Uitspraken

Vast staat dat tussen partijen op 10 januari 2017 een overeenkomst van geldlening is gesloten. In deze overeenkomst is in artikel 7 het volgende opgenomen: (…) Alle kosten welke de schuldeiser moet maken ter uitoefening of ter handhaving van zijn rechten uit deze hoofde, komen voor rekening van de schuldenaar, en maken met het bedrag der geldlening één ondeelbare schuld.(…)

Vast staat ook dat [eiseres] aanzienlijke kosten heeft moeten maken om [gedaagde] te bewegen om aan het verstekvonnis van 14 oktober 2020 te voldoen. Als [gedaagde] vrijwillig zou hebben voldaan aan het verstekvonnis dan zou [eiseres] geen kosten hebben gemaakt. [eiseres] heeft onbetwist gesteld dat er beslag is gelegd op de woning en dat er namens [gedaagde] diverse betalingstoezeggingen zijn gedaan die steeds niet werden nagekomen. Tot tweemaal toe is een traject tot veiling van de woning van [gedaagde] ingezet. Vanzelfsprekend heeft dit de nodige werkzaamheden voor mr. van Lingen met zich mee gebracht. Daarmee staat vast dat [gedaagde] ten onrechte stelt dat dit een regulier incassotraject is geweest.

[gedaagde] stelt dat de werkzaamheden van mr. van Lingen tot en met 13 oktober 2020 zijn verdisconteerd in de proceskostenveroordeling van het verstekvonnis. Dit zouden werkzaamheden betreffen die vóórafgaand aan het verstekvonnis zijn verricht. [gedaagde] voert aan dat deze geliquideerde proceskosten over deze periode reeds aan [eiseres] zijn betaald, en dus nu niet meer bij hem in rekening kunnen worden gebracht. De kantonrechter volgt [gedaagde] hierin niet. [eiseres] heeft op grond van artikel 7 van de overeenkomst van geldlening het recht om de werkelijk door haar gemaakte proceskosten te vorderen. Dit betekent dat alle uren die gemaakt zijn door mr. van Lingen vanaf 9 juli 2020 voor rekening van [gedaagde] komen. Wel moet hierop het bedrag dat [gedaagde] heeft betaald op grond van het verstekvonnis in mindering worden gebracht.

[gedaagde] stelt verder dat de door [eiseres] gevorderde advocaatkosten buitensporig hoog zijn. Hij voert aan dat uit de onderliggende urenspecificatie volgt dat mr. van Lingen veel tijd heeft besteed aan onderling overleg en correspondentie. [eiseres] had, (mogelijk ook gelet op de taalbarrière) veel uitleg nodig en ging vaak met diverse kwesties niet akkoord. De met deze communicatie gemaakte kosten kunnen dan ook niet (geheel) aan [gedaagde] worden tegengeworpen, aldus [gedaagde] . Ook hierin volgt de kantonrechter [gedaagde] niet. [eiseres] heeft ter onderbouwing van haar vordering een verklaring van mr. van Lingen overgelegd (productie 4 bij dagvaarding). Mr. van Lingen geeft hierin een uitgebreide toelichting op de werkzaamheden die hij heeft verricht en de bewerkelijkheid van het incassotraject. Hij weerlegt hierin ook het verweer van [gedaagde] dat er teveel tijd is besteed aan het onderling overleg. Hij verklaart dat het in hoofdzaak ging om kwesties die de vordering rechtstreeks raakten en dat de werkzaamheden met betrekking tot de verbroken relatie en extra tijd voor uitleg aan [eiseres] beslist minder dan 20% van zijn totale tijd in beslag hebben genomen. Dit betekent dat [eiseres] al meer in aftrek heeft gebracht dan nodig was. Tegen deze verklaring van Van Lingen is door [gedaagde] te weinig concreets ingebracht. Dat Van Lingen, zoals [gedaagde] opmerkt, in maart 2021 36 regels aan urenverantwoording schrijft betekent niet dat onnodige werkzaamheden zijn verricht en duidt er eerder op dat de urenverantwoording secuur en gedetailleerd is. Dat geldt ook voor de registratie van de werkzaamheden op 25 en 26 januari en 22 februari 2021. Dat daar op meerdere momenten wordt geregistreerd dat is gewerkt aan een brief aan cliënte, betekent niet dat het om meerdere brieven moet gaan. Dat niet alle correspondentie door [eiseres] is overgelegd wil niet zeggen dat de werkzaamheden niet verricht zijn. Bovendien heeft [gedaagde] zelf ter zitting aangevoerd dat de advocaat die voor hem bij dit traject betrokken was geen tijd heeft besteed aan werkzaamheden in verband met de verbroken relatie, hetgeen de stelling van [eiseres] dat het slechts om een klein deel van de werkzaamheden ging ondersteunt. De dubbele redelijkheidstoets is niet van toepassing aangezien de vordering is gebaseerd op de overeenkomst tussen partijen. Evenmin is er sprake van strijd met de redelijkheid en billijkheid, daarvoor had [gedaagde] met argumenten moeten komen die de onderhavige vordering tot nakoming naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar doen zijn. Dergelijke argumenten zijn niet aangevoerd. Voor matiging is daarom ook geen plaats, zeker niet nu het een renteloze geldlening betrof en [eiseres] aanzienlijke inspanningen heeft moeten (laten) verrichten om [gedaagde] tot betaling te bewegen.

De conclusie is dat de kantonrechter de vordering van [eiseres] zal toewijzen.

De vordering tot betaling van de buitengerechtelijke kosten om de onderhavige vordering te innen heeft [eiseres] niet gebaseerd op de overeenkomst maar op de – aldus [eiseres] - toepasselijke staffel. [gedaagde] heeft terecht aangevoerd deze niet verschuldigd te zijn, aangezien hij niet is aangemaand. Dit gedeelte van de vordering zal daarom worden afgewezen en de wettelijke rente zal daarom worden toegewezen vanaf de datum van dagvaarding.

De proceskosten komen voor rekening van [gedaagde] , omdat hij ongelijk krijgt. Daarbij wordt [gedaagde] ook veroordeeld tot betaling van € 124,00 aan nasalaris, voor zover daadwerkelijk nakosten door [eiseres] worden gemaakt.