Uitspraken

Deze rechtbank komt in ieder geval ingevolge art. 26 lid 1 van de Herschikte EEX-Verordening rechtsmacht toe in de procedure tegen [verweerder] .

Voor toewijzing van het verzochte is onder meer vereist dat komt vast te staan dat [verweerder] ten tijde van het ongeval de bezitter was van het paard dat [dochter verzoekster] heeft getrapt. [verweerder] was toen de bezitter van [paard 1] . In geschil is dat dit bruine paard het letsel heeft aangericht, zoals [verzoekster] qq stelt en [verweerder] betwist. In dit verband is het volgende van belang.

In de wei liep destijds ook een wit paard dat het letsel van [dochter verzoekster] veroorzaakt zou kunnen hebben. Ter onderbouwing van haar stelling dat [paard 1] [dochter verzoekster] heeft getrapt heeft [verzoekster] qq erop gewezen dat [persoon A] en [verzoekster] tegenover Rasenberg hebben verklaard dat [zoon B] hen heeft gezegd dat hij heeft gezien dat het bruine paard [dochter verzoekster] schopte. Verder wijst zij erop dat [zoon B] dit ook tegen Veenstra heeft gezegd. [verzoekster] qq heeft de video-opname van deze verklaring van [zoon B] in het geding gebracht. De rechtbank heeft deze opname bekeken. De schriftelijke verklaringen en de beelden van het gesprek tussen Veenstra en [zoon B] bieden op zichzelf duidelijke aanwijzingen dat [paard 1] [dochter verzoekster] heeft getrapt. Het betreffen weliswaar schriftelijke verklaringen van horen zeggen, waarvan de overtuigingskracht op zichzelf niet heel sterk is, maar bezien in verband met de beelden wordt de door [verzoekster] qq gestelde toedracht aannemelijk. Dat [verweerder] bij de totstandkoming van de beelden niet is betrokken en dus geen invloed heeft kunnen hebben op de vraagstelling, doet echter afbreuk aan de overtuigingskracht van dit bewijsmiddel (vergelijk art. 192 Rv). Daar komt bij dat, hoe integer Veenstra ook te werk lijkt te zijn gegaan, [verweerder] kan worden toegegeven dat in een enkele vraag de suggestie van een bepaald antwoord besloten zou kunnen liggen. Getuigenbewijs is nog niet geleverd. Alles overziende kan thans hooguit voorshands bewezen worden geacht dat [dochter verzoekster] door [paard 1] is getrapt. Voordat dit feit kan worden vastgesteld dient derhalve (tegen)bewijslevering plaats te vinden. De investering in tijd en geld die met deze nadere instructie, hoogstwaarschijnlijk in de vorm van getuigenverhoren, gepaard zal gaan weegt naar het oordeel van de rechtbank niet op tegen het belang van de vordering ten gronde en de bijdrage die een beslissing kan leveren aan de totstandkoming van een minnelijke regeling. De tegen [verweerder] gerichte verzoeken zullen dan ook worden afgewezen op de voet van art. 1019z Rv.

Dat ook Rasenberg [zoon B] had kunnen vragen naar de toedracht van het ongeval en niet kenbaar heeft onderzocht wie de bezitter van het witte paard was, maakt het voorgaande niet anders. Deze omstandigheden betreffen niet de bewijswaardering. Voor het niet ondervragen van [zoon B] heeft [verweerder] bovendien een niet onaannemelijke verklaring gegeven, namelijk dat [persoon A] tegenover Rasenberg heeft verklaard dat [zoon B] niet meer over het ongeval praat. Het voert te ver om van [verweerder] , in het kader van de motivering van zijn betwisting van de door [verzoekster] qq gestelde toedracht, te verlangen dat hij (toch) dit onderzoek zou hebben verricht. [verzoekster] qq heeft in dit verband nog gesuggereerd dat de aansprakelijkheidsverzekeraar van [verweerder] ook de aansprakelijkheidsverzekeraar is van de bezitter van het witte paard. Wat hiervan zij, ook als deze suggestie juist is kan dit niet bijdragen aan bewijs dat [verweerder] op de voet van art. 6:179 BW voor de schade aansprakelijk is.

Het betreft hier een moeder die namens haar dochter zichzelf verwijt te zijn tekortgeschoten in haar ouderlijke zorgplicht. Zij heeft nagelaten het in het maatschappelijk verkeer betamelijke toezicht op [dochter verzoekster] te houden, aldus [verzoekster] qq. Over de in dit verband aan te leggen toetsingsmaatstaf wordt het volgende overwogen.

Een ouder heeft de zorg en de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van het kind en heeft uit dien hoofde de plicht het kind te behoeden voor gevaar. Een ouder dient echter ook de ontwikkeling van de persoonlijkheid van het kind te bevorderen en meer in het algemeen het kind op te voeden. Hierbij past dat een ouder het kind de nodige vrijheid en zelfstandigheid gunt zodat het kind zich ook kan ontwikkelen. Daarbij zal het kind onvermijdelijk welbewust aan risico’s moeten worden blootgesteld. Vergelijk art. 1:247 leden 1 en 2 BW. Het is in de eerste plaats aan de ouder om, aan de hand van zijn visie op opvoeden en het karakter en de leeftijd van het kind, te bepalen welke risico’s nog wel en welke niet meer aanvaardbaar zijn. De rechter heeft deze beoordelingsvrijheid in beginsel te respecteren. Dit betekent niet dat de keuze van een ouder tegenover het kind niet onrechtmatig kan zijn. Ter invulling van de zorgvuldigheidnorm van art. 6:162 lid 2 BW, kan echter niet onverkort worden getoetst of een goed ouder die keuze kon maken, en kan evenmin onverkort worden getoetst aan de algemene gezichtspunten voor gevaarzetting. Er moet ruimte worden gelaten voor een persoonlijke ouderlijke afweging. In deze zin is de drempel voor aansprakelijkheid verhoogd. Tegen deze achtergrond worden de omstandigheden van dit geval als volgt beoordeeld.

