Uitspraken

1.1.

Binnen de inrichting komen vier afvalwaterstromen vrij, waarvan er twee (nummer 3 en 4) worden geloosd op de riolering:

1. Het waswater van de bedrijfskleding die de medewerkers in de hal dragen; dit

waswater wordt in vaten afgevoerd.

2. Het reinigingswater van de vloeren van het bedrijf; dit reinigingswater wordt eveneens

in vaten afgevoerd.

3. Het huishoudelijk afvalwater van de douches, toiletten en de keuken; dit afvalwater

wordt geloosd op de riolering.

4. Met PCB’s verontreinigd hemelwater afkomstig van de vloeistofdichte voorzieningen

1.2.

2. De rechtbank overweegt allereerst dat verweerder in het verweerschrift heeft erkend dat de lozing van PCB’s ten onrechte is getoetst aan sectorplan 73, omdat het een afvalstroom is die vrijkomt bij het eigen verwerkingsproces van eiseres en niet een afvalstroom is die door eiseres wordt geaccepteerd en verwerkt. De rechtbank ziet aanleiding om dit gebrek te passeren met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en overweegt daartoe als volgt. Niet in geschil is dat Zeer Zorgwekkende Stoffen (ZZS) zoals PCB’s moeten worden getoetst aan de best beschikbare technieken (BBT) en de daarbij behorende toetsingskaders. De door eiseres aangevraagde en ook vergunde aanpak is overeenkomstig het landelijke waterkwaliteitsbeleid opgesteld. Gelet op het voorgaande oordeelt de rechtbank dat, nu het geen gebrek is dat herstel behoeft en geen belanghebbenden zijn benadeeld door het ten onrechte toetsen van de afvalstroom aan sectorplan 73, niets zich tegen toepassing van artikel 6:22 van de Awb verzet .

3. De StAB heeft in het verslag van 4 januari 2019 opgemerkt dat de aanpak van ZZS in water zich richt op het weren van ZZS uit de leefomgeving of deze ten minste beneden een verwaarloosbaar risiconiveau te brengen (of te houden). In de Algemene BeoordelingsMethodiek wordt dit aangeduid als “saneringsinspanning Z”. De ZZS dienen gesaneerd te worden door toepassing van de meest vergaande BBT. In beginsel moet gestreefd worden naar een nul-lozing door middel van een cyclische aanpak bestaande uit de volgende drie kernelementen:

4. De rechtbank stelt vast dat thans tussen partijen niet meer in geschil is dat een kwantitatieve norm kan bijdragen aan het beperken van de lozing van PCB’s en een norm in die zin kan worden beschouwd als een invulling van de minimalisatieverplichting. Eiseres stelt zich op het standpunt dat vergunningvoorschrift 2.1.2 onjuist is. Het voorschrift houdt feitelijk een kwantitatieve lozingsnorm in van nul. Verweerder stelt ten onrechte dat deze norm aansluit bij de ZZS-aanpak.

5. In vergunningvoorschrift 2.1.2 is bepaald dat in de afvalwaterstroom als bedoeld onder voorschrift 1.1.1, gemeten ter plaatste van de meet- en bemonsteringsvoorziening van eiseres, het gehalte aan PCB’s (som van 7 PCB’s) in een steekmonster (genomen conform NEN 6600-1:2009) niet meer mag bedragen dan 100 nanogram per liter (100 ng/l) bepaald conform NEN-EN-ISO 6468:1997en (Engelstalige norm).

5.1.

