Uitspraken

Standpunt verdediging

De verdachte heeft geen opzet gehad op de ten laste gelegde opruiing. Hij heeft niet aangezet tot het plegen van strafbare feiten en het opnemen van video’s van eigen strafbare feiten. De video’s moesten slechts nieuw zijn ten opzichte van de door hem aangeboden videopacks. Hij wilde slechts bestaande video’s verzamelen. Hij was niet op zoek naar materiaal dat tegen de wil van de betrokkene(n) was opgenomen.

Vaststaande feiten

Uit de bewijsmiddelen en de verklaring van de verdachte blijkt dat hij de beheerder is geweest van de in de tenlastelegging genoemde websites. Hij heeft verklaard dat hij op internet op enig moment de website rarescandals.com tegenkwam, een forum waarop onder meer gewelddadige (seks)video’s konden worden bekeken. Toen hij bemerkte dat bij forumgebruikers de wens bestond om die video’s in één keer te kunnen downloaden, is hij met de website www.forum789.nl gestart. Daar bood hij de video’s aan die afkomstig waren van rarescandals , gebundeld in twee zogenoemde (video)packs. Vervolgens is hij ook met de website www.darkscandals.com gestart. Op de website forum789.nl stond een banner voor de Darkscandals website(s) waarop werd geadverteerd met "Real videos of blackmail, humiliation, forced, hidden cams, groped, public, rats passed out, and much more!!!".

Op enig moment heeft de verdachte de website darkscandals.com omgebouwd naar een videostreamingsite. Wegens problemen met de content op zijn website is deze door de hostingprovider uit de lucht gehaald. De verdachte is kort daarna gestart met de website www.darkscandals.co . Hij heeft ook een Darkscandals website op het darkweb aangehouden ( www.darksdsp6iexvidx.onion ).

Wat al de sites van de verdachte gemeen hadden – met uitzondering van de videostreamingsite – is dat klanten twee mogelijkheden werd geboden om in het bezit te komen van de videopacks. Ten eerste konden klanten daarvoor betalen. Aanvankelijk verliepen die betalingen via PayPal. Omdat betalingen voor pornografie volgens de algemene voorwaarden van PayPal echter niet werden toegestaan, is de verdachte al snel overgestapt op betaling middels cryptovaluta.

De tweede mogelijkheid om de videopacks te verkrijgen was het aanleveren van videomateriaal. Een aangeleverde video moest aan een aantal voorwaarden voldoen. Uit een opsomming op de websites bleek dat video’s welkom waren als het – vrij vertaald – ging om video’s van echte verkrachtingen, afpersingen of ander gedwongen materiaal, pestvideo’s van seksuele aard met naakte vrouwen, video’s van extreme en niet geacteerde betastingen van vrouwen, video’s van echte vrouwelijke slavinnen, video’s van vrouwen die worden betrapt terwijl zij iets extreems doen zoals seks met dieren, gelekte seksvideo’s van schoolmeisjes (die alleen geaccepteerd werden als ze werden aangeleverd met een link naar een socialmedia-account van het meisje in kwestie én met schermafbeeldingen van bijvoorbeeld een chat met het meisje) of andere extreme of zeldzame seksvideo’s die alleen geaccepteerd zouden worden als ze pasten binnen het concept van de website.

Op de website stond tevens een aantal regels (‘rules’) voor de aan te leveren video’s. Zo moest het 18+ materiaal betreffen. De video’s dienden van goede kwaliteit te zijn, waarbij ook het gezicht van het meisje duidelijk zichtbaar moest zijn. Ook mochten video’s niet op een andere, (makkelijk) toegankelijke website staan danwel al in één van de Darkscandals packs zijn opgenomen. Voorts was vermeld dat er een voorkeur bestond voor zelfgemaakt materiaal. Indien gewenst bood de website ook de mogelijkheid om een video zodanig te bewerken dat de inzender daarvan zelf niet meer (herkenbaar) in de video te zien zou zijn.

Bespreking van het ten laste gelegde

De verdachte wordt verweten dat hij op zijn websites heeft opgeroepen tot het plegen van strafbare feiten en het aanleveren van (zelfgemaakte) video’s daarvan.

Met de term opruiing wordt – voor zover hier van belang – bedoeld dat wordt geprobeerd om anderen te bewegen tot het plegen van strafbare feiten. Anders gezegd: opruiing is het bij anderen opwekken van de gedachte aan het plegen van een strafbaar feit, het trachten de mening te vestigen dat dit feit wenselijk of noodzakelijk is en het opwekken van het verlangen om dat feit te bewerkstelligen. Niet vereist is dat bewezen wordt dat het strafbare feit waartoe is opgeroepen ook daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Evenmin is vereist dat degene die opruit weet dat strafbaar is waartoe hij de anderen aanzet. Er moet ten minste sprake zijn van voorwaardelijk opzet op het delict waartoe wordt aangezet.

De rechtbank is van oordeel dat bewezen kan worden geacht dat de verdachte op zijn websites heeft opgeruid tot het plegen van strafbare feiten. Immers heeft hij verzocht om video’s aan te leveren van verkrachtingen, aanrandingen, afpersingen en seks met dieren, waarbij hij heeft aangegeven dat het niet “fake” (nep) of “acted” (geacteerd) mocht zijn. Uit de e-mailberichten van de verdachte waarin hij reageert op ingezonden video’s blijkt ook dat de verdachte video’s afwees die niet echt, maar geacteerd waren. De verdachte heeft tevens de eis gesteld dat die video’s – kort gezegd – nieuw moesten zijn. De verdachte heeft daarbij de voorkeur uitgesproken voor “own made material” (eigen gemaakt materiaal). Ook heeft hij het aanbod gedaan om de inzender van de video onherkenbaar te maken op de aan te leveren beelden. Het aanleveren van de video’s werd ten slotte beloond met gratis toegang tot de Darkscandals packs.

Gelet op het voorgaande, in onderlinge samenhang bezien, heeft de verdachte de bezoekers van zijn websites doelbewust en dus opzettelijk aangezet tot het plegen van de genoemde strafbare feiten (verkrachtingen, aanrandingen, afpersingen en seks met dieren etc.) teneinde gratis toegang te krijgen tot de videopacks. Dat de oproep ook daadwerkelijk zo werd begrepen blijkt uit een in de bewijsmiddelen opgenomen e-mailwisseling met een potentiële klant die aangeeft dat hij “meer dan graag” iemand zou afpersen om toegang tot de videopacks te verkrijgen. Het verweer wordt verworpen.

