Uitspraken

4.1.

Door [gedaagde] is aangevoerd dat zij onjuist is ingelicht over de aangeboden dienst van [naam V.O.F.] en/of haar verkoopmedewerker. Daarnaast heeft haar verklaring nooit overeengestemd met haar wil. Volgens [gedaagde] is zij, hobbyist/ beginnende ondernemer, op een gegeven moment telefonisch benaderd door een verkoopmedewerker van [naam V.O.F.] . Deze verkoopmedewerker sprak over een win-winsituatie in die zin dat [naam V.O.F.] zorg zou dragen voor een toppositie van de website van [gedaagde] in Google, wat gegarandeerd zou zorgen voor meer rendement (het zogeheten Search Engine Optimization). In ruil daarvoor zou [naam V.O.F.] [gedaagde] als referentie op haar website mogen opvoeren. Naar aanleiding van deze informatie nodigde [gedaagde] de verkoopmedewerker uit voor een gesprek bij haar thuis. Tijdens het gesprek werd het [gedaagde] duidelijk dat zij moest betalen voor de diensten van [naam V.O.F.] . Zij gaf een aantal malen aan een leek te zijn op het gebied van SEO en geen interesse te hebben. Na lang aandringen en onder tijdsdruk tekende [gedaagde] de overeenkomst toch. Het betreft een standaardovereenkomst en over de inhoud is niet onderhandeld. Uit latere navraag is gebleken dat een hogere positie binnen Google helemaal niet op deze manier bereikt kan worden, aldus [gedaagde] . Door [naam V.O.F.] is deze gang van zaken betwist.

4.2.

Ook indien wordt uitgegaan van de juistheid van de stellingen van [gedaagde] over de gang van zaken met betrekking tot de totstandkoming van de overeenkomst, faalt het daarop gebaseerde beroep op dwaling. Een ondernemer, ook een startende, zal bij het voeren van onderhandelingen over een overeenkomst een normale oplettendheid aan de dag moeten leggen en zich tegen overvaltechnieken moeten wapenen. [gedaagde] had erop bedacht moeten zijn dat mededelingen omtrent SEO er vooral op gericht waren haar over de streep te trekken. Met een normale oplettendheid had [gedaagde] kritische vragen kunnen stellen met betrekking tot SEO, zeker nu het haar tijdens het gesprek in ieder geval duidelijk was geworden dat het een betaalde dienst betrof met een redelijk lange contractsduur dan wel had zij om bedenktijd kunnen vragen. Als haar deze tijd niet werd gegund, stond het haar vrij de overeenkomst niet aan te gaan. Zij had zich dienen te realiseren dat tussentijdse beëindiging van een dergelijke overeenkomst, zonder goede grond, voor haar tot (mogelijk aanzienlijke) kosten zou leiden. Een eventuele onjuiste voorstelling van zaken dient dan ook voor rekening van [gedaagde] te blijven.

4.3.

Het beroep op oneigenlijke dwaling, dat beheerst wordt door de artikelen 3:33-35 BW, faalt eveneens. Het ligt op de weg van [gedaagde] om zich ervan te vergewissen waarvoor zij haar akkoord geeft. Gelet op de eenduidige bewoordingen van de overeenkomst mocht [naam V.O.F.] erop vertrouwen dat de daarin vervatte verklaring van [gedaagde] overeenkwam met de betekenis die zij daaraan onder de gegeven omstandigheden redelijkerwijs mocht toekennen.

4.4.

Door [gedaagde] is aangevoerd dat de verkoopmedewerker van [naam V.O.F.] misbruik heeft gemaakt van haar onervarenheid om haar zo te bewegen de overeenkomst te tekenen waardoor er sprake is van misbruik van omstandigheden als bedoeld in 3:44 BW.

4.5.

Misbruik van omstandigheden is op grond van artikel 3:44, derde lid, BW aanwezig, wanneer iemand die weet of moet begrijpen dat een ander door bijzondere omstandigheden, zoals noodtoestand, afhankelijkheid, lichtzinnigheid, abnormale geestestoestand of onervarenheid, bewogen wordt tot het verrichten van een rechtshandeling, het tot stand komen van die rechtshandeling bevordert, ofschoon hetgeen hij weet of moet begrijpen hem daarvan zou behoren te weerhouden. Hetgeen [gedaagde] heeft gesteld omtrent de druk die op haar is uitgeoefend is onvoldoende om de conclusie te rechtvaardigen dat aan de vereisten als voornoemd is voldaan. Daarbij dient ook hier in ogenschouw te worden genomen dat [gedaagde] , zoals hiervoor is vermeld, in het zakenverkeer tegen verkoopmethoden als de onderhavige bestand behoort te zijn. Dit betekent dat ook dit verweer [gedaagde] niet kan baten.

