Uitspraken

Met betrekking tot de bewezen verklaarde smaad heeft de raadsman een beroep gedaan op de exceptie van artikel 261 lid 3 Sr. De rechtbank begrijpt dat de verdachte zich op het standpunt stelt dat hij te goeder trouw heeft aangenomen dat de geuite beschuldigingen waar waren en dat de verdachte met zijn uitlatingen beoogde het algemeen belang te dienen, namelijk dat dit soort ernstige misstanden die de samenleving raken niet blijven voortbestaan.

In beginsel mag voor het mogelijk bestaan van een dergelijke misstand publiekelijk aandacht worden gevraagd. In deze zaak gaat het specifiek om het satanisch pedoseksueel misbruik waarvan [medeverdachte 1] volgens zijn aangifte slachtoffer is geworden. Gelet hierop dient de rechtbank zich een oordeel te vormen over die aangifte van [medeverdachte 1] . In zijn aangifte gaat het om herinneringen [medeverdachte 1] vanaf 2019 heeft hervonden ter zake van seksueel misbruik in zijn jeugd. Hij zou vele jaren lang op gruwelijke wijze zijn misbruikt door “de man met de rode baard”, de huisarts in Bodegraven en anderen. Ook zou hij getuige zijn geweest van de moord op een meisje door die man met de rode baard en de huisarts. In 2020 herkende hij [aangever 2] als de man met de rode baard. Het is de rechtbank duidelijk geworden dat [medeverdachte 1] volstrekt overtuigd is van het waarheidsgehalte van zijn hervonden herinneringen en met die overtuiging zijn verhaal vertelt.

Ook de verdachte is er naar zijn zeggen 100% van overtuigd dat de gruwelijke feiten [medeverdachte 1] in zijn aangifte beschrijft zich ook daadwerkelijk zo hebben voorgedaan en dat de aangevers die hij als daders aanwijst ook daadwerkelijk daarbij betrokken waren. Dat laat echter onverlet dat er meer moet zijn dan alleen de verklaring van [medeverdachte 1] alvorens hij de aangevers via openbare toegankelijke websites van dit soort ernstige feiten als ritueel kindermisbruik en kindermoord had mogen beschuldigen. Op de verdachte rustte een verplichting om onderzoek te doen naar de gegrondheid van die beschuldigingen alvorens daarmee naar buiten te treden. De verdachte erkent dit ook en hij heeft naar zijn zeggen vele duizenden uren werk gestoken in het zoeken naar bewijs. Uit de publicaties op de website WdW en de uitlatingen van de verdachte en de medeverdachten in de uitzendingen van het RPJ leidt de rechtbank af dat de in de visie van de verdachte vaststaande feiten die hem heeft doen besluiten het verhaal naar buiten te brengen, in feite op het volgende neerkomen:

• -

  de vier jongens die er volgens [medeverdachte 1] bij waren, zaten in die periode op dezelfde locatie op de basisschool;

• -

  de levens van al deze vier en ook dat van [medeverdachte 1] worden ten dele gekenmerkt door sociale ontsporing, drugsgebruik en ander grensoverschrijdend gedrag;

• -

  de vier jongens zijn voor hun 35ste levensjaar overleden onder vreemde omstandigheden;

• -

  [medeverdachte 1] heeft op een schoolfoto het meisje herkend dat toen is vermoord. Volgens getuigen is dit meisje plotseling van de basisschool verdwenen. Ze zou zijn geëmigreerd maar dat blijkt niet uit de officiële bestanden;

• -

  in een straal van een paar kilometer rond de basisschool zijn heel veel mensen te jong overleden;

• -

  twee personen hebben zich gemeld en gezegd dat ze van deze gebeurtenissen op de hoogte waren;

• -

  er is sprake van gebruik van MK-Ultra technieken waardoor [medeverdachte 1] zich tientallen jaren later alsnog scherp zaken kan herinneren die eerder waren gewist;

• -

  aangevers beschikken allebei over een miljoenen kapitaal waarvan niet duidelijk is hoe ze daaraan zijn gekomen.

