Uitspraken

Namens [eisende partij] is aan (de advocaat van) Radboudumc bij brief van 17 september 2020 geschreven:

“(…)

Vervolgens de vraag hoe het nu tussen partijen verder moet. Het Gerechtshof heeft uw cliënte een duidelijke opdracht gegeven: zij moet de koers gericht op een einde van het dienstverband ombuigen naar een serieuze en reële kans voor cliënte om weer aan het werk te gaan. Die eerlijke kans is precies waar cliënte voortdurend op heeft aangedrongen, maar waar uw cliënte niets van wilde weten.

Door deze opstelling van uw cliënte is het – in de bewoordingen van het Gerechtshof – een hele opgave geworden om binnen het dienstverband een oplossing te vinden. Tot op het niveau van de Raad van Bestuur van uw cliënte stond vast dat cliënte zou vertrekken. Dat heeft uw cliënte binnen en buiten de organisatie steeds verkondigd. Het Gerechtshof rekent dat uw cliënte zwaar aan en is van mening dat de druk die is komen te liggen op de onderlinge verstandhouding, op het conto van uw cliënte komt. Uw cliënte mag cliënte haar terugkeer niet versperren, aldus het Gerechtshof.

Een en ander rechtvaardigt om te beginnen de vraag hoe uw cliënte meent op geloofwaardige wijze een draai te kunnen maken. Het ligt op de weg van uw cliënte om voorstellen te doen over hoe zij gaat bewerkstelligen dat cliënte weer volwaardig onderdeel kan zijn van het team van Medische Oncologie en er voor cliënte weer een veilige en werkbare situatie kan ontstaan.

In deze voorstellen moet uw cliënte, wat cliënte betreft, in ieder geval aandacht besteden aan de volgende aspecten:

a. rehabilitatie (op de afdeling, in het ziekenhuis, bij patiënten en in de media),

b. herstel van vertrouwen (in relatie tot de leiding en tot directe collega’s),

c. veiligheid in het werk en

d. een deugdelijk verbetertraject zo daartoe volgens uw cliënte aanleiding bestaat.

(…)”

Bij brief van 1oktober 2020, waarin Radboudumc onder meer een aantal aspecten opsomt waaraan het hof volgens haar ten onrechte geheel voorbij is gegaan, is namens Radboudumc aangevoerd:

“(…)

Hieruit blijkt onbetwistbaar dat [eisende partij] geen zelfreflectie toont op haar functioneren als internist oncoloog die primair zelf professioneel verantwoordelijk is voor het medisch handelen in de patiëntenzorg, jegens patiënten/nabestaanden met klachten over de door haar verleende zorg en jegens stafleden en collega’s van de afdeling MO met wie zij professioneel moet samenwerken. Hoe kunnen dan enerzijds het afdelingshoofd, de drie senior stafleden en de overige stafleden MO en anderzijds [eisende partij] gezamenlijk de schouders zetten onder een verbeterplan voor uw cliënte en herstel van verstoorde werkverhoudingen met de genoemde collega’s die met haar intensief moeten samenwerken en die weer vertrouwen moeten krijgen in haar als medisch professional? Van enige zelfreflectie van [eisende partij] is (ook) geen sprake waar u in uw brief (pagina 2 sub d:”een deugdelijk verbetertraject zo daartoe volgens uw cliënte aanleiding bestaat”) suggereert, dat een verbetertraject niet noodzakelijk zou zijn en in ieder geval wat betreft haar niet nodig is.

Hoe moet gezien het vorenstaande de bereidheid van [eisende partij] begrepen worden om via de tussenstap van mediation de situatie weer werkbaar te maken? Het voeren van vertrouwelijke (mediation)gesprekken tussen de genoemde stafleden MO en [eisende partij] lijkt de enige oplossing, maar is dit uitvoerbaar? Ik denk het niet. Zijn er andere oplossingen? Ik heb deze genoemd en we hebben hierover confraterneel gesproken.

