Uitspraken

Inleiding

De verdachte is bestuurder en enig aandeelhouder van [bedrijf01] (hierna: [bedrijf01] ). Tijdens een controle van de Belastingdienst van de aangegeven loonheffing over de periode van 2012 tot en met 2016, ontstonden twijfels over de juistheid van de tijdens deze controle aangeleverde urenregistraties. Uit het daarop volgende onderzoek bleek dat er op de urenregistratieformulieren van een van de klanten van [bedrijf01] , te weten: [bedrijf02] (hierna: [bedrijf02] ), over de periode 2012 tot en met 2016 andere namen voorkwamen dan waren opgenomen op de urenregistratieformulieren van [bedrijf01] Deze namen waren tevens niet opgenomen in de aangiften loonheffing over dezelfde periode.

Standpunt officier van justitie

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het onder 1 en 2 ten laste gelegde. Daartoe heeft hij aangevoerd dat vast staat dat de door [bedrijf03] (hierna te noemen: [bedrijf03] ) namens [bedrijf01] ingediende aangiften loonheffing en de door hen aan de Belastingdienst verstrekte urenregistratieformulieren niet juist zijn. De verdachte is als feitelijke leidinggever van [bedrijf01] verantwoordelijk voor het indienen van de juiste aangiften en het verstrekken van de juiste informatie aan de Belastingdienst. Dat brengt mee dat de verdachte minimaal verplicht is om controle uit te voeren over de werkzaamheden van [bedrijf03] . Door de werkzaamheden niet te controleren heeft de verdachte bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat er onjuiste aangiften zouden worden ingediend en onjuiste urenregistratieformulieren zouden worden verstrekt aan de Belastingdienst.

Standpunt verdediging

De raadsman heeft vrijspraak bepleit van het onder 1 en 2 ten laste gelegde. Daartoe heeft hij aangevoerd dat de verdachte geen feitelijke leiding heeft gegeven aan de aan [bedrijf01] verweten gedragingen, ook niet tezamen en in vereniging met een ander. Daarnaast geldt in het algemeen wellicht de regel dat een ondernemer verantwoordelijk is voor de handelingen van de boekhouder, maar in dit geval is dat anders. De verdachte heeft een professionele boekhouder ingehuurd en heeft hem zelfs het dubbele betaald om er zeker van te zijn dat de boekhouding op juiste wijze plaatsvond. Er is dus geen sprake van opzet, ook niet in voorwaardelijke zin. Van de verdachte kan immers redelijkerwijs niet verwacht worden dat hij, zonder verstand te hebben van fiscale zaken, controle uitoefent over zijn boekhouder.

De aangiften voor de loonheffing

Niet ter discussie staat dat het administratiekantoor [bedrijf03] de in de tenlastelegging genoemde aangiften voor de loonheffing voor [bedrijf01] heeft opgemaakt en ingediend.

In deze aangiften zijn diverse personen niet opgenomen, terwijl die personen wel op de urenregistratieformulieren van [bedrijf02] staan vermeld. De verdachte heeft ook bevestigd dat de uren en de namen die in de aangiften loonheffing zijn opgegeven niet steeds overeenkomen met de uren en personen die bij [bedrijf02] geregistreerd zijn.

Nu hieruit volgt dat er meer en/of andere personen voor [bedrijf01] hebben gewerkt dan zijn aangegeven bij de Belastingdienst, kan geconcludeerd worden dat de aangiften van [bedrijf01] voor de loonheffing over de ten laste gelegde aangifteperioden onjuist zijn. De Belastingdienst heeft berekend dat dit ertoe geleid heeft dat er te weinig loonheffing heeft afgedragen.

Toerekening aan de rechtspersoon

De rechtbank stelt voorop dat een rechtspersoon als dader van een strafbaar feit kan worden aangemerkt indien de gedraging in redelijkheid aan de rechtspersoon kan worden toegerekend. Die toerekening is afhankelijk van de concrete omstandigheden van het geval, waartoe mede behoort de aard van de (verboden) gedraging. Een belangrijk oriëntatiepunt daarbij is of de gedraging heeft plaatsgevonden dan wel is verricht in de sfeer van de rechtspersoon. Een dergelijke gedraging kan in beginsel worden toegerekend aan de rechtspersoon.

[bedrijf01] is een uitzendbureau dat personeel uitzendt en detacheert voor het uitvoeren van alle voorkomende schilder- en straalwerkzaamheden. Het uitbetalen van loon en vervolgens afdragen van loonheffing zijn gedragingen die passen in de normale bedrijfsvoering van deze onderneming. De gedraging van het onjuist laten doen van aangiften loonheffing past daarmee ook in de normale bedrijfsvoering van de rechtspersoon en is de rechtspersoon bovendien dienstig geweest in het door haar uitgeoefende bedrijf (er hoefde immers minder loonbelasting afgedragen te worden). Deze gedraging kan daarom in redelijkheid aan [bedrijf01] worden toegerekend.

Feitelijk leidinggeven

Nu is vastgesteld dat de verboden gedraging aan [bedrijf01] kan worden toegerekend, komt de vraag aan de orde of kan worden bewezen dat de verdachte daaraan feitelijke leiding heeft gegeven. Bij de beoordeling daarvan dient niet uitsluitend te worden betrokken de juridische positie, maar ook de feitelijke positie van de verdachte bij een rechtspersoon en het gedrag dat de verdachte heeft vertoond of nagelaten op grond waarvan hij geacht moet worden aan die verboden gedraging feitelijke leiding te hebben gegeven.

