Uitspraken

Met ingang van 6 september 2013 is [gedaagde] door de Raad van Toezicht ontheven van zijn taken en geschorst. De brief vermeldt daarover:

“Reden waarom wij na ampel overleg het vertrouwen in jou als voorzitter van de Raad van Bestuur thans op zeggen.”

“Gegeven het besluit is jou verzocht om de komende periode vanaf uit huis te werken en zonder toestemming van de voorzitter van de Raad van Commissarissen geen besluiten meer te nemen c.q. overeenkomsten aan te sluiten die voor [eiseres] een verplichtende werking hebben.”

De toenmalig gemachtigde van [gedaagde] deelt bij e-mail van 18 september 2013 aan de gemachtigde van [eiseres] het volgende mede:

“Client maakt bezwaar tegen de opgelegde schorsing en is het ook niet eens met de daaraan - kennelijk - ten grondslag gelegde argumenten.”

De toenmalig gemachtigde van [gedaagde] deelt bij mail van 20 september 2013 aan de gemachtigde van [eiseres] het volgende mede:

“In aansluiting op ons telefoongesprek, herhaal ik dat cliënt - alhoewel hij het volstrekt niet eens is met het besluit van de RvC en met name ook niet met de door de RvC gevolgde werkwijze - toch wil onderzoeken of een minnelijke regeling bereikt kan worden.”

Partijen sluiten op 12 november 2013 een vaststellingsovereenkomst waarin onder meer het volgende is opgenomen:

“Zijn overeengekomen als volgt:

Hij zal worden uitgeschreven in het Stichtingenregister. Zonodig zal [gedaagde] daar zijn

medewerking aan verlenen.

zijn salaris en emolumenten waaronder vakantietoeslag en de vergoeding voor de niet genoten

vakantiedagen.

[eiseres] zat haar volledige medewerking verlenen om de ontslagvergoeding op een

nader door [gedaagde] aan te geven wij ze, mits fiscaal aanvaardbaar, uit te betalen. Deze

betaling zal vóór 15 november 2013 plaatsvinden.”

“8. Behoudens ten aanzien van de verplichting van partijen uit deze overeenkomst verlenen

zij elkaar over en weer finale kwijting ter zake van al hetgeen zij nog van elkaar te

vorderen mochten hebben uit hoofde van de arbeidsovereenkomst en/of de beëindiging

daarvan.

gevoerde financiële beleid nadat [eiseres] een desbetreffende goedkeurende verklaring

van de accountant heeft ontvangen.

Bij brief van 18 maart 2016 van de Autoriteit Woningcorporaties, Inspectie Leefomgeving en Transport wordt ten aanzien van de uitleg van de WNT het volgende medegedeeld:

“Ik constateer echter op basis van het forensisch onderzoek dat uw voormalig

bestuurders de heren [gedaagde] en [A] op 6 september 2013 hun taken hebben

beëindigd. Zoals aangegeven in de gesprekken van 27 januari 2016 en 17 februari

2016 is hierdoor een overtreding van artikel 2.10 lid 3 van de WNT ontstaan.

Volgens het hiervoor genoemde artikel wordt de bezoldiging over een periode

waarin de topfunctionaris vooruitlopend op de beëindiging van het dienstverband

geen taken meet verricht, aangemerkt als uitkering wegens beëindiging van het

dienstverband en wordt de datum waarop de topfunctionaris de uitoefening van

zijn taken heeft beëindigd, aangemerkt als datum waarop het dienstverband is beëindigd.”

“Ik constateer dat beide bestuurders daarna eerst op 6 september 2013 door een

besluit van de RvT zijn geschorst. Ik constateer voorts dat in het rapport van

[bedrijf] op meerdere plaatsen wordt aangegeven dat er vanaf genoemd

moment geen werkzaamheden meer zijn verricht voor [eiseres] en sprake is van

non activiteit. Verder geeft het rapport aan dat richting het SPW is aangegeven

dat er sprake is geweest van een beëindigingsvergoeding en een non

activiteitsregeling.