4.6.

Dit leidt tot de conclusie dat de overeenkomst als zodanig niet vernietigbaar is.

4.7.

[gedaagde] heeft meer subsidiair aangevoerd dat het beding als opgenomen in artikel 7.1 van de algemene voorwaarden vernietigbaar is op grond van artikel 6:233 sub a BW (mede) in verband met de artikelen 6:236 aanhef en onder b BW en 6:237 aanhef en onder i BW, nu het hier gaat om betaling van een verplichte geldsom bij beëindiging, anders dan bij wanprestatie en zij als kleine ondernemer gelijk te stellen is met een consument zodat aan voormelde bepalingen van de artikelen 6:236 en 6:237 BW reflexwerking toekomt. [gedaagde] heeft zich voorts beroepen op de wijze waarop de voorwaarden tot stand zijn gekomen, de wederzijdse kenbare belangen en de overige omstandigheden van het geval.

4.8.

De kantonrechter stelt allereerst vast dat [gedaagde] zich in dit geding niet meer beroept op de reflexwerking van de colportagewet (vgl. 2.5), zodat de stellingen van [naam V.O.F.] op dit punt buiten bespreking kunnen blijven. Het toepassingsgebied van de wel aan de orde zijnde artikelen 6:236 en 6:237 BW is beperkt tot overeenkomsten met natuurlijke personen die niet handelen in de uitoefening van een beroep of bedrijf, anders gezegd tot consumententransacties. Het begrip consument dient strikt te worden opgevat. Vaststaat dat [gedaagde] de overeenkomst heeft gesloten in het kader van haar bedrijf. [gedaagde] kan dan ook niet worden aangemerkt als consument in voornoemde zin. Dit sluit niet uit dat de bedoelde artikelen via de open norm van artikel 6:233 onder a BW een zekere mate van reflexwerking kunnen uitoefenen - zoals door [gedaagde] is bepleit - maar dit ligt alleen voor de hand bij transacties die nauwelijks van consumententransacties zijn te onderscheiden, bijvoorbeeld een overeenkomst die weliswaar wordt gesloten in de uitoefening van een beroep of bedrijf maar naar inhoud ligt buiten het gebied van de eigenlijke professionele activiteit. Dat doet zich hier niet voor; de door [naam V.O.F.] aangeboden goederen en diensten zouden immers in het kader van de bedrijfsvoering van [gedaagde] worden gebruikt. Het enkele feit dat [gedaagde] een kleine zelfstandige is, is naar het oordeel van de kantonrechter onvoldoende om reflexwerking aan te nemen.

4.9.

Ook getoetst aan (uitsluitend) de open norm van artikel 6:233 onder a BW, ziet de kantonrechter geen grond voor vernietiging van artikel 7.1 van de algemene voorwaarden. Het vooraf bij het aangaan van de overeenkomst bedingen van een vergoeding bij vroegtijdige beëindiging kan in zijn algemeenheid niet als onredelijk worden bestempeld, te minder nu het hier gaat om partijen die handelden in de uitoefening van een beroep of bedrijf en geen aanspraak wordt gemaakt op het totaal aan resterende maandbedragen maar (slechts) op 40% daarvan.

4.10.

[gedaagde] heeft zich nog meer subsidiair op het standpunt gesteld dat het beroep van [naam V.O.F.] op artikel 7.1 van de algemene voorwaarden gelet op de aard van de overeenkomst en de overige omstandigheden van het onderhavige geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is.

4.11.

4.12.

Nu de vergoeding reeds op grond van artikel 6:248 lid 2 BW wordt beperkt, kan het uiterst subsidiaire beroep op matiging onbesproken blijven.

4.13.

De gevorderde wettelijke handelsrente en de buitengerechtelijke incassokosten zullen als onbetwist en op de wet gegrond eveneens worden toegewezen op de wijze zoals in de beslissing is vermeld.

4.14.

Nu beide partijen deels in het ongelijk zijn gesteld zullen de proceskosten worden gecompenseerd in dier voege dat iedere partij de eigen kosten draagt.

5. Beslissing