Uitspraken

Voldoende is gebleken dat [eiser] een spoedeisend belang heeft bij de door hem gevorderde voorziening. Daarbij heeft te gelden dat een loonvordering naar haar aard vrijwel altijd een spoedeisend karakter heeft.

In dit kort geding dient, mede op basis van hetgeen partijen naar voren hebben gebracht, te worden beoordeeld of de in deze zaak aannemelijk te achten omstandigheden een ordemaatregel vereisen dan wel of de vordering van [eiser] in een bodemprocedure een zodanige kans van slagen heeft dat het gerechtvaardigd is op de toewijzing daarvan vooruit te lopen door het treffen van een voorziening zoals gevorderd. Het navolgende behelst dan ook niet meer dan een voorlopig oordeel over het geschil tussen partijen.

Op grond van artikel 7:629 lid 1 BW behoudt een werknemer gedurende twee jaar tijdens ziekte het recht op doorbetaling van (een deel van) het loon. Tussen partijen is echter in geschil of [eiser] door ziekte verhinderd is (geweest) om te werken.

Vast staat dat [eiser] op 15 maart 2020 aan DW Autoverhuur heeft laten weten dat hij niet kan komen werken in verband met zware hoestklachten en keelpijn (zie onder 2.2.) en dat [eiser] vanaf dat moment tot heden niet heeft gewerkt. Anders dan DW Autoverhuur kennelijk meent, dient de e-mail van 15 maart 2020 naar het voorlopig oordeel van de kantonrechter wel degelijk te worden aangemerkt als ziekmelding. De ziekmelding wordt immers door DW Autoverhuur ondubbelzinnig bevestigd per e-mail van 9 april 2020. Dit blijkt te meer uit de omstandigheid dat DW Autoverhuur het loon vanaf 15 maart 2020 tot en met 30 maart 2020 aan [eiser] heeft doorbetaald. Bovendien heeft [naam 1] nog diezelfde dag, op 9 april 2020, wederom laten weten dat [eiser] nog steeds ziek is. Indien DW Autoverhuur eraan twijfelde dat [eiser] arbeidsongeschikt was wegens ziekte vanaf 1 april 2020, had het op de weg van DW Autoverhuur gelegen om de bedrijfsarts in te schakelen en de ziekmelding van [eiser] te laten beoordelen. Dit heeft DW Autoverhuur niet gedaan, zelfs niet nadat [eiser] daar meerdere malen om heeft verzocht. In plaats daarvan heeft DW Autoverhuur ervoor gekozen een vaststellingsovereenkomst aan [eiser] te sturen om tot beëindiging van het dienstverband te komen. DW Autoverhuur heeft weliswaar aangevoerd dat zij de bedrijfsarts niet heeft ingeschakeld omdat [eiser] kort na zijn ziekmelding een periode onbereikbaar is geweest, maar zelfs indien van de juistheid van die stelling wordt uitgegaan, dan ontslaat het enkele feit dat [eiser] een periode onbereikbaar was DW Autoverhuur nog niet van haar verplichting de bedrijfsarts op de hoogte te stellen. Nu DW Autoverhuur de bedrijfsarts niet op de hoogte heeft gesteld en de bedrijfsarts de ziekmelding van [eiser] niet heeft beoordeeld, kan niet uitgesloten worden dat [eiser] niet heeft gewerkt omdat hij ziek was/is. De kantonrechter acht dan ook voorshands aannemelijk dat [eiser] vanaf 15 maart 2020 ziek is.

Bovendien had DW Autoverhuur, in het geval geen sprake was geweest van arbeidsongeschiktheid wegens ziekte, op grond van artikel 7:629 lid 7 BW, alvorens over te gaan tot het staken van de loondoorbetaling, [eiser] op de hoogte dienen te stellen van het voornemen het loon te staken. Daarvan is niet gebleken, zodat DW Autoverhuur reeds daarom ten onrechte het betalen van het loon heeft gestaakt.

Gelet op het voorgaande acht de kantonrechter voorshands aannemelijk dat in een bodemprocedure wordt geoordeeld dat DW Autoverhuur vanaf 1 april 2020 ten onrechte is gestopt met het betalen van het loon en de bodemrechter de vordering van [eiser] ter zake, nu verder de hoogte van de vordering niet is betwist, zal toewijzen. De vordering tot betaling van € 2.374,40 bruto aan achterstallig loon over de maand april 2020, vermeerderd met het afgesproken salaris tot de dag dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen rechtsgeldig zal zijn beëindigd zal daarom worden toegewezen.

