Uitspraken

Geoordeeld wordt dat voldoende gebleken is dat beslechting van het geschil over de aansprakelijkheid kan bijdragen aan een verdere oplossing van het geschil.

De kantonrechter overweegt hiertoe dat in het onderhavige geval sprake is van een patstelling nu PFP de aansprakelijkheid op grond van art. 7:611 BW voor de gevolgen van het ongeval van de hand heeft gewezen, hetgeen in de weg staat aan onderhandelingen buiten rechte. Nu de vraag omtrent de aansprakelijkheid aan het begin staat van deze onderhandelingen en met het verzochte oordeel de impasse kan worden doorbroken, ligt het ook in de rede aan te nemen dat de onderhandelingen vervolgens kunnen worden voortgezet als een uitspraak is gedaan over de vraag omtrent de aansprakelijkheid. Dat de verzochte beslissing niet direct zal leiden tot een eindregeling omdat de zaak complex is en de mogelijkheid bestaat dat ook op andere punten geschillen tussen partijen zullen rijzen, bijvoorbeeld waar het gaat om de omvang van de schade, maakt dit niet anders. Daarmee blijft onverlet dat partijen in dit stadium van de onderhandelingen weer verder kunnen overleggen over een eventuele minnelijke regeling na een oordeel van de kantonrechter over de aansprakelijkheidsvraag.

Verder staat niet ter discussie dat [verzoeker], als werknemer, de keuzevrijheid heeft om zijn formele werkgever -PFP- dan wel zijn materiële werkgever -Cool Delivery/Hello Fresh- aan te spreken voor schade die hij in de uitoefening van zijn werkzaamheden lijdt en/of heeft geleden.

Voor zover PFP heeft willen betogen dat het meer voor de hand ligt om die materiële werkgever aan te spreken aangezien [verzoeker] als uitzendkracht valt onder toezicht en verantwoordelijkheid van Cool Delivery/Hello Fresh als inlener, kan dat standpunt haar daarom niet baten. Aldus komt de kantonrechter toe aan een inhoudelijke beoordeling van het verzoek.

Aansprakelijkheid op grond van artikel 7:611 BW

Op grond van vaste jurisprudentie (onder meer Hoge Raad 1 februari 2008, NJ 2009/330, in dit verband ook door [verzoeker] in zijn verzoekschrift aangehaald) is de werkgever, uit hoofde van zijn verplichting zich als een goed werkgever te gedragen, gehouden zorg te dragen voor een behoorlijke verzekering van werknemers wier werkzaamheden ertoe kunnen leiden dat zij als bestuurder van een motorvoertuig betrokken raken bij een verkeersongeval. De omvang van deze verplichting zal van geval van geval nader vastgesteld moeten worden met inachtneming van alle omstandigheden, waarbij in het bijzonder betekenis toekomt aan de bestaande verzekeringsmogelijkheden en de heersende maatschappelijke opvattingen omtrent de vraag voor welke schade (zowel naar aard als naar omvang) een behoorlijke verzekering dekking dient te verlenen.

De verzekering behoeft in elk geval geen dekking te verlenen voor schade die het gevolg is van opzet of bewuste roekeloosheid van de werknemer. Indien de werkgever is tekortgeschoten in zijn verplichting zorg te dragen voor een behoorlijke verzekering als hiervoor bedoeld, is hij jegens de werknemer aansprakelijk voor zover deze door die tekortkoming schade heeft geleden.

De feitelijke roekeloosheid van de gedragingen van [verzoeker], (hij reed de overgang op toen de trein naderde), is niet in geschil tussen partijen.

Waar partijen over twisten is of sprake is geweest van bewust roekeloos handelen door

[verzoeker]. Daarvan is naar het oordeel van de kantonrechter niet gebleken.

