Uitspraken

Geste heeft bepleit dat alleen met betrekking tot de periodes van gehele sluiting een huurkorting moet worden verleend en niet ook voor de periodes dat er weinig of helemaal geen overheidsmaatregelen waren. Geste voert aan dat Idols in de periodes van gedeeltelijk sluiting onvoldoende heeft gedaan om zo veel mogelijk omzet te behalen.

Idols had meer kunnen en moeten doen dan zij heeft gedaan en dat dit voor rekening en risico van Idols moet blijven.

Idols voert van haar kant aan dat de onderneming van Idols is gevestigd in het voetgangersgebied van het oude centrum van Den Haag en altijd gericht is geweest op de “all you can eat”-formule, een formule die met name winkelend publiek en toeristen in het restaurant zelf trekt. Idols heeft voor de Coronacrisis nooit aan thuisbezorging gedaan. Idols heeft in september 2021 afscheid heeft moeten nemen van al haar personeel door de daling van de omzet en nu nog wordt gedreven door de twee eigenaars zelf. Zij heeft toegelicht dat thuisbezorging voor het bedrijf onvoldoende dan wel niet rendeerde, omdat het bedrijf in de voetgangerszone moeilijk bereikbaar is voor koeriers, koeriers (te) duur zijn, intermediairs ook te duur zijn daar zij een te hoog percentage berekenen en ook dat de spoeling erg dun werd omdat alle sushi bedrijven tegelijkertijd aan thuisbezorging gingen doen. Op deze gronden wil Idols dat er door Geste ook een huurkorting wordt gegeven over de overige maanden na het uitbreken van de Coronacrisis.

De door Idols aangevoerde argumenten kunnen haar standpunt niet dragen. In de periodes dat er geen of weinig overheidsmaatregelen waren moet het achterblijven van de omzet voor rekening en risico van Idols blijven. Het is eigen aan het dragen van een ondernemersrisico om er voor te zorgen dat in die periodes de bakens op tijd zijn of worden verzet.

De Hoge Raad heeft geoordeeld dat het uitbreken van de Coronapandemie is aan te merken als een de onvoorziene omstandigheid als bedoeld artikel 6:258, eerste lid BW, waarvan het risico in beginsel gelijkelijk gedeeld dient te worden over de contractspartijen.

Idols heeft bepleit om in de omstandigheden van dit geval uit te gaan van een verdeling van 75% voor Geste en 25% voor Idols, omdat Geste een zeer grote verhuurder is en Idols in feite als een eenmansbedrijf is te beschouwen. Daarnaast wijst Idols er op dat Geste in financiële zin veel meer “vlees op de botten” heeft en het op dit gehuurde geleden omzetverlies kan uitsmeren over andere wel winstgevende projecten, terwijl Idols die mogelijkheden niet heeft.

De twee door Idols aangevoerde omstandigheden kunnen in de omstandigheden van dit geval niet leiden dat een afwijking van de door Geste overlegde berekening conform de vastelastenmethode. Juist het feit dat de Coronapandemie een onvoorziene omstandigheid voor beide contractspartijen is maakt, dat er sprake moet zijn van bijzondere omstandigheden om van de door de Hoge Raad voorgestane verdeling af te wijken. De omstandigheid dat het hier gaat om een huurder die één pand huurt van een grote verhuurder, die meerdere panden bezit, is op zichzelf bezien geen bijzondere omstandigheid. Dat komt veel vaker voor. Dat een grote onderneming omzetverliezen op een andere manier kan compenseren dan een kleine ondernemer dat kan, brengt nog niet mee dat het lijden van (grote) verliezen als ondernemersrisico alleen vanwege het verschil in grootte van de betrokken contractspartijen zou moeten leiden tot een andere risicoverdeling dan 50/50. Het gaat immers steeds om een concreet verlies waarvan het risico bij helfte wordt gedeeld tussen concrete contractspartijen.

Daarbij komt dat de overheid voor bedrijven steunvoorzieningen heeft getroffen om bedrijven te compenseren voor de onvoorziene omstandigheid die het uitbreken van de Coronaepidemie en het omzetverlies dat daardoor te weeg is gebracht. Die steun komt rechtstreeks ten goede aan de getroffen bedrijven.

