Uitspraken

Om proceseconomische redenen is het wenselijk dat zowel de jegens [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4] ingestelde vorderingen, als de jegens Stone ingestelde vorderingen door de kantonrechter behandeld en beslist worden.

Steens heeft een databestand met bij haar aangemelde finance professionals en opdrachtgevers opgebouwd (nader te noemen: het databestand). Het databestand dient aangemerkt te worden als een databestand in de zin van de databankenwet. Artikel 2 van de databankenwet bepaalt dat de producent van een databestand het uitsluitend recht heeft om toestemming te verlenen voor het opvragen of hergebruiken van het geheel of een in kwantitatief of kwalitatief opzicht substantieel deel van de inhoud van de databestand. Daarnaast is het databestand op grond van artikel 10 lid 3 van de auteurswet als zelfstandig werk beschermd door de auteurswet. Op grond van artikel 13/13a van de auteurswet is het niet toegestaan dit werk zonder toestemming van, in casu, Steens te vermenigvuldigen.

Medio 2013 ontving Steens van bij haar ingeschreven finance professionals signalen dat zij ongevraagd waren ingeschreven in het kandidatenbestand van Stone en actief door Stone waren benaderd. Door middel van ‘een truc’, te weten het via de website van Stone namens finance professionals aanvragen van een nieuwe wachtwoord, is Steens toen van enkele tientallen finance professionals uit haar databestand nagegaan of zij tevens in het bestand van Stone voorkwamen en of zij benaderd waren door Stone. Dit bleek het geval te zijn. Vervolgens heeft Hoffmann geconstateerd dat er in de periode dat [gedaagde 2] werkzaam was voor Steens verschillende USB-media op het computersysteem waarmee [gedaagde 2] zijn werkzaamheden verrichtte aangesloten zijn geweest, waarvan er drie, waaronder een harde schijf, aan het gebruikersaccount van [gedaagde 2] gerelateerd kunnen worden. Dit terwijl er geen noodzaak was om USB-media of een harde schijf aan te sluiten op het systeem van Steens en om bestanden te kopiëren. Bovendien is gebleken dat [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4], terwijl dit in het kader van de normale bedrijfsvoering niet nodig was, bedrijfsinformatie naar hun privé-e-mailadressen verzonden hebben. Ten slotte heeft Steens ontdekt dat [gedaagde 2] bedrijfsinformatie van Steens naar het privé-e-mailadres van [gedaagde 3] verzonden heeft en dat [gedaagde 3] deze bestanden zonder toestemming van Steens opgeslagen heeft op de Blackberry die Steens aan hem ter beschikking had gesteld en die hij, in strijd met het geheimhoudingsbeding, na beëindiging van zijn dienstverband met Steens gehouden heeft.

Uit het hiervoor onder 3.2.3. genoemde volgt volgens Steens dat [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4] zonder toestemming en zonder rechtvaardigingsgrond bedrijfsinformatie van Steens gekopieerd, meegenomen of onder zich gehouden hebben en ter beschikking gesteld hebben aan Stone. Dit verklaart ook hoe het kan dat Stone binnen drie maanden over een databestand met 2.000 professionals beschikte, terwijl Steens er – met omvangrijke reclameacties – ongeveer 69 per maand werft. Met hun voornoemde handelen hebben [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4] het geheimhoudingsbeding overtreden, zich schuldig gemaakt aan een strafbaar feit en onrechtmatig, in strijd met goed werknemerschap, in strijd met artikel 2 databankenwet en in strijd met artikel 10 lid 3 jo. 13/13a van de auteurswet gehandeld.

Stone heeft misbruik gemaakt van de wanprestatie van [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4], hetgeen een onrechtmatige daad van Stone jegens Steens oplevert. Stone had zich moeten realiseren dat de door [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4] in de bedrijfsvoering van Stone gebruikte databestanden onrechtmatig waren verkregen. Door de professionals die opgenomen zijn in voornoemde databestanden te benaderen, heeft Stone bewust gebruik gemaakt van de gegevens uit die databestanden. Aangezien Steens hierdoor in een ongunstigere concurrentiepositie dan Stone is geraakt, maakt Stone zich daarmee tevens schuldig aan oneerlijke concurrentie jegens Steens. Daarbij is van belang dat een medewerker van Carerix verklaard heeft dat Stone in een korte tijd honderden kandidaten in Carerix ingevoerd heeft, dat Stone CV’s in verschillende opmaken ingevoerd heeft en dat sprake is van grote overeenkomsten tussen de door Stone in Carerix ingevoerde ingescande CV’s en de ingescande CV’s die Steens in Carerix heeft ingevoerd. Steens heeft er belang bij dat de oneerlijke concurrentie door Stone wordt gestaakt en gedurende een periode van vier jaar gestaakt wordt gehouden.

Gelet op het voorgaande is Stone c.s. gehouden de schade die Steens als gevolg van het onrechtmatige handelen van Stone c.s. lijdt te vergoeden. Bovendien is Stone c.s. op grond van artikel 5d van de databankenwet gehouden de dientengevolge behaalde winst aan Steens af te dragen en hier rekening en verantwoording aan Steens over af te leggen.

