Uitspraken

De voorzieningenrechter stelt voorop dat het gebruik van bewijs dat (mogelijk) onrechtmatig is verkregen, niet zonder meer onrechtmatig is. Voor het antwoord op de vraag wat de betekenis moet zijn van het gebruik van bewijs dat is verkregen door de gestelde schending van de privacy van [eiser] , is relevant wat de ernst van de inbreuk op het in artikel 8 EVRM neergelegde recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer is (geweest) en welke belangen worden gediend door het gebruik van het betreffende bewijs.

De [gedaagde] heeft tijdens het onderzoek het Protocol Internal Investigations Fraud & Corporate Security toegepast. Hierbij is het mogelijk om de zakelijke [gedaagde] e-mail- en chatberichten en bancaire (persoons)gegevens te onderzoeken. Daaraan voorafgaand is een zogenaamde proportionaliteitsmatrix gemaakt om te beoordelen of de inzet van het middel in het licht van de te onderzoeken misstanden proportioneel was. Bij zowel de e-mailgegevens, chatgesprekken en het inzien van de bancaire gegevens is die gebruikt. Het onderzoek naar relevante gegevens is beperkt gebleven tot de periode van 1 januari 2020 tot en met 24 maart 2021 en er is alleen gezocht op relevante zoektermen. Uit een en ander kan worden afgeleid dat het onderzoek proportioneel is geweest en niet een breed inzicht in het (privé) leven van [eiser] heeft gegeven. Ook uit het rapport blijkt dat [gedaagde] zeer zorgvuldig is omgegaan met de gegevens die ze heeft verkregen. In het rapport staan namelijk zo min mogelijk privégegevens van [eiser] en de medewerkers die dergelijke onderzoeken uitvoeren moeten zich houden aan een geheimhoudingsplicht.

[eiser] heeft in algemene termen gesteld dat zijn privacy is geschonden. Welk nadeel hij daarvan heeft ondervonden heeft hij niet uiteengezet en blijkt ook niet uit de stukken. De voorzieningenrechter gaat er dan ook vanuit dat het enige nadeel dat [eiser] heeft ondervonden, het aan het licht komen van zijn zakelijke samenwerking met [A] is en dat het belang van [eiser] bij zijn beroep op bescherming van zijn privacy er in gelegen is dat die zakelijke informatie niet bekend zou worden en gebruikt wordt. [eiser] wenst daarbij dat ook informatie buiten beschouwing wordt gelaten die verkregen is vanuit onderzoek naar (privé) gegevens van [A] . Zijn belang is in die zin dus afgeleid van het vermeende belang dat [A] zou kunnen hebben bij de bescherming van diens persoonsgegevens. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is dit belang van [eiser] niet een belang dat artikel 8 EVRM beoogt te beschermen of in dit geval bescherming verdient. Te meer om dat uit de inhoudelijke beoordeling van de vraag of de verkregen informatie moet leiden tot de registraties (zie hierna) volgt dat het belang van de [gedaagde] bij gebruik van de verkregen informatie groot is.

Het IR is een register waarin gegevens over incidenten en de bij die incidenten betrokken personen worden vastgelegd. Het register is bedoeld om de veiligheid en de integriteit van de financiële sector te waarborgen. Het IR is onderdeel van een waarschuwingssysteem dat voortvloeit uit het Protocol Incidenten-waarschuwingssysteem Financiële Instellingen (hierna: PIFI). Uit artikel 4.1.1 van het PIFI volgt dat een incident in het eigen incidentenregister wordt opgenomen als dat de veiligheid en integriteit van de financiële sector dient. In dit geval is het incident aangemaakt nadat de vertrouwenscommissie van de [gedaagde] besloot een onderzoek in te stellen naar aanleiding van de anonieme melding op 15 maart 2021. Volgens [gedaagde] is hierbij de proportionaliteit en subsidiariteit in acht genomen. De voorzieningenrechter ziet, gelet op de inhoud van het rapport, onvoldoende aanleiding om [gedaagde] te verplichten om [eiser] uit het IR te verwijderen.

Het EVR is eveneens onderdeel van het waarschuwingssysteem dat voortvloeit uit het PIFI. Dit bevat de personalia van personen en bedrijven die bij een incident betrokken zijn geweest. Het EVR kan ook door andere financiële instellingen worden bekeken. Uit artikel 5.2.1 uit het PIFI volgt dat hiervoor aan drie elementen moet worden voldaan:

a. a) de gedragingen van de betreffende persoon vormen een bedreiging voor i) de (financiële) belangen van cliënten en/of de financiële instelling zelf, of ii) de continuïteit en/of de integriteit van de financiële sector,

b) er staat in voldoende mate vast dat de persoon betrokken was bij de betreffende gedraging(en). Dat houdt volgens het PIFI in dat als sprake is van strafbare feiten daarvan aangifte wordt gedaan, en

c) het proportionaliteitsbeginsel wordt in acht genomen.