Pleegperiode

Ten aanzien van de pleegperiode heeft de verdediging gesteld dat de website darkscandals .com offline was in de jaren 2015 en 2016. Voorts heeft de verdachte verklaard dat hij 1 oktober 2019 is gestopt. Dat zou in het geval van een bewezenverklaring gevolgen moeten hebben voor de pleegperiode. De rechtbank volgt de verdediging hierin niet. De verdachte heeft in zijn politieverhoor van 17 maart 2020 verklaard dat hij alleen betalingen op zijn cryptoadressen ontving van Darkscandals klanten. Uit het dossier blijkt dat de verdachte ook in de jaren 2015 en 2016 meerdere betalingen heeft ontvangen op zijn cryptoadressen. Een van de websites moet dus ook in die periode actief zijn geweest. Op 9 maart 2020 toen de verdachte werd aangehouden waren zijn Darkscandals websites nog online en benaderbaar voor bezoekers. Ook het verweer ten aanzien van de pleegperiode wordt verworpen.

Conclusie

De rechtbank komt tot een bewezenverklaring van het onder 1 ten laste gelegde.

Standpunt verdediging

De verdediging heeft vrijspraak bepleit voor het bezit en het verspreiden van kinderporno wegens het ontbreken van het daarvoor vereiste opzet. Opgemerkt is dat slechts zes van de 1.197 video’s in de videopacks zijn aangemerkt als kinderpornografisch. De verdachte was zich er niet bewust van dat er kinderporno door klanten van Darkscandals was aangeleverd en in de packs terecht was gekomen. Het was voor hem niet mogelijk om alle video’s te controleren. Kinderporno was ‘bijvangst’ en werd verwijderd als de verdachte het toch aantrof. Videopack 9 is nooit uitgebracht zodat de daarin aanwezige video niet is verspreid. Het grootste deel van het aangetroffen materiaal stond op één van de gegevensdragers van de verdachte in een back-up die niet is verspreid en bovendien niet direct te benaderen was. Met betrekking tot reeds verwijderde beelden geldt dat uit het dossier niet blijkt dat de verdachte de verwijderde beelden heeft bekeken en evenmin blijkt wanneer die beelden precies zijn verwijderd.

Beoordeling

Het kopje bij feit 2 op de tenlastelegging luidt: “Reguliere Kinderporno verspreid via Darkscandals en in bezit bij verdachte”. Naar de rechtbank begrijpt wordt met “reguliere kinderporno” bedoeld: kinderporno die niet door de verdachte is vervaardigd. Kinderporno die wel door de verdachte is vervaardigd, is ten laste gelegd onder feit 5. Voorts begrijpt de rechtbank dat het ten laste gelegde uiteenvalt in (1) kinderporno die was opgenomen in de packs die via de websites van de verdachte werden aangeboden, en (2) kinderporno die op gegevensdragers van de verdachte is aangetroffen.
De rechtbank heeft geen aanleiding om in de tenlastelegging te lezen dat deze ook ziet op de kinderporno op de online streamingsite, in de tijd dat deze actief was.

Er zijn in de packs totaal acht video’s aangetroffen die als kinderpornografisch zijn aangemerkt, namelijk:
- zes video’s in de packs 1 t/m 7, waarvan twee video’s in pack 2;
- één video in pack 8 en één video in pack 9.

Volgens de verdachte kan het slachtoffer in de video van pack 8 (getiteld [bestandsnaam 1] ) net zo goed een volwassene betreffen. De rechtbank begrijpt dit betoog aldus dat de verdachte wil betwisten dat deze video als kinderpornografisch kan worden aangemerkt. Hij wijst daartoe op het politiedossier, waarin is beschreven dat het om een meisje gaat “in de geschatte leeftijd van 15-18 jaar”. De rechtbank wijst er op dat deze video door een gecertificeerd zedenrechercheur is beschreven en naar aanleiding daarvan is gekwalificeerd als kinderpornografisch van aard. De enkele verwijzing door de verdachte naar deze beschrijving is onvoldoende om te kunnen concluderen dat het hier om een volwassen slachtoffer ging.

De acht kinderpornografische video’s zijn door de verdachte gedownload van de website Rarescandals of door klanten digitaal aan hem toegezonden en door hem aan de packs toegevoegd. De verdachte heeft de video’s in de packs aangeboden aan het publiek en deze daadwerkelijk aan klanten ter beschikking gesteld. Hieruit volgt dat alle ten laste gelegde handelingen bewezen kunnen worden geacht, behoudens het verspreiden van de video in pack 9. De verdachte heeft immers diverse keren verklaard dat hij pack 9 weliswaar heeft gemaakt en aangeboden op zijn websites, maar dat deze niet is verspreid. De rechtbank kan uit het dossier niet afleiden dat pack 9 wel is verspreid en acht daarvoor dan ook onvoldoende bewijs aanwezig.

De verdediging heeft aangevoerd dat de verdachte zich niet bewust was van de aanwezigheid van kinderpornografische afbeeldingen in de packs, dat hij geen kinderporno in de packs wilde hebben en dat hij dergelijk materiaal direct verwijderde als hij het tegenkwam. Daarmee stelt de verdediging dat het voor het bezit en de verspreiding van kinderporno vereiste opzet ontbreekt. Dit verweer slaagt niet.
Van opzet op het bezit van kinderporno is in het algemeen sprake als de verdachte zich bewust is van de aanwezigheid van de bestanden, hierover beschikkingsmacht heeft, en de bedoeling heeft ze in bezit te hebben.

Door op de website om extreme seksuele content te vragen, in een wereld waarin kinderporno welig tiert, en door uitdrukkelijk ook beelden te vragen van “schoolgirls” (welhaast per definitie minderjarig) en deze beelden vervolgens kennelijk zonder deugdelijke controle in de packs te stoppen, heeft de verdachte bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat hij kinderporno in bezit zou krijgen en zou verspreiden. Blijkens de beschrijving van een aantal aangetroffen video’s ging het om meisjes in de leeftijd van 12 tot 15 jaar. Kennelijk heeft de verdachte de eventuele aanwezigheid van kinderporno in de videopacks voor lief genomen. Daarmee is opzet in ieder geval in voorwaardelijke zin bewezen.

De verdediging heeft vrijspraak bepleit op de grond dat een groot deel van het materiaal op een back-up stond die niet direct te benaderen was, niet is verspreid, niet door de verdachte is bekeken en dat – voor zover het om verwijderd materiaal ging – niet blijkt wanneer het is verwijderd. Aldus ontbreekt het vereiste opzet op het bezit en de verspreiding van het materiaal, zo heeft de verdediging gesteld. Dit verweer slaagt ten dele.

Dat de op de gegevensdragers aangetroffen kinderporno door de verdachte is verspreid blijkt niet uit het politiedossier en er zijn geen andere bewijsmiddelen waar dit uit volgt. De verdachte zal in zoverre worden vrijgesproken.

