Uitspraken

Partijen verschillen van mening over de vraag of door [eiser] (rechtsgeldig) is opgezegd.

[eiser] heeft de verklaring van 17 september 2020 waarin hij zijn arbeidsovereenkomst met [gedaagden] opzegt niet zelf geschreven. Dit heeft [gedaagden] voor hem gedaan. [gedaagden] heeft de verklaring voor [eiser] opgesteld in het Nederlands, terwijl [eiser] die taal niet machtig is. [eiser] heeft bovendien geen kennis van het Nederlandse arbeidsrecht. Gelet op die omstandigheden had van [gedaagden] mogen worden verwacht dat zij zou nagaan of [eiser] daadwerkelijk wilde opzeggen en de consequenties van een opzegging overzag.

De kantonrechter stelt vast dat de gevolgen van een opzegging voor [eiser] nadelig zijn. [eiser] kon geen aanspraak maken op een WW-uitkering. [gedaagden] voert aan dat zij [eiser] een vaststellingsovereenkomst heeft aangeboden (om zijn WW-uitkering zoveel mogelijk veilig te stellen), maar [eiser] deze niet wilde accepteren. Voorgaande wordt door [eiser] gemotiveerd betwist. De door [gedaagden] in het geding gebrachte vaststellingsovereenkomst vermeldt dezelfde beëindigingsvoorwaarden als de voorwaarden in de opzeggingsverklaring, met als verschil dat de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden wordt beëindigd en waarbij wordt vermeld dat [eiser] geen verwijt treft van de beëindiging. [eiser] voert aan dat als hij die overeenkomst had getekend hij mogelijk wel aanspraak had kunnen maken op een WW-uitkering, zodat hij de voorkeur had gegeven aan die optie. [gedaagden] heeft dat onvoldoende weersproken. [gedaagden] stelt weliswaar dat zij [eiser] heeft gewezen op de gevolgen van een eenzijdige beëindiging, waaronder het mogelijke verlies van een WW-uitkering, maar dit wordt door [eiser] betwist en valt bovendien moeilijk te rijmen met haar stelling dat [eiser] de vaststellingsovereenkomst waarin de WW-aanspraken worden veilig gesteld, heeft afgewezen.

Gelet op voorgaande omstandigheden is er geen sprake van een gerechtvaardigd vertrouwen als bedoeld in artikel 3:35 BW. Dit betekent niet dat de opzegging zoals [eiser] stelt vernietigbaar is, maar dat betekent dat de opzegging niet heeft plaatsgevonden. De gevorderde verklaring wegens vernietiging van de opzegging op grond van dwaling danwel misbruik van omstandigheden wordt daarom afgewezen.

[eiser] vordert loon over de maand oktober 2020. Op grond van het bepaalde in artikel 7:628 lid 1 BW is de werkgever verplicht het loon te voldoen indien de werknemer de overeengekomen arbeid niet heeft verricht, tenzij het niet verrichten van de overeengekomen arbeid in redelijkheid voor rekening van de werknemer behoort te komen.

[gedaagden] stelt dat het niet verrichten van arbeid voor rekening van [eiser] dient te komen. Het enkele feit dat [eiser] op vakantie was en zich nooit expliciet bereid heeft verklaard tot het verrichten van werk is in dit geval niet genoeg om die conclusie te rechtvaardigen.

[gedaagden] stelt zich verder op het standpunt dat een deel van het loon reeds is voldaan. Het aantal vakantiedagen waarop [eiser] recht had is reeds uitbetaald en moet volgens haar worden gezien als loon dat over oktober 2020 is doorbetaald. Dit standpunt is niet juist. Ook bij een beëindiging per 1 november 2020 is [gedaagden] verplicht om niet opgenomen vakantiedagen te betalen.

De vordering ten aanzien van het loon over oktober 2020, zijnde een bedrag van € 2.368,72, wordt toegewezen. De gevorderde wettelijke rente over het achterstallig loon is toewijsbaar vanaf de opeisbaarheid van het loon.

Als te laat wordt betaald, heeft een werknemer in principe recht op een wettelijke verhoging die maximaal 50 % is. Het niet (door)betalen van het loon ligt binnen de risicosfeer van [gedaagden]. In dit geval vindt de kantonrechter het redelijk, omdat [eiser] zo lang heeft gewacht met het instellen van zijn vordering, de wettelijke verhoging te matigen tot 10 %. De gevorderde wettelijke verhoging wordt toegewezen tot een bedrag van € 236,87. De wettelijke rente over de wettelijke verhoging is toewijsbaar vanaf de dag van dagvaarding.

Op grond van de wet (artikel 7:626 BW) is de werkgever gehouden om van het loon aan de werknemer een specificatie te verstrekken. De vordering van [eiser] die daarop ziet, wordt daarom toegewezen. De kantonrechter zal aan de veroordeling een dwangsom verbinden gematigd tot € 50,- per dag met een maximum van € 5.000,-.

De buitengerechtelijke incassokosten worden toegewezen, omdat aan de voorwaarden is voldaan om een vergoeding voor deze kosten te krijgen. De gevorderde vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten is toewijsbaar over de hoofdsom van € 2.605,59 en bedraagt € 385,56. [eiser] vordert tevens wettelijke rente over de buitengerechtelijke incassokosten. De wettelijke rente over de buitengerechtelijke incassokosten is toewijsbaar vanaf de dag van dagvaarding.

[gedaagden] krijgt voor het grootste deel ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen. De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [eiser] tot vandaag vast op € 119,21 aan dagvaardingskosten, € 85,- aan griffierecht en € 498,- aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x € 249,- tarief). Dit is totaal € 702,21. De over dit bedrag gevorderde wettelijke rente wordt toegewezen. Ook de gevorderde nakosten worden toegewezen.

Dit vonnis wordt, zoals gevorderd, uitvoerbaar bij voorraad verklaard.