Uitspraken

De vrouw en [naam kind 1] verzoeken te bepalen dat de man als bijdrage in de kosten van opvoeding en verzorging van de kinderen een bedrag van € 750,- inclusief de wettelijke indexering over 2019 (dus € 765,-) per maand per kind, aan beide verzoekers zal betalen. De rechtbank begrijpt het verzoek van de vrouw en [naam kind 1] zo dat zij wijziging verzoeken van voormeld ouderschapsplan van 9 februari 2012 in die zin, dat de in dat ouderschapsplan overeengekomen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de minderjarigen met ingang van 1 januari 2018 wordt bepaald op een bedrag van € 750,- per maand per kind.

Verder verzoeken de vrouw en [naam kind 1] te verstaan dat de man voor beide kinderen vanaf hun 21e levensjaar tot het moment dat de beide kinderen 25 jaar worden en zij met goede studieresultaten een vervolgopleiding volgen een bedrag van € 765,- per maand per kind aan beide kinderen zal voldoen inclusief wettelijke indexering.

Subsidiair verzoeken de vrouw en [naam kind 1] , indien de rechtbank meent dat er geen overeenstemming tussen partijen is, de man te gelasten zijn IB aangiftes over 2014, 2015, 2016, 2017 en 2018 in het geding te brengen zodat er bepaald kan worden conform productie 2 welk bedrag de man nog extra dient te betalen aan de vrouw voor de kosten van de kinderen zodat partijen kunnen verrekenen welk bedrag de vrouw nog ontvangt van de man terzake van verrekening van bijzondere kosten en/of te bepalen dat de kosten met betrekking tot de vervolgopleiding van de kinderen na hun 21e verjaardag naar rato van inkomen en draagkracht door beide ouders worden opgenomen.

Ontvankelijkheid

De man en de vrouw hebben afspraken gemaakt in het ouderschapsplan. Dit plan kan ook voor [naam kind 1] rechten scheppen. De rechtbank stelt vast dat de man en de vrouw geen derdenbeding hebben opgenomen in hun ouderschapsplan. Indien geen nadrukkelijk derdenbeding wordt opgenomen kan op grond van de feiten en omstandigheden van het geval worden geoordeeld dat is voldaan aan de vereisten van artikel 6:253 lid 1 jo. lid 4 BW. Daarvoor dient genoegzaam vast te staan dat het meerderjarige kind het beding heeft aanvaard. Het starten van een procedure tot nakoming van het beding is daarvoor voldoende. Dit heeft [naam kind 1] gedaan.

De rechtbank overweegt verder dat in zaken van levensonderhoud, verschuldigd krachtens Boek 1 Burgerlijk Wetboek (BW), de verzoekschriftprocedure als dwingend voorgeschreven dient te worden beschouwd, ook indien tussen partijen een alimentatieovereenkomst is gesloten (ECLI:NL:HR:2003:AF8125). De vrouw en [naam kind 1] hebben de goede rechtsingang gekozen.

Verder overweegt de rechtbank dat geen sprake is van een verkapt hoger beroep. In het geschil dat leidde tot genoemde beschikking van 16 mei 2018 lag geen verzoek tot wijziging van de kinderbijdrage voor.

Gelet op het voorgaande zijn de vrouw én [naam kind 1] ontvankelijk in hun verzoeken.

Bijdrage tot de leeftijd van 21 jaar

Overeenstemming over de bijdrage vanaf de leeftijd van 21 jaar

Tussen partijen is niet in geschil dat de man en de vrouw afspraken hebben gemaakt over een door de man te betalen bijdrage in de kosten van levensonderhoud en studie van de kinderen nadat de kinderen de leeftijd van 21 jaar hebben bereikt. In het ouderschapsplan is opgenomen dat de kosten met betrekking tot een vervolgopleiding van de kinderen na hun 21e verjaardag naar rato van inkomen en naar draagkracht door beide ouders op zich genomen worden.

