Uitspraken

Het tussen partijen gerezen geschil spitst zich toe op de uitleg van het hiervoor geciteerde artikel 13 uit de CAO, meer in het bijzonder de vraag hoe de zinsnede “die niet aan zijn schuld of toedoen te wijten is” in derde bullet uitgelegd moet worden.

Bij de beantwoording van die vraag stelt de kantonrechter voorop dat volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad bij de uitleg van een bepaling van een CAO de bewoordingen waarin deze is gesteld, gelezen in het licht van de gehele tekst van die overeenkomst en een eventuele, voor derden kenbare toelichting daarop, in beginsel van doorslaggevende betekenis is. Daarbij komt het niet aan op een strikt grammaticale uitleg maar op het vaststellen van de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de bepaling is gesteld. Bij deze uitleg kunnen als - objectief kenbare - gezichtspunten onder meer betrokken worden de elders in de CAO gebruikte formuleringen en de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden. Ook kan bij deze uitleg rekening worden gehouden met de kennelijke ratio en strekking van de regeling waartoe de bepaling behoort en de bedoeling van de opstellers, voor zover deze objectief, uit de tekst van de CAO en de eventuele toelichting daarop voor derden kenbaar is (o.a. HR 17 september 1993, NJ 1994, 173, HR 31 mei 2002, NJ 2003, 110, HR 20 februari 2004, NJ 2005, 493 en HR 11 november 2005, JAR 2005, 286).

Gezien dit uitgangspunt komt allereerst betekenis toe aan het eerste argument van Sophia dat de situaties genoemd in de eerste en tweede bullet van artikel 13 van de CAO betrekking hebben op gevallen dat de werknemer ontslagen wordt om redenen die geheel buiten zijn invloedssfeer vallen. Gezien de strekking van die twee criteria moet ook het derde criterium zo worden uitgelegd dat het moet gaan om werknemers die werkloos zijn geworden als gevolg van wijzigingen van de functie die te maken hebben met bedrijfseconomische of organisatorische omstandigheden en die derhalve buiten de invloedssfeer van de werknemer tot stand zijn gekomen. Naar het oordeel van de kantonrechter heeft Sophia terecht betoogd dat de derde categorie niet los gezien kan worden van de twee voorgaande categorieën. De drie voorwaarden voor toepasselijkheid van de Activeringsregeling moeten in onderling verband worden gelezen, waardoor ook het derde criterium betrekking heeft op een wijziging wegens organisatorische omstandigheden en dus niet enkel ongeschiktheid van de werknemer als gevolg van de persoon betreffende omstandigheden, zoals [medeverzoeker] betoogt.

Als tweede argument heeft Sophia gewezen op de schriftelijke toelichting op artikel 13 van de CAO door de NVZ (Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen), die aan de zijde van de werkgevers betrokken is geweest bij de totstandkoming van de onderhavige CAO. In die toelichting wordt onder meer gesteld dat onbekwaamheid kan ontstaan doordat de functie van de werknemer in de loop der tijd veranderd is, waardoor er nu andere competenties en/of vaardigheden vereist zijn, die de werknemer onvoldoende bezit en zich ook na extra begeleiding, scholing of training onvoldoende eigen kan maken. Daarbij wordt het voorbeeld gegeven van een medisch secretaresse die altijd handmatig de patiëntendossiers bijhield en door invoering van het elektronisch patiëntendossier nu met een PC moeten leren werken. Terecht heeft [medeverzoeker] geconcludeerd dat, mede gezien de hiervoor bedoelde rechtspraak van de Hoge Raad, aan die verklaring in het kader van de uitleg van de onderhavige CAO geen zelfstandige betekenis toekomt, nu vaststaat dat die toelichting voor derden niet kenbaar en toegankelijk is, aangezien die toelichting alleen voor leden van de NVZ te raadplegen is op de website van genoemde werkgeversorganisatie. Bovendien is niet gebleken dat de werknemersorganisaties die bij de CAO betrokken zijn geweest, bedoelde uitleg van de NVZ onderschrijven en daarmee instemmen.

Op de derde plaats heeft Sophia gewezen op de sterke overeenkomsten tussen de onderhavige CAO en de CAO Gehandicaptenzorg, die beide als het ware voortspruiten uit de CAO Ziekenhuiswezen, zij het dat sprake is van een opvallend verschil, nu in de CAO Gehandicaptenzorg gekozen is voor een uitgebreidere omschrijving van “onbekwaamheid” te weten “onbekwaamheid c.q. ongeschiktheid voor de in de instelling te vervullen functie die niet aan zijn schuld of toedoen te wijten is, als gevolg van ontwikkelingen in de organisatie of ten aanzien van zijn functie dan wel beroep, die buiten de persoon van de werknemer liggen” (…).

De verwijzing van [medeverzoeker] naar de uitspraak van de Hoge Raad van 16 oktober 1997 (NJ 1988, 257) kan in dit verband niet tot een andere conclusie leiden. In dat arrest ging het om de uitleg van artikel 39 van de CAO Dagverblijven en Tehuizen voor Gehandicapten, dat als volgt luidde:“ Aan de werknemer die voor onbepaalde tijd is aangesteld en die uitsluitend wordt ontslagen wegens vermindering of beëindiging der werkzaamheden dan wel wegens reorganisatie dan wel wegens onbekwaamheid voor de in de instelling te vervullen functies, welke niet aan zijn schuld of toedoen te wijten is, wordt met ingang van de dag van ontslag door de werkgever een wachtgeld toegekend”.

[medeverzoeker] heeft voorts nog aangevoerd dat hij onvoldoende kans heeft gekregen om zijn functioneren te verbeteren. Dit argument kan echter niet de conclusie leiden dat de Activeringsregeling op hem van toepassing is. Immers als [medeverzoeker] meende dat Sophia te snel tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst overging en hem langer de kans had moeten bieden zijn functioneren te verbeteren, had het op zijn weg gelegen om verweer te voeren tegen de voorgenomen beëindiging van de arbeidsovereenkomst. In dat geval zou de kantonrechter in een ontbindingsprocedure ex artikel 7:671b BW hebben kunnen beoordelen of sprake was van een voldragen d- of g-grond als bedoeld in artikel 7:669 lid 3 BW. Nu [medeverzoeker] zelf heeft ingestemd met beëindiging van de arbeidsovereenkomst, komt de kantonrechter niet meer toe aan toetsing van de noodzaak van het ontslag.

Vorenstaande overwegingen leiden tot de conclusie dat [medeverzoeker] geen aanspraak op een vergoeding op basis van Activeringsregeling toekomt, zodat zijn aanspraken op die vergoeding dienen te worden afgewezen.

De kantonrechter stelt vast dat partijen geen beslissing hebben gevraagd omtrent de proceskosten. Uit het gezamenlijk verzoekschrift blijkt wel dat partijen zijn overeengekomen dat Sophia het voor deze procedure verschuldigde griffierecht voor haar rekening neemt. Die afspraak zal de kantonrechter op de hierna te noemen wijze vastleggen in het dictum van deze uitspraak.