Bij brief van 19 oktober 2020 is namens Radboudumc aan de advocaat van [eisende partij] geschreven:

“(…)

Ons overleg over de door u gestelde vraag (Hoe nu toch verder?) zou zich dan ook moeten richten op wat in de nabije toekomst gezamenlijk te doen op basis van de beschikking van het Hof. We moeten (dus) in de tijd niet naar achter maar naar voren kijken. Het gaat daarbij niet om een nadere uitwerking of onderbouwing van de standpunten over en weer over de door [eisende partij] geleverde zorg in de periode mei 2017 tot en met augustus 2019, maar over de door haar mogelijk te leveren zorg binnen Radboudumc de komende periode. Uitgangspunt voor de blik naar voren is vooralsnog hetgeen het Hof in de door mijn cliënte bestreden beschikking overweegt.

Alvorens aan [eisende partij] een echte kans kan worden geboden om de kritiek van (de stafleden van) de afdeling Medische Oncologie van Radboudumc (MO) in de praktijk te weerleggen zal een verbetertraject moeten worden vastgesteld aan de hand van de hiervoor door de afdelingsleiding MO te stellen kaders.

(…)

Ik rond af en herhaal kortheidshalve de slotpassage van mijn brief aan u van 1 oktober 2020:

De situatie rond [eisende partij] als staflid MO van Radboudumc is inmiddels nogal complex geworden, er lijken alleen maar verliezers te zijn. Tegen die achtergrond moeten we een serieuze ultieme poging doen om in gesprek te komen over de situatie. Daarom het voorstel om een gesprek te plannen tussen de voorzitter RvB en uw cliënte, vergezeld van ons beiden. Hierbij zullen ook de belangen van patiënten en nabestaanden, door hen ingediende en nog in te dienen (tucht)klachten, de rol van de IGJ en de grote bezorgdheid van de stafleden en andere betrokken medewerkers MO aan de orde (moeten) komen.

Deze brief is een verduidelijking van deze eerdere slotpassage. Hieraan voeg ik nog toe dat het uiteraard [eisende partij] en u vrijstaat om ook andere aspecten in bedoeld gesprek aan de orde te stellen. Onzerzijds zal centraal staan te onderzoeken en beoordelen of een verbetertraject binnen de afdeling MO van Radboudumc mogelijk en werkbaar is, op basis van de hiervoor door Radboudumc te stellen kaders en met voldoende waarborgen voor de patiëntveiligheidsriciso’s.

(…)”

Namens [eisende partij] is bij brief van 24 december 2020 als volgt op het concept PvA gereageerd:

“(…)

Echter, door (voldoende) herstel van vertrouwen als harde voorwaarde te stellen voor werkhervatting, handelt uw cliënte in strijd met de beschikking van het Hof. Het Hof heeft onder 5.20 immers duidelijk overwogen dat “de huidige spanning in de onderlinge verhoudingen niet geheel op [eisende partij] [kan] worden afgewenteld door om die reden haar terugkeer te versperren.

(…)

Cliënte hoeft niet te accepteren dat haar werkhervatting geheel afhankelijk wordt gesteld van (voldoende) herstel van het vertrouwen. Zij eist dat zij op korte termijn daadwerkelijk weer tot het werk wordt toegelaten. Zij staat al te lang op non actief en de schade die haar daarmee is toegebracht is te groot geworden om werkhervatting nog langer uit te stellen. Een heel concreet punt daarbij is de hoeveelheid patiëntgebonden werkzaamheden om voor herregistratie in aanmerking te komen, inmiddels door toedoen van uw cliënte ernstig onder druk is komen te staan.

(…)

Tegen de achtergrond van het voorgaande ziet cliënte graag de uitnodiging tegemoet voor het gesprek met de afdelingsleiding in de eerste helft van januari 2021. Bij dat gesprek zal ik aanwezig zijn en ik vermoed dat u om die reden eveneens zult aanschuiven. Ik stel het op prijs dat, om geen tijd meer te verliezen, de agenda’s tijdig op elkaar worden afgestemd.

