Uitspraken

Los van de vraag of er al dan niet sprake is van een poging tot diefstal, zal de kantonrechter in ieder geval de arbeidsovereenkomst tussen partijen niet ontbinden op grond van een dringende reden. Het aannemen van een dringende reden, zeker in het onderhavige geval, heeft dermate grote consequenties voor betrokkene dat voor het aannemen van die reden tenminste moet zijn voldaan aan een groot aantal voorwaarden, waaronder de mogelijkheid van hoger beroep.

De onderhavige procedure kent normaliter geen mogelijkheid van hoger beroep, zodat alleen al om die reden de kantonrechter [gedaagde] niet wil confronteren met een onomkeerbare beslissing. Hij betwist immers in alle toonaarden dat hij zich aan een poging tot diefstal heeft schuldig gemaakt!

Vervolgens moet worden bezien wat de strekking van een voorwaardelijk verzoek tot ontbinding is: Noordegraaf heeft daaraan immers de voorwaarde verbonden dat er op het moment van ontbinding van de arbeidsovereenkomst nog wel zo’n verhouding moet bestaan.

Deze cryptische zinnen verdienen enige uitleg.

Noordegraaf heeft [gedaagde] op staande voet ontslagen. [gedaagde] heeft daartegen geprotesteerd. In een andere rechterlijke uitspraak moet worden vastgesteld of de gestelde dringende reden zich heeft voorgedaan. Als die rechtsprekende rechter het gebeuren als een dringende reden kenmerkt, dan is er per datum ontslag op staande voet een einde aan het dienstverband gekomen en valt er dus helemaal niets meer te ontbinden.

Echter indien diezelfde rechter oordeelt dat het gebeuren niet als een dringende reden kan worden gekenschetst, dat is er geen einde aan het dienstverband gekomen en loopt de arbeidsovereenkomst gewoon door.

Het verzoek tot voorwaardelijke ontbinding hoopt deze lacune af te dekken.

Echter daarvoor is wederom wat hersengymnastiek nodig: bij de beoordeling van het thans voorliggende verzoek moet de kantonrechter er wel van uit gaan dat een andere rechter geoordeeld heeft dat het ontslag op staande voet een dringende reden ontbeert. Als dat immers niet zo zou zijn, dan valt er, zoals gezegd, niets meer te ontbinden, omdat de arbeidsovereenkomst reeds geëindigd is.

Noordegraaf heeft in dat verband gewezen op de omstandigheid dat er een verstoorde arbeidsrelatie is ontstaan, welke niet aan Noordegraaf is te wijten en dat daarom de arbeidsovereenkomst dadelijk behoort te worden ontbonden.

[gedaagde] heeft deze situatie bestreden.

[gedaagde], geboren [1952], is sedert 1 maart 1991 bij Noordegraaf in dienst, aanvankelijk als monteur, naderhand werkzaam op de autoambulance. Het laatstgenoten salaris bedroeg € 2.620,02 bruto per maand.

Op vrijdag 20 december 2013 heeft Noordegraaf voor haar werknemers een kerstborrel georganiseerd. Rond 21.00 uur begonnen de eerste mensen aanstalten te maken om huiswaarts te keren. [gedaagde] heeft als tweede of derde werknemer het pand verlaten.

Ongeveer een half uur later ging ook de werknemer [X] naar huis, doch hij kwam al snel daarna terug met de mededeling dat zijn fiets niet meer in de fietsenstalling stond. Toen bleek dat niemand van de nog aanwezige collega’s de fiets had verplaatst.

In de week voor kerst heeft Noordegraaf beveiligingscamera’s laten plaatsen. Op de werkvloer was dit bekend. De heer [P], directeur van Noordegraaf, en de heer [W], werkplaatscoördinator, hebben op kerstavond een bezoek gebracht aan Securion om aldaar de camerabeelden te bezien. Op die beelden is te zien dat de heer [gedaagde] eerst om de hoek kijkt en vervolgens een fiets oppakt en om de hoek van een gedeelte van het bedrijfspand loopt met de fiets in de armen. Er zijn ook beelden van de op het achterterrein gestalde camera waar [gedaagde] op verschijnt met een door hem gedragen fiets en zichtbaar is dat hij zich naar de verste uithoek van het 9.000 m2 grote bedrijfsterrein begeeft. Daarna komt [gedaagde] weer in beeld, maar zonder de fiets. Vervolgens gaat hij weer naar de plaats waar de werknemers hun fietsen stallen, stapt op zijn eigen fiets en verlaat het bedrijfsterrein.

Op 30 december 2013 wordt [gedaagde] geconfronteerd met de camerabeelden. Hij vertelde dat één en ander een grap was.

Uit dit geheel construeert Noordegraaf een poging tot diefstal van een fiets van een collega.

Niet uit te sluiten valt dat Noordegraaf gelijk heeft, want als men de delictsomschrijving in het wetboek van strafrecht beziet, dan voldoet [gedaagde] aan een groot aantal elementen van et misdrijf diefstal. Echter er bestaat gerede twijfel over “het oogmerk tot wederrechtelijke toeëigening” van de fiets.

Volgens Noordegraaf wisten de werknemers dat er beveiligingscamera’s waren opgehangen. Er van uitgaande dat [gedaagde] dat ook wist, dan moet hij toch wel erg dom zijn geweest om, wetende dat er camera’s hangen, toch een fiets uit de fietsenstalling te willen stelen. Wat hij doet is de fiets elders op het terrein van Noordegraaf uit het zicht van een ieder plaatsen en vervolgens op zijn eigen fiets naar huis gaan.

Als hij niet op de hoogte zou zijn geweest van de aanwezigheid van die camera’s dat is het onverklaarbaar waarop hij die fiets niet mee naar huis heeft genomen: het oogmerk van wederrechtelijke toeëigening.