Uitspraken

De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich op het standpunt heeft kunnen stellen dat de taxatie op inzichtelijke wijze is vastgesteld. De conclusies zijn niet onbegrijpelijk of onjuist. Indien de aanvrager een op een advies van een onafhankelijke en onpartijdige deskundige gebaseerd oordeel van het bestuursorgaan omtrent het bestaan van planschade omtrent de omvang van deze schade, of omtrent het oorzakelijk verband tussen de gestelde schadeveroorzakende planologische wijziging en de gestelde schade bestrijdt, rust op de aanvrager in beginsel de bewijslast. Zie bijvoorbeeld de overzichtsuitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: de Afdeling) van 28 september 2016, ECLI:NL:RVS:2016:2582, rechtsoverweging 8.4. Het had dan ook op de weg van eisers gelegen om hun betoog met een contra-expertise te onderbouwen, hetgeen zij niet hebben gedaan.

Bovendien heeft Langhout verklaard dat met de specifieke kenmerken rekening is gehouden en dat de als referentie gebruikte villa door dezelfde architect is getekend en ook vergelijkbaar is afgewerkt. Ter zitting zijn door eisers nog andere kenmerken van de villa naar voren gebracht waarmee in het advies onvoldoende rekening zou zijn gehouden. Dit betreft onder andere het zwembad, de kelder onder de villa en het aantal vierkante meters van het perceel en de daaraan toegekende waarde. Langhout heeft ter zitting gereageerd en aangegeven dat deze kenmerken ook bij de taxatie zijn betrokken. De rechtbank ziet in de enkele niet onderbouwde stelling op zitting dat bepaalde kenmerken van de villa niet in de taxatie zouden zijn betrokken, onvoldoende aanknopingspunten voor het oordeel dat verweerder het advies niet heeft mogen volgen.

Indien eisers het niet eens zijn met de door Langhout gehanteerde neerwaartse waardeontwikkeling in de omgeving van de villa van eisers op basis van de WOZ en de website www.berekenhet.nl, hadden zij dit gemotiveerd moeten bestrijden. Het enkel verwijzen naar ‘geschiktere bronnen’, zonder die nader te duiden, is onvoldoende.

De beroepsgrond slaagt niet.

4. Eisers betogen dat de bouw van woningen op deze locatie niet in de lijn van de verwachtingen lag en dat de drempel voor het normaal maatschappelijk risico dan ook ten onrechte op 4% is gesteld. Ten eerste is het volgens eisers onjuist dat de gemeente op slot zit voor woningbouw en er geen andere locaties zouden zijn voor nieuwbouw van woningen en ten tweede hoefden eisers niet bedacht te zijn op woningbouw gelet op de directe nabijheid van een Natura 2000-gebied.

De rechtbank is van oordeel dat de ontwikkeling in de lijn van de verwachtingen lag. De rechtbank overweegt daartoe als volgt. In het nader advies van 9 augustus 2017 heeft Langhout aangegeven dat het betoog van eisers dat er andere locaties waren waar nieuwe woningen ontwikkeld hadden kunnen worden niet van belang is. Indien er meerdere locaties zijn, sluit dit immers niet uit dat woningbouw ter plaatse in de lijn der verwachtingen kan liggen. Volgens Langhout is sprake van een normale maatschappelijke ontwikkeling omdat herontwikkeling van sportvelden tot woningbouwlocatie op veel plaatsen in Nederland gebeurt. Daarnaast was volgens Langhout de planologische ontwikkeling al ten tijde van het ontwerpbestemmingsplan in december 2011 te voorzien gelet op het gestelde in de toelichting van het nieuwe bestemmingsplan. Daarin is onder andere aangegeven dat verschillende pogingen om een sportvoorziening op De Del te realiseren geen doorgang hebben gevonden. Het park is daardoor in verval geraakt en de opstallen zijn door brand verwoest. Het standpunt van verweerder dat het voor de hand lag dat het voormalig sportveldencomplex in het kader van een uitbreiding van de kern van het dorp Rozendaal zou worden herontwikkeld tot woningbouw, komt de rechtbank daarom acceptabel voor. Verder volgt de rechtbank verweerder in zijn standpunt dat de planologische ontwikkeling kan worden aangemerkt als passend binnen de bestaande ruimtelijke structuur, omdat deze qua functie aansluit bij de bestaande bebouwing in de onmiddellijke omgeving. Immers, de locatie van de planologische ontwikkeling grenst aan de noordoostzijde aan een bestaande woonwijk. Dat de ontwikkeling ook binnen het door de gemeente gevoerde planologische beleid past, heeft verweerder in zijn laatste brief aan de rechtbank van 10 april 2018 nog nader onderbouwd. Daartoe heeft hij verwezen naar de toelichting van het oude bestemmingsplan waarin de locatie sportvelden De Del wordt genoemd voor het realiseren van een nieuwe basisschool met aanvullende woningbouw.