Partijen verschillen wel van opvatting over de hoogte van de door de man te betalen bijdrage. De vrouw stelt zich op het standpunt dat partijen tijdens de vorige zitting (op 21 maart 2018) hebben afgesproken dat de man de huidige bijdrage van € 750,- per maand per kind zou doorbetalen ook nadat de kinderen de 21-jarige leeftijd hebben bereikt. De man onderschrijft dat hij de bijdrage van € 750,- per maand per kind zou betalen totdat de kinderen de leeftijd van 21 jaar zouden bereiken, maar dat tussen partijen niet is afgesproken dat hij dit zou doorbetalen nadat de kinderen de 21-jarige leeftijd hebben bereikt. De man stelt dat de kinderbijdrage onderdeel was van de schikkingsonderhandelingen over de partnerbijdrage en dat, omdat partijen geen overeenstemming hebben bereikt over de partnerbijdrage, deze afspraak niet vast staat.

Vast staat dat tijdens de vorige zitting de kinderbijdrage is besproken. De rechtbank stelt verder vast dat in de vorige beschikking niet in het dictum is opgenomen dat partijen een afspraak hebben gemaakt over de kinderbijdrage. Over een wijziging van de kinderbijdrage lag ook geen verzoek voor. Wel is in de beschikking over de partnerbijdrage van 16 mei 2018 in de berekening van de draagkracht van de man ter bepaling van de hoogte van de door de man te betalen partnerbijdrage rekening gehouden met een bedrag van in totaal € 1.500,- per maand aan kinderbijdrage (€ 750,- voor [geboorteplaats kind 2] en € 750,- voor [naam kind 1] ). Dit is het bedrag dat de man toen (beide kinderen waren nog geen 21 jaar) voor hen betaalde. Dat de man toen dit bedrag betaalde, betekent echter niet dat partijen ter zitting waren overeengekomen dat de man de bijdrage van € 750,- zou doorbetalen nadat de kinderen de leeftijd van 21 jaar zouden bereiken.

De rechtbank kan daarom niet vaststellen dat partijen (toen) overeenstemming hebben bereikt over de hoogte van de door de man te betalen bijdrage voor de kinderen nadat zij de leeftijd van 21 jaar hebben bereikt. Het verzoek van de vrouw zal op dit punt worden afgewezen.

Bijdrage vanaf de leeftijd van 21 jaar

Ter zitting is van de zijde van de man betoogd dat de vrouw en [naam kind 1] ter zitting hun verzoek vermeerderd hebben door pas ter zitting te concretiseren welk bedrag aan de orde is voor een bijdrage na het 21e jaar.

De rechtbank overweegt hierover als volgt. De vrouw en [naam kind 1] hebben in hun verzoek van 27 februari 2019 ten laatste verzocht “te bepalen dat de kosten met betrekking tot de vervolgopleiding van de kinderen na hun 21e verjaardag na rato van inkomen en draagkracht door beide ouders worden opgenomen”. Daarbij was als productie 10 overgelegd een overzicht van inkomsten en geschatte uitgaven van [naam kind 1] . De uitgaven werden daarbij geschat op een bedrag van € 2.441,35. Ter zitting is dit verzoek beperkt tot de periode van de 21e verjaardag en tot de 25e verjaardag en zijn de uitgaven berekend op € 1.222,-. Ter zitting is ruim de gelegenheid geweest om op deze concretisering te reageren. Van een vermeerdering van het verzoek in strijd met de goede procesorde is de rechtbank niet gebleken. De rechtbank ziet geen aanleiding het onderzoek te heropenen en de man een nadere termijn voor reactie te gunnen.

Naar het oordeel van de rechtbank brengt een redelijke uitleg van het ouderschapsplan met zich dat, gelet op in het ouderschapsplan gebruikte begrippen, partijen hebben bedoeld om hun kinderen de mogelijkheid te bieden te gaan studeren. Het is daarbij blijkens het ouderschapsplan en het echtscheidingsconvenant de bedoeling van partijen geweest dat de beide dochters, nadat zij hun studie beëindigd hadden, minimale studieschulden zouden hebben.

