Uitspraken

1.1

Bij het bestreden besluit heeft verweerder eiser met onmiddellijke ingang een gebiedsverbod opgelegd voor de duur van zes maanden voor de Schilderswijk en de wijk Transvaal in Den Haag. Het gebied is aangegeven op een kaart, die als bijlage bij het besluit is gevoegd.

1.2

Aan dit besluit heeft verweerder ten grondslag gelegd dat uit de bestuurlijke rapportage van de Politie-eenheid Den Haag van 14 augustus 2017 blijkt dat er concrete aanwijzingen zijn dat eiser op grond van zijn gedragingen, te weten het verspreiden van het jihadistische gedachtegoed, in verband kan worden gebracht met terroristische activiteiten dan wel de ondersteuning daarvan. Uit het besluit blijkt dat de verweten gedragingen er uit bestaan dat eiser zowel sinds 2002 als recentelijk, onder andere via de verspreiding van berichten op Facebook en YouTube, en mede gelet op zijn huidige activiteiten in het pand van [stichting X] , het jihadistische gedachtegoed verspreidt. Verweerder stelt zich op het standpunt dat eiser façadepolitiek bedrijft, dat wil zeggen dat hij door preken, lezingen, geschreven en geciteerde teksten via een omweg het jihadistische gedachtegoed verspreidt. Dit doet hij onder meer door een gemeenschappelijk vijandbeeld en het slachtofferschap van de (Soennitische) moslimgemeenschap over te brengen aan zijn toehoorders en hen de conclusie te laten trekken dat zij een individuele verplichting hebben om hun geloof te verdedigen en hen daarmee brengt tot het plegen van terroristische misdrijven. Het aangekochte pand van de [stichting X] ligt op de grens van de Haagse wijken Schilderswijk en Transvaal. Van deze wijken, waarin eiser actief is, is bekend dat sprake is van zorgelijke ontwikkelingen op het gebied van radicalisering. De bescherming van de nationale veiligheid noodzaakt tot het opleggen van een gebiedsverbod.

2. Eiser heeft betoogd dat de criteria van artikel 2 van de Twbmt, op grond waarvan het gebiedsverbod is opgelegd, te vaag en abstract zijn. Als gevolg daarvan kunnen onder de wet allerlei gedragingen vallen die op zichzelf niet verboden of strafbaar zijn, maar door de vage formulering bestaat het gevaar van discriminatie, bijvoorbeeld op grond van godsdienst. Ter onderbouwing van deze stelling verwijst eiser naar de opvattingen van het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten, van de voorzitter van de Raad voor de Rechtspraak, en de zware kritiek op een soortgelijk wetsvoorstel in 2008 van het VN-Mensenrechtencomité en de Mensenrechtencommissaris van de Raad van Europa.

3. De rechtbank overweegt als volgt.

3.1

2. Een maatregel kan bestaan uit:

a. een verplichting om zich op door Onze Minister vast te stellen tijdstippen te melden bij een door Onze Minister aangewezen politiechef of organisatie;

b. een verbod om zich te bevinden in of in de omgeving van een of meer bepaalde objecten dan wel in een bepaald gedeelte of bepaalde delen van Nederland, dat niet groter is of die niet groter zijn dan strikt noodzakelijk voor de bescherming van de nationale veiligheid;

c. een verbod om zich te bevinden in de nabijheid van een of meer bepaalde personen.”

3.2

Overeenkomstig hetgeen de rechtbank Rotterdam in haar uitspraak van 21 juli 2017 (ECLI:NL:RBROT:2017:5500) heeft overwogen, stelt de rechtbank vast dat in de Twbmt niet nader is omschreven wat wordt verstaan onder “de bescherming van nationale veiligheid” en “een persoon die op grond van zijn gedragingen in verband kan worden gebracht met terroristische activiteiten of de ondersteuning daarvan”. Het zijn open normen die in een concreet geval ingevuld moeten worden door het bestuursorgaan en onderworpen zijn aan het oordeel van de rechter. Die handelwijze is in overeenstemming met de jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: het EHRM) over artikel 8 en artikel 2, van het Vierde Protocol bij het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: het EVRM). Naar het oordeel van de rechtbank kan de reikwijdte van artikel 2 van de Twbmt, uit de samenhang van de bewoordingen en de toelichting op dit artikel, voldoende worden bepaald. De opvattingen van derden waaraan eiser refereert maken dit niet anders.

3.3

3.4

Het betoog van eiser dat de wet niet bedoeld is als maatregel tegen mogelijke radicalisering maar om te voorkomen dat (bijvoorbeeld) een aanslag wordt gepleegd, gaat naar het oordeel van de rechtbank uit van een te beperkte opvatting van de wettekst. De beroepsgrond faalt.

3.5

Het betoog van eiser dat de oplegging van een gebiedsverbod naar zijn aard een punitieve sanctie is, kan niet slagen. De rechtbank verwijst naar de toetsing van de maatregel aan de zogenoemde Engel-criteria van het EHRM door de rechtbank Rotterdam in de eerdergenoemde uitspraak van 21 juli 2017. De rechtbank sluit zich aan bij hetgeen in die uitspraak hieromtrent is overwogen.

3.6

Gelet op het vorenstaande ziet de rechtbank geen grond voor het oordeel dat verweerder op basis van de Twbmt in beginsel geen gebiedsverbod heeft mogen opleggen.