De wettelijke verhoging is bedoeld als prikkel voor de werkgever om het loon tijdig te betalen. Uit rechtsoverweging 5.6. volgt dat DW Autoverhuur het loon niet tijdig aan [eiser] heeft betaald. Derhalve wijst de kantonrechter de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW toe van 50% van het verschuldigde loon over de maand april 2020. DW Autoverhuur heeft geen feiten of omstandigheden aangevoerd op grond waarvan de kantonrechter aanleiding ziet om de verhoging te matigen. Over het verschuldigde loon over de maand mei zal die verhoging gesteld worden op nihil.

De gevorderde wettelijke rente in de zin van artikel 6:119 BW over het achterstallig loon en de wettelijke verhoging wordt als onweersproken en op de wet gegrond toegewezen zoals onder de beslissing vermeld.

Op grond van artikel 7:626 lid 1 BW is de werkgever verplicht bij elke voldoening van het in geld vastgestelde loon de werknemer een schriftelijke of elektronische opgave te verstrekken, tenzij zich ten opzichte van de vorige voldoening in geen van deze bedragen een wijziging heeft voorgedaan.

DW Autoverhuur heeft onweersproken aangevoerd dat zij inmiddels de loonstroken over de periode van juli 2019 tot en met maart 2020 aan [eiser] heeft verstrekt, zodat dat deel van de vordering zal worden afgewezen.

Met betrekking tot de loonstroken over de periodes april en mei 2020 wordt als volgt overwogen. DW Autoverhuur heeft een beroep gedaan op de tenzij-bepaling van artikel 7:626 lid 1 BW. Daartoe heeft zij aangevoerd dat er ten opzichte van de vorige voldoeningen in geen van deze bedragen een wijziging heeft voorgedaan. Nu [eiser] tegen deze stelling van DW Autoverhuur geen verweer heeft gevoerd, zal van de juistheid van deze stellingen worden uitgegaan. Dit betekent dan ook dat DW Autoverhuur niet verplicht was de loonstroken over de periode april en mei 2020 aan [eiser] te verstrekken, zodat ook dit deel van de vordering zal worden afgewezen. De kantonrechter ziet bovendien geen aanleiding om de vordering tot het verstrekken van de loonstroken over de periode vanaf juni 2020 totdat de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig is beëindigd op verbeurte van een dwangsom toe te wijzen. Dit neemt niet weg dat indien er wijzigingen voordoen in een van de op de loonstrook vermelde bedragen ten opzichte van de maand ervoor, DW Autoverhuur wel (weer) verplicht is een loonstrook aan [eiser] te verstrekken.

DW Autoverhuur wordt als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten veroordeeld. Nu [eiser] procedeert op basis van een toevoeging blijven de verschotten beperkt tot het verschuldigde griffierecht. De apart gevorderde nakosten worden toegewezen zoals onder de beslissing vermeld.

Zoals onder rechtsoverweging 5.2. reeds is overwogen behelst een vonnis in kort geding slechts een voorlopig oordeel. De aard van het kort geding, met name het voorlopige karakter ervan, staat er dan ook in beginsel aan in de weg dat in een kort geding een constitutief vonnis wordt gewezen. Van een constitutief vonnis is sprake wanneer door het vonnis een onvoorwaardelijke en permanente rechtstoestand gaat gelden, hetgeen bij een ontbinding van de arbeidsovereenkomst het geval is.

Gelet op het voorgaande is de kantonrechter van oordeel dat de vordering van DW Autoverhuur tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst en de daaraan verbonden overige vorderingen zich niet lenen voor behandeling in kort geding, hetgeen ingevolge artikel 256 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering tot afwijzing daarvan leidt.

DW Autoverhuur wordt als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten veroordeeld. Nu [eiser] geen conclusie van antwoord in reconventie heeft ingediend en op de vorderingen van DW Autoverhuur ook niet tijdens de mondelinge behandeling is ingegaan, worden de proceskosten aan de zijde van [eiser] tot op heden begroot op nihil.