Uitspraken

De centrale vraag in deze procedure is of de stageovereenkomst tussen partijen moet worden aangemerkt als arbeidsovereenkomst. Uit vaste rechtspraak volgt dat daarvan geen sprake is als de werkzaamheden van de stagiair naar de bedoeling van partijen primair zijn gericht op het uitbreiden van de kennis en ervaring van de stagiair, mede met het oog op de voltooiing van de opleiding. Als het primaire doel van de werkzaamheden verschuift naar een actieve bijdrage aan de verwezenlijking van het doel van de onderneming kan pas sprake zijn van een arbeidsovereenkomst (ECLI:NL:HR:1982:AC0442, (Hesseling/Ombudsman) en ECLI:NL:HR:2015:3019, (Logidex)).

De kantonrechter overweegt met inachtneming van dit kader het volgende. Als uitgangspunt geldt dat partijen zijn overeengekomen dat de werkzaamheden van [eiseres] een leerfunctie hebben en primair zijn gericht op het opdoen van kennis en ervaring, in het kader van de afronding van haar opleiding. Dit volgt namelijk expliciet uit artikel 4.1 van de toepasselijke voorwaarden (2.3). Bovendien is in de praktijkovereenkomst bepaald dat deze is aangegaan in het kader van en voor de duur van de opleiding en is daarin aan [eiseres] een praktijkbegeleider toegewezen. [eiseres] heeft verder ook tijdens de mondelinge behandeling toegelicht dat zij voorheen alleen administratieve werkervaring had opgedaan en dat zij de mogelijkheid om in het kader van haar opleiding bij [gedaagde] te werken een mooie kans vond om ervaring op te doen. Geconcludeerd wordt dat de bedoeling van (beide) partijen was om [eiseres] kennis en ervaring te laten opdoen.

Voldoende is gebleken dat ook op deze wijze uitvoering is gegeven aan de overeenkomst. [eiseres] heeft weliswaar dezelfde werkzaamheden verricht als collega’s in loondienst, zoals door haar aangevoerd, echter maakt dit niet dat daarmee sprake is van een arbeidsovereenkomst. [gedaagde] heeft namelijk onbetwist gesteld dat zij [eiseres] intensief begeleidde tijdens deze werkzaamheden en dat het functioneren van [eiseres] is beoordeeld en geëvalueerd, onder meer door het invullen van beoordelingsformulieren. Dat [eiseres] na verloop van tijd zelfstandig werkzaamheden is gaan uitvoeren ligt in de lijn der verwachting dat de vaardigheden en daarmee de zelfstandigheid van een stagiair gedurende de stage toe kunnen nemen. Dit maakt niet dat daarmee het karakter van de overeenkomst is gewijzigd. Verder heeft [eiseres] zelf ook aangevoerd dat zij 18 certificaten heeft weten te behalen tijdens haar werkzaamheden voor [gedaagde] , hetgeen er ook op duidt dat de werkzaamheden waren gericht op het voltooien van de opleiding. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat van de werkzaamheden van [eiseres] primair waren gericht op het opdoen van kennis en ervaring.

Het document van 15 juni 2020 leidt niet tot een ander oordeel, omdat niet valt in te zien hoe dit document kan dienen als onderbouwing van het standpunt van [eiseres] . In dit document wordt namelijk verwezen naar een arbeidsovereenkomst die is ingegaan op 19 november 2019 en die eindigt op 18 juni 2020. Partijen hebben tijdens de mondelinge behandeling beiden gesteld dat deze arbeidsovereenkomst niet bestaat. [eiseres] stelt in deze procedure zelf immers ook dat pas sprake is van een arbeidsovereenkomst per 1 februari 2020 en heeft er geen verklaring voor gegeven hoe dat standpunt zich verhoudt tot dit document. Reeds om die reden komt geen betekenis toe aan dit document. Bovendien heeft [gedaagde] onbetwist gesteld dat [persoon B] , in haar functie van planner, onbevoegd was om deze overeenkomst op te stellen. [gedaagde] heeft in dat kader een schriftelijke waarschuwing overgelegd die [persoon B] om die reden heeft gekregen en een excuusbrief die daarop door [persoon B] is opgesteld. Met het oog op al deze omstandigheden kan het document van 15 juni 2020 niet leiden tot de conclusie dat sprake is van een arbeidsovereenkomst tussen [eiseres] en [gedaagde] .

De conclusie van het voorgaande is dat geen sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst tussen partijen, zodat de gevorderde verklaring voor recht zal worden afgewezen. Datzelfde geldt voor de daarop gebaseerde vorderingen tot betaling van loon, de wettelijke verhoging en de wettelijke rente.

[eiseres] krijgt ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen. De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [gedaagde] tot vandaag vast op € 996,00 aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x € 498 tarief).