Uitspraken

De kantonrechter stelt allereerst vast dat in onderhavige zaak sprake is van een consumentenkoopovereenkomst als bedoeld in artikel 7:5 BW, zodat de kantonrechter op grond van artikel 93 Rv bevoegd is deze zaak te behandelen.

De Bijenkorf heeft gesteld dat de koopovereenkomst niet tot stand is gekomen. Zij heeft beroep gedaan op artikel 3:33 BW.

Op grond van artikel 3:33 BW komt een rechtshandeling tot stand als er een op een rechtsgevolg gerichte wil is die zich door een verklaring heeft geopenbaard. Volgens de Bijenkorf komt haar wil niet overeen met haar verklaring, zijnde de prijs op haar website. Naar het oordeel van de kantonrechter heeft de Bijenkorf voldoende onderbouwd dat zij niet de wil had om de ketting voor € 402,- te verkopen aan [naam gedaagde] . De normale verkoopprijs van de ketting bedraagt namelijk € 40.200,-. Dit betekent dat de ketting is aangeboden voor slechts 1% van de normale verkoopprijs. Het is niet aannemelijk dat een dergelijke lage verkoopprijs daadwerkelijk de wil van de Bijenkorf kan zijn geweest. Dat [naam gedaagde] tweemaal een ontvangstbevestiging met de prijs € 402,- heeft ontvangen, maakt het voorgaande niet anders. De in artikel 3:33 BW bedoelde wil moet aanwezig zijn ten tijde van het aanvaarden van het aanbod en niet in geschil is dat de ontvangstbevestigingen pas later zijn ontvangen. Hetzelfde geldt voor het meegeven van de ketting in de winkel. Dit heeft ook plaats-gevonden na aanvaarding van het aanbod.

Nu de wil niet overeenstemt met het aanbod is er geen rechtshandeling tot stand gekomen en dat betekent dat er geen koopovereenkomst tot stand is gekomen. [naam gedaagde] heeft echter een beroep gedaan op artikel 3:35 BW en zich op het standpunt gesteld dat zij er gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat de verklaring van de Bijenkorf wel overeen-stemde met haar wil, zodat volgens haar wel een koopovereenkomst tot stand is gekomen.

De vraag of het vertrouwen gerechtvaardigd is moet worden beantwoord aan de hand van, behalve de verklaring of gedraging zelf, een waardering naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid van alle feiten en omstandigheden van het geval.

[naam gedaagde] was op zoek naar een (witgouden) ketting met daarop een afbeelding van een panter. Deze ketting wilde zij samen met haar zus als huwelijkscadeau geven aan een nicht, die veel van panters houdt. Dit huwelijk zou op 6 en 7 april 2018 plaatsvinden in Marokko. [naam gedaagde] heeft niet gesteld wat het budget was voor het huwelijkscadeau, maar kennelijk was zij in ieder geval bereid om samen met haar zus € 402,- te besteden aan het huwelijks-cadeau. [naam gedaagde] heeft ook aangevoerd dat zij eerder geel- en witgouden kettingen in Marokko heeft gekocht voor tussen de € 200,- en € 300,-, zodat ervan uitgegaan kan worden dat [naam gedaagde] van plan was om een vrij hoog bedrag te besteden aan het huwelijkscadeau voor haar nicht. Omdat [naam gedaagde] van plan was een aanzienlijk bedrag te besteden, had van [naam gedaagde] verwacht mogen worden dat zij een onderzoek zou doen naar de juistheid van de prijs van de ketting (artikel 3:11 BW). Zeker in deze tijd waarin via internet veel informatie beschikbaar is en het daardoor gemakkelijker is om prijzen te vergelijken, had van [naam gedaagde] verwacht mogen worden dat zij een onderzoek zou doen naar wat zij voor rond de € 400,- aan sieraden kon kopen.

Omdat het om een witgouden ketting gaat zou dat onder meer een onderzoek moeten zijn naar de waardeverschillen tussen geelgoud en witgoud en tussen 14 en 18 karaat geel/witgoud maar ook naar de waarde van het aantal karaat aan diamanten. Bij de advertentie stond vermeld dat het ging om een witgouden ketting van 18 karaat met diamanten. Van [naam gedaagde] had gelet op de prijs van de ketting verwacht mogen worden dat zij bij haar onderzoek ook de specificatie behorende bij de ketting zou bekijken. In de specificatie staat namelijk dat de ketting niet alleen van 18 karaat witgoud is, maar ook dat de ketting is belegd met 176 briljant geslepen diamanten, smaragd en onyx van 1,23 karaat.

Als [naam gedaagde] voldoende onderzoek had gedaan, dan had ze bij het zien van deze specificatie aan de prijs moeten twijfelen. Een gemiddeld geïnformeerd consument had namelijk geweten dat een sieraad van 18 karaat witgoud met 1,23 karaat diamanten een aanzienlijk hogere waarde vertegenwoordigt dan het bedrag waarvoor de ketting te koop werd aangeboden. Dit wordt ook bevestigd door de door [naam gedaagde] overgelegde advertenties. Deze zien namelijk op 14 karaat witgouden kettingen met slechts 0,05 diamanten en 0,04 karaat aan diamanten. Het aantal karaat aan diamanten op de door haar overgelegde advertenties staat niet in verhouding met de hoeveelheid diamanten die de ketting heeft. De stelling van [naam gedaagde] dat zij in Marokko voor tussen de € 200,- en € 300,- een 18 karaat witgouden ketting kan kopen is door [naam gedaagde] geheel niet onderbouwd, zodat dit er niet toe leidt dat [naam gedaagde] niet had moeten twijfelen aan de prijs van € 402,-.