Van de 3.600 foto’s en video’s was het overgrote deel benaderbaar. Niet benaderbaar waren 313 foto’s en 75 video’s (totaal 388 bestanden). Deze niet benaderbare bestanden zijn aangeduid als “deleted/unallocated/thumbs etc”. Naar het oordeel van de rechtbank is niet bewezen dat de verdachte deze bestanden in bezit heeft gehad. Naar vaste rechtspraak is het enkele feit dat kinderporno is aangetroffen op de unallocated clusters (ook wel aangeduid als ‘deleted’) immers onvoldoende voor het aannemen van bezit. Van bijkomende omstandigheden die het oordeel rechtvaardigen dat de verdachte deze bestanden toch in bezit had, is niet gebleken.

Het aantreffen van bestanden in de unallocated clusters kan wel een (sterke) aanwijzing vormen dat de verdachte zich daar op enig moment via een geautomatiseerd werk toegang toe heeft verschaft, zoals ook ten laste is gelegd. Echter aanknopingspunten dat de verdachte zich die toegang heeft verschaft in de ten laste gelegde periode ontbreken. Dit betekent dat ten aanzien van deze 388 bestanden geen van de ten laste gelegde gedragingen is bewezen.

Op het voor de politie toegankelijke deel van de Dell computer zijn slechts onbenaderbare bestanden aangetroffen. De rechtbank acht dan ook niet bewezen dat de verdachte de onder 2 ten laste gelegde ‘reguliere’ kinderporno in bezit heeft gehad op de Dell computer. In zoverre slaagt het verweer.

Het overgrote deel van de foto’s en video’s (3.142 stuks) die als benaderbaar zijn omschreven, stond op de WD Harddisk. Het ging om een archiefbestand waarin een back-up van Darkscandals was opgeslagen.

Het verweer dat bezit niet is bewezen wat deze back-up betreft, omdat de bestanden in de back-up niet benaderbaar zouden zijn, slaagt niet. De verdachte heeft immers verklaard dat het ging om een back-up van de hele Darkscandals website uit de periode dat de videostreamingsite nog online was, dat de server toen automatisch back-ups maakte en dat hij zo’n back-up heeft gedownload voor het geval de server mocht crashen. Nu de verdachte de back-up bewaarde voor het geval de server mocht crashen, kan ervan uit worden gegaan dat het voor hem geen probleem was om deze bestanden benaderbaar te maken met archiveringssoftware. De in de back-up aanwezige kinderporno moet daarom als voor de verdachte benaderbaar worden beschouwd.

De verdachte heeft verklaard dat zich op de back-up materiaal bevond dat afkomstig was van klanten en dat hij dat materiaal nog moest bekijken om na te gaan of daar mogelijk ook kinderporno tussen zat. Dergelijk ongeoorloofd materiaal werd volgens de verdachte wel vaker geüpload en door hem verwijderd. Uit deze verklaring blijkt dat de verdachte zich er bewust van was dat het materiaal in de back-up kinderporno kon bevatten.

De rechtbank concludeert op grond van het vorenstaande dat de verdachte de beschikkingsmacht had over de kinderpornografische beelden, dat hij deze voor langere tijd heeft bewaard en daarmee ook de bedoeling heeft gehad om ze te bezitten. Daarmee is opzet op bezit in ieder geval in voorwaardelijke zin bewezen.

Gewoonte

Gelet op de hoeveelheid aangetroffen kinderpornografisch materiaal, de duur van het bezit daarvan en de wijze waarop dat materiaal is verworven, acht de rechtbank bewezen dat de verdachte een gewoonte heeft gemaakt van het bezit van kinderporno.

Periode

Bewezen is dat de verdachte een of meer strafbare handelingen als omschreven in feit 2 heeft begaan in de hele ten laste gelegde periode. Immers, op 23 augustus 2012 bood hij de packs 1 t/m 6 al aan op zijn websites. Op 9 maart 2020 toen de verdachte werd aangehouden waren zijn Darkscandals websites waarop de packs werden aangeboden nog online en benaderbaar voor bezoekers. Voorts bezat hij op die datum nog de kinderporno op de WD Harddisk die immers die dag bij hem is aangetroffen.
De verdediging heeft erop gewezen dat de websites in 2015 en 2016 niet online waren en vrijspraak bepleit voor die jaren. Zoals in paragraaf 5.1.2. is vastgesteld moet minstens één van de websites in de jaren 2015 en 2016 nog actief zijn geweest omdat de verdachte in die jaren meerdere betalingen van Darkscandals klanten op zijn cryptoadressen heeft ontvangen. Het verweer ten aanzien van de pleegperiode wordt verworpen.

Conclusie

De rechtbank komt tot een bewezenverklaring van het onder 2 ten laste gelegde.

Standpunt verdediging

Slechts vijf van de 1.197 video’s in de Darkscandals videopacks zijn aangemerkt als dierenpornografisch. De verdachte was zich niet bewust van de aanwezigheid van die dierenpornografische video’s in de videopacks of in de bestanden die hem door gebruikers van de website zijn toegezonden. Hij had geen opzet op het bezit en de verspreiding van dierenporno. De verdachte dient daarom te worden vrijgesproken van dit feit.

Beoordeling

Het kopje bij feit 3 op de tenlastelegging luidt: “Reguliere dierenporno verspreid via Darkscandals en in bezit bij verdachte”. Naar de rechtbank begrijpt wordt met “reguliere dierenporno” bedoeld: dierenporno die niet door de verdachte is vervaardigd. Onder feit 6 is aan de verdachte onder meer ten laste gelegd het plegen van ontucht door twee slachtoffers te bewegen tot – kort gezegd – seksuele handelingen met een dier. De rechtbank begrijpt de tenlastelegging aldus dat onder feit 3 niet tevens ten laste is gelegd het bezit van het beeldmateriaal dat de verdachte daarvan heeft gemaakt.

De rechtbank verwerpt het gevoerde verweer. De verdachte heeft de packs aanvankelijk zelf samengesteld met video’s die afkomstig waren van de website Rarescandals . Later heeft hij nieuwe packs uitgebracht met video’s die hij heeft verkregen naar aanleiding van de oproep op zijn site om materiaal aan te leveren. Daarnaast blijkt uit de bewijsmiddelen dat er niet alleen in de door de verdachte aangeboden videopacks dierenpornografische video’s zijn aangetroffen, maar ook op andere gegevensdragers die onder de verdachte in beslag zijn genomen. Het gaat al met al niet om vijf, maar in totaal om 458 afbeeldingen.

Zoals is overwogen in paragraaf 5.1.2. riep de verdachte op zijn website op om video’s aan te leveren van ‘vrouwen die worden betrapt terwijl zij iets extreems doen zoals seks met dieren’. Daarmee is het opzet op het bezit en de verspreiding van dierenporno gegeven.