De rechtbank stelt vast dat in vergunningvoorschrift 2.1.2 een PCB-norm is vergund van 100 ng/l. Deze vergunde norm is strenger dan de waarden die in de vergunningaanvraag zijn genoemd. Op basis van de beschikbare analyseresultaten heeft de StAB in het verslag van 4 januari 2019 geconcludeerd dat de vergunde norm van 100 ng/l niet zonder meer naleefbaar is. In dit verband heeft de StAB opgemerkt dat in de reactie van verweerder op de zienswijzen naar aanleiding van de eerste ontwerpbeschikking verweerder te kennen heeft gegeven dat tussen februari 2016 en juli 2017 door het Wetterskip Fryslân 62 monsters zijn geanalyseerd waarvan er 59 na toepassing van de meetonzekerheid voldeden aan de norm van 100 ng/l. Uit de toelichting bij voorschrift 2.1.2 leidt de StAB af dat de meetonzekerheid (300-100 =) 200 ng/l bedraagt. Van de 62 geanalyseerde monsters voldeden 59 monsters, na aftrek van de meetonzekerheid van 200 ng/l, aan de norm van 100 ng/l. Uit de overwegingen ten aanzien van de lozingseisen blijkt dat de concentratie in de 62 monsters varieerde tussen 8 en 397 ng/l. Niet vermeld is hoeveel monsters zonder toepassing van de meetonzekerheid voldeden, maar uit de analyseresultaten en het feit dat deze eerst is toegepast voordat aan de norm is getoetst, leidt de StAB af dat bij toetsing zonder toepassing van de meetonzekerheid onzeker is dat ten tijde van de vergunningverlening voldaan kon worden aan de norm van 100 ng/l. Ook uit de reacties van verweerder van 5 februari 2019 en 12 augustus 2019 leidt de StAB in de verslagen van 8 maart 2019 en 3 september 2019 af dat verweerder in het kader van de vergunningverlening toetst aan een norm van 300 ng/l zijnde de vergunde PCB-norm van 100 ng/l verhoogd met de meetonzekerheid. Op grond van vergunningvoorschrift 2.1.2 geldt echter een norm van 100 ng/l. Blijkens de toelichting zal pas in het kader van de handhaving uitgegaan worden van een toetsingsnorm van 300 ng/l. De StAB constateert dat in het kader van de handhaving geconcludeerd kan worden dat drie batches niet voldeden, maar voor de toetsing in het kader van de vergunningverlening speelt de meetonzekerheid nog geen rol. Indien getoetst wordt aan de norm van 100 ng/l voldoen veel meer batches niet aan de norm. Bij de reactie van verweerder van 5 februari 2019 zijn nog analyseresultaten van het terreinwater die in opdracht van eiseres door Analytico zijn verricht en analyses van het Wetterskip Fryslân vanaf de ingebruikname van de waterzuiveringsinstallatie in februari 2016 tot en met januari 2019 gevoegd. In de verslagen van 8 maart 2019 en 4 september 2019 merkt de StAB dat hieruit blijkt dat na 4 augustus 2017 tot de datum van het bestreden besluit op verschillende data door Analytico analyses van het terreinwater met een PCB-concentratie boven de 100 ng/l zijn gerapporteerd. Ook na de datum van het bestreden besluit analyseresultaten van het terreinwater met een concentratie boven de 100 ng/l PCB zijn gerapporteerd.

5.2.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat de vergunde norm van 100 ng/l bij de vergunde bedrijfssituatie redelijkerwijs kan worden nageleefd. Het bestreden besluit is in zoverre in strijd met artikel 3:2 van de Awb niet zorgvuldig voorbereid en in strijd met artikel 3:46 van de Awb niet deugdelijk voorbereid. Het beroep is gegrond en vergunningvoorschrift 2.1.2 komt voor vernietiging in aanmerking.

6. De rechtbank dient aansluitend te bezien welk vervolg aan deze uitkomst wordt gegeven. Daarbij staat voorop dat de bestuursrechter bij een (te verwachten) vernietiging van een (deel van het) besluit op kenbare wijze de mogelijkheden tot definitieve beslechting van het geschil behoort te onderzoeken. Dit houdt in dat de bestuursrechter eerst dient na te gaan of de rechtsgevolgen van een te vernietigen (deel van het) besluit in stand kunnen worden gelaten dan wel of hijzelf in de zaak kan voorzien. Ligt een van deze mogelijkheden redelijkerwijs niet binnen bereik, dan dient de bestuursrechter na te gaan of een – formele dan wel informele – bestuurlijke lus een reële mogelijkheid is. In dit geval leent de aard van het vastgestelde gebrek zich niet voor een andere wijze van herstel dan door het betrokken bestuursorgaan. De rechtbank acht het toepassen van een bestuurlijke lus geen reële mogelijkheid.

7. Er bestaat aanleiding om verweerder te veroordelen in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op

€ 1.280,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor een schriftelijke zienswijze na verslag deskundigenonderzoek, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 512,- en wegingsfactor 1). Voor zover eiseres heeft verzocht om vergoeding van de gemaakte kosten voor het door Royal HaskoningDHV opgestelde deskundigenrapport, overweegt de rechtbank dat dit rapport niet is opgesteld ten behoeve van de behandeling van het beroep, maar reeds ten behoeve van de door eiseres ingediende aanvraag. Op grond van artikel 8:75 van de Awb komen de gemaakte kosten voor het laten opstellen van het rapport niet voor vergoeding in aanmerking.

8. Verweerder dient het door eiseres betaalde griffierecht van € 338,- aan haar te vergoeden.