Uitspraken

Bewijswaardering

Standpunt verdediging

Aangevoerd is dat de verdachte niet op het slachtoffer heeft geschoten en daarom dient te worden vrijgesproken. De verdachte is enkele uren voor het schietincident bij de woning van het slachtoffer geweest, maar trof hem toen niet thuis. Hij is vervolgens weggegaan en is daarna niet meer bij de woning geweest. De verklaringen van de moeder en de broer van het slachtoffer zijn onvoldoende betrouwbaar om het daderschap van de verdachte te kunnen vaststellen en zijn gebaseerd op valse herinneringen, samenhangend met hun emotionele toestand nadat het slachtoffer door iemand anders was neergeschoten. De verklaringen van de getuigen [naam getuige 1] en [naam getuige 2] dat zij de verdachte kort voor het schietincident in de richting van de woning van het slachtoffer hebben zien lopen, zijn eveneens onbetrouwbaar en zijn op elkaar afgestemd. Schotresten op de handen en op de tas van de verdachte zijn veroorzaakt doordat hij met een vriend, genaamd [naam 1] , een paar dagen daarvoor met een vuurwapen op een boom heeft geschoten.

Beoordeling

Inleiding

Op 9 oktober 2020 heeft een confrontatie tussen de verdachte en het slachtoffer [naam slachtoffer] plaatsgevonden, waarbij [naam slachtoffer] de verdachte een blauw oog heeft geslagen. De verdachte is op 10 oktober 2020 rond 13:00 uur bij de woning van [naam slachtoffer] aan de deur geweest om verhaal te halen en sprak daar met de moeder en de broer van [naam slachtoffer] . [naam slachtoffer] was op dat moment niet thuis. De verdachte is daarna vertrokken. Rond 13:20 uur diezelfde dag liep [naam slachtoffer] met zijn broer de woning van zijn moeder uit en werd hij kort daarna op de [plaats delict] van dichtbij in zijn hoofd geschoten. [naam slachtoffer] is in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht, waar potentieel dodelijk hersenletsel werd vastgesteld en meerdere operaties noodzakelijk bleken. Uit recente medische informatie komt naar voren dat sprake is van een zeer beperkt niveau van functioneren en dat zijn huidige toestand, omschreven als ‘minimally conscious state’, waarschijnlijk blijvend is.

De centrale vraag in deze strafzaak is of de verdachte de persoon is die [naam slachtoffer] in zijn hoofd heeft geschoten en zo ja, of daarbij sprake is van voorbedachte raad.

Is de verdachte de schutter?

De broer van het slachtoffer, die ten tijde van het schietincident achter [naam slachtoffer] liep, heeft verklaard dat de dader kort daarvoor bij zijn moeder voor de deur stond en vertelde dat hij op zoek was naar [naam slachtoffer] . Hij zei dat hij [naam slachtoffer] dood zou maken. De dader had een zonnebril op met rode brillenpoten en droeg een zwart vest en een zwarte joggingbroek van het merk Nike Tech. De dader had een blauw oog. Terwijl de dader met zijn moeder sprak, vertrok de broer om [naam slachtoffer] met de auto te gaan halen. Onderweg vertelde [naam slachtoffer] hem dat hij de jongen die aan de deur stond de dag ervoor in Schiedam Centrum had gezien en dat hij zich bedreigd voelde.

De moeder van het slachtoffer heeft verklaard dat een voor haar onbekende jongen op 10 oktober 2020 tussen 13.00 en 13.30 twee keer aan de deur van haar woning kwam en vroeg naar [naam slachtoffer] . De eerste keer vertelde hij dat [naam slachtoffer] hem geslagen had en dat hij met hem kwam afrekenen. [naam slachtoffer] was op dat moment niet thuis, waarna de jongen vertrok. Ook de tweede keer vertelde ze de jongen dat [naam slachtoffer] niet thuis was, waarop hij opnieuw wegliep. Omdat [naam slachtoffer] kort daarvoor met zijn broer de woning had verlaten, rende moeder achter de jongen aan. In de [plaats delict] zag zij dat hij van korte afstand een pistool op haar zoon richtte en op hem schoot.