Zo hebben partijen in het echtscheidingsconvenant afgesproken dat lopende levensverzekeringen na overlijden in eerste instantie zullen worden aangewend voor verlaging van een dan eventueel geldende hypotheek op het huis dan wel (een deel) op rekening gezet zal worden ten behoeve van en met gelijke verdeling onder beide kinderen om bijv. een studie te realiseren. Ook uit de, inmiddels vervallen, 1/3-regeling en de gespaarde € 10.000,- ten behoeve van de studies van de kinderen blijkt de intentie van partijen om voldoende geld opzij te zetten voor de studies van de kinderen.
Daarnaast overweegt de rechtbank dat het gezinsinkomen van partijen tijdens het huwelijk bovengemiddeld was en dat de overeengekomen kinderbijdrage ook aan de hoge kant is. Partijen zijn in het ouderschapsplan verder overeengekomen om kosten met betrekking tot de minderjarigen, waaronder hobby’s (tennis, theater, zangles etc.), school, boekengeld, schoolkamp, medische zorg, tandarts, reiskosten in verband met een verplichte (studie)stage, orthodontie, steunzolen, logopedie, kosten die niet gedekt worden door de ziektekostenverzekering, naar rato van inkomen c.q. draagkracht te voldoen. Deze opsomming is niet limitatief en toont opnieuw aan dat partijen veel kosten van de kinderen hebben willen dekken.

De man heeft niet betwist dat de verdeling van deze kosten naar rato van inkomen en draagkracht zou moeten zijn, zoals van de zijde van de vrouw en [naam kind 1] is gesteld. Op grond van de gegevens in het dossier wordt voor de man uitgegaan van een jaarinkomen van € 95.514,- en voor de vrouw van een inkomen van € 40.097,- per jaar.
€ 95.514,- gedeeld door het inkomen van partijen samen (€ 135.611,-) = 70,4 %

€ 40.097,- gedeeld door het inkomen van partijen samen (€ 135.611,-) = 29,6 %

Het voorgaande betekent dat de man 70,4 % van € 845,- per maand, te weten € 595,- per maand dient bij te dragen met betrekking tot de kosten van de vervolgopleiding van [naam kind 1] .

De rechtbank zal dienovereenkomstig beslissen.

De vrouw heeft verzocht dat de man aan [geboorteplaats kind 2] vanaf dat zij 21 is en totdat zij 25 jaar wordt, een bijdrage betaalt ter hoogte van € 765,- exclusief de wettelijke indexering. Op grond van hetgeen onder 3.1.9. tot en met 3.1.13. is overwogen is de rechtbank van oordeel dat de man aan [geboorteplaats kind 2] vanaf dat zij 21 is en totdat zij 25 jaar wordt, dient bij te dragen met betrekking tot de kosten van de vervolgopleiding van [geboorteplaats kind 2] , waarbij de definitie van deze kosten dient te worden geïnterpreteerd overeenkomstig als voor de kosten van de vervolgopleiding ten aanzien van [naam kind 1] is overwogen. De man heeft de hoogte van de bijdrage aan [geboorteplaats kind 2] van € 765,- niet bestreden, noch dat deze bijdrage dan exclusief de wettelijke indexering is.

De rechtbank zal overeenkomstig het verzoek van de vrouw beslissen.

In een procedure als deze kan slechts sprake zijn van een proceskostenveroordeling indien sprake is van misbruik van procesrecht. Hiervan is sprake als de procesrechtelijke bevoegdheid wordt gebruikt voor een ander doel dan waarvoor zij is gegeven, met name wanneer zonder enig in redelijkheid te respecteren belang de wederpartij in een procedure wordt betrokken met het uitsluitende doel nadeel toe te brengen. Van een dergelijke proceshouding is de rechtbank niet gebleken.

De rechtbank zal het verzoek daarom afwijzen en bepalen dat de proceskosten zullen worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten zal dragen.