Vooropgesteld wordt dat uit de rechtspraak blijkt dat bewuste roekeloosheid niet spoedig mag worden aangenomen. Enkel situaties waarin uit het feitencomplex zonder meer de conclusie kan worden getrokken dat de werknemer zich direct voorafgaand aan het ongeval bewust is geweest van de gevaarlijke situatie en tóch willens en wetens het risico daarvan op de koop heeft genomen, doorstaan die toets. De door PFP in dit verband opgesomde omstandigheden ter plekke (aangehaald onder r.o. 4.2) rechtvaardigen naar het oordeel van de kantonrechter niet een dergelijk vergaande conclusie. Immers, ook als wordt aangenomen dat [verzoeker] de overgang is opgereden toen de alarmlichten al brandden, het belsignaal was afgegaan en óók tenminste 1 halve slagboom al naar beneden was, dan nog is niet uitgesloten dat [verzoeker] zich niet bewust is geweest van de naderende trein, en hij weliswaar roekeloos (bijvoorbeeld omdat hij was afgeleid, of de weg zocht) de spoorwegovergang is opgereden, maar zich niet bewust is geweest van de gevaarlijke situatie waarin hij zich begaf. Dat zou anders zijn geweest als de betreffende overgang was beveiligd door hele slagbomen, hetgeen zou betekenen dat [verzoeker] inderdaad “slalommend” met zijn bestelbus om die bomen moet zijn gereden. Maar daarvan is geen sprake, zo blijkt ook uit de omschrijving van de overgang en de foto’s die daarvan zijn gemaakt in het rapport van Hoofddorp. Er zijn halve slagbomen, waardoor automobilisten zonder manoeuvres de spoorwegovergang kunnen oprijden, ook als die slagbomen al naar beneden zijn en die slagbomen bovendien ook gemakkelijk over het hoofd kunnen worden gezien. Daar komt bij dat [verzoeker] links af geslagen is om de overgang op te rijden en daarbij op het kopse vlak van de slagboom afreed (en dus niet recht op het langste deel daarvan), zodat de kans dat hij die slagboom over het hoofd heeft gezien nog groter is. Dat, volgens de machinist, [verzoeker] stapvoets de overgang opreed, bevestigt de conclusie dat hij zich op dat moment niet bewust moet zijn geweest van zijn roekeloze gedrag. In dat verband acht de kantonrechter tevens nog van belang dat van slalommen, zoals PFP heeft gesteld, geen sprake hoeft te zijn geweest, als Van de Boogaard een korte bocht naar links heeft genomen en dus als het ware op de spoorwegovergang (grotendeels) gebruik heeft gemaakt van de weghelft, die eigenlijk bestemd was voor het tegemoetkomend verkeer.

Dat een schade-uitkering is gedaan of zal worden gedaan door een andere verzekeraar, te weten Generali, uit hoofde van een ongevallenverzekering betekent evenmin dat PFP aan haar zorgplicht heeft voldaan. Dit laatste kan mogelijk slechts een rol spelen bij het bepalen van de omvang van de (nog) uit te keren schadevergoeding. Bovendien betreft dit een relatief beperkt bedrag.

Dat door de gemachtigde van PFP voor het eerst ter zitting te kennen is gegeven dat PFP wel een behoorlijke verzekering heeft afgesloten, meer concreet een Wegas verzekering bij Turien, kan haar in dat stadium niet baten. Nog daargelaten dat zij verder geen details hierover in het geding heeft gebracht, ook niet ter zitting, heeft zij eerder steeds het standpunt ingenomen dat er geen passende verzekering is afgesloten en voorts dat gelet op de door haar gestelde bewuste roekeloosheid aan de zijde van [verzoeker] de verzekeringsplicht ook niet aan de orde is.

Voorschot schadevergoeding ad € 20.000,-

De buitengerechtelijke kosten ad € 8.458,49 (incl. BTW)

[verzoeker] stelt buitengerechtelijke kosten te hebben gemaakt, die op grond van artikel 6:96 BW voor vergoeding in aanmerking komen omdat deze in redelijkheid zijn gemaakt. Volgens [verzoeker] hebben deze kosten betrekking op (onder meer) correspondentie met PFP, het onderzoek naar de feiten en omstandigheden van de zaak, het begroten en in kaart brengen van de schade en de correspondentie tussen [verzoeker] en zijn belangenbehartigers. Het kostenoverzicht (nader gespecificeerd in de producties 7 en 8 bij het verzoekschrift) ziet er als volgt uit:

Care letselschade (gerekend vanaf 11/08/2015 t/m 31/08-2017): € 7.248,49 (incl. BTW);

RAAF Advocaten (gerekend vanaf 17/08/2017 t/m 13/09/2017): € 1.210,- (incl. BTW).