Gewoonte

De rechtbank acht bewezen dat de verdachte een gewoonte heeft gemaakt van het bezit en de verspreiding van dierenpornografische afbeeldingen, gelet op de aangetroffen hoeveelheid daarvan en zijn oproep op de website(s) Darkscandals om dierenporno aan te leveren.

Conclusie

De rechtbank komt tot een bewezenverklaring van het onder 3 ten laste gelegde.

Standpunt verdediging

De verdediging heeft vrijspraak bepleit. Niet blijkt dat de films in packs 1 t/m 9 afkomstig zijn van misdrijf. Ook was er geen sprake van opzet. Van slechts een klein gedeelte van de video’s van Darkscandals is achteraf vastgesteld dat deze zijn opgenomen tegen iemands wil. De verdachte wilde bovendien geen materiaal dat tegen de wil van betrokkenen was opgenomen. Hij had daartoe – naast een support en abuseknop op de website – een speciaal e-mailadres via welke men hem kon benaderen als er ongewilde films online stonden. De verdachte was zich niet bewust van de kinder- en dierenporno in de packs. Voorts kan van heling geen sprake zijn als de films door opruiing zijn verkregen, omdat geen sprake kan zijn van heling van een uit eigen misdrijf verkregen goed.

Beoordeling

Heling is, kort gezegd, het verwerven, voorhanden hebben of overdragen van ‘een door misdrijf verkregen goed’.

De films in dit geval moeten naar het oordeel van de rechtbank, ook al gaat het om digitale bestanden, als goed worden beschouwd (vgl. ECLI:NL:HR:2012:BQ9251).

Voor de beoordeling wordt voorts het volgende voorop gesteld.

Het filmen van een strafbaar feit is op zichzelf niet per definitie strafbaar. Zo is het filmen van een inbraak door een oplettende voorbijganger ten behoeve van politie onderzoek niet strafbaar. Soms is het filmen van een gebeurtenis op zichzelf wel strafbaar gesteld, zoals heimelijk filmen of het vervaardigen van kinder- en dierenpornografie. Sinds 1 januari 2020 is meer in het algemeen en onder omstandigheden ook strafbaar het maken, bezitten en/of openbaar maken van afbeeldingen van seksuele aard van personen (artikel 139h Sr). Die bepaling gold echter nog niet gedurende het grootste deel van de ten laste gelegde periode. Als het filmen van een gebeurtenis op zichzelf niet strafbaar is gesteld kan, naar het oordeel van de rechtbank, het verwerven van de film onder omstandigheden toch als heling worden beschouwd, namelijk als de gefilmde gebeurtenis een misdrijf is (zoals verkrachting, aanranding) en er een nauw verband bestaat tussen dat misdrijf en de verfilming daarvan (vgl. ECLI:NL:HR:1998:ZD1388, NJ 1999,470 mt nt ‘t Hart). In die zaak ging het om de situatie waarin het hof had vastgesteld dat een zedenmisdrijf met een minderjarige was gefilmd ten behoeve van de commerciële porno-industrie (ten tijde van dat feit was het filmen van seksuele gedragingen met een minderjarige op zichzelf nog niet strafbaar). De Hoge Raad overwoog dat het oordeel van het Hof dat – gelet op het vastgestelde nauwe verband tussen het misdrijf en de verfilming daarvan – de aldus tot stand gekomen videoband en eventueel daarvan gemaakte kopieën door misdrijf zijn verkregen, geen blijk gaf van een onjuiste rechtsopvatting. In de conclusie bij dit arrest wordt dat nauwe verband als volgt omschreven: “Het maken van de video-opnamen was in de visie van het hof immers zo verweven met de seksuele vergrijpen die plaatsvonden, dat zij als een onderdeel daarvan konden worden beschouwd. Zij die actief betrokken zijn bij de organisatie en de uitvoering van het maken van dergelijke video-opnamen kunnen dan ook worden beschouwd als medeplegers van de ten behoeve van die opnamen met de minderjarigen begane seksuele misdrijven”.

Hiervan uitgaande acht de rechtbank bewezen dat meerdere films in packs 1 t/m 9 afkomstig zijn uit door anderen dan de verdachte gepleegde misdrijven. In deze packs zaten immers films met kinder- en dierenporno, en opzet van de verdachte ten aanzien daarvan is bewezen verklaard. In de packs zaten ook heimelijk gemaakte films. Dat die films heimelijk waren gemaakt blijkt uit de beelden zelf. Dat was dus ook duidelijk voor de verdachte.

Voorts blijkt uit de bewijsmiddelen dat in de packs films zaten waarop misdrijven zijn vastgelegd terwijl uit de beschrijvingen blijkt dat sprake was van het hierboven omschreven nauwe verband. Zo geeft bijvoorbeeld in één van de films de pleger van een gefilmde mishandeling een high five aan de persoon die filmt, betreft een andere film een live stream van ontucht met een kennelijk bewusteloze vrouw waarop via chatberichten wordt gereageerd en is weer een andere film opgenomen via skype waarbij twee vrouwen worden gedwongen tot ontucht. Dat het zou gaan om geacteerde films, zoals de verdediging aanvoert, blijkt niet en is ook niet aannemelijk omdat de regels van Darkscandals voorschreven dat het ingezonden materiaal juist niet “fake” (nep) of “acted” (geacteerd) mocht zijn.

Gewoonte

Gelet op de lange periode waarin de verdachte heeft geheeld, de hoeveelheid geheeld materiaal en zijn verzoek om niet geacteerde en bij voorkeur eigen gemaakte films aan te leveren acht de rechtbank bewezen dat de verdachte een gewoonte heeft gemaakt van het helen. De rechtbank verwijst hierbij mede naar hetgeen in verband met de feiten 2 en 3 over ‘gewoonte’ is overwogen.

Conclusie

De rechtbank komt tot een bewezenverklaring van het onder 4 ten laste gelegde.

Filmen van minderjarigen

Standpunt verdediging

De verdediging heeft vrijspraak bepleit van het vervaardigen en verspreiden van de onder 5 ten laste gelegde foto’s en video’s en de aanranding van de daarop zichtbare slachtoffers. De verdachte ontkent dat hij de persoon is geweest die de slachtoffers onder druk heeft gezet om voor de camera seksuele handelingen te verrichten. Hij ontkent tevens de bewuste afbeeldingen te hebben vervaardigd. Hij heeft de foto’s en video’s van het account kunnen halen van een persoon die eerder een video aan de verdachte had gezonden ten behoeve van plaatsing op de Darkscandals websites. De verdachte had die beelden in zijn bezit met de bedoeling om de slachtoffers te helpen. Eventueel belastend materiaal dat op de iPhone 5 is aangetroffen, is niet van de verdachte. Hij heeft de iPhone 5 gekocht van de daadwerkelijke dader. De aangetroffen informatie en documenten van de verdachte moeten daarop via synchronisatie terecht zijn gekomen. De aanwezigheid daarvan toont niet aan dat de iPhone 5 bij de verdachte in gebruik is geweest.

