Uitspraken

Ten aanzien van de stelling van [yy] , dat [y2] en [y3] pas eind 2013 tot de vennootschap zijn toegetreden, zodat de vordering ten aanzien van hen moet worden afgewezen, overweegt de kantonrechter als volgt. Onbetwist is, dat [y2] en [y3] thans vennoten zijn van de vennootschap onder firma [y] v.o.f.. Dit brengt met zich dat zij op grond van artikel 6:7 BW hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de vorderingen op de vennootschap. Dat [y2] en [y3] ten tijde van de bewuste arbeidsovereenkomst nog geen vennoot waren kan, zo blijkt uit jurisprudentie van de Hoge Raad, 13 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:588, aan hun aansprakelijkheid dan ook niet afdoen. Deze omstandigheid kan slechts aan de orde komen bij de vraag in hoeverre zij, bij een toewijzing van de vordering, draagplichtig zijn in verhouding tot de andere vennoten.

Tussen partijen is niet in geschil dat [yy] weliswaar een arbeidsovereenkomst op naam van [x] heeft laten opmaken en [x] ter zake van loonbetaling ook in de loonadministratie heeft opgenomen, maar dat [x] feitelijk geen werkzaamheden heeft verricht bij [yy] . Kern van het geschil betreft de vraag of [yy] hiermee onrechtmatig heeft gehandeld jegens [x] . De kantonrechter beantwoordt deze vraag bevestigend. [yy] heeft, zonder [x] persoonlijk te hebben gezien en gesproken, op basis van haar identiteitsgegevens, een arbeidsovereenkomst op haar naam gesteld. Hiermee heeft [yy] gehandeld in strijd met de zorgvuldigheid die van haar als werkgever in het maatschappelijk verkeer mag worden verwacht. [yy] is immers als werkgever gehouden om de identiteit van haar werknemers op deugdelijke wijze te controleren. Dit geldt eens te meer, nu op grond van artikel 8 sub a van de Wet bescherming persoonsgegevens, identiteitsgegevens een persoon betreffende, pas worden opgenomen in een administratie of worden doorgegeven aan derden, indien betrokkene (degene wiens gegevens het betreft) daarvoor ondubbelzinnig toestemming heeft verleend. [yy] heeft persoonsgegevens van [x] opgenomen in haar loonadministratie, waaronder haar BSN nummer en heeft daarmee ook haar gegevens doorgegeven aan de belastingdienst, UWV en Pensioenfonds, zonder zich ervan te verzekeren dat [x] ook daadwerkelijk de persoon was die uitvoering gaf aan de arbeidsovereenkomst en zonder zich te vergewissen van de ondubbelzinnige en persoonlijke instemming van [x] met de verwerking van haar persoonsgegevens. Dit heeft ertoe geleid dat [x] vanwege inkomsten die zij genoten zou hebben, door deze overheidsinstanties is benaderd, waarbij haar werd verzocht ontvangen toeslagen en studiegeld (DUO) terug te betalen en waarbij ter executie van deze vorderingen beslag werd gelegd op haar goederen. De kantonrechter is voorts van oordeel dat dit onrechtmatig handelen aan [yy] kan worden toegerekend. [yy] heeft nagelaten te verifiëren of [x] daadwerkelijk een arbeidsovereenkomst met [yy] wilde aangaan. [yy] heeft enkel op basis van de door de vader verstrekte papieren en zonder [x] persoonlijk te ontmoeten, een arbeidsovereenkomst met haar gegevens opgesteld en heeft ook nadien nagelaten om te controleren of de persoon die bij [yy] kwam werken, daadwerkelijk [x] was. Hiervan valt aan [yy] een verwijt te maken. Dat [yy] mogelijk (de vader van) [x] terwille heeft willen zijn en dat het een in de schoonmaakbranche niet ongebruikelijke werkwijze is, kan hieraan niet afdoen.

[x] stelt dat zij ten gevolge van het handelen van [yy] schade heeft geleden. Teneinde vast te kunnen stellen welke door [x] gestelde schade voor rekening van [yy] komt, dient allereerst te worden beoordeeld of de schade voldoende aannemelijk is gemaakt en, zo ja, of de schade is aan te merken als een (rechtstreeks) gevolg van het handelen van [yy] . De kantonrechter overweegt hiertoe als volgt. Voor zover [yy] bij wijze van verweer stelt dat de materiële schade zoals door [x] gevorderd, moet worden afgewezen, omdat [x] pas in 2015 maatregelen heeft getroffen om haar schade te beperken, faalt dit verweer. Uit de door [x] overgelegde stukken is genoegzaam gebleken dat zij al sinds 2013 in contact was met de Belastingdienst, uitkeringsinstanties, advocaten, de Nationale ombudsman en maatschappelijk werk, om de onjuiste gegevens te corrigeren. Uit deze stukken is ook gebleken dat zij al vanaf 2013 hierover contact heeft opgenomen met [yy] . Dat [yy] eerst in 2015 aanleiding heeft gezien om de Belastingdienst te verzoeken de opgaves ten aanzien van [x] te corrigeren, kan aan [x] dan ook niet worden tegengeworpen.