Dieren zijn gevaarlijk vanwege de eigen energie van het dier en het onberekenbare element dat daarin is gelegen. Dit geldt te meer voor een paard, dat mede vanwege zijn grootte en massa zeker bij een klein, kwetsbaar kind ernstig letsel kan veroorzaken. Paarden vormen dus voor kleine kinderen een bijzonder ernstig veiligheidsrisico. [verzoekster] heeft dit gevaar op zichzelf ook onderkend. Zij heeft [dochter verzoekster] tot twee maal toe geïnstrueerd voor het hek te blijven staat en niet bij de paarden in de wei te komen. Aldus heeft zij [dochter verzoekster] welbewust blootgesteld aan het risico dat aan de paarden inherent was, in de verwachting dat zij dat gevaar, zonder nader toezicht, met de herhaalde instructie beteugeld had. In dit laatste verband geldt het volgende.

[dochter verzoekster] was amper de kleuterleeftijd ontgroeid. Van haar mocht in verband met haar leeftijd slechts een beperkt inzicht in het aan paarden inherente gevaar en een beperkt vermogen zich naar dit inzicht te gedragen worden verwacht. (Vergelijk HR 8 december 1989, NJ 1990/778.) Ook het vermogen van [dochter verzoekster] om strikt naar instructies van [verzoekster] te handelen en aldus weerstand te bieden aan de aantrekkingskracht van (het voeren van) de paarden, mocht vanwege haar leeftijd slechts beperkt worden geacht. Zeker nu de paarden zich op enige honderden meters afstand en buiten het (toe)zicht van [verzoekster] of een andere volwassene bevonden en de instructie aan [dochter verzoekster] in die zin ambivalent was dat het mogen voeren van paarden impliceert dat je in de nabijheid van die paarden mag komen en zij het ene houten hek niet mocht passeren, terwijl zij het andere houten hek juist moest passeren om de paarden te kunnen voeren. Goed te voorzien was derhalve dat de (herhaalde) instructie niet zou leiden tot gedrag waardoor het ernstige gevaar dat aan paarden kleeft zou worden vermeden.

De rechtbank acht het gevaar en de voorzienbare gevolgen van een ongeval zo ernstig en de veiligheidsmaatregel tegen dit gevaar dermate inadequaat dat het nalaten van [verzoekster] zo onzorgvuldig wordt geacht dat zij daartoe in redelijkheid niet heeft kunnen komen. Zij kon de verantwoordelijkheid voor de ernstig bedreigde veiligheid van [dochter verzoekster] niet volledig in handen geven van deze zesjarige dochter, maar had zelf op de daadwerkelijke naleving van haar instructie moeten toezien. Bezwaarlijk was dat niet.

Dat [dochter verzoekster] ponyrijles had maakt het voorgaande niet anders. Daaruit kan wellicht meer inzicht in het gevaar van een paard en ervaring met de omgang met paarden worden verwacht, waaruit afgeleid zou kunnen worden dat [dochter verzoekster] minder risico liep dan een leeftijdsgenootje dat niet op ponyrijles zat. Onder ogen moet echter ook worden gezien dat de bekendheid met paarden de drempel om bij de paarden in de buurt te komen verlaagt, zodat van [dochter verzoekster] minder dan van een leeftijdsgenootje dat niet op ponyrijden zat mocht worden verwacht dat zij niet de wei in zou gaan. Gelet op de jonge leeftijd van [dochter verzoekster] acht de rechtbank deze omstandigheid per saldo van ondergeschikt belang.

De rechtbank zal dan ook voor recht verklaren dat [verzoekster] op grond van art. 6:162 BW aansprakelijk is voor alle door [dochter verzoekster] geleden en nog te lijden schade in verband met het ongeval op 18 september 2016. Daartegen hebben [verzoekster] en Achmea verder geen beletselen opgeworpen. [verzoekster] en Achmea hebben voorts niet betwist dat [verzoekster] gehouden is 100% van de schade te vergoeden en dat Achmea, op grond van art. 7:954 BW, gehouden is hetgeen [dochter verzoekster] van [verzoekster] te vorderen heeft rechtstreeks aan [dochter verzoekster] te voldoen. Dit kan dan voor recht worden verklaard zoals onder 4. en 5. is verzocht.

Tijdens de mondelinge behandeling is gebleken dat Achmea en de aansprakelijkheidsverzekeraar van [verweerder] sans préjudice ieder € 7.500,00 aan [verzoekster] qq zullen betalen. [verzoekster] qq heeft niet meer aangegeven dat zij niettemin belang heeft bij het gevraagde voorschot van € 14.000,00. Bij deze stand van zaken bestaat geen aanleiding een voorschot op de schadevergoeding op te leggen, zoals onder 6 is verzocht.