Beoordeling

Tijdens de doorzoeking van de woning van de verdachte zijn er verschillende gegevensdragers in beslag genomen. Op de WD Harddisk zijn 52 video’s aangetroffen waarvan de bestandsnaam steeds begint met ‘Screen Capture Tool Pro’ (hierna: SCTP). In 50 van die video’s gaat het om schermopnames van chat- en videobelgesprekken met dan nog onbekende meisjes. Er is om te chatten gebruik gemaakt van de applicaties Snapchat, WhatsApp, Instagram en Skype. Daarbij is gebruik gemaakt van een mobiele telefoon met het besturingssysteem van Apple. Die telefoon was verbonden aan een computer, zodat de chatgesprekken op het beeldscherm van de computer zichtbaar waren. Van het beeldscherm van de computer – met daarop dus onder andere zichtbaar de chatgesprekken – zijn vervolgens schermopnames (films) gemaakt. Ook zijn er op die schermopnames Skypegesprekken te zien. De schermopnames zijn steeds gemaakt op een computer waarop het besturingssysteem van Apple is te herkennen.

Alle chat- en videobelgesprekken in de video’s vonden plaats in de Nederlandse taal. In die video’s zijn de namen en gebruikersnamen van minderjarige meisjes zichtbaar, waardoor de politie meerdere slachtoffers heeft kunnen identificeren. Een groot deel van de gesprekken is seksueel getint, waarbij de persoon die de schermopnames maakt op dwingende wijze opdrachten geeft aan de meisjes om (naakt)foto’s te maken of (vergaande) seksuele handelingen voor de camera uit te voeren.

Op de gegevensdragers van de verdachte zijn foto’s en video’s van dezelfde slachtoffers aangetroffen waarin zij seksuele handelingen bij zichzelf verrichten. Deze handelingen zijn – in tegenstelling tot de SCTP video’s – niet live voor de camera tijdens een videobelgesprek uitgevoerd, maar door de slachtoffers zelf opgenomen en daarna kennelijk verzonden.

Ten slotte zijn op één van de gegevensdragers van de verdachte video’s aangetroffen die zijn opgenomen met de in de woning van de verdachte aangetroffen Spycam, waarop te zien is dat de verdachte seks heeft met het slachtoffer [naam slachtoffer 1] .

Op de gegevensdragers van de verdachte zijn aldus diverse kinderpornografische foto’s en video’s aangetroffen. In totaal heeft de politie tien slachtoffers kunnen identificeren. Van die slachtoffers staat vast dat zij minderjarig waren toen de opnamen werden gemaakt.

De meeste slachtoffers hebben verklaard dat zij dachten dat zij via Snapchat, Instagram of WhatsApp contact hadden met een meisje genaamd [naam 1] . [naam 1] zei hen dat zij werd bedreigd met verkrachting of het openbaar maken van naaktfoto’s (‘exposen’). Zij vroeg hun hulp om het te laten stoppen. Via [naam 1] kwamen zij in contact met andere identiteiten zoals bijvoorbeeld [naam 2] , [naam 3] , [naam 4] en het account [accountnaam 1] . Alle chatgesprekken leidden er uiteindelijk toe dat de slachtoffers voor de camera seksuele handelingen bij zichzelf verrichten om te voorkomen dat naaktbeelden van een ander ( [naam 1] ) en – later – van henzelf zouden worden geopenbaard door een van de genoemde identiteiten.

In de iPhone 5 met beslagcode 2370130 is een simkaart aangetroffen met het telefoonnummer dat gebruikt is bij het aanmaken van het Instagramaccount van [naam 1] (telefoonnummer eindigend op [nummer] ). Voorts zijn er op deze telefoon onder andere whatsappgesprekken aangetroffen tussen [naam 1] en de slachtoffers die ook in de video’s te zien zijn en vele Instagram chats tussen [naam 1] en meisjes waarin [naam 1] om hulp vraagt.

De inhoud van de video’s, de verschillende identiteiten die zijn gebruikt in het contact met de slachtoffers en de (overige) feitelijkheden die in de tenlastelegging zijn uitgewerkt hebben ter zitting niet ter discussie gestaan en kunnen op grond van de inhoud van de bewijsmiddelen als vaststaand worden aangemerkt. Deze feiten kunnen zonder nadere motivering dienen als vertrekpunt voor de beantwoording van de bewijsvraag. Deze beperkt zich tot de vraag of het de verdachte is geweest die zich in de contacten met de slachtoffers heeft bediend van de hiervoor aangehaalde identiteiten en of het de verdachte is geweest die uiteindelijk de onder 5 en 6 ten laste gelegde feiten heeft gepleegd.

De verklaring van de verdachte

De verdachte heeft een alternatief scenario geschetst. Dat scenario houdt – zakelijk weergegeven – in dat de verdachte toegang heeft verkregen tot het account van een persoon die eerder een video ten behoeve van Darkscandals met de verdachte heeft gedeeld. In het account van deze persoon heeft de verdachte de ten laste gelegde foto’s en video’s aangetroffen (schermopnames van chatgesprekken waarin slachtoffers werden gedwongen om seksuele handelingen bij zichzelf te verrichten). Hij heeft die video’s opgeslagen om onderzoek te kunnen doen naar de inhoud daarvan om daarna de slachtoffers te kunnen helpen. Hij heeft verklaard dat dat in een aantal gevallen is gelukt omdat hij de persoon of personen die de video’s hadden gemaakt, heeft betaald om de chantage te stoppen. De verdachte heeft dit aan niemand laten weten, ook niet aan de desbetreffende meisjes. Vanwege de bestandsgrootte van de in het account van de dader aangetroffen schermopnames heeft hij die met het programma Screen Capture Tool Pro opnieuw opgenomen. SCTP is een programma om schermopnames te maken. Dit programma heeft volgens de verdachte een ingebouwde comprimeer-functionaliteit zodat de video’s daarna minder ruimte innamen op zijn computer. Tijdens de opname van de video’s met SCTP is zijn mappenverkenner en e-mail account ook in beeld gekomen en opgenomen. Daaruit kan echter niet worden geconcludeerd dat hij de originele schermopnamen heeft gemaakt, maar alleen dat hij die programma’s heeft geopend terwijl hij de video’s opnieuw opnam met behulp van SCTP.

Met betrekking tot de iPhone 5 heeft de verdachte verklaard dat hij die eind februari 2020 – inclusief het belastende materiaal – heeft overgenomen van de personen die de slachtoffers hebben aangezet tot de seksuele handelingen. De verdachte heeft erop gewezen dat het mogelijk is dat aan verdachte toe te schrijven informatie en documenten op deze iPhone 5 zijn beland, doordat hij op deze telefoon heeft ingelogd met zijn Apple ID, waarna er synchronisatie met andere Apple apparaten kan hebben plaatsgevonden.

De rechtbank stelt met betrekking tot het alternatieve scenario het volgende voorop. Volgens bestendige jurisprudentie heeft als uitgangspunt te gelden dat ingeval een verdachte het hem tenlastegelegde bestrijdt met een alternatieve lezing van de gebeurtenissen, die niet met een bewezenverklaring zou stroken, de rechter – indien hij tot een bewezenverklaring komt – die aangedragen alternatieve gang van zaken zal moeten weerleggen. Dat kan gebeuren door opneming van bewijsmiddelen of vermelding, al dan niet in een nadere bewijsoverweging, van aan wettige bewijsmiddelen te ontlenen feiten en omstandigheden die de alternatieve lezing van de verdachte uitsluiten. Een dergelijke weerlegging is echter niet steeds vereist. In voorkomende gevallen zal de rechter ter weerlegging kunnen oordelen dat de door de verdachte gestelde alternatieve toedracht niet aannemelijk is geworden dan wel dat de lezing van de verdachte als ongeloofwaardig terzijde moet worden gesteld. Ten slotte kunnen zich gevallen voordoen waarin de lezing van de verdachte zo onwaarschijnlijk is, dat zij geen uitdrukkelijke weerlegging behoeft (HR 16 maart 2010, ECLI:NL:HR:2010:BK3359).

De rechtbank overweegt tegen die achtergrond als volgt. In de maanden na zijn aanhouding is de verdachte diverse keren door de politie over deze zaak gehoord. In zijn verhoor van
4 juni 2020 heeft de verdachte verklaard dat hij nooit iets met SCTP heeft opgenomen en dat hij de bij hem aangetroffen video’s niet heeft gemaakt. Hij wilde toen niet antwoorden op de vraag hoe hij aan die video’s kwam en hij gaf aan dat hij daar later nader over zou gaan verklaren. In de verhoren die daarop volgden beriep de verdachte zich op zijn zwijgrecht. Pas tijdens zijn verhoor in mei 2021 heeft hij een verklaring afgelegd, die hij op papier had staan, waarna hij geen antwoord wenste te geven op verdiepingsvragen die de verbalisanten (naar aanleiding van die verklaring) stelden. Daarna heeft de verdediging nog twee schriftelijke verklaringen van de verdachte aan de officier van justitie gezonden. Hij is vervolgens nog twee keer verhoord door de politie om antwoord te krijgen op vragen die zijn alternatieve scenario opriepen, maar heeft op geen van die vragen antwoord willen geven.

De rechtbank stelt vast dat de verdachte ruim de gelegenheid heeft gehad om – na kennisname van het volledige politiedossier – zijn verklaring daarop af te stemmen. Ook de wijze waarop de verklaring is afgelegd, schriftelijk en zonder daarover verdiepende vragen te willen beantwoorden, draagt niet bij aan de geloofwaardigheid daarvan. De verklaring blijkt bovendien op cruciale punten niet verifieerbaar te zijn. Zo weet de verdachte zich niet te herinneren van welk account hij de schermopnames heeft gedownload terwijl hij wel stelt dat hij jarenlang toegang tot dat account had, zou hij een tekstbestand met de inlogcode van dat account hebben verwijderd, kan hij niet vertellen van wie hij de iPhone 5 heeft overgenomen, zijn er geen betalingen naar afpersers gevonden en is geen van de met behulp van SCTP verkleinde originele videobestanden aangetroffen.

De verklaring van de verdachte dat hij zich toegang heeft weten te verschaffen tot het account van een ander en op die manier jarenlang heeft kunnen volgen hoe de slachtoffers door die ander werden gedwongen tot het verrichten van seksuele handelingen en de slachtoffers – op enig moment – heeft geholpen is op zichzelf al onwaarschijnlijk. Deze verklaring is op diverse punten ook aantoonbaar onjuist. Cruciaal in het verhaal van de verdachte is, dat de iPhone5 met het belastende materiaal niet van hem was, maar dat hij deze kort voor zijn aanhouding van de echte afpersers had overgenomen. Door de politie is nader onderzoek gedaan aan de iPhone 5. Uit een logbestand bleek dat de gebruiker het toestel in 2013 de naam “ [naam toestel] ” had gegeven. Voorts bleek dat het toestel in 2015 verbonden was geweest met de wifi van twee locaties in respectievelijk Duitsland en Hongarije. Uit andere bronnen bleek dat de verdachte toentertijd inderdaad op die plaatsen in Duitsland en Hongarije aanwezig is geweest. Volgens de politie betreft het toestelgebonden informatie die niet door synchronisatie op het toestel terecht kan zijn gekomen.

Voorts is de stem van de verdachte in verschillende video’s door politieagenten en een stemherkenningsmodule herkend. De rechtbank heeft tijdens de inhoudelijke behandeling ter terechtzitting beelden bekeken en beluisterd. Ofschoon niet met volstrekte zekerheid kan worden gesteld dat het om de stem van de verdachte gaat, heeft de rechtbank kunnen vaststellen dat de stem behorend bij de beelden sterke gelijkenis vertoont met de stem van de verdachte. De rechtbank is van oordeel dat de stemherkenning op zichzelf niet voldoende is om tot een bewezenverklaring te komen. Echter kan aan die herkenning, in combinatie met de andere bewijsmiddelen, wel betekenis worden toegekend.

De door de verdachte afgelegde verklaring wordt als ongeloofwaardig terzijde gesteld. De rechtbank concludeert dat de verdachte de iPhone 5 al jaren in gebruik had en dat hij zich in de contacten met de slachtoffers bediende van verschillende identiteiten. Ook wordt geconcludeerd dat de verdachte de persoon is geweest die – door gebruik te maken van die verschillende identiteiten – de (video)chatgesprekken met de slachtoffers heeft gevoerd die steeds uitmondden in het uitvoeren van (vergaande) seksuele handelingen. Die dwanggesprekken en seksuele handelingen voor de camera heeft de verdachte met het programma SCTP opgenomen. Daarnaast heeft de verdachte, middels het uitoefenen van dwang, beelden van seksuele handelingen van de slachtoffers ontvangen. Hij heeft zich daarmee schuldig gemaakt aan de vervaardiging en het bezit van kinderporno.

