Uitspraken

Bergwerff erkent dat zij de pensioenovereenkomst vanaf 1 juli 2012 tot 1 maart 2015 niet correct heeft uitgevoerd. Ten aanzien van de periode voor 1 juli 2012 heeft Bergwerff erop gewezen dat [eiseres] zelf (ook) over het hoofd heeft gezien dat Bergwerff ieder kwartaal hetzelfde bedrag voldeed ter zake van het pensioen van [eiseres]. [eiseres] betwist dat zij daar enig zicht op had. Wat er ook van zij, Bergwerff heeft aan haar stelling op dit punt geen juridische gevolgen verbonden zodat daar aan voorbij wordt gegaan.

Bergwerff heeft een beroep gedaan op verjaring van een deel van de vordering op grond van artikel 3:308 BW. De premie waarvan in deze zaak primair onder b en c betaling wordt gevorderd dient inderdaad per jaar te worden betaald, zoals in voornoemd artikel wordt omschreven. [eiseres] doet in dat verband een beroep op artikel 59 van de Pensioenwet. Dat artikel ziet echter, in tegenstelling tot wat [eiseres] zegt, niet op een geval als het onderhavige. De rechtsverhouding waar het om gaat in artikel 59 Pensioenwet is die tussen de rechthebbende/deelnemer/werknemer en de pensioenuitvoerder en die is niet te vergelijken, laat staan gelijk te stellen, met die tussen de rechthebbende en de werkgever, zoals in deze zaak. Dat betekent dat de verjaringstermijn van vijf jaren na de aanvang van de dag volgende op die waarop de vordering opeisbaar is geworden conform artikel 3:308 BW van toepassing is. De premies zijn ieder jaar door de werkgever verschuldigd aan de pensioenuitvoerder. Dat betekent dat de verjaringstermijn jaarlijks voor de premie van het betreffende jaar gaat lopen. Daar aan doet niet af dat [eiseres] er pas sinds 2014 van op de hoogte is dat Bergwerff te weinig premie voor haar afdraagt aan de pensioenuitvoerder. [eiseres] vordert betaling van premies vanaf 1 april 2003. Zij heeft gesteld dat zij al in haar opzeggingsbrief van 20 december 2014 ondubbelzinnig aanspraak heeft gemaakt op nakoming van de pensioenovereenkomst, hetgeen volgens [eiseres] als stuitingshandeling dient te worden aangemerkt. Wat daar ook van zij, dat zou er slechts voor zorgen dat haar vordering tot betaling van premie vanaf 20 december 2009 toewijsbaar is. Voor de periode van 1 april 2003 tot 20 december 2009 is de vordering tot betaling van premie in ieder geval verjaard. Dat heeft tot gevolg dat nakoming van de pensioenovereenkomst zoals onder b en c gevorderd niet meer mogelijk is en wordt afgewezen, zodat aan beoordeling van de vordering onder d wordt toegekomen.

[eiseres] heeft een schadevergoeding gevorderd gelijk aan de hoogte van de onder b en c gevorderde premie. De kantonrechter begrijpt dat [eiseres] aan haar vordering op dit punt ten grondslag legt dat Bergwerff door het niet volledig nakomen van de pensioenovereenkomst onrechtmatig jegens [eiseres] heeft gehandeld zoals bedoel in artikel 6:162 lid 1 BW: ‘Hij die jegens een ander een onrechtmatige daad pleegt, welke hem kan worden toegerekend, is verplicht de schade die de ander dientengevolge lijdt, te vergoeden.’ Een onrechtmatige daad kan ingevolge het bepaalde in lid 2 van dat artikel worden aangemerkt als een inbreuk op een recht en een doen of nalaten in strijd met een wettelijke plicht of met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt, een en ander behoudens de aanwezigheid van een rechtvaardigingsgrond. Het leerstuk van samenloop brengt met zich mee dat [eiseres] de korte verjaringstermijn van 5 jaar op grond van artikel 3:308 BW niet kan ontgaan door haar vordering tot nakoming van de pensioenovereenkomst te baseren op onrechtmatige daad (ECLI:NL:HR:2007:BA1414). Dat doet [eiseres] ook niet. Het gaat in het kader van het beroep op onrechtmatige daad immers, anders dan in het kader van de vorderingen onder b en c, om het verwijt van [eiseres] aan het adres van Bergwerff dat Bergwerff de uitvoeringsovereenkomst jegens de pensioenuitvoerder niet correct is nagekomen als gevolg waarvan [eiseres] schade heeft geleden. In het pensioenrecht is sprake van een bijzondere driehoeksverhouding die tot uitdrukking komt in de Pensioenwet. De basis is de pensioenovereenkomst tussen [eiseres] en Bergwerff. Op grond van artikel 23 van de Pensioenwet is de werkgever verplicht om de pensioenovereenkomst op basis van een uitvoeringsovereenkomst buiten de onderneming onder te brengen bij een pensioenuitvoerder. Als gevolg van deze externe onderbrenging ontstaat een zelfstandige relatie tussen de pensioenuitvoerder en de werknemer/deelnemer.

