Uitspraken

De rechtbank stelt voorop dat de weigering van een pensioenfonds (in dit geval PFZW) op grond van artikel 6 van het Vrijstellingsbesluit vrijstelling te verlenen volgens vaste jurisprudentie, bijvoorbeeld de uitspraak van het College van Beroep voor het bedrijfsleven (CBb) van 31 maart 2015 (ECLI:NL:CBB:2015:106), een discretionaire bevoegdheid van het pensioenfonds is, waarbij een terughoudende rechterlijke beoordeling past. Volgens diezelfde jurisprudentie staat artikel 6 van het Vrijstellingsbesluit er niet aan in de weg dat PFZW met het vooropstellen van de solidariteit en collectiviteit van het pensioenfonds een terughoudend beleid voert inzake het onverplicht verlenen van vrijstelling van de verplichting tot deelneming in haar pensioenregeling. Het voeren van een dergelijk beleid is niet kennelijk onredelijk of anderszins onrechtmatig. Op grond van het door PFZW toegepaste beleid wordt een vrijstelling om andere redenen alleen verleend als er zeer bijzondere omstandigheden zijn.

Naar het oordeel van de rechtbank kan niet worden gezegd dat PFZW niet in redelijkheid tot afwijzing van de verzoeken om vrijstelling heeft kunnen komen. De door eiseressen aangevoerde omstandigheden zijn niet van dermate bijzondere aard dat deze voor PFZW aanleiding hadden moeten vormen voor afwijking van het door haar gevoerde beleid. De rechtbank is van oordeel dat PFZW de door eiseressen naar voren gebrachte belangen bij verlening van de vrijstelling, voor zover al kan worden gezegd dat dergelijke belangen zijn gesteld, in redelijkheid minder zwaar heeft mogen laten wegen dan het belang van PFZW bij solidariteit en collectiviteit. Dat eiseressen in het verleden niet bekend waren met de aansluitplicht en dat PFZW volgens hen heeft erkend dat hierover onduidelijkheid kon bestaan, is geen zeer bijzondere omstandigheid die tot vrijstelling moet leiden. Wat eiseressen hebben aangevoerd over de volgens hen onzorgvuldige facturering, wat daarvan zij, levert evenmin een zwaarwegend belang op bij vrijstelling. Voorts neemt de rechtbank in aanmerking dat eiseressen niet nader hebben geconcretiseerd in welke mate zij zouden worden benadeeld door aansluiting bij PFZW.

Door eiseressen zijn ter onderbouwing van hun beroep op het gelijkheidsbeginsel vrijstellingen overgelegd aan instellingen uit de sector zorg en welzijn. Ter zitting heeft PFZW toegelicht dat zij in die zaken niet helder heeft gecommuniceerd en om die reden voor een bepaalde, in de tijd beperkte periode vrijstellingen heeft verleend. Daarbij werd ervan uitgegaan dat in de periode van vrijstelling is voorzien in een adequate pensioenvoorziening. Dit relatief soepele vrijstellingenbeleid heeft PFZW tot november 2016 gevoerd, daarna heeft zij haar beleid aangescherpt. Eiseressen hebben het bestaan van deze wijziging van de gedragslijn van PFZW niet in twijfel getrokken en het stond PFZW vrij daartoe over te gaan. Dat PFZW in het verleden soepeler is omgegaan met het verlenen van vrijstellingen betekent niet dat zij daar in de toekomst ook aan is gehouden. Eiseressen hebben niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van gelijke gevallen. De overgelegde vrijstellingen hebben met uitzondering van productie 18 betrekking op aanvragen die zijn ingediend voordat PFZW haar gedragslijn wijzigde. Eiseressen hebben hun verzoeken om vrijstelling na wijziging van de gedragslijn, op 23 november 2016, ingediend. Bovendien is niet in geschil dat eiseressen geen andere pensioenvoorziening voor hun werknemers hebben getroffen. De vrijstelling die is overgelegd als productie 18 heeft betrekking op een situatie waarin schriftelijke afspraken zijn gemaakt over de vrijstelling. Van vergelijkbare (schriftelijke) afspraken in het geval van eiseressen is niet gebleken. Gelet op het voorgaande slaagt het beroep op het gelijkheidsbeginsel niet.

6. De beroepen zijn ongegrond.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.