Niet kan worden vastgesteld dat de verdachte de video’s op grote schaal heeft verspreid. Er is echter wel vastgesteld dat hij minimaal één video van een slachtoffer aan een ander slachtoffer heeft gestuurd. Daarmee kan bewezen worden verklaard dat de verdachte ook de onder 5 ten laste gelegde kinderporno heeft verspreid.

Gewoonte

Gelet op het aantal slachtoffers, de hoeveelheid beeldmateriaal die van deze slachtoffers is aangetroffen, de geraffineerde wijze waarop de verdachte de slachtoffers bij herhaling heeft bewogen om voor de camera seksuele handelingen bij zichzelf te verrichten en de omstandigheid dat de verdachte – gebruikmakend van speciale software – daarvan steeds opnames bleef maken, acht de rechtbank bewezen dat de verdachte een gewoonte heeft gemaakt van het bezit en de vervaardiging van kinderporno. Dat geldt niet voor de verspreiding van deze specifieke kinderporno.

Aanranding (feit 6 primair) of verleiding van een minderjarige tot ontucht (feit 6 subsidiair)

De Hoge Raad heeft geoordeeld dat van het dwingen tot het plegen of dulden van ontuchtige handelingen als bedoeld in artikel 246 Sr ook sprake kan zijn ingeval geen lichamelijke aanraking tussen de dader en het slachtoffer heeft plaatsgevonden. Voor de beantwoording van de vraag of er in zo'n geval sprake is van het plegen van ontucht zijn de omstandigheden van het geval beslissend en hangt het af van de vraag of er sprake is geweest van een relevante interactie.

In deze zaak gaat het om slachtoffers die vaak in meerdere (video)chatgesprekken contact hadden met de verdachte. Die gesprekken leidden er uiteindelijk toe dat de slachtoffers voor de camera seksuele handelingen bij zichzelf verrichtten om te voorkomen dat naaktbeelden van een ander ( [naam 1] ) dan wel van henzelf zouden worden geopenbaard.

Daarmee is naar het oordeel van de rechtbank sprake van een relevantie interactie. De rechtbank stelt vast dat de verdachte door te dreigen met die andere feitelijkheid (het dreigen met openbaar maken van naaktbeelden) de slachtoffers heeft gedwongen tot het plegen van een of meer ontuchtige handelingen, zodat het onder 6 primair ten laste gelegde bewezen kan worden geacht.

Conclusie

De rechtbank komt tot een bewezenverklaring van het onder 5, en 6 primair ten laste gelegde.

Belastingaangiften

Standpunt verdediging

Bepleit is dat de verdachte dient te worden vrijgesproken van hetgeen onder 8 aan hem ten laste is gelegd. De verdachte heeft erop gewezen dat hij [naam slachtoffer 2] niet kent, hij heeft ontkend dat hij de persoon is die onder de naam [naam 4] berichten met haar heeft uitgewisseld, hij heeft erop gewezen dat hij zich niet herkent in het door [naam slachtoffer 2] opgegeven signalement van die [naam 4] en dat de door haar opgegeven omschrijving van de woning van [naam 4] niet overeenkomt met de woning van de verdachte.

Ten aanzien van [naam slachtoffer 1] is aangevoerd dat uit de camerabeelden van de spycam uit zijn woning blijkt dat het seksuele contact volledig vrijwillig is geweest. De verdachte heeft gewacht met [naam slachtoffer 1] in het echt te ontmoeten toen zij al zestien jaar oud was. Er was tussen hen sprake van een affectieve relatie. Hij ontkent dat hij haar onder druk heeft gezet, dat hij haar heeft gedwongen om naaktbeelden van zichzelf te verstrekken en dat hij haar daarmee heeft gechanteerd. De verdachte heeft er daarbij op gewezen dat de verdachte slechts een deel van de door ‘ [naam 3] ’ verzonden berichten heeft gestuurd, te weten de berichten waarin geen sprake is van dwang.

[naam slachtoffer 2]

In haar aangifte verklaart [naam slachtoffer 2] dat [naam 4] (lees: de verdachte in de persoon van [naam 4] ) haar heeft gedwongen tot het plegen van seksuele handelingen voor de webcam door te dreigen naaktfoto’s van haar openbaar te maken (te exposen). Ook verklaart zij dat zij onder druk van deze dreiging een keer in persoon met de verdachte heeft afgesproken. De verdachte heeft haar bij die gelegenheid opgehaald en naar zijn woning in [plaatsnaam 1] gebracht. In de woning heeft hij haar onverhoeds en heftig gezoend en daarna gedwongen om seks met hem te hebben. Een paar maanden later heeft de verdachte in de persoon van [naam 4] haar opnieuw benaderd.

Deze aangifte vindt op verschillende punten steun in andere bewijsmiddelen, waaronder chatgesprekken welke zijn aangetroffen op de bij de verdachte in gebruik geweest zijnde iPhone 5. Uit die gesprekken concludeert de rechtbank dat het de verdachte is geweest die het slachtoffer onder druk heeft gezet en dat het slachtoffer uiteindelijk onder invloed van die druk seks met de verdachte heeft gehad. Uit de chatgesprekken leidt de rechtbank bovendien af dat [naam slachtoffer 2] uitdrukkelijk heeft aangegeven tegen haar wil te handelen. Het leidt voor de rechtbank dan ook geen twijfel dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de verkrachting van [naam slachtoffer 2] . Desondanks kan de rechtbank het ten laste gelegde niet bewezen achten. Daartoe wordt het volgende overwogen.

In de iPhone 5 is een whatsappgesprek aangetroffen van mei 2018 tussen de verdachte in de persoon van [naam 4] en [naam slachtoffer 2] . Uit dat chatgesprek zou kunnen worden afgeleid dat de seks met de verdachte eind 2016 of eerder heeft plaatsgevonden. Toch valt niet met een voldoende mate van zekerheid vast te stellen dat het misdrijf heeft plaats gevonden binnen de ten laste gelegde periode van 25 maart 2016 tot en met 31 december 2016. De reden voor die serieuze twijfel is gelegen in een skypegesprek van 17 januari 2017 tussen de verdachte in de persoon van [naam 4] en het slachtoffer. In dat gesprek geeft de verdachte aan het slachtoffer te kennen dat het geen zin heeft om aangifte te doen omdat hij vanaf een openbare wifi opereert en dus niet te traceren is. Zou de verkrachting binnen de ten laste gelegde periode hebben plaats gevonden dan is de opmerking van de verdachte niet te begrijpen. Het slachtoffer zou dan op 17 januari 2017 al in de woning van de verdachte moeten zijn geweest, zodat het geen probleem zou zijn om hem te traceren. Opvallend is ook dat in het skypegesprek van 17 januari 2017 op geen enkele manier wordt gerefereerd aan een eerdere fysieke ontmoeting tussen de verdachte en het slachtoffer, hetgeen in de rede zou hebben gelegen, temeer indien bij die gelegenheid het slachtoffer zou zijn verkracht. De verdachte merkt in het skypegesprek op dat [naam slachtoffer 2] moet doen wat hij wil, dat hij dan alles zal verwijderen en dat ze elkaar kunnen ontmoeten als [naam slachtoffer 2] dat zou willen. Het kan gelet op de inhoud van dit gesprek niet worden uitgesloten dat de verdachte en het slachtoffer elkaar eerst na dit skypegesprek hebben ontmoet. In dat geval zou de verkrachting hebben plaatsgevonden buiten de ten laste gelegde periode.