De schorsing door de RvT en de periode van non activiteit van beide bestuurders

is niet alleen voor het SPW een relevant feit, naar ook voor de WNT. Bezoldiging in

een periode van non activiteit is in strijd met de WNT en moet worden verrekend

met een eventueel toe te kennen beëindigingsvergoeding. De totale bezoldiging

die betrekking heeft op de periode vanaf de datum dat geen activiteiten meer zijn.

verricht mag volgens de WNT niet meer bedragen dan €75.000 (bij een volledig

dienstverband). Het deel van de bezoldiging dat de €75.000 te boven gaat is aan

te merken als onverschuldigde betaling. [eiseres] dient in het verlengde hiervan

over te gaan tot terugvordering van deze onverschuldigde betaling. De hoogte van

het bedrag dient u te bepalen en door uw extern accountant te laten beoordelen.”

Artikel 2.10 lid 3 WNT luidde ten tijde van de vaststellingsovereenkomst:

3. Partijen komen niet overeen het dienstverband op een later tijdstip te beëindigen dan het tijdstip waarop de functionaris de uitoefening van zijn taken beëindigt.

Besluit van de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties van 18 december 2015, nr. 2015-0000734306, houdende vaststelling van beleidsregels inzake de toepassing van de Wet normering bezoldiging topfunctionarissen publieke en semipublieke sector met ingang van 1 januari 2016 (Beleidsregels WNT 2016) paragraaf 4 luidt:

§ 4. Non-activiteit

Artikel 9. Non-activiteit vóór inwerkingtreding Reparatiewet WNT

Hoewel de Reparatiewet WNT geen terugwerkende kracht heeft, mag artikel 2.10, derde lid, WNT worden toegepast op een periode van non-activiteit vóór 28 november 2014 als ware de Reparatiewet WNT in die periode al in werking getreden. Voor zover in de periode vóór 28 november 2014 vooruitlopend op het einde van het dienstverband (deels) niet is gewerkt, is derhalve geen sprake van verboden non-activiteit. Wel telt de bezoldiging die betrekking heeft op een periode van non-activiteit vooruitlopend op het einde van het dienstverband, mee als uitkering wegens beëindiging van het dienstverband.

Wijziging van de Wet normering bezoldiging topfunctionarissen publieke en semipublieke sector met het oog op een betere uitvoering van de wet (Reparatiewet WNT) 34 017 Nr. 3 MEMORIE VAN TOELICHTING

6. Non-activiteit

Op grond van de WNT zijn de uitkeringen wegens beëindiging van het dienstverband gemaximeerd. Om te voorkomen dat partijen dit maximum ontduiken door topfunctionarissen met behoud van salaris langer in dienst te houden, zonder dat daarvoor werkzaamheden verricht behoeven te worden, is in de huidige artikelen 2.10, derde lid, en 3.7, derde lid, WNT verboden dat partijen afspreken het dienstverband op een later tijdstip te eindigen dan het tijdstip waarop de topfunctionaris zijn arbeidsprestatie beëindigt. Op grond van het huidige artikel 1.6, derde lid, WNT is een beding dat in strijd is met dit verbod nietig. Bovendien is in dit artikellid bepaald dat de bezoldigingen die zijn betaald over een periode dat de topfunctionaris de hem opgedragen taken niet meer vervult, onverschuldigd zijn betaald, en derhalve terugbetaald dienen te worden aan de werkgever. In de praktijk is gebleken dat deze laatste bepaling te absoluut is voor de situatie dat in geval van non-activiteit weliswaar bezoldiging wordt betaald, maar dat deze tezamen met de uitkeringen wegens beëindiging van het dienstverband het van toepassing zijnde maximumbedrag voor uitkeringen wegens beëindiging van het dienstverband (twaalf keer het laatste maandsalaris, met een maximum van € 75.000) niet te boven gaat. In dat geval is immers geen sprake van een ontduiking van het maximum voor de ontslaguitkering. Om tegemoet te komen aan de hiervoor weergegeven praktijk, doch tevens ontduiking van het maximum voor de uitkeringen wegens beëindiging van het dienstverband te voorkomen, is er in dit wetsvoorstel voor gekozen de bezoldiging tijdens de bedoelde periode van non-activiteit voor de toepassing van deze wet aan te merken als uitkering wegens beëindiging van het dienstverband. Hierdoor kan de tijdens een periode van non-activiteit betaalde «bezoldiging», tezamen met de uitkeringen wegens beëindiging van het dienstverband, het maximum voor de ontslaguitkering niet te boven gaan.