4. Eiser heeft betoogd dat het bestreden besluit een deugdelijke en verifieerbare onderbouwing met concrete feiten mist. Verweerder heeft niet inzichtelijk gemaakt dat de vertaling van de berichten op Facebook juist en zorgvuldig is. Bovendien is de boodschap van deze berichten voor meerdere interpretaties vatbaar. Het bestreden besluit is vooral gebaseerd op feiten die in het verleden hebben plaatsgevonden, zoals het houden van islamitische lezingen. Eiser betwist dat hij destijds een bijzondere rol vervulde voor de Hofstadgroep. Zijn lezingen waren voor een ieder toegankelijk. Het verwijt dat hij gebedsdiensten organiseert in de Schilderswijk wijst eiser van de hand. Hij houdt lezingen in een islamitische boekwinkel waar in voorkomende gevallen ook wordt gebeden. Het houden van lezingen, het bidden noch het gedachtegoed van eiser zijn gedragingen die onder het bereik van de wet vallen. Zijn gedragingen kunnen niet in verband worden gebracht met terroristische activiteiten dan wel de ondersteuning daarvan. Ook is de nationale veiligheid niet in gevaar. Eiser roept niet op tot het plegen van geweld of het dreigen met aanslagen, maar geeft blijkt van zijn interpretatie van de jihad, te weten het verdedigen van het geloof met je tong, het woord en met de pen. De door eiser aangehaalde citaten en vertaalde stukken uit verschillende lezingen hadden aanleiding moeten zijn voor twijfel aan de juistheid van de bestuurlijke rapportage. Verweerder heeft dan ook zijn bevoegdheid tot het nemen van de bestreden beschikking voor een ander doel (het snoeren van de mond van eiser) gebruikt dan waarvoor deze is verleend op grond van de Twbmt.

5. De rechtbank overweegt als volgt.

5.1

5.2

De rechtbank stelt vast dat eiser niet (langer) heeft betwist dat de door verweerder in het bestreden besluit aangehaalde berichten en citaten op Facebook en YouTube van hem afkomstig zijn. Evenmin heeft eiser betwist dat in de Schilderswijk en Transvaal zorgelijke ontwikkelingen gaande zijn op het gebied van de radicalisering.

5.3

De bestuurlijke rapportage van 14 augustus 2017 is te beschouwen als een deskundigenadvies. Het is vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: de Afdeling) dat als uit een dergelijk advies op objectieve, onpartijdige en inzichtelijke wijze blijkt welke feiten en omstandigheden aan de conclusie van het advies ten grondslag zijn gelegd en deze conclusie niet onbegrijpelijk is zonder nadere toelichting, het bestuursorgaan van dat advies mag uitgaan, tenzij concrete aanknopingspunten voor twijfel aan de juistheid of volledigheid ervan naar voren zijn gebracht.

5.4

5.5

Verweerder heeft zich naar het oordeel van de rechtbank dan ook terecht op het standpunt gesteld dat de gedragingen van eiser een gevaar vormen voor de nationale veiligheid en dat is voldaan aan het criterium van artikel 2 van de Twbmt voor het opleggen van een gebiedsverbod.

6. De rechtbank acht, anders dan eiser, de duur van de opgelegde maatregel niet disproportioneel. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat in het bestreden besluit onder verwijzing naar de bestuurlijke rapportage wordt gesteld dat eiser al sinds 1992 actief is in de Schilderswijk en Transvaal, sinds 2002 in verband wordt gebracht met het prediken van geweld en het oproepen tot het vernietigen van de vijanden van de Islam en sinds 2012 probeert in de Schilderswijk locaties te vinden voor gebedsdiensten. Gelet op deze omstandigheden staat de thans opgelegde maatregel voor de duur van zes maanden in redelijke verhouding tot het nagestreefde legitieme doel, namelijk de bescherming van de nationale veiligheid.

7. Het betoog dat het gebiedsverbod een ongerechtvaardigde inbreuk betekent op het in artikel 2, derde lid, van het Vierde Protocol bij het EVRM gewaarborgde recht om zich vrij te mogen bewegen, slaagt niet. Een inbreuk op fundamentele rechten moet bij wet zijn voorzien, een legitiem doel hebben, noodzakelijk en proportioneel zijn. Aan deze vereisten is, zoals hiervoor is overwogen, naar het oordeel van de rechtbank voldaan.

8. Het betoog van eiser dat hij voorafgaand aan het nemen van het bestreden besluit ten onrechte niet is gehoord, slaagt niet. De burgemeester van Den Haag heeft op 10 augustus 2017 de [stichting X] gesommeerd te stoppen met de activiteiten die afwijken van het gebruik als bedrijfsruimte in het pand aan de [straat] [huisnummer] en [huisnummer] te Den Haag. Op 11 augustus 2017 is geconstateerd dat, ondanks deze sommatie, onder leiding van eiser een gebedsdienst in het betreffende pand werd gehouden, waaraan ongeveer 100 personen deelnamen. Deze feiten zijn niet betwist. Gelet op de conclusies uit de bestuurlijke rapportage zoals die zien op eisers gedragingen in het verleden, de negatieve invloed die eiser heeft op zijn toehoorders in de twee genoemde wijken en de omstandigheid dat eiser geen gehoor heeft gegeven aan de sommatie van 10 augustus 2017, heeft verweerder, in aanmerking nemend het belang van de nationale veiligheid, in redelijkheid kunnen besluiten de zienswijze achterwege te laten en direct over te gaan tot het instellen van het gebiedsverbod met onmiddellijke ingang.

9. Het beroep dient ongegrond te worden verklaard. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.