De verdachte heeft erkend dat hij op 10 oktober 2020 bij de woning van het slachtoffer is geweest en dat hij daar gesproken heeft met diens moeder over de confrontatie met [naam slachtoffer] de dag daarvoor, waarbij [naam slachtoffer] hem een blauw oog had geslagen. Op basis van de verklaringen van de broer en van de moeder van het slachtoffer acht de rechtbank bewezen dat de verdachte ook degene is geweest die korte tijd later opnieuw bij de woning is geweest op zoek naar [naam slachtoffer] . Dit gegeven, en het feit dat er schotresten op de handen en op de tas van de verdachte zijn aangetroffen, brengen de rechtbank tot het oordeel dat het de verdachte is geweest die vervolgens [naam slachtoffer] van korte afstand in zijn hoofd heeft geschoten.

De rechtbank hecht, alleen al vanwege het tijdsverloop van meerdere dagen, geen geloof aan het verweer van de verdachte met betrekking tot de aangetroffen schotresten en stelt vast dat de verschillende (deels tegenstrijdige) door hem hierbij geschetste alternatieve scenario’s op geen enkele manier aannemelijk zijn geworden. Dat sprake zou zijn van een persoonsverwisseling, zoals de verdachte bij de politie en ter zitting heeft gesteld, vindt geen enkele ondersteuning in het zeer uitgebreide politieonderzoek.

Heeft de verdachte met voorbedachten rade gehandeld?

De verdachte heeft na zijn confrontatie met [naam slachtoffer] op 9 oktober 2020 geprobeerd om achter de gegevens van [naam slachtoffer] te komen. Getuigen verklaren dat hij meerdere mensen heeft gevraagd naar het adres van [naam slachtoffer] en dat hij daar zelfs geld voor heeft geboden. Uit de verklaring van de moeder van de verdachte blijkt dat hij bij thuiskomst op 9 oktober erg ontdaan was, agressief reageerde en de hele nacht heeft gehuild omdat hij geslagen was.

De volgende ochtend is de verdachte rond 12:30 uur vanuit zijn woning in Vlaardingen vertrokken en naar Schiedam gegaan. Ter terechtzitting zijn camerabeelden getoond. De rechtbank is van oordeel dat de persoon die te zien is op die beelden de verdachte is. Te zien is dat de verdachte zoekend rondloopt in de omgeving van de woning van [naam slachtoffer] .

De getuigen [naam getuige 1] en [naam getuige 2] hebben de verdachte, door hen aangeduid als ‘ [naam 1] ’, na zijn eerste bezoek bij de woning van [naam slachtoffer] weggehaald en hebben hem gezegd dat hij naar huis moest gaan. De verdachte is met hen meegereden, maar is kort daarna weer uitgestapt en is vervolgens opnieuw naar de woning van [naam slachtoffer] gelopen. Uit de verklaringen van de broer en de moeder van [naam slachtoffer] en van de getuigen [naam getuige 1] en [naam getuige 2] blijkt dat de verdachte meerdere keren heeft gezegd dat hij [naam slachtoffer] wilde doden. Ook heeft hij gezegd dat hij over meerdere vuurwapens beschikte.

