Uitspraken

Gelet op het bepaalde in artikel 3 lid 1 van Verordening 1346/2000 van de Raad van de Europese Unie, is de rechtbank bevoegd deze hoofdprocedure te openen, aangezien het centrum van de voornaamste belangen van JH in Nederland ligt.

Reliplan heeft aan het faillissementsverzoek ten grondslag gelegd dat zij uit hoofde van een uitvoerbaar bij voorraad verklaard vonnis van de rechtbank Noord-Holland van 22 juli 2015 een vordering op JH heeft ten bedrag van € 283.562,77. Behalve deze schuld laat JHB diverse andere schulden onbetaald, zoals blijkt uit de pleitnota van mr. P.B.J. van den Oord. Gelet hierop verkeert JHB in een toestand dat zij heeft opgehouden te betalen, aldus Reliplan.

JHB heeft de vordering en de steunvorderingen, voor zover deze zouden voortvloeien uit het voormelde vonnis, gemotiveerd betwist en primair geconcludeerd tot afwijzing van het verzoek. Subsidiair heeft zij verzocht de surseance van betaling uit te spreken.

Het vorderingsrecht van Reliplan blijkt (summierlijk) uit het uitvoerbaar bij voorraad verklaarde vonnis waarop Reliplan zich beroept. JHB heeft ook geen feiten en omstandigheden aangevoerd die het bestaan van deze vordering in twijfel trekken. Haar betoog ter zitting was gericht tegen door Reliplan opgevoerde steunvorderingen. Het enkele feit dat JHB hoger beroep heeft ingesteld tegen het vonnis van deze rechtbank van 22 juli 2015 is onvoldoende om het vorderingsrecht van Reliplan te weerspreken.

Wat ook zij van de steunvorderingen die Reliplan meent te kunnen ontlenen aan het vonnis van 22 juli 2015, JHB heeft niet weersproken dat [A.] in privé een vordering op haar heeft. Pluraliteit van schuldeisers is daarmee gegeven. Het enkele feit dat JHB de rente op deze vordering stipt aan [A.] voldoet, zoals JHB ter zitting heeft aangevoerd, maakt immers niet dat deze niet als steunvordering kan dienen.

JHB heeft evenwel betwist dat zij verkeert in de toestand dat zij is opgehouden te betalen. Zij heeft daarvoor aangevoerd dat de enige reden dat zij Reliplan niet betaalt, is gelegen in het feit dat zij het niet eens is met het vonnis van 22 juli 2005. Dit verweer wordt als onvoldoende onderbouwd verworpen. Van JHB had in dit verband ten minste mogen worden verwacht dat zij met stukken onderbouwd zou aantonen dat zij gegoed is voor de vordering van Reliplan. Uit de overgelegde verklaring van de administrateur blijkt dit niet. Voor zover JHB heeft willen betogen dat zij niet wenst te betalen in verband met het restitutierisico in het geval de vordering van Reliplan in hoger beroep alsnog wordt afgewezen, had ten minste moeten zijn gebleken dat zij daarover het overleg met Reliplan heeft gezocht. Nu JHB dit alles heeft nagelaten moet het ervoor worden gehouden dat zij niet in staat is de vordering te betalen. De niet weersproken stelling van Reliplan dat de executie van het vonnis tot op heden geen doel heeft getroffen sterkt de rechtbank in haar conclusie.

Uit het voorgaande volgt dat summierlijk is gebleken van het bestaan van feiten of omstandigheden die aantonen dat JHB in de toestand verkeert dat zij heeft opgehouden te betalen.

JHB is niet ontvankelijk in haar subsidiaire verzoek tot surseance van betaling nu dit verzoek niet voldoet aan de daaraan in artikel 214 Fw gestelde eisen. JHB zal daarom in staat van faillissement worden verklaard.