[gedaagde] heeft uiteengezet dat de gedragingen van [eiser] een bedreiging vormen voor [gedaagde] en de integriteit van de financiële sector. Zij verwijst daarbij naar het feit dat [eiser] samen met manager [A] ervoor heeft gezorgd dat [onderneming 1] een overeenkomst met [gedaagde] heeft gesloten. [eiser] heeft toen bleek dat de overeenkomst zo goed als rond was een deel van de aandelen van [onderneming 1] overgedragen aan [A] . Dat is een schending van het tegenstrijdig belang-beleid van [gedaagde] . Dit is volgens [gedaagde] te kwalificeren als niet-ambtelijke omkoping in de zin van artikel 328 Sr. Bovendien richtte [eiser] samen van [A] de joint venture [onderneming 5] op. [A] had hierdoor invloed op de selectie van externe [afdeling 1] -analisten. Door [afdeling 1] -analisten in te huren van [onderneming 5] had [A] een direct financieel belang bij de detachering van [onderneming 5] -medewerkers aan [gedaagde] . [eiser] heeft hier willens en wetens aan meegewerkt. Al deze gedragingen zijn ook af te leiden uit het rapport. Dat betekent dat de voorzieningenrechter voorshands van oordeel is dat aan het eerste element is voldaan.

Het tweede element voor een registratie in het EVR is dat in voldoende mate vast moet staan dat [eiser] betrokken is bij deze gedragingen. Als dit betekent dat er sprake is van strafbare feiten moet daar in principe aangifte van worden gedaan. [gedaagde] heeft aangifte gedaan van niet-ambtelijke omkoping. Dit is door [eiser] niet betwist. Voor het overige geldt dat uit het eerste element in combinatie met het rapport voorshands voldoende is komen vast te staan dat [eiser] samen met [A] heeft samengewerkt bij het opzetten van [onderneming 5] . Bovendien wist [eiser] ook dat [A] in strijd handelde met het tegenstrijdig-belangbeleid van [gedaagde] . Interne en externe medewerkers moeten namelijk jaarlijks via CAFE (Compliance Automated Forms for Employees) verklaren dat zij bekend zijn met de Compliance statement. Hierin staan onder meer dat degene die dat verklaart het tegenstrijdig-belangbeleid heeft gelezen en begrepen. [eiser] heeft dit sinds 2016 ook jaarlijks gedaan. Volgens [gedaagde] heeft hij dat zelfs nog op 18 januari 2021 gedaan. Dit laatste heeft [eiser] betwist. Maar dat maakt geen verschil. [eiser] heeft namelijk wel erkend dat hij dit in 2020 nog heeft gedaan. Niet is gebleken dat de inhoud van dit statement recent nog is gewijzigd. Hieruit volgt in ieder geval dat [eiser] op de hoogte was van het tegenstrijdig-belangbeleid. Desondanks heeft hij samengewerkt met [A] .

Tot slot is de proportionaliteit nog van belang. Hierbij geldt dat de [gedaagde] naar het oordeel van de voorzieningenrechter voldoende heeft onderbouwd dat de handelwijze van [eiser] voldoende ernstig is om een gevaar te vormen voor de integriteit van [gedaagde] en de financiële sector in het algemeen. Juist van een [afdeling 1] -analist mag verwacht worden dat die niet meewerkt aan (constructies die de schijn wekken van) vriendjespolitiek en het gebruik maken van iemands rol en functie binnen een bankinstelling voor gedeeld financieel belang.

Gelet op bovenstaande feiten en omstandigheden ziet de voorzieningenrechter geen aanleiding om in dit geval te oordelen dat [gedaagde] [eiser] ten onrechte in het EVR heeft opgenomen.

Het IVR is een register dat alleen door [gedaagde] of één van de [gedaagde] Groepsonderdelen kan worden bekeken. [eiser] heeft de vordering met betrekking tot dit register verder niet specifiek onderbouwd en is in de dagvaarding alleen ingegaan op de overige registers. Dit geldt eveneens voor het verweer van [gedaagde] . De voorzieningenrechter ziet daarom geen reden om dit onderdeel van de vordering toe te wijzen.

In de stukken en op de zitting is uitgebreid ingegaan op de bankierseed die [eiser] heeft geschonden. Omdat [eiser] ook als extern medewerker verplicht was om belangenverstrengeling tegen te gaan en daar niet aan mee te werken kan in het midden blijven of hij wel of niet vast zat aan deze bankierseed.