Uitspraken

[eisende partij] legt aan zijn vordering het volgende ten grondslag.

Na een langdurige periode van arbeidsongeschiktheid is aan [eisende partij] na afloop van de

104-weken periode per 9 januari 2018 een WIA-uitkering (IVA) toegekend op basis van

80-100% arbeidsongeschiktheid. Re-integratie in zijn eigen werkzaamheden bij Xella moet uitgesloten worden geacht. Dit volgt uit de toekenning van de IVA-uitkering zelf alsmede uit het oordeel van de bedrijfsarts d.d. 3 november 2017, de rapportage d.d. 31 oktober 2017 van dr. M.E. Sewnath, orthopedisch chirurg, en het onderzoek van de arbeidsdeskundige

d.d. 16 februari 2018. [eisende partij] is hierdoor ongeveer € 600,00 bruto per maand in inkomen achteruit gegaan. Ander betaald werk behoort niet tot de mogelijkheden, dit mede vanwege zijn ernstig zieke en bedlegerige echtgenote die hij als mantelzorger permanent verzorgt.

In de loop der tijd heeft hij meerdere schulden opgebouwd waaronder een consumptief krediet waarvan hij alleen nog de rente kan betalen. Verder bezoekt hij de voedselbank. Naast de lichamelijke situatie - hernia met veel pijn - is tevens de financiële situatie ernstig. Ook de lichamelijke toestand van zijn echtgenote levert veel extra kosten op in verband met frequent ziekenhuisbezoek.

[eisende partij] heeft meerdere verzoeken aan Xella gericht om te komen tot een beëindiging van het dienstverband zodat hij aanspraak op de transitievergoeding kan maken. Dat zou zijn penibele situatie althans financieel gezien zeer kunnen verbeteren. Xella heeft hier tot dusver geen gehoor aan gegeven op grond van financiële argumenten. Tussen partijen zijn meerdere voorstellen gewisseld waarbij [eisende partij] uiteindelijk zijn aanspraak beperkt heeft tot het bedrag waarvoor Xella op grond van de compensatieregeling door het UWV gecompenseerd zal worden. Enig financieel risico loopt Xella dan ook niet meer en er is geen enkel redelijk argument om niet tot beëindiging van het dienstverband en uitkering van dit bedrag over te gaan.

Door dit toch niet te doen schendt Xella de norm van artikel 7:611 BW, het goed werkgeverschap en is daardoor schadeplichtig geworden. [eisende partij] vordert dan ook thans bij kort geding een voorschot op deze schadevergoeding van € 25.000,00. Deze vordering tot schadevergoeding staat los van een eventueel later alsnog te betalen transitievergoeding en strekt hierop niet in mindering.

[eisende partij] motiveert zijn vordering door te verwijzen naar het arrest Stoof/Mammoet

(HR 11 juli 2008, ECLI:NL:HR:2008:BD1847; NJ 2011, 185). In deze zaak stond - kort gezegd - de regel centraal dat werkgever en werknemer rekening dienen te houden met elkaars gerechtvaardigde belangen. De Hoge Raad heeft hierin - kort en zakelijk weergegeven - overwogen dat een werkgever, hiertoe door bedrijfsomstandigheden genoodzaakt, een redelijk voorstel tot wijziging van de arbeidsvoorwaarden kan doen en dat de werknemer daar op in moet gaan tenzij dat in redelijkheid niet van hem/haar verlangd kan worden. Er valt geen enkel argument te verzinnen, aldus [eisende partij] , waarom dit niet ook in de omgekeerde situatie zou gelden.

[eisende partij] heeft, daartoe door zijn omstandigheden gedwongen, een redelijk voorstel tot wijziging van de arbeidsvoorwaarden in de meest verstrekkende vorm, te weten de beëindiging van de arbeidsovereenkomst, gedaan. Dat het voorstel redelijk is volgt uit de beperking van de aanspraak op de transitievergoeding tot het te compenseren bedrag volgens de compensatieregeling zodat er geen enkel financieel risico voor Xella meer bestaat. Er is dan ook, nogmaals, voor Xella niet langer een gegronde reden om hier niet positief op in te gaan. Door dit na te laten handelt Xella in strijd met goed werkgeverschap, pleegt zij wanprestatie en is zij schadeplichtig.