Tevens ontvang ik graag uiterlijk op 6 januari 2021 de bevestiging dat uw cliënte uiterlijk op 18 januari 2021 cliënte weer tot het werk zal toelaten, waarbij het werk de bedongen arbeid zo dicht mogelijk nadert. In het gesprek met de afdelingsleiding kan worden afgestemd welke taken cliënte voorlopig zal gaan verrichten en wat over de werkhervatting zal worden gecommuniceerd en aan wie.

Bij het ontbreken van die bevestiging ziet cliënte zich genoodzaakt om de terugkeer naar het werk via de rechter af te dwingen.

(…)”

In reactie hierop heeft de advocaat bij brief van 8 januari 2021 geantwoord:

“(…)

Radboudumc blijft bereid het concept PvA te volgen met als uitgangspunten (i) de beschikking van het hof waarin de verantwoordelijkheden van werkgever en werknemer(s) centraal staan en (ii) voldoende waarborgen voor de kwaliteit en veiligheid van zorgverlening. Zoals eerder genoemd, op dit laatste ziet de IGJ als externe toezichthouder nauwlettend toe.

Indien [eisende partij] het concept PvA niet wil volgen en een (onmiddellijke) terugkeer via de rechter wil afdwingen, met enkele aanvullende vorderingen, dan is dat haar keuze. Deze keuze is in ieder geval niet bevorderlijk voor het vereiste herstel van vertrouwen. (…)”

Namens [eisende partij] is bij brief van 15 februari 2021 als volgt op de brief van 1 februari 2021 en het PvA gereageerd:

“(…)

Twee passages uit uw brief van cliënte niet onbeantwoord laten.

“Het is aan de werkgever om de kaders te bepalen waaraan het functioneren van een werknemer moet voldoen. Het is aan de werknemer om zich daaraan te conformeren. Uit de gesprekken van 4 december 2020 en 15 december 2010 (kantonrechter: bedoeld zal zijn 15 januari 2021) is opnieuw gebleken dat uw cliënte zich daartegen verzet en iet in staat blijkt tot enige zelfreflectie op haar handelen.”

Uw brief bevestigt nog maar eens dat uw cliënte op cruciale onderwerpen vaak iets anders hoort dan wat cliënte zegt . (…)

Kort en goed (…): cliënte bestrijdt niet dat het aan de werkgever is om de kaders te bepalen waaraan het functioneren van een werknemer moet voldoen, maar zij maakt er bezwaar tegen dat iets een verbetertraject wordt genoemd als niet eerst concreet duidelijk is geworden op welke punten het functioneren tekort heeft geschoten. Dit laatste is met na me bericht op de ‘nieuwe’ verwijten (…).

“De verbeterpunten 1 tot en met 4 zijn concreet uitgewerkt op pagina’s 9 en 10. Op 15 januari 2021 heeft het afdelingshoofd concrete voorbeelden besproken en toegelicht. Verder is de afspraak gemaakt dat er nog een inhoudelijke uitwisseling zal plaatsvinden over de 8 SIRT-casus. Het resultaat zal betrokken worden bij verbeterpunt 4.”

Voorafgaande aan of tijdens het gesprek op 15 januari jl. is niet duidelijk geworden wat uw cliënte concreet verstaat onder “goede en veilige patiëntenzorg, informatievoorziening/dossiervorming en communicatie” (zie uw brief van 6 november jl.) Cliënte moet bestrijden dat het haar, met de enkele voorbeelden die uw cliënte (met name ten aanzien van verbeterpunt 2) op 15 januari jl. heeft genoemd, duidelijk(er) is geworden aan welke concrete norm haar functioneren niet heeft voldaan.

(…)

Aan verbeterpunt 4 zijn partijen op 15 januari jl. helemaal niet inhoudelijk toegekomen. Er zijn daarvan geen concrete voorbeelden genoemd. Gelukkig stond uw cliënte er wel voor open dat nog een inhoudelijke uitwisseling zou plaatsvinden over de SIRT-casus. Daar is cliënte nu mee bezig.

