Uitspraken

Ter plaatse geldt het bestemmingsplan ‘Buitengebied 2012’. In dit bestemmingsplan is bepaald dat de gronden waarop de schuur is gelegen zijn bestemd voor ‘Agrarisch-Paardenhouderij’. Op deze bestemming mag alleen worden gebouwd ten behoeve van de bestemming. Dat betekent dat een woonruimte planologisch niet is toegestaan op deze plek.

Ter discussie staat of op de eerste verdieping van de schuur en de ruimte die via de trap op de eerste verdieping kan worden bereikt werd gebruikt voor bewoning. De voorzieningenrechter is voorlopig van oordeel dat daartoe voldoende aanwijzingen zijn. Uit de bestuurlijke rapportages die voorafgaand aan het primaire besluit zijn opgesteld, blijkt dat er op de eerste verdieping en in de nok van de schuur ruimtes zijn gecreëerd die afgesloten konden worden van het grotere geheel. In een ruimte op de eerste verdieping was nog een extra etage gecreëerd, waarop een matras lag. Zowel in de ruimte in de nok als in de ruimte op de eerste verdieping stond een bed danwel lag een matras. Ook zijn in die ruimtes (en erom heen) onder meer koelkasten, een fornuis, wasmachines, kleding, sportattributen en persoonlijke spullen en post aangetroffen. Daarnaast heeft een medewerker van verzoeker ten overstaan van de toezichthouder desgevraagd verklaard dat hij samen met zijn hond in de schuur woont en dat er eerder ook een Pools stel woonde. Hetgeen verzoeker hier tegenin heeft gebracht levert vooralsnog onvoldoende twijfel op voor een ander oordeel. Naar voorlopig oordeel heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat sprake is van strijdig gebruik van de schuur voor bewoning.

Ten aanzien van de vraag of het bouwen van ruimtes op de eerste verdieping van de schuur en in de nok een overtreding oplevert, oordeelt de voorzieningenrechter het volgende. Ter zitting is niet komen vast te staan welke ruimtes en tussenwanden reeds aanwezig waren in de schuur. Verzoeker stelt dat de ruimtes waarvan verweerder stelt dat die in gebruik zijn genomen als woonruimte reeds aanwezig waren na de verbouwing van de stolp in 2004. Hij stelt onder meer dat er al een tussenwand aanwezig was in de schuur voor het scheiden van droog en nat hooi. Verzoeker heeft ter onderbouwing enkele foto’s getoond, maar daarvan kon onvoldoende worden vastgesteld op welk moment die foto’s zijn gemaakt en welke ruimtes het betrof. Verweerder heeft verzoekers standpunt op zitting verder onvoldoende weersproken en heeft ter zitting onvoldoende duidelijkheid kunnen verschaffen. Nu de feitenvaststelling op dit onderdeel onvoldoende is, is de voorzieningenrechter vooralsnog onvoldoende overtuigd dat sprake is van overtreding van artikel 2.1, eerste lid, onder a, en artikel 2.3a, eerste lid van de Wabo. In de bezwaarfase zal hier nader onderzoek naar gedaan moeten worden. Daarbij komt dat verweerder de wijze waarop de monumentale waarden zouden zijn aangetast op dit moment nog onvoldoende heeft onderbouwd, zodat ook sprake is van een motiveringsgebrek ten aanzien van de overtreding van artikel 2.1, eerste lid, onder f van de Wabo.

De last waarin is bepaald dat alle huisraad moet worden verwijderd strekt volgens verzoeker te ver omdat daarmee ook het legale gebruik van de schuur als kantine en wasgelegenheid voor werkkleding onmogelijk wordt gemaakt. Verweerder had de last moeten beperken tot huisraad die uitsluitend kan worden gebruikt voor bewoning, aldus verzoeker.

Zoals de Afdeling3 eerder heeft overwogen4, geldt bij het opleggen van een last onder dwangsom dat de last niet verder dient te strekken dan nodig is om de overtreding te beëindigen.

Ter zitting heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat het gebruik van een kantine niet is toegestaan op het perceel. De voorzieningenrechter is van oordeel dat vooralsnog niet valt in te zien dat een kantine in de schuur op deze bestemming niet zou zijn toegestaan. Een kantine kan namelijk ten dienste zijn van de paardenhouderij. Een deel van de huisraad, zoals een keukenblokje, koelkast en levensmiddelen, zou bij een gebruik als kantine zijn toegestaan. Daarnaast komt het de voorzieningenrechter niet vreemd voor dat er incidenteel in de schuur wordt geslapen als er een paard ziek is of op het punt van bevallen staat, zoals verzoeker ter zitting heeft aangegeven. Een matras zou dan toegestaan kunnen zijn. Last 3 is dan ook te verstrekkend, omdat daarmee ook zaken moeten worden verwijderd die bij een toegelaten gebruik wel zijn toegestaan.

De voorzieningenrechter ziet gelet op het voorgaande aanleiding om het verzoek toe te wijzen en het primaire besluit ten aanzien van de lasten 1 en 3 te schorsen tot zes weken na bekendmaking van de beslissing op bezwaar.

8. Omdat de voorzieningenrechter het verzoek toewijst, bepaalt de voorzieningenrechter dat verweerder aan verzoeker het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

9. Omdat het verzoek wordt toegewezen, krijgt verzoeker een vergoeding voor de proceskosten die hij heeft gemaakt. Verweerder moet die vergoeding betalen. De vergoeding wordt met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht als volgt berekend. De bijstand door een gemachtigde levert 2 punten op (1 punt voor het indienen van het verzoekschrift en 1 punt voor het verschijnen op de zitting). Die punten hebben een waarde van € 534,- bij een wegingsfactor 1. Toegekend wordt € 1.068,-.