Uitspraken

1.1.

Op 30 augustus 2017 heeft een collega van eiser hem, tijdens diensttijd en in het bijzijn van een cliënt, op heterdaad betrapt bij het kijken naar pornografische afbeeldingen op zijn dienstlaptop.

1.2.

Vervolgens hebben in verband hiermee gesprekken plaatsgevonden tussen eisers leidinggevende en eiser, en heeft verweerder eiser per 17 november 2017 geschorst. Eiser verklaarde aanvankelijk dat hij op 30 augustus 2017 voor het eerst onder werktijd op de dienstlaptop naar porno keek. Na een onderzoek naar eisers internetgeschiedenis bleek echter uit een rapport van 9 november 2017 dat eiser van 7 oktober 2016 tot en met 8 september 2017 via de werklaptop zeer regelmatig pornosites bezocht en dat hij daarbij zeer extreme afbeeldingen bekeek van onder meer onthoofdingen, kannibalisme, extreem geweld, incest en seks met jonge meisjes.

2. Het voorgaande is voor verweerder aanleiding geweest om het primaire besluit te nemen. Volgens verweerder heeft eiser zich schuldig gemaakt aan ernstig plichtsverzuim, waarbij verweerder hem onder meer aanrekent dat hij tijdens werktijd op een diensteigendom naar voornoemde afbeeldingen heeft gekeken, terwijl hij wist dat er collega’s of cliënten konden binnenkomen, dat eiser niet de waarheid heeft gesproken over de frequentie en de omstandigheden waaronder hij voornoemde sites heeft bezocht en dat hij daardoor een zeer aanzienlijk deel van zijn werkbare tijd op kantoor niet aan het werk is geweest. Verweerder heeft daarbij meegewogen dat eiser ook na 30 augustus 2017 nog pornosites heeft bezocht.

3. Verweerder heeft bij het bestreden besluit het primaire besluit gehandhaafd.

4. Eiser voert aan dat hij erkent dat hij de gestelde feiten heeft begaan, maar dat hij een onvoorwaardelijk ontslag een te zware straf vindt. Eiser wijst erop dat hij zijn excuses heeft gemaakt, dat hij veel pijn, verdriet en vernedering ervaart, dat hij al geruime tijd thuis zit en dat hij voldoende is gestraft door de schorsing.

5. De rechtbank komt tot de volgende beoordeling.

6. In artikel 50, eerste lid, van het Algemeen Rijksambtenarenreglement (hierna: het ARAR) is bepaald dat de ambtenaar is gehouden de plichten die uit zijn functie voortvloeien nauwgezet en ijverig te vervullen en zich te gedragen, zoals een goed ambtenaar betaamt.

7. De rechtbank overweegt dat verweerder bevoegd is een ambtenaar disciplinair te straffen, indien deze de hem opgelegde verplichtingen niet nakomt of zich schuldig maakt aan plichtsverzuim. Plichtsverzuim kan echter pas leiden tot een disciplinaire straf indien er sprake is van verwijtbaar plichtsverzuim.

8. Voor de constatering van plichtsverzuim dat tot het opleggen van een disciplinaire straf aanleiding kan geven, is volgens vaste rechtspraak (zie onder meer de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 15 september 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BT1997) noodzakelijk dat op basis van de beschikbare, deugdelijk vastgestelde gegevens de overtuiging is verkregen dat de betrokken ambtenaar de hem verweten gedragingen heeft begaan.

8.1.

8.2.

Verweerder was gelet op het voorgaande bevoegd tot het opleggen van een disciplinaire straf.

9. Vervolgens beantwoordt de rechtbank de vraag of het disciplinair ontslag evenredig is aan de aard en ernst van het verweten plichtsverzuim bevestigend. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat sprake is van zeer ernstig plichtsverzuim. Eiser heeft frequent onder werktijd naar voornoemde beelden gekeken, hierover, na te zijn betrapt, niet de waarheid gesproken, en hij is een zeer aanzienlijk deel van zijn werkbare tijd niet aan het werk geweest. De rechtbank is van oordeel dat verweerder erop mocht vertrouwen dat eiser de laptop die hem ter beschikking was gesteld om zijn werkzaamheden uit te voeren niet zou gebruiken voor het bezoeken van voornoemde sites. Eiser heeft dat vertrouwen in ernstige mate geschaad. Daarbij weegt de rechtbank mee dat eiser bewust het risico heeft genomen dat ook collega’s en anderen op zijn beeldscherm konden meekijken en dat hij, nadat hij was betrapt, nog enige tijd is doorgegaan met het bezoeken van de sites. Eisers gedragingen staan, kortom, op zo gespannen voet met wat van een integere ambtenaar verwacht mag worden, dat van onevenredigheid van het ontslag geen sprake is. Gelet hierop volgt de rechtbank eiser dan ook niet in zijn betoog dat hij met de schorsing al voldoende is gestraft. Dat eiser zijn excuses heeft gemaakt, dat hij spijt heeft en dat hij zich vernederd voelt, doet aan het oordeel dat sprake is van een evenredige disciplinaire straf niet af.

10. De rechtbank komt dan ook tot de conclusie dat verweerder eisers op basis van artikel 81, eerste lid, onder l, van het ARAR onvoorwaardelijk ontslag mocht verlenen.

11. Het beroep is ongegrond.

12. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.