Uitspraken

locatie Lelystad

zaaknummer: C/16/18/202 R

nummer verklaring: ALM0151705035

uitspraakdatum: 19 april 2018

uitspraak op grond van artikel 288 lid 1 van de Faillissementswet

( “toepassing schuldsanering”)

wonende te [postcode] [woonplaats] , [adres] ,

hierna ook te noemen: [verzoekster] .

[verzoekster] heeft een verzoekschrift met bijlagen ingediend tot toepassing van de schuldsaneringsregeling.

Het verzoekschrift is behandeld ter zitting van 5 april 2018. Daarbij is verzoekster gehoord.

Het verzoekschrift voldoet niet aan de daaraan gestelde eisen.

Gebleken is dat er niet is voldaan aan het bepaalde in artikel 285 lid 1 sub f van de Faillissementswet. Er is niet een met redenen omklede verklaring overgelegd waaruit blijkt dat er geen reële mogelijkheden zijn om tot een buitengerechtelijke schuldregeling te komen, alsmede over welke aflossingsmogelijkheden [verzoekster] beschikt.

Ter zitting heeft de beschermingsbewindvoerder van [verzoekster] , mevrouw [A] , aangegeven dat er in september 2017 een moratorium is aangevraagd om een uithuiszetting te voorkomen waarna PLANgroep heeft nagelaten tijdig een verlenging van dat moratorium aan te vragen. PLANgroep had aan [A] aangegeven dat het moratorium verlengd was, waardoor zij dacht dat het geregeld was. Dit bleek niet zo te zijn, waarna opnieuw een uithuiszetting dreigde. Er is een regeling getroffen met de verhuurder in afwachting van dit vonnis.

PLANgroep heeft in een e-mailbericht van 21 februari 2018 enkel aangegeven dat het niet gelukt is om de minnelijke schuldenregeling voor het einde van het moratorium rond te krijgen. Verdere informatie ontbreekt over poging(en) om met de schuldeisers tot een minnelijke oplossing te komen. Gelet hierop ligt het, naar het oordeel van de rechtbank, niet in de lijn der verwachting dat PLANgroep desgevraagd alsnog een met redenen omklede verklaring hieromtrent over gaat leggen. De rechtbank zal dan ook de beslissing in deze zaak niet aanhouden in afwachting van (eventuele) nadere informatie, te verstrekken door PLANgroep. Dit geldt temeer daar een uithuiszetting dreigt.

Ondanks het feit dat een met redenen omklede verklaring als bedoeld in artikel 285 lid 1 sub f van de Faillissementswet ontbreekt, zal het verzoek niet op deze grond worden afgewezen. De rechtbank is van oordeel dat [verzoekster] niet de dupe mag worden van nalatig gedrag van PLANgroep. Afwijzing zou betekenen dat [verzoekster] met haar twee minderjarige kinderen uit haar huis gezet gaat worden.

Nu voldoende aannemelijk is geworden dat voldaan is aan de overige vereisten voor toelating zal het verzoek worden toegewezen.

Gelet op artikel 295 lid 3 van de Faillissementswet kan de rechter-commissaris op verzoek van [verzoekster] , de bewindvoerder dan wel ambtshalve bij schriftelijke beschikking het vrij te laten bedrag, als bedoeld in artikel 295 lid 2 Faillissementswet, verhogen met een in die beschikking vast te stellen nominaal bedrag. De rechter-commissaris kan aan zijn beschikking voorwaarden verbinden en daaraan terugwerkende kracht verlenen.