Nog daargelaten de vraag of hier al sprake is van vaststaande feiten, kan naar het oordeel van de rechtbank in de hiervoor genoemde omstandigheden nog geen begin van objectief bewijs worden gevonden voor de juistheid van de verklaring van [medeverdachte 1] . Voor zover al iets geverifieerd kan worden, levert dat geen ondersteuning op. Zo verklaart de vader van een van de vier jongens dat zijn zoon nooit bij [medeverdachte 1] op school en in de klas heeft gezeten. Zijn zoon was twee jaar ouder dan [medeverdachte 1] en al tien jaar toen hij in Bodegraven kwam wonen. Ook ontkent deze vader dat zijn zoon in zijn jeugd slachtoffer is geweest van een satanisch pedoseksueel netwerk. Voorts blijkt uit onderzoek van de politie dat het meisje dat volgens [medeverdachte 1] vermoord zou zijn, nog in leven is. Verder blijkt uit het strafdossier dat nabestaanden die in Bodegraven wonen en een zoon of dochter hebben verloren, werden belaagd om een getuigenverklaring af te leggen tegen de huisarts en [aangever 2] en over het gestelde satanisch pedofiel netwerk. Als nabestaanden vertelden dat hun kind daar niet op school had gezeten, werd men beticht van het krijgen van zwijggeld, een goede baan of een dure woning en dat men daarom zwijgt. Gesuggereerd werd dat nabestaanden zwijgen over de rug van hun jong overleden kind. Dat daadwerkelijk sprake is geweest van “personen die zich gemeld hebben” bij de verdachten is de rechtbank in het geheel niet gebleken.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat geen sprake is van zelfs maar een begin van objectief onderbouwd bewijs dat de verklaring van [medeverdachte 1] op waarheid kan berusten. Dat brengt met zich dat de verdachte niet te goeder trouw heeft kunnen aannemen dat het verhaal van [medeverdachte 1] waar was.

Tot slot kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden vastgesteld dat, voor zover met de beschuldigingen al een redelijk doel zou zijn gediend, de verdachte niet met minder vergaande middelen dat doel had kunnen bereiken. Daarbij acht de rechtbank van belang dat de verdachte ervoor heeft gekozen gedurende een aantal maanden een stroom van ernstige en concrete beschuldigingen jegens aangevers te uiten in (live) video’s op voor een ieder vrij te raadplegen websites, waardoor er sprake was van een in potentie enorm bereik.

Verder heeft de raadsman aangevoerd dat de verdachte voor wat betreft de bewezenverklaarde smaad dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging omdat veroordeling van de verdachte voor smaad een schending zou inhouden van artikel 10 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM) waarin de uitingsvrijheid is neergelegd. Door middel van zijn medewerking aan het RPJ wilde de verdachte het publieke debat over ritueel satanisch pedoseksueel misbruik aanwakkeren, ook omdat de gedane aangifte in dat kader niet in behandeling werd genomen. Daarbij is er door de raadsman op gewezen dat de verdachte zich richtte tegen een omstreden publieke figuur die omstreden uitspraken deed over een zeer omstreden onderwerp dat heeft geleid tot een tweedeling van de samenleving. Uit rechtspraak volgt dat een dergelijk figuur zich meer moet laten welgevallen dan de gemiddelde onbekende Nederlander, aldus de raadsman.

Ook dit verweer wordt verworpen. Allereerst is van belang dat het onder meer in artikel 10 EVRM gegarandeerde recht op vrijheid van meningsuiting aan een strafrechtelijke veroordeling ter zake van smaad(schrift) in de zin van artikel 261 Sr niet in de weg staat indien zo een veroordeling een op grond van artikel 10, tweede lid, EVRM toegelaten – - te weten een bij de wet voorziene, een gerechtvaardigd doel dienende en daartoe een in een democratische samenleving noodzakelijke – beperking van de vrijheid van meningsuiting vormt.

Bij de beoordeling van een uitlating in verband met de strafbaarheid daarvan wegens smaad(schrift) in de zin van voormelde wettelijke bepaling, dient acht te worden geslagen op de bewoordingen van die uitlating alsmede op de context waarin zij is gedaan. Daarbij dient onder ogen te worden gezien of de gewraakte uitlating een bijdrage kan leveren aan het publiek debat of een uiting is van artistieke expressie. Tevens dient onder ogen te worden gezien of de uitlating in dat verband niet onnodig grievend is (vgl. HR 16 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3583).

