Uitspraken

Standpunt officier van justitie

Ten aanzien van het onder feit 1 ten laste gelegde heeft de officier van justitie gesteld dat het gedrag van de verdachte te kwalificeren is als aanmerkelijk verwijtbaar onvoorzichtig.

Standpunt verdediging

Ten aanzien van het onder feit 1 primair en subsidiair ten laste gelegde heeft de raadsman vrijspraak bepleit, nu het dossier onvoldoende betrouwbaar bewijs biedt voor de stelling dat de gedragingen van de verdachte als zeer, dan wel aanmerkelijk onvoorzichtig, onoplettend, onachtzaam of gevaarzettend gekwalificeerd kunnen worden.

Beoordeling

Voor een bewezenverklaring van artikel 6 van de WVW is vereist dat vast komt te staan dat een verdachte zich zodanig heeft gedragen in het verkeer dat een aan zijn schuld te wijten ongeval plaatsvindt. Of sprake is van schuld hangt af van het geheel van gedragingen van verdachte, de aard en de ernst daarvan en de overige omstandigheden van het geval. Dat brengt mee dat niet in het algemeen valt aan te geven of één verkeersovertreding voldoende kan zijn voor bewezenverklaring van schuld in de zin van de genoemde bepaling. Bovendien kan niet reeds uit de ernst van de gevolgen van het verkeersgedrag worden afgeleid dat sprake is van schuld. Concreet betekent dit, dat hoe erg de gevolgen van een ongeluk ook zijn, daaruit niet automatisch volgt dat de bestuurder strafrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld. Van schuld in de zin van artikel 6 van de WVW is pas sprake in het geval van een aanmerkelijke mate van verwijtbare onvoorzichtigheid.

Om een aanmerkelijke mate van verwijtbare onvoorzichtigheid vast te stellen, dient de rechtbank te kijken naar alle vaststaande feiten en omstandigheden van het geval. Op basis van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting is vast komen te staan dat de verdachte in een zwarte Seat Leon op de noordelijke rijbaan van de [plaats delict] heeft gereden, komende vanuit de richting van het Marconiplein en gaande in de richting van de Rotterdamsedijk. Op de [plaats delict] bevindt zich in de middenberm een tramhalte. Ter hoogte van deze tramhalte is een voetgangersoversteekplaats die door bebording kenbaar wordt gemaakt aan de weggebruikers. De tramhalte belemmert voor de weggebruikers van de noordelijke rijbaan (deels) het zicht op de voetgangers die de rijbaan willen oversteken. De toegestane maximumsnelheid op de [plaats delict] bedraagt 50 kilometer per uur (hierna: km/u). Op grond van onderzoek door de politie is vastgesteld dat de Seat Leon met de voorwielen ongeveer 50,50 meter na de voetgangersoversteekplaats stilstond. Voorts is vastgesteld dat het slachtoffer ongeveer 6,60 meter schuin voor de Seat Leon en 57,80 meter voorbij de voetgangersoversteekplaats op de grond lag.

Plaats van aanrijding

Door de verdachte is bij de politie en ter terechtzitting verklaard dat hij het slachtoffer pas heeft geraakt toen de auto het zebrapad gepasseerd was. De raadsman heeft in dat verband aangevoerd dat het door de politie verrichte onderzoek ondeugdelijk is met betrekking tot de plek waar de auto het slachtoffer heeft geraakt.

De rechtbank overweegt hierover als volgt. Aan de hand van de aangetroffen sporen en de aangetroffen eindpositie van de personenauto en het slachtoffer is door de politie in het proces-verbaal verkeersongevallenanalyse vastgesteld dat de aanrijding heeft plaatsgevonden op en/of nabij de voetgangersoversteekplaats van de noordelijke rijbaan. De onderzoekers komen tot de conclusie dat de voetganger de noordelijke rijbaan van de [plaats delict] via de voetgangersoversteekplaats vanuit zuidelijke naar noordelijke richting overstak. Deze conclusie vindt steun in de (gedetailleerde) verklaringen die door de getuige [naam getuige] zijn afgelegd. Samengevat heeft hij verklaard dat hij zich op het moment van de aanrijding op korte afstand van het slachtoffer bevond, dat hij zag dat het slachtoffer het zebrapad overstak en dat het slachtoffer op het zebrapad werd geschept door de auto. Gelet op het voorgaande ziet de rechtbank in het door de verdediging gestelde geen aanleiding om te twijfelen aan de betrouwbaarheid van het door de politie verrichte onderzoek naar de plaats van de aanrijding.