[x] heeft de gevorderde materiële schade van € 3.150,- onderbouwd met een overzicht van reiskosten, de kosten van de eigen bijdrage in bezwaarschriftenprocedures, telefoonkosten en administratiekosten (brieven/fax/bezwaarschriften), afschriften van de deurwaarderskosten en kosten van dwangbevelen. Naar het oordeel van de kantonrechter heeft [x] de door haar gemaakte kosten hiermee voldoende inzichtelijk gemaakt en heeft [yy] heeft deze posten onvoldoende gemotiveerd betwist. Tevens zijn deze kosten noodzakelijk geworden ten gevolge van het handelen van [yy] . [x] heeft deze kosten immers moeten maken teneinde de onjuiste gegevens, zoals opgegeven door [yy] , te corrigeren. De vordering komt op dit punt dan ook voor toewijzing in aanmerking.

Ten aanzien van het gevorderde bedrag voor het mislopen van bijzondere bijstand voor inrichtingskosten, heeft [x] weliswaar een specificatie met betrekking tot haar bijstandsuitkering overgelegd waarop dit bedrag staat vermeld, hieruit blijkt echter van toekenning van dit bedrag en daaruit kan dan ook niet worden opgemaakt dat zij dit bedrag niet heeft ontvangen, vanwege (vermeende) inkomsten. [yy] heeft ten aanzien van de vordering op dit punt gemotiveerd verweer gevoerd. De vordering is op dit punt dan ook onvoldoende onderbouwd en zal worden afgewezen. Dit geldt eveneens voor de gevorderde € 18.000,- wegens gederfde inkomsten. Voor zover deze schade al voldoende is onderbouwd, is niet aangetoond dat [x] dit inkomen is misgelopen vanwege de onjuiste gegevensverstrekking door [yy] aan diverse instanties. De gestelde schade is op dit punt dan ook niet aan te merken als een rechtstreeks gevolg van het handelen van [yy] .

[x] vordert een bedrag van € 4.500,- ter zake van immateriële schade. Zij voert daartoe aan dat zij zeer veel leed heeft ondervonden ten gevolge van de identiteitsfraude. In aanvulling hierop heeft zij ter zitting verklaard dat zij zich angstig en onveilig voelde, omdat zij er niet in slaagde de onjuistheden ten aanzien van haar inkomen te corrigeren, nu de betreffende instanties zich steeds weer baseerden op de door [yy] verstrekte gegevens. Dit maakte dat haar verhaal niet werd geloofd. Voorts durfde zij weken lang haar huis niet te verlaten, uit angst dat de deurwaarder haar huis leeg zou komen halen. Ook had zij het gevoel dat buren haar negatief beoordeelden vanwege de frequente bezoeken van deurwaarders. Zij heeft hierdoor psychische schade opgelopen en heeft ook nu nog gevoelens van angst en onveiligheid.

Op grond van artikel 6:106 Burgerlijk Wetboek, heeft een benadeelde recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding, indien de benadeelde in zijn eer of goede naam is geschaad of op andere wijze in zijn persoon is aangetast. De kantonrechter is van oordeel dat [yy] , door zonder deugdelijke verificatie, de identiteitsgegevens van [x] te gebruiken voor haar loonadministratie, [x] ook immateriële schade heeft toegebracht, nu zij hierdoor in haar persoonlijke levenssfeer is aangetast. Door de onjuiste verstrekking van gegevens, ontving [x] ten onrechte belastingaanslagen en vorderingen tot terugbetaling van studiegelden en toeslagen. Het feit dat zij door instanties niet werd geloofd en het gegeven dat op basis van haar persoonsgegevens door iemand anders werkzaamheden zijn verricht, brachten voor haar gevoelens van angst en onveiligheid met zich mee. De kantonrechter is, het voorgaande in acht genomen dan ook van oordeel dat een immateriële schadevergoeding op zijn plaats is. De kantonrechter stelt deze vergoeding, alle omstandigheden in aanmerking nemend, naar billijkheid vast op een bedrag van € 1.000,-.

De conclusie is dat de kantonrechter de vordering van [x] als zal toewijzen tot een bedrag van (€ 3.150,- + € 1.000,-)= € 4.150,-

De proceskosten komen voor rekening van [yy] , omdat zij ongelijk krijgt. Wegens het ontbreken van een wettelijke grondslag is een kostenveroordeling met de verplichting tot betaling van de exploot- en/of advertentiekosten niet mogelijk.