Uitspraken

[verzoeker] is in zijn verzoek ontvankelijk, nu hij het verzoekschrift tijdig heeft ingediend. Hij heeft het verzoek immers ingediend binnen de in artikel 7:686a lid 4 onderdeel e BW genoemde termijn van drie maanden na de dag waarop de verplichting voor [verweerster] op grond van artikel 7:668 lid 1 BW is ontstaan.

Met betrekking tot de aanzegvergoeding oordeelt de kantonrechter als volgt. Op grond van artikel 7:668 lid 1 BW moest [verweerster] uiterlijk een maand voordat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd van rechtswege zou eindigen [verzoeker] schriftelijk informeren over het al dan niet voortzetten daarvan. Vast staat dat [verweerster] [verzoeker] niet schriftelijk heeft laten weten of de arbeidsovereenkomst na 11 juni 2020 zou worden voortgezet of niet. Op grond van artikel 7:668 lid 3 BW is [verweerster] daarom in beginsel gehouden een aanzegvergoeding aan [verzoeker] te betalen. De kantonrechter begrijpt dat [verweerster] het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar vindt als zij de aanzegvergoeding moet voldoen. [verweerster] heeft daartoe aangevoerd dat zij [verzoeker] mondeling heeft meegedeeld dat het arbeidscontract niet zou worden voortgezet, hetgeen [verzoeker] zelf schriftelijk heeft bevestigd en dat er geen onduidelijkheid noch misverstand kon bestaan.

Bij de beoordeling of de toepassing van een wettelijke regel in een bepaald geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is (artikel 6:2 lid 2 BW of artikel 6:248 lid 2 BW), moet terughoudendheid worden betracht. Dit geldt zeker als het gaat om een regel van dwingend recht. Als in de wettelijke regel al een afweging van belangen door de wetgever besloten ligt, zal een beroep op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid ten aanzien van die belangen alleen in uitzonderlijke gevallen kunnen slagen. In de wettelijke regel van de aanzegvergoeding ligt een dergelijke belangenafweging al besloten. De wetgever heeft namelijk onder ogen gezien dat een aanzegging ook mondeling zou kunnen worden gedaan, maar niettemin de keuze gemaakt dat de aanzegverplichting “wordt geformaliseerd via een schriftelijke aanzegplicht” (Kamerstukken I, 2013-2014, 33 818, C, pag. 79). De enkele omstandigheid dat mondeling duidelijkheid zou zijn verstrekt over het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst, is daarom onvoldoende om te oordelen dat de aanspraak op de aanzegvergoeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. In dit geval heeft [verzoeker] echter op 14 mei 2020 zelf schriftelijk bevestigd dat de arbeidsovereenkomst niet zou worden voortgezet. Voor hem was het derhalve op 14 mei 2020 onmiskenbaar duidelijk dat de arbeidsovereenkomst niet zou worden voortgezet. Onder deze omstandigheid heeft de eis van een schriftelijke aanzegging geen waarborgfunctie meer en betreft dit niet meer dan een formaliteit. De aanspraak op de (volledige) aanzegvergoeding is in dit geval naar het oordeel van de kantonrechter onaanvaardbaar. Wel is het zo dat [verzoeker] op 14 mei 2020 schriftelijk heeft bevestigd dat de arbeidsovereenkomst niet zou worden voortgezet. Niet is gebleken dat [verzoeker] eerder dan op 14 mei 2020 (schriftelijk) kenbaar was gemaakt dat zijn arbeidsovereenkomst niet werd verlengd. De arbeidsovereenkomst eindigde verder per 11 juni 2020, zodat niet gesteld kan worden dat één maand van tevoren is aangezegd, maar drie dagen te laat. De kantonrechter is daarom van oordeel dat [verzoeker] recht heeft op een aanzegvergoeding pro rata, derhalve op € 255,48 bruto (3/31e deel x € 2.640,00), vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf de dag van opeisbaarheid tot 6 augustus 2020 – zoals door [verzoeker] gevorderd – berekend op € 0,80.

[verzoeker] stelt dat aan hem ten onrechte geen bonus is uitgekeerd. In de arbeidsovereenkomst staat opgenomen dat het aan de werkgever is om te bepalen wanneer een werknemer in aanmerking komt voor de bonus (zie hiervoor onder 2.2). Volgens [verzoeker] bestaat er onduidelijkheid over de uitleg van deze bepaling en was het de bedoeling van partijen om [verzoeker] een maandelijkse salaris van € 3.600,00 te geven. Omdat dit niet contractueel zo kon worden vastgesteld zijn partijen overeengekomen een salaris van € 3.300,00 en een bonus van € 300,00. Op deze manier kon [verzoeker] toch een salaris van € 3.600,00 ontvangen. [verweerster] heeft dat betwist. Volgens [verweerster] heeft zij aangegeven dat zij [verzoeker] geen salaris van € 3.600,00 kon bieden, maar wel € 3.300,00 en dat er bij tevredenheid een bonus kon worden verdiend van € 300,00. [verzoeker] moest dan functioneren boven de functie van een operator en werkzaamheden verrichten die normaal vallen onder de technische dienst.

Naar het oordeel van de kantonrechter is de tekst in de arbeidsovereenkomst voldoende duidelijk. Er staat immers dat er bij een prestatie naar tevredenheid van [verweerster] een bonus van € 300,00 zal worden uitgekeerd. Nu deze tekst zelf voldoende duidelijk is, hoeft deze niet verder te worden uitgelegd. De werkgever heeft hiermee een discretionaire bevoegdheid, zij heeft het uitkeren van de bonus afhankelijk gesteld van de prestaties van [verzoeker] . Het is derhalve aan [verweerster] om te bepalen wanneer [verzoeker] in aanmerking komt voor een bonus. [verweerster] heeft gesteld dat daartoe geen aanleiding was. Het functioneren van [verzoeker] was juist aanleiding om de arbeidsovereenkomst niet te verlengen. [verzoeker] heeft weliswaar betwist dat hij onvoldoende heeft gefunctioneerd om voor de bonus in aanmerking te komen, maar heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat [verweerster] niet op redelijke gronden tot het besluit heeft kunnen komen om aan hem geen bonus toe te kennen. De vordering van [verzoeker] tot betaling van de bonus is dan ook niet toewijsbaar. De gevorderde wettelijke verhoging en wettelijke rente daarover treffen hetzelfde lot.

[verzoeker] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten. Omdat [verweerster] zich niet heeft laten bijstaan door een professioneel gemachtigde en overigens gesteld noch gebleken is dat sprake is geweest van kosten waarvoor de wet een vergoeding toekent, zullen de kosten van [verweerster] op nihil worden begroot.