De rechtbank leidt uit deze gang van zaken af dat de verdachte, gewapend met een vuurwapen, doelbewust op zoek was naar [naam slachtoffer] . Toen hij hem uiteindelijk op straat trof, heeft hij blijkens de getuigenverklaringen en de ter terechtzitting getoonde beelden zonder aarzelen direct en van dichtbij gericht op het hoofd van [naam slachtoffer] geschoten. De rechtbank is van oordeel dat de verdachte niet alleen tijd en gelegenheid heeft gehad om zich te beraden op zijn handelen, maar gaat er op basis van de hierbij gebleken feiten en omstandigheden vanuit dat hij zich ook daadwerkelijk rekenschap heeft gegeven van de gevolgen van zijn voorgenomen daad. Er zijn meerdere momenten geweest waarop hij zich had kunnen bedenken, daarbij ook actief aangemoedigd door de getuigen [naam getuige 2] en [naam getuige 1] om het conflict met [naam slachtoffer] te laten rusten. De verdachte heeft zijn plan koste wat kost willen uitvoeren. Gelet op het voorgaande kan worden vastgesteld dat door de verdachte niet is gehandeld in een ogenblikkelijke gemoedsopwelling. De rechtbank komt daarom tot de conclusie dat de verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld.

Conclusie

Bewezen is dat de verdachte met voorbedachte raad op 10 oktober 2020 met een vuurwapen heeft geprobeerd [naam slachtoffer] om het leven te brengen door hem in het hoofd te schieten.

Bewezenverklaring

In bijlage II heeft de rechtbank de inhoud van wettige bewijsmiddelen opgenomen, houdende voor de bewezenverklaring redengevende feiten en omstandigheden. Op grond daarvan, en op grond van de redengevende inhoud van het voorgaande, is wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan op die wijze dat:

hij op 10 oktober 2020 te Schiedam, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk en met voorbedachten rade een persoon genaamd [naam slachtoffer] van het leven te beroven, met dat opzet en na kalm beraad en rustig overleg,

van korte afstand met een vuurwapen een kogel heeft afgevuurd/geschoten op, althans in de richting van, voornoemde [naam slachtoffer] , waardoor voornoemde [naam slachtoffer] in zijn gezicht/hoofd is geraakt, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Standpunt officier van justitie

Ten aanzien van de verbouwing van de woning van de vader staat thans niet vast dat deze kosten daadwerkelijk gemaakt gaan worden en dit deel van de vordering dient daarom niet-ontvankelijk verklaard te worden. De officier van justitie acht de materiële schadevergoeding voor het slachtoffer voor het overige toewijsbaar, waarbij zij zich refereert aan het oordeel van de rechtbank ten aanzien van het inverdienvermogen van het slachtoffer. De vorderingen ten aanzien van de immateriële schade dienen voor alle benadeelde partijen toegewezen te worden. De totale toegewezen schadevergoeding voor de benadeelde partijen dient inclusief wettelijke rente vanaf 10 oktober 2020 en de schadevergoedingsmaatregel opgelegd te worden.

Standpunt verdediging

Mocht de rechtbank tot een bewezenverklaring komen dan dient, ten aanzien van de vordering voor materiële schade van het slachtoffer, de vergoeding van de kosten voor de woningaanpassing afgewezen te worden, nu de noodzaak onvoldoende is gemotiveerd. Het overige deel van de vordering van materiële schade en immateriële voor het slachtoffer dient niet-ontvankelijk verklaard te worden in verband met onevenredige belasting van het strafgeding.

Ten aanzien van de affectieschade voor de moeder refereert de verdediging zich aan het oordeel van de rechtbank. De vordering voor shockschade voor de moeder is niet toewijsbaar, nu er geen diagnose van geestelijk letsel is gesteld en de noodzaak voor behandeling lijkt te ontbreken, nu deze nog niet gestart is. Mocht de rechtbank de shockschade toch toewijzen dan dient deze gematigd te worden nu deze onredelijk hoog is.

De verdediging refereert zich ten aanzien van de gevorderde affectieschade voor de vader aan het oordeel van de rechtbank.

De vordering voor affectieschade van de broer dient afgewezen te worden, aangezien onvoldoende onderbouwd is dat er sprake is van een nauwe persoonlijke relatie met het slachtoffer. De vordering voor shockschade is onredelijk hoog en dient bij toewijzing gematigd te worden.

Vast is komen te staan dat aan de benadeelde partijen door het bewezen verklaarde strafbare feit, rechtstreeks materiële en immateriële schade is toegebracht. De rechtbank dient aan de hand van de vorderingen vast te stellen welke schade toegewezen zal worden.