In de procentuele omzetvermindering (onderdeel c van rechtsoverweging 3.3.4 van de Hoge Raad betreffende de vastelastenmethode) wordt vervolgens het verschil in de grootte van de contractspartijen tussen de contractspartijen onderling al voldoende gecompenseerd.

Geste heeft verder nog de contractuele boete gevorderd conform de toepasselijke algemene voorwaarden van € 300,00 per dag dan wel per overtreding. Niet voldoende duidelijk is op welke contractuele grondslag Geste die boete baseert. Enerzijds zou artikel 28 van de door Geste zelf gehanteerde algemene voorwaarden daarvoor in aanmerking kunnen komen, waarin -kort gezegd- een rente/boete bedongen is van € 300,00 bij niet tijdige betaling, anderzijds zou artikel 34 van de eveneens bedongen ROZ-voorwaarden in aanmerking komen, waarin -kort samengevat- een boete van € 250,00 per kalenderdag kan worden gevorderd. Dat alleen al moet leiden tot afwijzing van dit deel van de vordering. Daarbij komt dat Idols uitgebreid en gemotiveerd heeft betoogd dat de bedongen boete in de omstandigheden van dit geval moet worden gematigd tot de wettelijke handelsrente, omdat met betrekking tot dit onderdeel van de vordering in conventie eveneens sprake is van onvoorziene omstandigheden als bedoeld in artikel 6:258, eerste lid BW, hetgeen meebrengt dat ook het boetebeding niet onverkort kan worden gehandhaafd.

Hiertegen heeft Geste geen specifiek verweer gevoerd, hetgeen -zeker na het arrest- wel op haar weg heeft gelegen.

Wellicht ten overvloede wordt overwogen dat in de omstandigheden van dit geval -ook als de vordering wel van een voldoende grondslag zou zijn voorzien- de boete zou worden gematigd tot nihil met toewijzing van de wettelijke handelsrente als vertragingsschade. Het argument dat vergoeding van de vertragingsschade in de vorm van de wettelijke handelsrente in de omstandigheden van dit geval een voldoende vorm van schadevergoeding oplevert, is daarvoor voldoende dragend. Door het feit dat het uitbreken van de Coronapandemie een onvoorziene omstandigheid is in de zin van artikel 6: 258, eerste lid BW en de betalingsonmacht van huurder daaraan voor een belangrijk deel is te wijten, verliest een boete als prikkel tot nakoming ook nagenoeg zijn werking. Het is ook enigszins ongerijmd dat een huurkorting waarop door een onvoorziene omstandigheid als deze in rechte aanspraak kan worden gemaakt, (nagenoeg) volledig ongedaan zou worden gemaakt door het (ongelimiteerd) opeisen van boetes van € 250,00 per dag. De gevorderde boete wordt dus afgewezen en de gevorderde wettelijke handelsrente wordt toegewezen.

De door Geste in conventie gevorderde buitengerechtelijke kosten ad

€ 1.091,92 heeft zij gebaseerd op het Besluit van 27 maart 2012 en zij stelt dat dit besluit derogeert aan artikel 241 van het Wetboek van Rechtsvordering (Rv.). Geste wordt hier niet in gevolgd, omdat Idols uitdrukkelijk heeft betwist dat in dit geval de buitengerechtelijke kosten redelijk zijn en in redelijkheid zijn gemaakt. Tussen partijen staat vast dat er een paar incassobrieven zijn verstuurd en ook staat vast dat in die incassobrieven de vordering niet altijd juist is gespecificeerd. Geste is op deze betwisting niet dan wel nauwelijks ingegaan. Voor een deel gaat Geste ook uit van een verkeerde lezing van artikel 6:96 lid 5 BW. Daaruit volgt slechts dat in sommige gevallen niet ten nadele van de schuldenaar kan worden afgeweken van artikel 241 Rv. Geste bepleit echter het standpunt dat niet zou kunnen worden afgeweken ten nadele van de schuldeiser. Dat is onjuist. Gelet op dit een en ander zal op grond van artikel 6:96 lid 4 BW het minimumbedrag van € 40,00 worden toegewezen, omdat Geste een aantal incassobrieven heeft gestuurd voor het aanspannen van dit geding. Voor de daarna verstuurde brieven heeft te gelden dat deze vallen onder artikel 241 Rv.