Stone handelt in strijd met artikel 5 Handelsnaamwet (Hnw) en ook de websites van Steens en Stone en de door Steens en Stone gehanteerde voorwaarden komen in grote mate overeen.

Door de handelswijze van Stone c.s. was Steens genoodzaakt kosten te maken voor het leggen van conservatoir beslag en gerechtelijke bewaring. Deze kosten komen dan ook voor rekening van Stone c.s..

Op grond van het in artikel 1019h bepaalde is Stone c.s. hoofdelijk aansprakelijk voor de daadwerkelijk door Steens gemaakte kosten ter verkrijging van haar recht.

De subsidiaire vordering wordt gevorderd voor het geval de door Steens aangedragen bewijzen onvoldoende worden geacht en Steens een bewijsopdracht voor deze stellingen krijgt.

Het is in belang van partijen dat de tussen partijen gerezen geschillen worden beslist door één rechter.

De informatie, die Steens door middel van een ‘truc’ boven water heeft gehaald, is onrechtmatig verkregen.

Betwist wordt dat [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4] bedrijfsinformatie van Steens meegenomen hebben en hebben gebruikt ten behoeve van de bedrijfsvoering van Stone. Allereerst staan de namen en e-mailadressen van de finance professionals die verklaard hebben dat Stone hen benaderd heeft, zonder dat zij zich bij Stone aangemeld hadden, op LinkedIn. Ten tweede heeft Hoffmann geconcludeerd dat niet vastgesteld kan worden dat [gedaagde 2], [gedaagde 3] of [gedaagde 4] bedrijfsinformatie gekopieerd hebben. Ten derde blijkt nergens uit dat [gedaagde 3] en [gedaagde 4] bestanden naar hun privé-e-mailadres verzonden hebben. Dit geldt ook voor een aantal door Steens overgelegde e-mails van [gedaagde 2]. Voor zover dit wel blijkt, heeft [gedaagde 2] de bestanden, die voor een deel dateren van meer dan jaar vóór zijn uitdiensttreding bij Steens, doorgestuurd naar zijn privé-e-mailadres, omdat hij – met medeweten en toestemming van Steens – thuis wilde werken in de doorgestuurde documenten, maar buiten kantoor niet kon inloggen op het netwerk van Steens en zijn zakelijke e-mailaccount slechts kon inzien. Ten slotte is het verklaarbaar waarom Stone binnen korte tijd over een groot kandidatenbestand beschikt en beschikt Stone c.s. over een verklaring van Carerix dat geen van haar medewerkers vertrouwelijke informatie aan derden verschaft heeft. Subsidiair wordt betwist dat Steens als gevolg van de door haar gestelde handelwijze van Stone c.s. schade geleden heeft. Daarbij komt dat op basis van hetzelfde feitencomplex geen schadevergoeding én winstafdracht gevorderd kan worden en artikel 6:104 van het Burgerlijk Wetboek (BW) geen recht op winstafdracht geeft.

De vorderingen onder c. en met name onder i. en de subsidiaire vordering van Steens zijn dusdanig algemeen geformuleerd en onvoldoende bepaald dat toewijzing van deze vorderingen zou leiden tot een fishing expedition. Bovendien heeft Steens geen rechtmatig belang bij inzage en/of afschrift als bedoeld in artikel 843a Rv. Het onder c. gevorderde valt niet onder de werking van 843a Rv en gaat, nu Steens niet bewezen heeft dat [gedaagde 2], [gedaagde 3] en [gedaagde 4] bedrijfseigendommen hebben meegenomen, te ver. Ook wijst Stone c.s. er op dat de beslagen ook privégegevens getroffen hebben, waaronder medische en financiële gegevens van Stone c.s. en elektronische dossiers van de echtgenote van [gedaagde 2], mw. mr. G.A.H. Wiekamp van WP Advocaten. Subsidiair doet Stone c.s. een beroep op artikel 843a lid 4 Rv. In het bestand van Stone bij Carerix zijn persoonsgegevens opgenomen als bedoeld in de Wet Bescherming Persoonsgegevens. Op grond van die wet is het niet zonder meer toegestaan derden inzage in gegevens te geven. Dit betekent dat de hiervoor bedoelde personen daarmee in dienen te stemmen en dit is feitelijk ondoenlijk.

Met de vordering om Stone c.s. gedurende vier jaar te verbieden zakelijk contact te onderhouden met finance professionals die zowel in het bestand van Steens bij Carerix als dat van Stone bij Carerix voorkomen, vordert Steens feitelijk een verlenging of vernieuwing van de relatiebedingen. Artikel 843a Rv mag hier niet voor misbruikt worden. Een veroordeling van Stone tot het verzenden van een brief met de in het petitum onder i. genoemde inhoud zou Stone en haar bedrijfsvoering op buitenproportionele en onnodige wijze blootstellen aan negatieve publiciteit. Bovendien is een termijn van vier jaar buitensporig lang.