De rechtbank stelt allereerst vast dat het beroep van de raadsman op artikel 10 EVRM gezien de onderbouwing daarvan uitsluitend ziet op uitlatingen die de verdachte aan het adres van [aangever 2] heeft gedaan. Om die reden dienen enkel de gewraakte uitlatingen van de verdachte onder het ten laste gelegde feit 5 te worden beoordeeld. In die uitlatingen verklaart de verdachte, zoals hiervoor al overwogen, dat drie jongens volgens [medeverdachte 1] hebben toegekeken toen [aangever 2] een met naam genoemd meisje in opdracht van de huisarts de nek heeft gebroken en bevestigt de verdachte op een ander moment de uitlating van [medeverdachte 2] dat [aangever 2] het met naam genoemde meisje de nek heeft omgedraaid door te zeggen dat “het geverifieerd zou zijn door meerdere mensen”. De rechtbank ziet niet in hoe met dergelijke uitlatingen een bijdrage kon worden geleverd aan het publieke debat over ritueel satanisch pedoseksueel misbruik. Daarbij is van belang dat de verdachte zijn uitlatingen – die erop neerkomen dat [aangever 2] een kind heeft vermoord – zonder enig voorbehoud heeft gedaan en daarmee als feiten heeft gepresenteerd. Er is geen enkele aanleiding te veronderstellen dat de uitlatingen desondanks als uiting van artistieke expressie en/of als sarcastische uitlatingen waren bedoeld. Voorts zijn de uitlatingen naar het oordeel van de rechtbank, gelet op voornoemde strekking, onnodig grievend jegens [aangever 2] . Dat [aangever 2] een publiek figuur is die zich om die reden meer (grievende) uitspraken moet laten welgevallen dan een ander, ziet de rechtbank niet. De uitlatingen van de verdachte zagen immers niet op de werkzaamheden van [aangever 2] , maar op vermeende privégedragingen van hem in het verleden en heden.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat veroordeling van de verdachte voor smaad geen strijd oplevert met de vrijheid van meningsuiting als bedoeld in artikel 10 EVRM, nu dit grondrecht wordt beperkt door de rechten van de ander, in dit geval de eer en goede naam van [aangever 2] .

Conclusie is dan ook dat het bewezen verklaarde volgens de wet strafbaar is, omdat er geen feiten of omstandigheden aannemelijk zijn geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten.

De raadsman heeft namens de verdachte met betrekking tot de bewezenverklaarde opruiing, bedreiging en smaad een beroep gedaan op psychische overmacht dan wel putatieve overmacht. Ook hier voert hij aan dat de verdachte voor 100% overtuigd was dat [medeverdachte 1] de waarheid sprak. De verdachte had het gevoel tegen een betonnen muur aan te lopen bij zijn pogingen de aangifte van [medeverdachte 1] in behandeling te krijgen. Onder invloed van een enorme hoeveelheid frustratie en emoties heeft hij de uitspraken gedaan.

Dit alles levert naar het oordeel van de rechtbank echter niet een van buiten komende drang op waartegen de verdachte redelijkerwijs geen weerstand kon of hoefde te bieden. Ook hier geldt dat de verdachte andere keuzes had kunnen maken dan aangevers zo lang en met grote regelmaat – de laatste vijf maanden bijna dagelijks – uit te maken voor rituele kindermisbruikers en kindermoordenaars en op te ruien tot actie tegen [aangever 2] . Dat hij gefrustreerd was dat de aangifte van [medeverdachte 1] niet in behandeling werd genomen, rechtvaardigt het optreden van de verdachte evenmin. In dit kader is ook van belang dat tot 3 maart 2021 nog niet door de officier van justitie was beslist op de aangifte van [medeverdachte 1] en dat daarna het beklag ex artikel 12 Sv tegen de afwijzende beslissing nog liep.

Dat in dit verband sprake zou (kunnen) zijn van putatieve overmacht heeft de raadsman in het geheel niet onderbouwd zodat de rechtbank hieraan voorbij gaat.

Conclusie is dan ook dat de verdachte strafbaar is voor alle bewezenverklaarde feiten, nu er geen feiten of omstandigheden aannemelijk zijn geworden die zijn strafbaarheid uitsluiten.

De vordering van de officier van justitie

Het standpunt van de verdediging

Het oordeel van de rechtbank