Materiële schadevergoeding

De advocaat heeft namens [naam slachtoffer] en bij afwijzing als verplaatste schade voor de moeder verschillende materiële schadeposten opgevoerd en vergoeding gevorderd.

Betreffende het inkomensverlies van [naam slachtoffer] en de eigen bijdrage die voldaan zal moeten worden in het kader van de Wet Langdurige Zorg is door expertisebureau Laumen een berekening gemaakt en ter onderbouwing bij de vordering gevoegd. De rechtbank is van oordeel dat gelet op de complexiteit en de omvang, de behandeling van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafproces vormt. Het is echter evident dat het slachtoffer verlies in arbeidsvermogen door het strafbare feit heeft opgelopen en zal oplopen in de toekomst. De rechtbank zal deze schade op dit moment op basis van de thans gebleken feiten en omstandigheden naar maatstaven van billijkheid vaststellen op € 500.000,-.

Het overige deel van de vordering van de benadeelde partij dat betrekking heeft op het verlies van verdienvermogen van het slachtoffer zal niet-ontvankelijk worden verklaard. Dit deel van de vordering kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

De opgevoerde kosten voor de aanpassing van de woning van de vader kunnen op dit moment nog niet vastgesteld worden, aangezien nog niet beslist is of er in het kader van de Wet maatschappelijke ondersteuning een bedrag wordt toegekend voor deze aanpassingen. De benadeelde partij zal ook in dit deel van de vordering niet-ontvankelijk worden verklaard.

De volgende materiële schade zal aan de benadeelde partij [naam slachtoffer] toegewezen worden:

Eigen risico € 750,-

Niet vergoede (ziekte)kosten € 1732,-

Hulpmiddelen € 1984,99

Ziekenhuis- en

Revalidatiedaggeldkosten € 7730,-

Factuur Laumen € 1815,-

Deze schade is genoegzaam onderbouwd.

De volgende materiële schade zal aan de benadeelde partij [naam benadeelde 1] toegewezen worden:

Reiskosten € 4.842,16

Deze schade is genoegzaam onderbouwd.

Immateriële schade

Smartengeld [naam slachtoffer]

De rechtbank is van oordeel dat het toegebrachte leed van [naam slachtoffer] niet in geld is uit te drukken. De rechtbank heeft daarom aansluiting gezocht bij andere strafzaken en heeft de jonge leeftijd, de ernst van het letsel en de gevolgen hiervan voor het slachtoffer meegewogen. De rechtbank zal het gevorderde bedrag van € 350.000,- toewijzen.

Affectieschade

De verdediging heeft zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank ten aanzien van de vordering van affectieschade voor de moeder en de vader van het slachtoffer. Ten aanzien van de broer heeft de raadsman naar voren gebracht dat er geen sprake is van een nauwe en persoonlijke relatie met het slachtoffer.

In het Besluit vergoeding affectieschade is uitdrukkelijk bepaald wie er voor affectieschade in aanmerking komen. De rechtbank stelt vast dat de moeder en de vader van het slachtoffer tot de kring van gerechtigden behoren. Broers en zussen komen niet per definitie in aanmerking voor affectieschade. Alleen onder bijzondere, uitzonderlijke omstandigheden die maken dat sprake is van een nauwe persoonlijke relatie met het slachtoffer kan dit toegekend worden. De rechtbank is van oordeel dat in de onderhavige zaak tussen de broer en het slachtoffer weldegelijk sprake is van een nauwe persoonlijke relatie in bovengenoemde zin. Zij woonden samen bij hun vader en waren onafscheidelijk. Gebleken is dat zij een uitzonderlijk hechte band met elkaar hebben.

De rechtbank zal gelet op voorgaande aan de moeder € 15.000,-, aan de vader € 17.500,- en aan de broer van het slachtoffer € 15.000,- aan schadevergoeding voor affectieschade toewijzen.

