Uitspraken

De kantonrechter kan op grond van artikel 7:681 lid 1 sub a BW op verzoek van de werknemer de opzegging van de arbeidsovereenkomst door de werkgever vernietigen indien de werkgever heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Uit artikel 7:671 BW, waarin wordt verwezen naar artikel 7:677 lid 1 BW, volgt dat een werkgever de arbeidsovereenkomst zonder instemming van de werknemer kan opzeggen als het gaat om een onverwijlde opzegging om een dringende reden, dat is het ontslag op staande voet. Op grond van artikel 7:677 lid 1 BW is ieder der partijen bevoegd de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen om een dringende reden, onder onverwijlde mededeling van die reden aan de wederpartij.

Artikel 7:678 lid 1 BW bepaalt dat voor de werkgever als dringende redenen worden beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijze niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij de beoordeling van de vraag of van zodanige dringende reden sprake is, moeten de omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Daarbij behoren in de eerste plaats in de beschouwing te worden betrokken de aard en ernst van hetgeen de werkgever als dringende reden aanmerkt. En verder onder meer de aard van de dienstbetrekking, de duur daarvan en de wijze waarop de werknemer die dienstbetrekking heeft vervuld, alsmede de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die een ontslag op staande voet voor hem zou hebben. Toegespitst op het geschil van partijen overweegt de kantonrechter het volgende.

Bij voornoemde beschikking van 14 oktober 2015 heeft de kantonrechter, in het kader van de door [verzoekster] verzochte voorlopige voorzieningen, geoordeeld dat onvoldoende aannemelijk is dat [verzoekster] (hardnekkig) heeft geweigerd om te voldoen aan redelijke bevelen of opdrachten van AFS. In aansluiting daarop heeft de kantonrechter bij die beschikking geoordeeld dat voldoende aannemelijk wordt geacht dat de opzegging door AFS in de hoofdzaak zal worden vernietigd.

Na de beschikking van 14 oktober 2015 zijn er op dit punt geen nieuwe feiten naar voren gekomen. In aansluiting op de overwegingen in die beschikking is de kantonrechter van oordeel dat er geen sprake is van zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van [verzoekster] , die ten gevolge hebben dat van AFS redelijkerwijze niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij gebreke van een dringende reden heeft AFS de arbeidsovereenkomst in strijd met artikel 7:671 BW opgezegd. De kantonrechter zal het primaire verzoek van [verzoekster] om het ontslag op staande voet te vernietigen dan ook toewijzen. Voor de motivering van dit oordeel wordt verwezen naar de rechtsoverwegingen 4.3, 4.4 en 4.5 van de beschikking van 14 oktober 2015.

Artikel 7:671b lid 1 BW bepaalt dat de kantonrechter op verzoek van de werkgever de arbeidsovereenkomst kan ontbinden indien daar – kort gezegd – een redelijke grond als bedoeld in artikel 7:669 BW voor is. De kantonrechter dient die redelijke grond te onderzoeken aan de hand van artikel 7:671b lid 2 BW.

Van opzegverboden zoals bedoeld in artikel 7:671b lid 2 BW is ten aanzien van het onderhavige verzoek niet gebleken. Weliswaar is [verzoekster] nu ziek, maar omdat zij ziek is geworden nadat de kantonrechter het verzoek om ontbinding heeft ontvangen, geldt het opzegverbod wegens ziekte gelet op artikel 7:671b lid 7 BW niet. Bovendien houdt het verzoek tot ontbinding geen verband met haar ziekte, zodat het opzegverbod wegens ziekte ook gelet op artikel 7:671b lid 6 sub a BW niet in de weg staat aan de ontbinding.

Artikel 7:669 lid 1 BW bepaalt, voor zover hier van belang, dat de werkgever de arbeidsovereenkomst kan opzeggen indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van de werknemer binnen een redelijke termijn, al dan niet met behulp van scholing, in een andere passende functie niet mogelijk is of in de rede ligt.