Gelet op de hiervoor beschreven twijfel omtrent de vraag of de verkrachting van [naam slachtoffer 2] heeft plaats gevonden binnen de ten laste gelegde periode zal de verdachte in zoverre van dit feit (moeten) worden vrijgesproken.

[naam slachtoffer 1]

In de iPhone 5 van de verdachte is een whatsappgesprek tussen [naam slachtoffer 1] en het account [naam 4] aangetroffen. De rechtbank stelt op basis daarvan vast dat de verdachte gebruik heeft gemaakt van het alias [naam 4] in zijn communicatie met [naam slachtoffer 1] .

In dat whatsappgesprek vertelt [naam slachtoffer 1] aan ‘ [naam 4] ’ dat zij door [accountnaam 1] onder druk wordt gezet om naaktfoto’s en -video’s van zichzelf te sturen. [accountnaam 1] dreigt om een filmpje online te zetten waarop te zien is dat [naam slachtoffer 1] haar ex-vriend pijpt. Dit speelt volgens de berichten eind april 2017. Op de MacBook Pro van de verdachte is een skypegesprek uit juni 2017 tussen [naam 3] en [naam slachtoffer 1] aangetroffen. Daarin zegt [naam 3] dat hij een pijpfilmpje van [naam slachtoffer 1] heeft en dat ze geile opdrachtjes voor hem moet doen zodat hij kan klaarkomen. Uit het gesprek kan worden afgeleid dat hij dat filmpje anders online zet.

Eind juli 2017 vinden er weer skypegesprekken plaats tussen [naam 3] en [naam slachtoffer 1] . De politie beschrijft dat er in dat gesprek geen sprake lijkt te zijn van dwang.

In december 2018 vindt er weer een whatsappgesprek plaats tussen [naam slachtoffer 1] en [naam 4] . Daarin zegt [naam slachtoffer 1] dat ‘die jongen’ haar heeft bedreigd. Als ze niet op Skype naakt dingen zou doen, en later ook in het echt, dan zou die jongen haar filmpje online zetten.

In het informatieve gesprek van [naam slachtoffer 1] bij de politie verklaart zij dat een jongen (genaamd [naam 5] , die zich – naar [naam slachtoffer 1] zich later herinnerde – online [naam 6] noemde) haar op Snapchat heeft benaderd omdat hij in het bezit was van het filmpje dat haar ex-vriend van haar had gemaakt. Zij moest met die jongen afspreken om te voorkomen dat hij het filmpje op internet zou zetten. In zijn huis in [plaatsnaam 1] heeft zij op enig moment een rijbewijs zien liggen met de naam [naam 5] erop. Op dat moment wist zij dat [naam 5] het account [accountnaam 1] gebruikt. [naam slachtoffer 1] vertelt dat zij nooit vrijwillig naar de verdachte toe is gegaan. Zij deed dat omdat hij dreigde om haar filmpje online te zetten.

[naam slachtoffer 1] heeft de politie na het informatieve gesprek laten weten dat zij geen aangifte zal doen. Zij is in april 2022 wel als getuige bij de rechter-commissaris gehoord. In die verklaring geeft zij – net als tijdens het informatief gesprek zeden – aan dat zij “het nooit gewild heeft”.

Naar het oordeel van de rechtbank ondersteunen de aangetroffen whatsapp- en skypegesprekken tussen [naam slachtoffer 1] en [naam 4] respectievelijk [naam 3] de verklaring van [naam slachtoffer 1] dat de verdachte haar tot seks heeft gedwongen door te dreigen met het online zetten van het filmpje dat hij van [naam slachtoffer 1] had. Dat levert een ‘andere feitelijkheid’ op als bedoeld in artikel 242 Sr.

De verklaring van de verdachte dat hij een affectieve relatie had met [naam slachtoffer 1] en dat zij vrijwillig seks met hem had, vindt onvoldoende steun in het dossier. De beschrijving van de videobeelden van de spycam die in oktober 2018 in de woning van de verdachte van hem en [naam slachtoffer 1] zijn opgenomen maakt dat niet anders. Niet vereist is immers dat steeds van verzet van de zijde van het slachtoffer is gebleken (ECLI:NL:HR:2011:BQ2491). De kern is dat [naam slachtoffer 1] , een jong en kwetsbaar slachtoffer, door de veel oudere verdachte onder druk van publicatie van naaktbeelden bij herhaling tot seks is gedwongen. Blijkens de verklaring van [naam slachtoffer 1] bij de rechter-commissaris is het gevaar van openbaarmaking van de naaktbeelden nooit geweken. [naam slachtoffer 1] zegt daarover: “Hij had inmiddels zoveel beelden van mij dat ik niet meer nee durfde te zeggen.” De verdachte heeft [naam slachtoffer 1] daarmee in een situatie gebracht waarin zij zich niet tegen de seksuele handelingen durfde te verzetten. Daar komt bij dat de verdachte ten opzichte van [naam slachtoffer 1] gebruik kon maken van een uit leeftijd, (emotioneel) ontwikkelingsniveau en financiële situatie voortvloeiend overwicht.

Omdat uit de verklaring van [naam slachtoffer 1] en de whatsapp- en chatgesprekken niet eenduidig blijkt wanneer zij voor het eerst seks met de verdachte heeft gehad, en de verdachte heeft verklaard dat hij heeft gewacht tot zij zestien was, komt de rechtbank niet tot een veroordeling voor het alternatief/cumulatief onder 8 ten laste gelegde plegen van ontuchtige handelingen met iemand die de leeftijd van 12 maar nog niet die van 16 jaar heeft bereikt. De rechtbank komt gelet op het voorgaande wel tot een veroordeling voor de onder 8 ten laste gelegde verkrachting.

Conclusie

De rechtbank is van oordeel dat de onder 8 ten laste gelegde verkrachting van [naam slachtoffer 1] wettig en overtuigend is bewezen. Ten aanzien van hetgeen overigens ten laste is gelegd onder 8 zal de verdachte worden vrijgesproken.