Snelheid

De verdachte heeft bij de politie verklaard dat hij 55 km/u reed ten tijde van het ongeval. Ter terechtzitting heeft de verdachte verklaard dat hij 50 km/u, of misschien 52/53 km/u reed. Door de raadsman is aangevoerd dat op grond van het dossier niet kan worden vastgesteld dat de verdachte (aanzienlijk) te hard heeft gereden ten tijde van het ongeval. De raadsman heeft in dat verband onder meer de betrouwbaarheid van de verklaring van de getuige [naam getuige] en de door de politie berekende snelheid van de auto in twijfel getrokken en een voorwaardelijk verzoek tot het gelasten van nieuw onderzoek gedaan.

De rechtbank overweegt hierover als volgt. Uit het proces-verbaal verkeersongevallenanalyse blijkt dat er aan de hand van het weefselspoor is berekend dat het slachtoffer op het moment dat hij op het wegdek viel, een voorwaartse snelheid had tussen de 80 en 93 km/h. Bij de berekening van de voorwaartse (aanvang)snelheid van het slachtoffer is gebruik gemaakt van een natuurkundige formule (de remwegformule). Omdat de berekende voorwaartse snelheid een maat is voor de botssnelheid tussen de personenauto en het slachtoffer kan volgens de onderzoekers gesteld worden dat de auto ten tijde van het ongeval minimaal 80 km/u en maximaal 93 km/u heeft gereden.
De getuige [naam getuige] heeft in zijn beide verklaringen verklaard dat de auto met ongeveer 100 km/u in de richting van het zebrapad is gereden. Daarnaast heeft een van de inzittenden van de auto, [naam passagier] , bij zijn aanhouding verklaard dat er een aanrijding was geweest met een persoon en dat de verdachte achter het stuur zat en een beetje hard reed, of woorden van gelijke strekking.
Het vorenstaande brengt mee dat de rechtbank geen aanleiding ziet om te twijfelen aan de conclusies van de verkeersongevallenanalyse over de snelheid waarmee de verdachte heeft gereden ten tijde van het ongeval. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om nader onderzoek te gelasten, zodat het voorwaardelijk verzoek tot het laten verrichten van nieuw onderzoek wordt afgewezen. Dit betekent dat de rechtbank bewezen acht dat de verdachte met een snelheid tussen de 80 en 93 km/u heeft gereden; een snelheid die veel hoger is dan de 50 km/u die ter plaatse is toegestaan.

De mate van schuld

Op 9 januari 2016 omstreeks 20:35 uur heeft het ongeval op de noordelijke rijbaan van de [plaats delict] plaatsgevonden. Op dat moment was het al donker. Vaststaat dat de weggebruikers op de noordelijke rijbaan van de [plaats delict] door de in de middenberm gevestigde tramhalte slecht zicht hebben op overstekende voetgangers. De verdachte was hier naar eigen zeggen mee bekend. Ondanks dat de verdachte bekend was met de situatie ter plaatse, heeft hij niet afgeremd voor de naderende voetgangersoversteekplaats, maar heeft hij daarentegen aanzienlijk harder gereden dan ter plaatse is toegestaan. Dit gedrag, het (aanzienlijk) te hard rijden op een plaats waar ook zwakkere verkeersdeelnemers kunnen worden verwacht, is onder de genoemde omstandigheden aan te merken als aanmerkelijk onvoorzichtig rijgedrag, hetgeen schuld oplevert in de zin van artikel 6 van de WVW.

Conclusie

Bewezen is het onder feit 1 primair ten laste gelegde.