Uit de inschrijving bij de Kamer van Koophandel blijkt dat de verdachte in de tenlastegelegde periode bestuurder was van [bedrijf01] Naast het feit dat verdachte in de tenlastegelegde periode formeel bestuurder was, erkent hij ook dat hij degene was die daadwerkelijk de leiding had. De verdachte heeft aldus feitelijke leiding gegeven aan [bedrijf01]

Opzet

De rechtbank dient vervolgens te beoordelen of de verdachte opzet had op het doen van onjuiste aangiften voor de loonheffing. Onderdeel van die vraag is ook of hij mocht vertrouwen op de deskundigheid van [bedrijf03] . De rechtbank overweegt daaromtrent als volgt.

De verdachte heeft verklaard dat de urenregistratieformulieren door medewerkers van [bedrijf01] bij de boekhouder werden ingeleverd. De verdachte heeft geen verstand van aangiften loonheffing en heeft de aangiften en de daaraan ten grondslag liggende urenregistratieformulieren daarom nooit gecontroleerd.

De rechtbank stelt vast dat de verdachte nauwelijks betrokkenheid heeft getoond bij de aangiften loonheffing, terwijl hij in zijn hoedanigheid als formeel bestuurder wel bevoegd, in staat en redelijkerwijs gehouden was om maatregelen te nemen ter voorkoming van het onjuist (laten) doen van aangiften loonheffing. Hij diende er juist op toe te zien dat die aangiften tijdig en inhoudelijk correct werden gedaan. Dat de verdachte er ook toe in staat was om maatregelen te nemen ter voorkoming van de onjuiste aangiften, blijkt reeds uit het feit dat hij verklaard heeft dat hij zelf direct zag dat de onderliggende urenregistratieformulieren niet klopten toen hij deze onder ogen kreeg in 2018 en toen aan de slag is gegaan om deze te verbeteren. Aldus concludeert de rechtbank dat de verdachte niet de zorg heeft betracht die redelijkerwijs van hem kon worden gevergd bij de samenwerking met [bedrijf03] .

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de verdachte door geen enkele controle uit te voeren op de werkzaamheden van [bedrijf03] willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat er over de jaren 2012 tot en met 2016 onjuiste aangiften voor de loonheffing zouden worden gedaan.

Partiële vrijspraak medeplegen

Met de officier van justitie en de raadsman acht de rechtbank het tenlastegelegde medeplegen niet bewezen. De verdachte zal dan ook worden vrijgesproken van dit onderdeel van de tenlastelegging.

Conclusie

Gelet op het hiervoor overwogene is de rechtbank van oordeel dat het onder 1 tenlastegelegde met uitzondering van het medeplegen, wettig en overtuigend bewezen kan worden verklaard.

Vrijspraak feit 2

Vast staat dat de controle van de Belastingdienst van de aangegeven loonheffing over de periode van 2012 tot en met 2016 heeft plaatsgevonden bij [bedrijf03] en dat het [naam01] van [bedrijf03] is geweest die de onder feit 2 genoemde urenregistratieformulieren aan de Belastingdienst heeft verstrekt. De controlemedewerkers van de Belastingdienst hebben verklaard dat [naam01] steeds de contactpersoon was tijdens de controle en dat de verdachte zelf slechts kort aanwezig is geweest. Alle vragen met betrekking tot de controle liepen via [naam01] .

De rechtbank kan op basis van de hiervoor beschreven gang van zaken niet vaststellen dat de verdachte opzet had op het verstrekken van valse stukken aan de Belastingdienst. Weliswaar heeft [naam01] tegenover de controleambtenaren van de Belastingdienst verklaard dat hij de urenregistratieformulieren van de verdachte heeft gekregen, maar deze verklaring vindt onvoldoende steun in het procesdossier. Aldus is er onvoldoende bewijs om tot een bewezenverklaring voor het vereiste opzet te komen.

Bewezenverklaring

In bijlage II heeft de rechtbank de inhoud van wettige bewijsmiddelen opgenomen, houdende voor de bewezenverklaring redengevende feiten en omstandigheden. Op grond daarvan, en op grond van de redengevende inhoud van het voorgaande, is wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 ten laste gelegde heeft begaan op die wijze dat:

1.

[bedrijf01] in de periode

van 1 januari 2012 tot en met 31 januari 2017, in de gemeente Rotterdam en

Apeldoorn,

telkens opzettelijk bij de Belastingwet voorziene aangiften, als bedoeld in

de Algemene wet inzake rijksbelastingen,

te weten aangiften voor de loonheffing, ten name van [bedrijf01] over de

tijdvakken

periode 9 en periode 10 en periode 11 en periode 12 en periode 13 van

2014 en

periode 6 en periode 7 en periode 8 en periode 9 en periode 10 en

periode 11 en periode 12 en periode 13 van 2016 ,

telkens onjuist heeft laten doen,

immers heeft [bedrijf01]

telkens opzettelijk in die digitaal naar de Inspecteur der Belastingen

te Apeldoorn

gezonden aangiften loonheffing over genoemde

aangiftetijdvakken

telkens te lage bedragen aan totaal te betalen loonheffing en te

lage bedragen aan totaal te betalen belasting en te lage belastbare

bedragen door een ander (te weten [bedrijf03]) doen opgeven , terwijl die feiten er telkens toe hebben gestrekt, dat te

weinig belasting werd geheven,

aan welke verboden

gedragingenhij, verdachte, feitelijke leiding heeft gegeven.

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd is niet bewezen. De verdachte moet ook daarvan worden vrijgesproken.