(…)”

“Geachte lezer,
Wij hebben gemeld dat [eisende partij] niet meer werkzaam is in het Radboudumc

En/of dat zij op non-actief is gesteld.
In een vonnis van [datum vonnis] heeft de voorzieningenrechter van de Rechtbank

Gelderland aan Radboudumc opgedragen aan u bekend te maken dat:

1. zowel de kantonrechter te Nijmegen als het Gerechtshof Arnhem-

Leeuwarden, in uitspraken van respectievelijk 20 december 2019 en 16 september 2020, hebben geoordeeld dat er geen grond is voor beëindiging van de arbeidsovereenkomst van [eisende partij] , en

2. [eisende partij] in de gelegenheid dient te worden gesteld haar werkzaamheden te hervatten.

Door het versturen van dit bericht willen wij aan dit vonnis voldoen en beogen wij

eerdere berichtgeving over [eisende partij] te rectificeren.

Radboudumc

[persoon X] , voorzitter Raad van Bestuur

[persoon Y] , afdelingshoofd Medische Oncologie”,

althans een door de kantonrechter in goede justitie te bepalen kop en tekst, een en ander onder gelijktijdige toezending van afschriften van de verzonden e-mails en/of brieven naar het postadres van mr. W.J.F. Nieuwenhuis (Postbus 9220, 6800 KA Arnhem);

Radboudumc zal veroordelen om onmiddellijk, althans binnen een in goede justitie te bepalen termijn, op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 2.500,-- per dag of gedeelte van een dag dat Radboudumc in gebreke blijft na betekening van het te wijzen vonnis daaraan te voldoen, een bericht op de landingspagina van haar website ‘www.radboudumc.nl’ te plaatsen en daar gedurende ten minste 90 dagen deugdelijk zichtbaar geplaatst te houden, met als kop ‘Rectificatie’ en met een tekst die gelijkluidend is aan de tekst die cursief is weergegeven onder punt 2 van het petitum in de dagvaarding, althans ten aanzien van het bericht op de website een voorziening te treffen die de kantonrechter in goede justitie geraden acht;

Radboudumc te veroordelen in de proceskosten en in de nakosten, te voldoen binnen veertien dagen na dagtekening van het te wijzen vonnis en, indien voldoening niet binnen deze termijn plaatsvindt, te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf de datum van het te wijzen vonnis, althans vanaf de veertiende dag na de datum van het te wijzen vonnis, tot tot aan de dag van de algehele voldoening.

[eisende partij] baseert haar vorderingen, tegen de achtergrond van de vaststaande feiten, op de volgende – zakelijk weergegeven – stellingen.

Waar [eisende partij] een evident belang heeft dat zij weer tot haar werk als medisch specialist wordt toegelaten (op peil houden van kennis en vaardigheden en het in voldoende mate en regelmatig uitoefenen van het specialisme ten behoeve van de herregistratie), blijft Radboudumc aankoersen op een einde van de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] . Radboudumc miskent daarbij dat het hof heeft geoordeeld dat niet vast is komen te staan dat [eisende partij] een slechte arts zou zijn, dat er onvoldoende fundament is om te kunnen oordelen dat het functioneren van [eisende partij] zodanig onder de maat is dat zij reeds hierom dient te worden ontslagen en dat [eisende partij] alsnog in de gelegenheid moet worden gesteld haar functioneren te verbeteren. Het hof heeft daarbij overwogen dat het mogelijk is een verbetertraject te ontwerpen waarbij de zorg en veiligheid voor patiënten zeker worden gesteld. Echter, het daartoe door Radboudumc opgestelde PvA voldoet niet aan de opdracht van het hof om [eisende partij] weer tot haar eigen werk toe te laten. De ruimte die [eisende partij] in het PvA wordt geboden plaatst beperkt het zelfstandig kunnen uitvoeren van haar werkzaamheden in hoge mate, nu zij daarin wordt geplaatst op het niveau dat nog onder dat van de co-assistent ligt en dat is onacceptabel.