Shockschade

De moeder en de broer waren getuige van het feit dat hun zoon en broertje door de verdachte in zijn hoofd werd geschoten. Zij hebben gezien hoe hij vocht voor zijn leven en in zeer kritieke toestand verkeerde. De rechtbank is van oordeel dat het handelen van de verdachte geestelijk letsel bij hen teweeg heeft gebracht. Dat, zoals door de verdediging is gesteld, slechts een voorlopige diagnose bij de moeder is gesteld doet hier niet aan af. De rechtbank zal aan de moeder € 25.000,- en aan de broer eveneens € 25.000,- aan schadevergoeding voor shockschade toewijzen.

De benadeelde partijen hebben gevorderd het te vergoeden bedrag te vermeerderen met wettelijke rente. De rechtbank bepaalt dat het te vergoeden schadebedrag vermeerderd wordt met wettelijke rente vanaf 10 oktober 2020.

Nu de vordering van de benadeelde partijen (in overwegende mate) zullen worden toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten door de benadeelde partijen gemaakt, tot op heden begroot op nihil en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken.

Conclusie

De verdachte moet de benadeelde partij [naam slachtoffer] (slachtoffer) een schadevergoeding betalen van in totaal € 864.011,99, vermeerderd met de wettelijke rente en kosten als hieronder in de beslissing vermeld.

Tevens wordt oplegging van de hierna te noemen maatregel als bedoeld in artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht passend en geboden geacht.

De verdachte moet de benadeelde partij [naam benadeelde 1] (moeder van het slachtoffer) een schadevergoeding betalen van in totaal € 44.842,16 vermeerderd met de wettelijke rente en kosten als hieronder in de beslissing vermeld.

Tevens wordt oplegging van de hierna te noemen maatregel als bedoeld in artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht passend en geboden geacht.

De verdachte moet de benadeelde partij [naam benadeelde 2] (vader van het slachtoffer) een schadevergoeding betalen van in totaal € 17.500,- vermeerderd met de wettelijke rente en kosten als hieronder in de beslissing vermeld.

Tevens wordt oplegging van de hierna te noemen maatregel als bedoeld in artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht passend en geboden geacht.

De verdachte moet de benadeelde partij [naam benadeelde 3] (broer van het slachtoffer) een schadevergoeding betalen van in totaal € 40.000,- vermeerderd met de wettelijke rente en kosten als hieronder in de beslissing vermeld.

Tevens wordt oplegging van de hierna te noemen maatregel als bedoeld in artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht passend en geboden geacht.

Over een deel van de gevorderde schadevergoeding wordt in deze procedure geen inhoudelijke beslissing genomen.

Vonnis waarvan tenuitvoerlegging wordt gevorderd

Bij vonnis van 19 augustus 2019 van de meervoudige kamer van deze rechtbank is de verdachte ter zake van poging tot afpersing in vereniging en medeplegen van poging tot een ander door bedreiging met geweld, gericht tegen die ander, wederrechtelijk dwingen iets te doen, veroordeeld voor zover van belang tot een gevangenisstraf van 18 maanden, waarvan 6 maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van 2 jaar.

De proeftijd is ingegaan op 3 september 2019.

Standpunt officier van justitie

Toewijzing van de vordering tenuitvoerlegging.

Standpunt verdediging

Afwijzing van de vordering tenuitvoerlegging, aangezien de voorwaardelijke straf is opgelegd voor een vermogensdelict en de onderhavige zaak een geweldsdelict betreft.

Beoordeling

Het hierboven bewezen verklaarde feit is na het wijzen van dit vonnis en voor het einde van de proeftijd gepleegd. Door het plegen van het bewezen feit heeft de verdachte de aan het vonnis verbonden algemene voorwaarde, dat hij voor het einde van de proeftijd geen nieuwe strafbare feiten zou plegen, niet nageleefd.

Daarom zal de tenuitvoerlegging worden gelast van het voorwaardelijk gedeelte van de bij dat vonnis aan de verdachte opgelegde straf.