dat er twee andere personen binnenkwamen.

In de woning zijn stukken tape aangetroffen. Volgens de slachtoffers waren deze stukken tape afkomstig van hun handen en mond. De stukken tape zijn voor nader onderzoek veiliggesteld. Op één van de stukken tape, dat gebruikt is bij mevrouw [slachtoffer 2] is een DNA-profiel aangetroffen. Dat profiel vertoonde een match met het DNA-profiel van verdachte.

Verdachte ontkent iets met de overval te maken te hebben en heeft, geconfronteerd met deze DNA-match, verklaard dat hij dagelijks met dit soort tape werkt voor zijn auto en dat hij deze tape ook vaak uitleent aan familieleden en vrienden.

In zijn rapport d.d. 19 augustus 2011 is door deskundige N. Lowe – kort gezegd – aangegeven dat hij niet heeft kunnen vaststellen op welke plek het stuk tape waarop het DNA van verdachte is aangetroffen thuishoort in de volgorde van afgescheurde stukken van de rol, en dat het mogelijk is dat dit het eerste stuk is dat werd afgescheurd.

Gelet op de verklaring van aangever en de getuigenverklaring van mevrouw [slachtoffer 2] , waaruit blijkt dat de eerste persoon die de woning binnenkwam meteen naar de slaapkamer van mevrouw [slachtoffer 2] is gelopen met zijn eigen rol tape en deze rol niet eerst door de andere twee personen is gebruikt om aangever vast te tapen, kan de rechtbank, mede gelet op voornoemd rapport van deskundige Lowe, niet uitsluiten dat iemand anders dan verdachte, met een rol tape waarvan verdachte in een eerder stadium het laatste stuk tape heeft afgebeten, mevrouw [slachtoffer 2] heeft vastgetapet.

Daarmee en in samenhang met de ontkennende verklaring van verdachte en de overige stukken in het dossier komt de rechtbank tot het oordeel dat niet buiten redelijke twijfel kan worden vastgesteld dat verdachte het tenlastegelegde heeft begaan. Derhalve zal de rechtbank verdachte vrijspreken van het onder feit 1 tenlastegelegde.

Ten aanzien van feit 2:

De rechtbank is van oordeel dat het dossier onvoldoende wettig en overtuigend bewijs omvat om te komen tot een bewezenverklaring van het onder feit 2 tenlastegelegde en spreekt verdachte hiervan vrij.

Ten aanzien van feit 3:

Op 10 januari 2011 deed [slachtoffer 3] aangifte van mishandeling, gepleegd door verdachte op 16 december 2010 in Oost-Souburg, binnen de gemeente Vlissingen. Aangeefster zag en voelde dat verdachte haar met zijn linkerhand een harde klap tegen haar rechterwang gaf. Zij voelde hierdoor pijn. Daarna schopte hij tegen haar linkerbeen aan, waardoor zij daar ook pijn had. Vervolgens zag en voelde zij dat hij met zijn rechtervuist hard tegen haar linkeroog sloeg en nog een keer hard tegen haar neus sloeg. Dit deed erg veel pijn. In het ziekenhuis bleek dat zij een gebroken neus had en een dik blauw oog.1

Op 22 februari 2011 verklaarde aangeefster tegenover de politie dat zij haar aangifte wilde intrekken, dat dit een valse aangifte was die zij had gedaan omdat verdachte was vreemd gegaan en zij daar boos over was.

Getuige [getuige 1] , broer van aangeefster, verklaarde op 8 maart 2011 dat aangeefster hem drie of vier maanden daarvoor erg overstuur opbelde. Hij haalde haar twee dagen later op en zag dat ze een blauw oog had. Zij vertelde hem dat ze een klap van verdachte op haar oog had gekregen en dat ze geschopt was tussen haar benen. Hij zag blauwe plekken aan de binnenzijde van haar bovenbenen. Aangeefster hoorde later dat mogelijk haar neus gebroken was.2

Getuige [getuige 2] , de moeder van aangeefster, verklaarde op 8 maart 2011 dat aangeefster haar ergens in december vertelde dat ze ruzie had gehad met verdachte en dat verdachte haar had mishandeld. Een à twee dagen later kwam aangeefster bij haar moeder langs en zag deze dat haar dochter een blauw oog had. Ook zag zij dat haar dochter aan de binnenkant van haar bovenbenen blauwe plekken had en dat haar neus wat was opgezwollen. Zij hoorde dat aangeefster toegaf dat ze haar aangifte had ingetrokken omdat ze weer met verdachte omging.3

Geconfronteerd met de getuigenverklaringen van haar broer en haar moeder verklaarde aangeefster op 10 maart 2011 dat zij in haar aangifte de naam van verdachte had gebruikt, wetende dat hij haar niet mishandeld had. Ze verklaarde dat zij op 15 december 2010 door twee Marokkanen in elkaar was geslagen.

De rechtbank acht de verklaring van aangeefster, waarin zij haar aangifte intrekt, niet geloofwaardig, gelet op de verklaringen van getuigen [getuige 1] en [getuige 2] en gelet op het feit dat aangeefster haar aangifte heeft ingetrokken, nadat zij weer terug naar verdachte is gegaan.

De rechtbank acht bewezen dat verdachte aangeefster in het gezicht heeft gestompt en tegen het been heeft geschopt. Naar het oordeel van de rechtbank kan niet worden bewezen dat verdachte door dit handelen (voorwaardelijk) opzet had op het veroorzaken van zwaar lichamelijk letsel bij aangeefster. Door zijn handelen heeft verdachte niet bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat aangeefster zwaar lichamelijk letsel zou oplopen. Verdachte zal dan ook worden vrijgesproken van het onder feit 3 primair tenlastegelegde.

De rechtbank acht het onder feit 3 subsidiair tenlastegelegde wettig en overtuigend bewezen.

De bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte

ten aanzien van feit 3 subsidiair:

hij op of omstreeks 16 december 2010 te Oost-Souburg, gemeente Vlissingen,

opzettelijk mishandelend een persoon (te weten [slachtoffer 3] ), in het

gezicht, althans tegen het hoofd, heeft geslagen/gestompt en/of tegen een been

heeft geschopt/getrapt, waardoor deze letsel heeft bekomen en/of pijn heeft

ondervonden;

De rechtbank acht niet bewezen hetgeen meer of anders is ten laste gelegd. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.