Gelet op al het voorgaande wordt geconcludeerd dat aan alle vereisten van artikel 6:162 BW is voldaan. Een rechtsvordering tot vergoeding van schade verjaart op grond van artikel 3:310 lid 1 BW door verloop van vijf jaren na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden, en in ieder geval door verloop van twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt. [eiseres] heeft gesteld dat zij pas eind 2014 bekend is geworden met het uitblijven van volledige betaling van pensioenpremie ten behoeve van haar pensioen door Bergwerff aan de pensioenuitvoerder. Dat is door Bergwerff onvoldoende gemotiveerd betwist, zodat daarvan uit wordt gegaan. Sindsdien zijn geen vijf jaren verstreken. De schade wordt gevorderd vanaf 1 april 2003. Evenmin zijn 20 jaren vanaf die datum verstreken. Dat heeft tot gevolg dat de schadevergoedingsvordering van [eiseres] niet is verjaard. Dat betekent dat Bergwerff verplicht is om de schade te vergoeden die [eiseres] lijdt door het handelen van Bergwerff (het niet betalen van de juiste premie). [eiseres] heeft het door haar gevorderde bedrag van € 22.523,21 onderbouwd door een verklaring en berekening van een externe deskundige. Bergwerff betwist dat de conclusies van die deskundige kloppen, omdat in de berekening wordt uitgegaan van onjuiste aannames ter zake van de pensioengrondslag en het pensioengevend salaris. Onder 5.2 is echter uitgemaakt dat voor de invulling van die termen wordt uitgegaan van de juistheid van de stellingen van [eiseres], zodat ook wordt uitgegaan van de juistheid van de aannames in het rapport van de deskundige. Daarmee is het verweer van Bergwerff ten aanzien van de juistheid van de berekening van de door haar verschuldigde premie gepareerd. Daarom wordt het door [eiseres] gevorderde bedrag aan schadevergoeding toegewezen. Bergwerff heeft bij conclusie van dupliek aangevoerd dat zij een nabetaling aan de pensioenuitvoerder heeft gedaan. Zij heeft echter nagelaten om enig bedrag te noemen en ook een betalingsbewijs ontbreekt bij de stukken. [eiseres] betwist de nabetaling als gevolg van het ontbreken van enig bewijs. Om diezelfde reden zal in dit vonnis ook geen rekening worden gehouden met enige betaling van Bergwerff. Mocht blijken dat Bergwerff inderdaad een nabetaling van premie ten behoeve van [eiseres] aan de pensioenuitvoerder heeft gedaan en die betaling ziet op premie die aan de veroordeling tot betaling van schadevergoeding ten grondslag ligt, dan wordt [eiseres] opgedragen om met die betaling bij de tenuitvoerlegging van dit vonnis rekening te houden.

De rente over het toegewezen bedrag aan hoofdsom wordt toegewezen vanaf veertien dagen na de datum van deze uitspraak.

Bergwerff wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de kosten van de procedure. Voor compensatie van kosten ziet de kantonrechter geen aanleiding. Bergwerff voert daartoe aan dat zowel [eiseres] als Bergwerff de wijziging van grondslag van de pensioenpremie over het hoofd hebben gezien. Zoals eerder geoordeeld kan [eiseres] op dit punt echter geen verwijt worden gemaakt. Ten tweede voert Bergwerff aan dat een procedure vermeden had kunnen worden als [eiseres] akkoord was gegaan met een gesprek bij Bergwerff op kantoor, zodat daar ‘de omissie’ had kunnen worden ontdekt en hersteld, zoals dat volgens Bergwerff nu tijdens de procedure is gebeurd. [eiseres] heeft onbetwist gesteld dat zij voorafgaand aan het uitbrengen van de dagvaarding al meerdere keren een gesprek heeft gehad met Bergwerff over de onderhavige materie en, getuige de inhoud van de dagvaarding en dit vonnis, dat die gesprekken niets opleverden. [eiseres] is niet verplicht om te blijven ingaan op verzoeken tot gesprekken van Bergwerff. Verder blijkt dat Bergwerff niet altijd heeft gereageerd op de schriftelijke berichten van [eiseres]. [eiseres] mocht in de gegeven omstandigheden besluiten om over te gaan tot dagvaarden en dat is niet rauwelijks of anderszins onredelijk te noemen. Bovendien blijkt uit dit vonnis dat de door Bergwerff aangeduide omissie geenszins is hersteld zoals door Bergwerff wordt aangevoerd ‘zoals nu is gebeurd’. Dat zou ook niet het geval zijn als de door Bergwerff gestelde betaling vast was komen te staan, omdat die betaling slechts ziet op de periode vanaf 1 juli 2012.