Dat het panterkopje van de ketting maar klein is, is onvoldoende indicatie dat de waarde van de ketting niet hoog kan zijn. Door de hoeveelheid briljant geslepen diamanten had [naam gedaagde] immers moeten twijfelen aan de juistheid van de prijs van € 402,-. Ook bij het zien dat de ketting opgehaald moest worden in de winkel had [naam gedaagde] het vermoeden kunnen ontlenen dat het om niet zomaar een ketting van € 402,- ging. Op de website van de Bijenkorf staat namelijk vermeld: “Voor 22.00 uur besteld, morgen gratis in huis”. Bij deze ketting stond dit echter niet vermeld, maar stond vermeld dat het opgehaald moest worden in de Cartier Boutique in het filiaal in Amsterdam. Voorts was op de website van de Bijenkorf ook niet vermeld dat het ging om een (stunt)aanbieding of op andere wijze bijzonder aanbod, waardoor er voor [naam gedaagde] geen aanleiding was om te twijfelen aan de prijs van de ketting.

[naam gedaagde] heeft nog naar voren gebracht dat haar vertrouwen dat de prijs juist was is versterkt doordat zij twee ontvangstbevestigingen heeft gehad van de Bijenkorf en doordat de ketting in de winkel aan haar is meegegeven. Hoewel dit het vertrouwen aan de zijde van [naam gedaagde] wel in enige mate versterkt zal hebben, is dit is echter bij de beoordeling van de vraag of sprake is van gerechtvaardigd vertrouwen niet relevant. Het vertrouwen moet namelijk zijn gebaseerd op feiten en omstandigheden die aanwezig waren ten tijde van de aanvaarding. De ontvangstbevestigingen en het ophalen van de ketting in de winkel zijn pas van na de aanvaarding van het aanbod, zodat deze er niet toe doen.

De kantonrechter komt gelet op hetgeen hiervoor is overwogen tot de conclusie dat er geen sprake is van gerechtvaardigd vertrouwen aan de kant van [naam gedaagde] , waardoor er door het ontbreken van een wil aan de zijde van de Bijenkorf geen koopovereenkomst tot stand is gekomen.

Tijdens de zitting heeft de Bijenkorf aangeboden een onderzoek naar de cookie-gegevens over te leggen. Volgens de Bijenkorf blijkt uit dit onderzoek dat vanaf het IP-adres waarvan de ketting is besteld vaker op Cartier producten is gezocht en daarnaast ook op Gucci producten die in dezelfde prijscategorie vallen. Gelet echter op hetgeen hiervoor is overwogen staat al voldoende vast dat [naam gedaagde] er niet gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat het de wil van de Bijenkorf was om de ketting voor € 402,- te verkopen. Daarom wordt aan dit bewijsaanbod niet toegekomen.

Nu er geen koopovereenkomst tot stand is gekomen, zal de vordering van de Bijenkorf worden toegewezen. De kantonrechter heeft de vordering van de Bijenkorf zo begrepen dat zij in de eerste plaats wil dat [naam gedaagde] de ketting teruggeeft, waarbij zij een bedrag aan schadevergoeding heeft gevorderd voor het geval [naam gedaagde] niet tot teruggave van de ketting overgaat.

[naam gedaagde] heeft tegen de teruggave van de ketting aangevoerd dat zij de ketting niet kan teruggeven. De kantonrechter gaat aan dit verweer voorbij. In eerste instantie heeft [naam gedaagde] verklaard dat de ketting bij haar nicht in Marokko is en tijdens de zitting heeft [naam gedaagde] verklaard dat de ketting in Marokko kwijt is geraakt. [naam gedaagde] heeft haar stellingen echter niet onderbouwd, zodat de kantonrechter geen aanleiding ziet om de teruggave van de ketting niet toe te wijzen. De kantonrechter ziet evenmin aanleiding om [naam gedaagde] toe te staan te bewijzen dat de ketting kwijt is, omdat ook als dit vast komt te staan het tweede deel van de vordering blijft staan. Gelet op het voorgaande is immers geen koopovereenkomst tot stand gekomen, zodat als [naam gedaagde] niet tot teruggave van de ketting overgaat zij een bedrag aan schadevergoeding aan de Bijenkorf moet betalen. De Bijenkorf heeft gesteld dat haar schade € 39.798,- bedraagt (het verschil tussen de daadwerkelijke koopprijs van de ketting en het door [naam gedaagde] betaalde bedrag). Door [naam gedaagde] is de hoogte van dit bedrag niet betwist, zodat dit zal worden toegewezen. De kantonrechter acht het redelijk om de teruggavetermijn van de ketting te stellen op tien dagen na betekening van het vonnis.

De door de Bijenkorf gevorderde wettelijke rente over de schadevergoeding zal als onbetwist en op grond van de wet als gevorderd worden toegewezen.

[naam gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld.