Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht het onder 1 en 2 ten laste gelegde wettig en overtuigend te bewijzen.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft vrijspraak bepleit van het onder 1 ten laste gelegde. De raadsman heeft daartoe aangevoerd dat verdachte rechtmatig over de inloggegevens beschikte en dat er daarom – mede gelet op de wetsgeschiedenis – geen sprake is van “binnendringen” in de zin van artikel 138ab van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr). Daarnaast heeft verdachte niet gebruik gemaakt van een valse sleutel, omdat hij bevoegd gebruik maakte van zijn inloggegevens. Bovendien heeft hij zich niet voorgedaan als iemand anders, waardoor er geen sprake is van een valse hoedanigheid.

Ten aanzien van het onder 2 ten laste gelegde heeft de raadsman zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Feit 1

Bewijsmiddelen 1

Normkader bevragingen

Verdachte is vanaf [1987] werkzaam bij de politie. Hij was werkzaam in [woonplaats] .2 In de gehele onderzoeksperiode was verdachte beëdigd als opsporingsambtenaar, aangesteld voor de uitvoering van de politietaak. In verband met de benoeming van zijn ambt heeft verdachte de belofte van zuivering en de belofte vermeld in artikel 9 lid 1 van het Besluit Algemene Rechtspositie Politie afgelegd. Daarnaast staat in de beroepscode van de politie onder andere het volgende geschreven:

De politiesystemen

BVI-IB (‘Basis Voorziening Informatie Integrale Bevragingen’) is een systeem dat het mogelijk maakt om in één bevraging meerdere systemen te bevragen.4

De diensttelefoon van verdachte is in persoon uitgereikt en is beveiligd met een wachtwoord en bij de opstart met een simkaart code. Op de Samsung moet er tevens een persoonlijke code ingevoerd worden in een beveiligde Citrix secure hub om BVI-IB te benaderen.5

De bevragingen

Er is onderzoek gedaan naar de bevragingen door verdachte in het politiesysteem BVI-IB in combinatie met zijn gegevens uit BVCM (‘Basis Voorziening Capaciteit Management’), waarin (onder meer) is vastgelegd wat voor diensten verdachte gepland, gewerkt en verantwoord heeft. Hieruit is gebleken dat:

In de periode van 28 mei 2014 tot 21 juli 2014 stond verdachte als 100% ziek geregistreerd. In die periode heeft verdachte bevragingen gedaan op onder andere het kenteken van zijn eigen auto, zijn broertje, zijn zoons en een vriend van verdachte.7

In de periode 22 juli 2014 tot 17 mei 2017 heeft verdachte veelvuldig bevragingen gedaan die familiair/privé-gerelateerd zijn.8 Op 17 augustus 2017 heeft verdachte de laatste 100% niet werk gerelateerde bevraging gedaan. In totaal heeft verdachte 466 100% niet werk gerelateerde bevragingen gedaan.9

Bewijsoverwegingen

De rechtbank stelt vast dat met het systeem BVI-IB met één bevraging meerdere politiesystemen kunnen worden geraadpleegd. Om met de diensttelefoon in het systeem te komen moet er een persoonlijk wachtwoord worden ingevoerd. Verdachte beschikte gedurende de tenlastegelegde periode in het kader van zijn aanstelling als opsporingsambtenaar rechtmatig over een dergelijke autorisatie. De vraag waarvoor de rechtbank zich gesteld ziet is of verdachte zich desondanks schuldig heeft gemaakt aan computervredebreuk in de zin van artikel 138ab Sr.

Verdachte heeft een groot aantal niet werk gerelateerde bevragingen gedaan. Zo is vastgesteld dat verdachte onder andere bevragingen heeft gedaan naar familieleden, buurtbewoners, maar ook naar een voertuig, dat verdachte vervolgens heeft gekocht. Niet is gebleken dat er vanuit de uitoefening van de politietaak enige aanleiding bestond voor deze bevragingen. Bovendien wist verdachte dat hij de systemen slechts mocht raadplegen als dat noodzakelijk zou zijn voor de uitoefening van zijn functie als opsporingsambtenaar en niet voor privézaken of uit nieuwsgierigheid. De rechtbank is daarom van oordeel dat verdachte bij de niet werk gerelateerde bevragingen de grenzen van zijn autorisatie ver te buiten is gegaan. Die autorisatie was verdachte immers juist uitsluitend ter beschikking gesteld met betrekking tot de uitoefening van zijn werk binnen de politie.