Naar het oordeel van de kantonrechter is voldoende aannemelijk dat een beslissing over de buitengerechtelijke kosten en de kosten van dit deelgeschil mede kunnen bijdragen aan het treffen van een eventuele minnelijke regeling van de onderhavige kwestie, zodat geconcludeerd wordt dat beide onderdelen wel degelijk onder het bereik van het onderhavig deelgeschil vallen.

Vervolgens moet beoordeeld worden of de gevorderde kosten voldoen aan de dubbele redelijkheidtoets. In dat kader wordt overwogen dat ter zitting de gemachtigde van [verzoeker] heeft toegelicht dat sprake is van dienstverlening op basis van het zogeheten

“no cure no pay” beginsel. Verder wordt acht geslagen op het feit dat gesteld noch gebleken is dat aan [verzoeker] reeds een voorschot is uitgekeerd op de door hem gemaakte buitengerechtelijke kosten. Anderzijds is van belang dat Care Letselschade, in de persoon van R. Schuijers (register expert zijnde de voormalig gemachtigde van [verzoeker]), geen advocaat is en dat hij op enig moment de verdere behandeling van de zaak heeft overgedragen aan de huidige gemachtigde van [verzoeker].

Blijkens de declaratie van Care Letselschade heeft Schuijers in totaal 1.644 minuten is 27.4 uur aan de behandeling van de zaak besteed. De kantonrechter acht die tijdsbesteding bovenmatig en hij acht een tijdsbesteding van 20 uur in de gegeven omstandigheden redelijk, ook al rekening houdend met het feit dat ter zake van de bemoeiingen van RAAF Advocaten in het voortraject ook nog 4 uur aan de zaak zijn besteed, exclusief de tijd die besteed is aan het voeren van de onderhavige procedure. Uitgaande van het uurtarief van
€ 195,- vermeerderd met 6% kantoorkosten en tevens rekening houdend met 21% btw is in totaal toewijsbaar een bedrag van € 4.953,- dat vermeerderd dient te worden met de kosten van € 37,10 ter zake van het opvragen van het proces-verbaal in België, zodat in totaal aan kosten van Care Letselschade toewijsbaar is een bedrag van € 4.990,10.

De opgevoerde kosten van RAAF advocaten te bedrage van € 1.210,- acht de kantonrechter redelijk.

In totaal is aan buitengerechtelijke kosten derhalve toewijsbaar een totaal bedrag van
€ 6.200,10, zijnde € 4.990,10 + € 1.210,-.

De kosten van het deelgeschil

Dienaangaande wordt als volgt overwogen.

Artikel 1019aa Rv bepaalt dat de rechter in de beschikking de kosten begroot die gemoeid zijn met de behandeling van het verzoek aan de zijde van de persoon die schade door dood of letsel lijdt en dat de rechter daarbij alle redelijke kosten als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW in aanmerking neemt.

Zoals blijkt uit de door de gemachtigde van [verzoeker] overgelegde specificatie zijn in het kader van deze deelgeschilprocedure in totaal 16 uren gedeclareerd tegen een uurtarief van € 250,00 en voorts 3 uur reistijd tegen een uurtarief van € 200,-, hetgeen neerkomt op een totaalbedrag aan kosten voor het deelgeschil van € 4.600,- excl. BTW.

In dit geval dient wederom de dubbele redelijkheidstoets gehanteerd te worden.

Naar het oordeel van de kantonrechter kan niet worden gezegd dat deze kosten niet in redelijkheid zijn gemaakt. Dat geldt evenwel niet voor wat betreft het opgegeven aantal uren dat aan de onderhavige zaak is besteed. De kantonrechter ziet aanleiding om het aantal van

Nu verder het gehanteerde uurtarief van € 250,- (incl. kantoorkosten) en € 200,- reistijd per uur inclusief reiskosten tussen partijen geen discussiepunt oplevert, betekent hetgeen hiervoor is overwogen dat het totaal aan kosten van de deelgeschilprocedure neerkomt op

€ 3.350,-. Vermeerderd met 21% BTW, leidt dat tot een bedrag van € 4.053,50. Dit bedrag zal nog worden vermeerderd met het door [verzoeker] betaalde griffierecht van
€ 470,00. Het totaal bedraagt dus € 4.523,50. PFP zal hierna worden veroordeeld tot betaling van de hiervoor genoemde kosten.