Artikel 7:669 lid 3 sub d BW bepaalt dat onder een redelijke grond als bedoeld in lid 1 mede wordt verstaan de ongeschiktheid van de werknemer tot het verrichten van de bedongen arbeid, anders dan ten gevolge van ziekte of gebreken van de werknemer, mits de werkgever de werknemer hiervan tijdig in kennis heeft gesteld en hem in voldoende mate in de gelegenheid heeft gesteld zijn functioneren te verbeteren en de ongeschiktheid niet het gevolg is van onvoldoende zorg van de werkgever voor de scholing van de werknemer of voor de arbeidsomstandigheden van de werknemer.

Uit het verslag van het meest recente functioneringsgesprek dat [verzoekster] op 5 januari 2015 heeft gehad blijkt dat dat gesprek een 0-meting betrof en dat het nog op te stellen activiteitenplan voor 2015 het meetpunt zou zijn voor het functioneringsgesprek aan het einde van 2015. Ter zitting heeft [A] gesteld dat het bestuur in maart 2015 constateerde dat [verzoekster] bepaalde stukken die in het activiteitenplan 2015 zouden worden opgenomen nog niet had aangeleverd. Het bestuur heeft toen besloten om samen met [verzoekster] en de andere kantoormedewerkers aan deze stukken te gaan schrijven. Verder heeft [A] gesteld dat zij in mei en juni 2015 weinig contact heeft gehad met [verzoekster] , omdat zij beiden veel in het buitenland waren, alsmede dat op de bestuursvergadering van 27 juni 2015 bleek dat [verzoekster] nog weinig was opgeschoten met een en ander en dat het contact met de vrijwilligers slecht verliep. Daarnaast leverde [verzoekster] niet de informatie aan die het bestuur wenste te hebben, aldus [A] . [verzoekster] heeft in dit verband gesteld dat zij een week/anderhalve week voorafgaand aan de bestuursvergadering van 27 juni 2015 een directierapportage had ingediend en dat zij er pas tijdens de bestuursvergadering mee werd geconfronteerd dat dat niet de informatie was die het bestuur wilde hebben. AFS heeft dat niet weersproken.

Uit het verslag van het functioneringsgesprek blijkt dat [verzoekster] aan het einde van 2015 beoordeeld zou worden op basis van het nog op te stellen activiteitenplan 2015. Hier is het echter niet van gekomen, omdat het bestuur in de eerste helft van 2015 zodanige kritiek kreeg op het functioneren van [verzoekster] dat zij de arbeidsovereenkomst met haar niet wilde voortzetten. [verzoekster] voelde ook aan, zo heeft zij gesteld, dat [A] steeds negatiever over haar werd. Het bestuur heeft [verzoekster] echter onvoldoende op de hoogte gebracht van de exacte inhoud van deze kritiek en zij heeft [verzoekster] onvoldoende duidelijk gemaakt wat precies van haar werd verwacht. AFS is ook geen verbetertraject met [verzoekster] aangegaan. Dat [verzoekster] zaken bewust anders heeft voorgespiegeld dan ze waren, zoals AFS heeft aangevoerd, is niet gebleken. Concluderend heeft AFS [verzoekster] naar het oordeel van de kantonrechter niet tijdig in kennis gesteld van de punten waarop zij onvoldoende functioneerde en zij heeft [verzoekster] onvoldoende in de gelegenheid gesteld om haar functioneren te verbeteren. Er is dan ook geen sprake van een redelijke grond in de zin van artikel 7:669 lid 3 sub d BW.

Artikel 7:669 lid 3 sub g BW bepaalt dat onder een redelijke grond als bedoeld in lid 1 mede wordt verstaan een verstoorde arbeidsverhouding, zodanig dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.

