Uitspraken

Art. 287a Fw beoogt te voorkomen dat personen in de wettelijke schuldsaneringsregeling terechtkomen die in het minnelijk traject in samenspraak met hun schuldeisers een regeling hadden kunnen treffen waarmee – huiselijk gezegd – nagenoeg alle partijen hadden kunnen leven. Nochtans is de vraag of de schuldsaneringsregeling voor een persoon openstaat, niet van belang voor de toetsing van het verzoek tot toepassing van de gedwongen schuldregeling.

Het verzoek daartoe zal slechts kunnen worden toegewezen indien de weigerende schuldeiser in redelijkheid niet tot weigering van instemming met de door de schuldenaar voorgestelde schuldregeling heeft kunnen komen, in aanmerking genomen de onevenredigheid tussen het belang dat de schuldeiser heeft bij uitoefening van de bevoegdheid tot weigering en de belangen van de schuldenaar en van de overige schuldeisers die door die weigering worden geschaad.

Uitgangspunt bij de beoordeling hiervan is dat het iedere schuldeiser vrij staat om te verlangen dat zijn vordering volledig wordt voldaan. Nu de aangeboden regeling voorziet in een lagere uitkering dan de volledige vordering van de bank, is haar belang bij weigering van die regeling gegeven.

Een belangrijk gezichtspunt bij de beoordeling van een verzoek tot toepassing van de gedwongen schuldregeling wordt gevormd door de belangen van de schuldeisers die – anders dan de in het geding betrokken partij – wél met het door de schuldenaar gedane aanbod hebben ingestemd. Naar gelang de belangen van die schuldeisers meer gewicht in de schaal leggen – afhankelijk van hun aantal en de hoogte van hun vorderingen in verhouding tot de vordering van de weigeraar – zal er meer voor te zeggen zijn de weigerachtige schuldeiser te nopen toch met het aanbod in te stemmen. Het is niet zonder belang hiervan gewag te maken, want in de onderhavige zaak ontbreekt deze dimensie in de schuldregeling volledig. Verzoekster heeft immers maar één schuldeiser: de bank waartegen zich het onderhavige verzoek richt.

Er worden dan ook geen belangen van anderen geschaad met de weigering van de bank om met het voorstel van verzoekster in te stemmen. Ontdaan van alle franje staat hier een schuldenaar tegenover zijn schuldeiser, ieder met zijn eigen belangen en beweegredenen. Het in het algemeen vermogensrecht verankerde beginsel van de contractvrijheid, treedt bij die stand van zaken pregnant naar voren. Dat beginsel omvat ook de vrijheid van de ene partij om niet op een aanbod van de ander in te gaan. Hiervan uitgaande, zijn de marges voor toewijzing van wat verzoekster in dit geding wenst smal.

Daarbij komt, dat de bank weliswaar heeft geweigerd op een aantal door verzoekster achtereenvolgens gedane (verbeterde) voorstellen in te gaan, zoals door verzoekster met juistheid is betoogd, maar evenzeer moet worden vastgesteld dat de bank deze weigering gepaard heeft laten gaan van een verzoek tot het treffen van een betalingsregeling. Ondanks daartoe door de bank (tot vijf maal toe) te zijn uitgenodigd, heeft verzoekster op dat punt geen voorstellen gedaan. Zij heeft zich geconcentreerd op het treffen van een finale regeling. De rechtbank kan zich evenwel voorstellen dat een redelijke betalingsregeling tegenover wellicht de bevriezing van de rente een door partijen in overweging te nemen mogelijkheid zou kunnen zijn. Verzoekster is met 45 jaar nog relatief jong, heeft geen andere schulden en zou in de toekomst wellicht haar werkzaamheden bij haar werkgever verder kunnen uitbreiden, dan wel anderszins kunnen trachten haar verdiencapaciteit te vergroten. De rechtbank kan tegen die achtergrond, mede in aanmerking genomen de omstandigheid dat van de bank wordt gevraagd 93% van haar vordering prijs te geven, niet overzien of het aangeboden bedrag het uiterste is waartoe verzoekster financieel in staat moet worden geacht.

Het verzoek is, gelet op het vorenoverwogene, niet voor toewijzing vatbaar.