Door zijn inloggegevens te gebruiken voor doeleinden die ver buiten de grenzen van zijn autorisatie vallen, heeft verdachte onbevoegd gebruik gemaakt van de servers van de politie. Naar het oordeel van de rechtbank is verdachte daarmee opzettelijk en wederrechtelijk binnengedrongen in een geautomatiseerd werk in de zin van artikel 138ab Sr. Daarnaast heeft verdachte aldus, door de toegang te verwerven met behulp van zijn inloggegevens, gebruik gemaakt van een valse sleutel in de zin van artikel 138ab, eerste lid, Sr.

Anders dan de raadsman is de rechtbank van oordeel dat de ten laste gelegde computervredebreuk dan ook bewezen kan worden verklaard.

Feit 2

Het feit is door verdachte begaan. Verdachte heeft het onder 2 ten laste gelegde feit bekend. De raadsman heeft geen vrijspraak voor dit feit bepleit. De rechtbank volstaat onder deze omstandigheden met een opsomming van de volgende bewijsmiddelen:

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte ter zake van het door de officier van justitie bewezen geachte te veroordelen tot een taakstraf van 120 uren en een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 2 maanden met een proeftijd van 2 jaren.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft verzocht bij de strafoplegging rekening te houden met de weerslag van de zaak op verdachte en zijn gezinsleven. Daarnaast kampte verdachte tijdens de ten laste gelegde periode met de beroeps gerelateerde aandoening PTSS. Bovendien heeft de kwestie, naast strafrechtelijke gevolgen, ook gevolgen voor de loopbaan van verdachte. Daarnaast had verdachte geen kwade bedoelingen. De raadsman heeft daarom verzocht artikel 9a Sr toe te passen en verdachte schuldig te verklaren zonder oplegging van straf.

Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van het bewezen verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals ter terechtzitting is gebleken.

Verdachte heeft zich gedurende een aanzienlijke periode en op grote schaal schuldig gemaakt aan computervredebreuk. Hij heeft in zijn hoedanigheid als politieagent een aanzienlijk aantal bevragingen gedaan in de computersystemen van de politie, zonder dat daartoe vanuit de uitoefening van de politietaak enige aanleiding bestond. Daarnaast heeft verdachte zijn ambtsgeheim geschonden door vertrouwelijke informatie te delen. Verdachte heeft met zijn handelen niet alleen de privacy van burgers geschaad, maar bovendien ook het vertrouwen van burgers in de politie. Hiermee heeft verdachte de integriteit van politie en justitie als geheel geschaad. De rechtbank neemt dit verdachte zeer kwalijk.

De rechtbank slaat acht op het feit dat verdachte geen criminele intenties lijkt te hebben gehad met de bevragingen. Zo is bijvoorbeeld niet gebleken dat hij de bevragingen deed om deze informatie door te verkopen. Daarnaast weegt de rechtbank mee dat verdachte bijzonder gebukt is gegaan en nog immer gaat onder het uitgebreide strafrechtelijke onderzoek van de Rijksrecherche dat heeft plaatsgevonden naar (andere) door verdachte mogelijk gepleegde strafbare feiten. Bovendien zal verdachte de gevolgen van zijn handelen, naast de onderhavige veroordeling, ook in zijn loopbaan ondervinden. Verdachte is tot slot niet eerder met veroordeeld voor strafbare feiten.

De rechtbank heeft voor de bepaling van de strafmaat ook acht geslagen op de omstandigheid dat het strafmaximum voor computervredebreuk op 1 juli 2015, derhalve gedurende de bewezen verklaarde periode, is verhoogd van één naar twee jaar. De rechtbank gaat in het voordeel van de verdachte en gelet op artikel 1, tweede lid, Wetboek van Strafrecht, bij de oplegging van straf uit van het oude strafmaximum.

Gelet op de hiervoor benoemde ernst van de feiten is de rechtbank van oordeel dat niet kan worden volstaan met de toepassing van artikel 9a Sr. Daarentegen is de rechtbank – gelet op de straf-verminderende omstandigheden en het hanteren van het oude strafmaximum – van oordeel dat de door de officier van justitie gevorderde straf te zwaar is.

Alles overwegende acht de rechtbank een taakstraf van 120 uren, waarvan 40 uren voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren, passend en geboden.