Er is niet voldaan aan de vereisten van artikel 5 Hnw. Verder wordt betwist dat de door Steens en Stone gehanteerde voorwaarden en de website van Steens en Stone in hoge mate overeenstemmen.

De modelovereenkomsten, businessplannen, voorwaarden, klantenbestanden en kandidatenlijsten van Steens zijn niet aan te merken aan een creatieve prestatie, zodat niet aan de vereisten van artikel 1 Auteurswet is voldaan. Subsidiair wordt betwist dat Steens de auteur van voornoemde stukken is. Nu de inspanningen van Steens om een kandidatenbestand/klantenbestand aan te leggen nooit gericht zijn geweest op het produceren van een databestand in de zin van de Databankenwet, voornoemde bestanden een nevenproduct zijn van de primaire activiteiten van Steens en Steens niet bereid is om (onderdelen van) het bestand te verkopen, is evenmin voldaan aan de vereisten van artikel 1 van de Databankenwet.

De gevorderde dwangsommen dienen te worden gematigd en gemaximeerd tot een door de kantonrechter te bepalen bedrag.

Steens vordert onder f. en j. dezelfde kostenveroordeling. Subsidiair voert Stone c.s. aan dat geen sprake is van redelijke en evenredige kosten als bedoeld in artikel 1019h Rv en dat sprake is van een ‘gemengde zaak’, zodat Steens inzichtelijk dient te maken welk deel van de kosten verband houdt met de door haar gestelde intellectuele eigendomsrechten. Daar komt bij dat nergens uit blijkt dat de gevorderde advocaat- en proceskosten daadwerkelijk betaald zijn.

Steens heeft ter verkrijging van verlof voor het leggen van conservatoir bewijsbeslag onder Stone c.s. bewust een verkeerde voorstelling van zaken gegeven. Daarnaast heeft Steens door inbreuk te maken op de persoonlijke levenssfeer van [gedaagde 2], [gedaagde 3], [gedaagde 4], hun echtgenotes en kinderen, op buitenproportionele wijze gebruik gemaakt van het aan haar verleende verlof. Het onder Stone c.s. en Carerix gelegde beslag is een onterechte maatregel als bedoeld in artikel 1019g Rv en is derhalve onrechtmatig. De schade die Stone c.s. als gevolg van de beslaglegging heeft geleden, dient Steens dan ook te vergoeden.

Het onderhavige geschil ziet voor een vierde deel op de handhaving van de door Steens gestelde intellectuele eigendommen. Stone c.s. maakt dus voor een vierde deel aanspraak op vergoeding van hun volledige advocaatkosten en overige kosten. Hiervoor is alle aanleiding, nu Steens bewust de confrontatie heeft gezocht en Stone c.s. rauwelijks gedagvaard heeft. De kosten die Stone c.s. heeft gemaakt zijn redelijk en evenredig, nu Stone c.s. geconfronteerd is met het conservatoir bewijsbeslag en vervolgens is gedagvaard en voor het voeren van hun verweer genoodzaakt is/was om alle stellingen van Steens en de door Steens bijgevoegde producties zorgvuldig te (laten) beoordelen.

Steens had een rechtmatig belang bij het leggen van conservatoir beslag. Indien zij niet tot het gelegde beslag overgegaan was, had Stone c.s. de bewijzen gedurende de procedure kunnen verwijderen of ergens anders kunnen opslaan.

Betwist wordt dat Stone c.s. als gevolg van het onder hen gelegde conservatoir bewijsbeslag schade heeft geleden. De door Stone c.s. genoemde werknemers hadden hun werkzaamheden gewoon kunnen continueren. Subsidiair wordt de hoogte van de gevorderde loonkosten betwist. Immers, indien Stone de daarvoor benodigde hardware had gehuurd, had er op 9, 10, 11 en 14 oktober 2013 doorgewerkt kunnen worden. Ook wordt betwist dat de door Stone c.s. gestelde kosten daadwerkelijk betaald zijn.

Betwist wordt dat het totale door Stone c.s. gevoerde verweer voor een vierde deel betrekking heeft op het door Steens gestelde intellectuele eigendom. Subsidiair stelt Steens dat niet meer toegewezen kan worden dan een bedrag van € 3.320,- exclusief BTW, nu Stone c.s. niet aannemelijk heeft gemaakt dat het verweer is gevoerd door een ter zake gespecialiseerd advocaat, zodat geen sprake is van evenredige gerechtskosten, althans
€ 8.000,- omdat de conclusies van re- en dupliek nauwelijks toegespitst waren op het door Steens gestelde intellectuele eigendom. Daar komt bij dat afwijking van de gebruikelijke proceskostenveroordeling niet nodig is c.q. de onderhavige zaak geen afwijking van de gebruikelijke proceskostenveroordeling rechtvaardigt. Het ter zake latere proceshandelingen gevorderde bedrag van € 5.000,- is evenmin redelijk en evenredig.