Daarnaast heeft Langhout op pagina vier van het nadere advies van 9 augustus 2017 beargumenteerd dat de nabijheid van een Natura 2000-gebied in dit geval niet met zich meebrengt dat om die reden de ontwikkeling niet in de lijn der verwachtingen lag. Buiten dit soort gebieden is wel vaker sprake van woningbouw indien dat geen significant negatief effect heeft op de instandhoudingsdoelen voor de aanwezige habitattypen of soorten van het Natura 2000-gebied Veluwe. De enkele niet onderbouwde stelling van eisers dat zij geen woningbouw hoefden te verwachten, gelet op de directe nabijheid van een Natura 2000-gebied, kan naar het oordeel van de rechtbank niet tot een ander oordeel leiden.

Ter zitting hebben eisers nog verwezen naar de uitspraak van de rechtbank Gelderland van 18 april 2018, ECLI:NL:RBGEL:2018:1786, en betoogd dat de rechtbank zelf de drempel van het normaal maatschappelijk risico zou moeten verlagen tot 3%.

De rechtbank is van oordeel dat daartoe geen aanleiding bestaat in deze procedure aangezien de motivering van verweerder hier volstaat. Verweerder heeft in deze procedure, anders dan in de eerdere procedure, verwezen naar de toelichting van het oude bestemmingsplan waarin de mogelijke ruimtelijke ontwikkeling al is genoemd. Dat betekent dat verweerder in deze procedure wel kan worden gevolgd in het standpunt dat de planologische ontwikkeling binnen het in een reeks van jaren gevoerd planologische beleid past.

De stelling van eisers dat de verwijzing van verweerder naar het voorgaande bestemmingsplan geen deel uit maakte van de motivering van het bestreden besluit is correct. Ook naar het oordeel van de rechtbank kan daarom niet worden gezegd dat de motivering van het besluit op dit punt voldoende kenbaar was voor eisers ten tijde van het besluit.

De rechtbank ziet echter aanleiding om dit inmiddels herstelde motiveringsgebrek met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht te passeren. Eisers zijn immers feitelijk niet in hun belangen geschaad. Het gebrek leidt daarom niet tot vernietiging van het bestreden besluit en herroeping van het primaire besluit.

De beroepsgrond faalt.

5. Eisers betwisten tenslotte de onafhankelijkheid van Langhout omdat Langhout verweerder vertegenwoordigt en hij voor de advisering wordt betaald door verweerder.

De rechtbank overweegt als volgt. Het is aan eisers om concrete aanknopingspunten voor twijfel aan de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van Langhout naar voren te brengen. De omstandigheid dat Langhout met verweerder is meegekomen naar de zitting om eventuele vragen van de rechtbank over de uitgebrachte rapporten te beantwoorden, maakt niet dat aan diens onafhankelijkheid moet worden getwijfeld. Dit geldt ook voor de omstandigheid dat Langhout door verweerder wordt betaald.

De beroepsgrond slaagt niet.