In de beschikking van 14 oktober 2015 heeft de kantonrechter, in het kader van de door [verzoekster] verzochte voorlopige voorzieningen, overwogen dat in ieder geval sinds eind juni of begin juli 2015 de verstandhouding tussen [verzoekster] en het bestuur ernstig is verstoord. Na de beschikking van 14 oktober 2015 zijn er op dit punt geen nieuwe feiten naar voren gekomen. De kantonrechter komt ook nu tot het oordeel dat sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding tussen partijen. Dit gegeven is sinds de inwerkingtreding van de Wet Werk en Zekerheid per 1 juli 2015 niet zonder meer voldoende om de arbeidsovereenkomst op grond van een verstoorde arbeidsverhouding te ontbinden. Daarvoor is vereist dat van AFS redelijkerwijs niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortbestaan. Hierbij geldt dat de werkgever zich in voldoende mate moet hebben ingespannen om de arbeidsrelatie te herstellen. Dit heeft AFS in deze zaak naar het oordeel van de kantonrechter onvoldoende gedaan. Hiertoe wordt als volgt overwogen.

AFS verwijt [verzoekster] dat zij het vertrouwen in het bestuur heeft opgezegd door haar e-mailbericht aan AFS International van 4 juli 2015 en zij stelt dat [verzoekster] niet bereid bleek om stappen te zetten om de verstoorde relatie te herstellen. [verzoekster] heeft in haar bericht van 4 juli 2015 aan AFS International – met afschrift aan het bestuur – de problemen in de samenwerking tussen haar en [A] aan de orde gesteld en zij heeft verzocht om bemiddeling door AFS International. Het was verstandiger geweest als [verzoekster] het bestuur vooraf had geïnformeerd over haar intentie om AFS International op de hoogte te stellen van de situatie zoals zij die ervoer. Door het bericht aan AFS International kwam het bestuur in een lastige positie. Het bestuur heeft dit e-mailbericht opgevat als een motie van wantrouwen en, in plaats van te proberen met [verzoekster] in gesprek te komen, heeft zij de verhoudingen op scherp gezet door aan [verzoekster] de opdracht te geven om te laten weten hoe zij deze vertrouwensbreuk dacht te gaan herstellen. AFS heeft ten onrechte niet de regie gevoerd nadat [verzoekster] een e-mailbericht aan AFS International had gestuurd. AFS is ook niet ingegaan op het voorstel van [verzoekster] om in mediation te gaan, hetgeen wel op haar weg had gelegen, althans van AFS mocht verlangd worden dat zij zich (meer) had ingespannen om door gesprekken de relatie tussen [verzoekster] en [A] te herstellen. De verstoorde verstandhouding die in die impasse is ontstaan is daarom naar het oordeel van de kantonrechter geen grond voor ontbinding in de zin van artikel 7:669 lid 3 sub g BW. Het ligt op de weg van AFS en [verzoekster] om zich (alsnog) in te spannen voor een herstel van de verhoudingen, eventueel via mediation.

Artikel 7:669 lid 3 sub h BW bepaalt dat onder een redelijke grond als bedoeld in lid 1 wordt verstaan andere dan de onder a tot en met g genoemde omstandigheden die zodanig zijn dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.

Er doet zich geen redelijke grond voor op grond waarvan AFS de arbeidsovereenkomst met [verzoekster] kon opzeggen. De kantonrechter zal het verzoek tot ontbinding dan ook afwijzen.

Aangezien de kantonrechter het ontslag op staande voet zal vernietigen en het verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst zal afwijzen is AFS verplicht om het loon van [verzoekster] door te betalen, verhoogd met de wettelijke verhoging en met rente. Ter zitting heeft [verzoekster] onweersproken gesteld dat AFS ondanks verzoek en sommatie weigert om de wettelijke verhoging te betalen. In aansluiting op het bepaalde in de beschikking van 14 oktober 2015 zal de kantonrechter de wettelijke verhoging over de periode van 1 juli 2015 tot en met 31 augustus 2015 vaststellen op 30% en vanaf 1 september 2015 op maximaal 50%.

AFS zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [verzoekster] worden begroot op:

- griffierecht € 78,00

- salaris gemachtigde € 400,00 (2 punten x tarief € 200,00)

Totaal € 478,00

AFS zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [verzoekster] worden begroot op € 400,- aan salaris gemachtigde (2 punten x tarief € 200,00).