(a) vormt dan het feit dat een werknemer wegens ziekte of gebreken niet meer in staat is de bedongen arbeid te verrichten en de periode bedoeld in art. 7:670 lid 1 en 11 BW is verstreken en aannemelijk is dat binnen 26 weken, geen herstel zal optreden en binnen die periode de bedongen arbeid niet in aangepaste vorm kan worden verricht - zodat de in artikel 7:669 lid 3 sub b BW bedoelde ontslaggrond is vervuld - dan een gewijzigde omstandigheid waarin de werknemer, handelend als goed werknemer, aanleiding kan zien tot het doen van een voorstel tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden (al dan niet mede in aanmerking genomen de Wet van 11 juli 2018, houdende maatregelen met betrekking tot transitievergoeding bij ontslag wegens bedrijfseconomische omstandigheden of langdurige arbeidsongeschiktheid (Stb. 2018, 234))?

en, zo ja:

(b) heeft dan in de regel, dat wil zeggen: behoudens bijzondere omstandigheden, dan wel in beginsel, te gelden dat sprake is van een redelijk (beëindigings)- voorstel van de kant van de werknemer voor zover dat voorstel behelst dat de beëindiging met wederzijds goedvinden plaatsvindt onder betaling door de werkgever van een ontslagvergoeding ter hoogte van het bedrag dat de werkgever op grond van de Wet van 11 juli 2018, houdende maatregelen met betrekking tot transitievergoeding bij ontslag wegens bedrijfseconomische of langdurige arbeidsongeschiktheid (Stb. 2018, 234) kan verhalen op het UWV?

Xella heeft verweer gevoerd.

Zij stelt dat in het arbeidsrecht op geen enkele plaats een verplichting van de werkgever voorkomt om dienstverbanden te beëindigen. Er bestaat kort gezegd geen ontslagplicht. Het is voorts inmiddels in de lagere rechtspraak een vaste lijn dat het laten voortbestaan van slapende dienstverbanden niet in strijd is met de eisen van goed werkgeverschap, noch als ernstig verwijtbaar moet worden aangemerkt. Ten slotte is Xella van mening dat zij niet gehouden is tot het uitkeren van een transitievergoeding in een geval als het onderhavige. De achterliggende gedachte bij de transitievergoeding is immers een overstap naar een andere baan te faciliteren. Bij een volledig arbeidsongeschikte werknemer als [eisende partij] zal zich dat echter niet voordoen, zoals [eisende partij] zelf ook aangeeft. Dat betekent dat deze pijler onder de noodzaak om een transitievergoeding te betalen is uitgevallen. Xella ziet dit als een principieel juridisch punt dat ook bij veel andere werkgevers speelt. Xella heeft zelf 15 slapende dienstverbanden, waaronder enkele zeer langdurige. Xella weet verder van een grote andere werkgever in Limburg dat die 180 slapende dienstverbanden heeft. Als Xella gedwongen zou worden om de slapende dienstverbanden te beëindigen en de transitievergoedingen uit te keren zou haar dat € 626.000,00 kosten. Dat zou een behoorlijke aanslag op de liquiditeitspositie betekenen.

Xella betwijfelt of de compensatieregeling zo zal uitpakken als door [eisende partij] wordt voorgesteld. Het gaat om dermate grote aantallen en bedragen, ook in Limburg alleen al, dat daarmee vermoedelijk het ‘potje’ van het UWV al snel leeg zal zijn. Of er dan geld bij komt valt nog te bezien. Mogelijk wordt de hele regeling weer afgeschaft omdat deze te duur blijkt te zijn. Verder houdt Xella rekening met de invoering van de Wet Arbeidsmarkt in Balans waarbij onder meer de berekening van de transitievergoeding wordt aangepast en daarmee lager zal uitkomen. De redenering van [eisende partij] ten aanzien van het redelijke voorstel waar zij als werkgever op in zou moeten gaan, de ‘omgekeerde’ Stoof-Mammoet situatie, acht Xella volstrekt onwerkbaar. Dan kunnen alle medewerkers wel met een redelijk voorstel tot aanpassing van de arbeidsvoorwaarden komen en is voor een goede bedrijfsvoering het eind zoek.

Xella concludeert tot afwijzing van de vordering.

Ten aanzien van het stellen van prejudiciële vragen heeft Xella aanvankelijk eveneens afwijzend gereageerd, doch na een schorsing van de mondelinge behandeling voor overleg tussen partijen op dit punt, heeft Xella zich ten aanzien van het stellen van vragen gerefereerd aan het oordeel van de kantonrechter.

Voor het overige persisteert Xella bij haar conclusie tot afwijzing.