[eisende partij] benadrukt dat haar terugkeer op basis van de beschikking van het hof voor Radboudumc niet vrijblijvend is en dat het primair aan Radboudumc is om de werkhervatting in goede banen te leiden en daarbij – zo nodig – directief op te treden in de richting van de afdelingsleiding en/of de (senior) stafleden. Radboudumc verspert met het door haar opgestelde PvA de terugkeer van [eisende partij] , nu zij de afdeling daarin een vrijbrief geeft om opnieuw uit te spreken dat het vertrouwen er niet is. Herstel daarvan wordt als gevolg daarvan een nog grotere opgave dan het hof al heeft onderkend.

Radboudumc voert gemotiveerd verweer dat – beknopt weergegeven – neerkomt op het volgende.

Hoewel Radboudumc cassatie heeft ingesteld tegen de uitspraak van het hof en hierdoor de beschikking van het hof niet definitief is geworden en geen gezag van gewijsde heeft, heeft Radboudumc de beschikking van het hof wel tot uitgangspunt genomen bij het opstellen van het PvA. Radboudumc wijst daarbij op de inhoud van het definitieve PvA en de wijze waarop zij al dan niet de door [eisende partij] gemaakte opmerkingen naar aanleiding van het concept PvA in het definitieve PvA heeft verwerkt.

Op grond daarvan en de na de beschikking van het hof tussen partijen uitgewisselde standpunten/zienswijzen, is Radboudumc van mening dat de vordering van [eisende partij] in kort geding tot ongeclausuleerde toelating tot haar werkzaamheden als academisch medisch specialist op de afdeling Medische Oncologie, tegen de achtergrond van de ingewikkelde juridische en feitelijke situatie, niet passen bij de uitspraak van het hof, noch bij de feitelijke situatie c.q. de grote en vergaande inspanningen die Radboudumc zich de afgelopen maanden heeft getroost om samen met [eisende partij] tot goede afspraken over het noodzakelijk herstel van vertrouwen en een noodzakelijk verbetertraject te komen. Deze vordering past evenmin bij de 23 aansprakelijkstellingen en schadeclaims van patiënten/nabestaanden, waarover [eisende partij] , desgevraagd tijdens het gesprek van 15 januari 2021, niet anders heeft geantwoord op de vraag wat dit met haar deed, dan dat het aantal klachten en schadeclaims geen zelfstandige betekenis heeft, dat het gaat om de vaststelling of een klacht terecht is. Dat zij voor alles verklaringen heeft en dat anderen haar verkeerd beoordelen. Bovendien miskent [eisende partij] – aldus Radboudumc – daarmee:

Radboudumc benadrukt dat de inhoud van het PvA zowel de door de Hoge Raad in de Ecofys-uitspraak van 14 juni 2019 (ECLI:NL:HR:2019:933) benoemde gezichtspunten, zowel afzonderlijk als in onderlinge samenhang, als het daarin opgenomen verbetertraject van [eisende partij] onderbouwen. Radboudumc wijst erop dat zij, net zoals ook het hof heeft gedaan (beschikking hof r.o. 5.17), bij de vaststelling van het PvA, zowel het rapport van de Commissie van Onderzoek als de bevindingen van de onafhankelijke deskundige [onafhankelijke deskundige A] als grondslag heeft genomen voor het oordeel dat Radboudumc [eisende partij] nog in de gelegenheid moet stellen haar functioneren te verbeteren, omdat de stelling dat zij “niet coachbaar is, is gebaseerd op een niet beproefd vermoeden en daarom onvoldoende onderbouwd.”

Om het PvA te doen slagen is zowel voor (de Raad van Bestuur en de afdelingsleiding van de afdeling Medische Oncologie) Radboudumc als [eisende partij] herstel van (wederzijds) vertrouwen noodzakelijk. Hierop ziet de tweeledige opdracht van Radboudumc aan de onderzoekers [onderzoeker 1] en [onderzoeker 2] .