Uitspraken

Ter zitting heeft de opgeëiste persoon verklaard dat de bovenvermelde persoonsgegevens juist zijn en dat hij de Roemeense nationaliteit heeft.

Het EAB vermeldt een criminal sentence no. 908 van 2 juni 2022 van de Ploiesti Court of Law. Een behandeling in hoger beroep heeft geleid tot een criminal sentencing no. 494 van
28 maart 2023 van the Court of Appeal Ploiesti.

De overlevering wordt verzocht ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf voor de duur van één jaar, twee maanden en tien dagen, door de opgeëiste persoon te ondergaan op het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat. Blijkens het EAB zal van deze vrijheidsstraf nog voorarrest worden afgetrokken. De vrijheidsstraf is aan de opgeëiste persoon opgelegd bij het hiervoor genoemde arrest.

Dit arrest betreft de feiten zoals die zijn omschreven in het EAB.3

De raadsvrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat de overlevering op grond van artikel 12 OLW moet worden geweigerd, nu niet blijkt dat de opgeëiste persoon op de hoogte was of had kunnen zijn van de procedure in hoger beroep.

De officier van justitie heeft de rechtbank verzocht de overlevering toe te staan. Volgens haar staat artikel 12 OLW, gelet op de aan de opgeëiste persoon gegeven adresinstructie die ook zag op de procedure in hoger beroep, niet aan overlevering in de weg.

De rechtbank oordeelt als volgt. Uit aanvullende informatie van de uitvaardigende justitiële autoriteit van 7 juli 2023 blijkt dat in hoger beroep definitief is geoordeeld over de schuld en straf van de opgeëiste persoon. Om die reden toetst de rechtbank enkel de procedure in hoger beroep die geleid heeft tot het arrest van 28 maart 2023 van the Court of Appeal Ploiesti aan artikel 12 OLW.4

Voor wat betreft de procedure in hoger beroep volgt uit de voornoemde aanvullende informatie dat de opgeëiste persoon niet in persoon is verschenen bij het proces dat tot de beslissing heeft geleid. Er is geen sprake van een van de situaties als bedoeld in artikel 12, sub a tot en met d, OLW. De weigeringsgrond van artikel 12 OLW is dan ook van toepassing. De rechtbank ziet, om de hierna te noemen redenen, echter reden om af te zien van weigering op grond van de in artikel 12 OLW bedoelde weigeringsgrond.

Uit de aanvullende informatie van 7 juli 2023 blijkt dat er in hoger beroep twee zittingen hebben plaatsgevonden, op 17 oktober en op 17 november 2022. Ook blijkt hieruit dat de opgeëiste persoon tijdens zijn verhoor als verdachte een adres heeft opgegeven. Tijdens dit zelfde verhoor is de opgeëiste persoon erop gewezen dat hij adreswijzigingen door moest geven aan de autoriteiten. Er is geprobeerd om de oproepingen voor beide zittingsdagen aan de opgeëiste persoon aan te bieden op het adres dat hij tijdens dit verhoor heeft opgegeven. De opgeëiste persoon is niet thuis aangetroffen, waarna de oproeping op de deur van het gerecht is aangebracht. Ten tijde van het opgeven van dit adres is de opgeëiste persoon geïnformeerd dat het niet voldoen aan deze adresinstructie kon betekenen dat hij bij verstek berecht zou worden. Dit is ook gebeurd. Uit aanvullende informatie van de uitvaardigende justitiële autoriteit van
27 juli 2023 blijkt voorts dat deze adresinstructie ook zag op de procedure in hoger beroep.

Naar het oordeel van de rechtbank maken deze omstandigheden dat het toestaan van de overlevering geen schending van de verdedigingsrechten van de opgeëiste persoon oplevert. Zo hij al niet uit eigen beweging stilzwijgend afstand heeft gedaan van zijn recht om in persoon te verschijnen bij het proces, is hij op zijn minst kennelijk onzorgvuldig geweest met betrekking tot zijn bereikbaarheid voor officiële correspondentie door de autoriteiten ondanks de aan hem gegeven adresinstructie niet op de hoogte te stellen van zijn actuele verblijfplaats.

Het verweer slaagt niet.

De uitvaardigende justitiële autoriteit heeft de feiten niet aangeduid als feiten waarvoor het vereiste van toetsing van dubbele strafbaarheid niet geldt. Overlevering kan in dat geval worden toegestaan, indien voldaan wordt aan de kaderbesluitconform uitgelegde eisen die in artikel 7, eerste lid, aanhef en onder b, OLW juncto artikel 7, eerste lid, onder a 2°, OLW zijn neergelegd.

De rechtbank stelt vast dat hieraan voor wat betreft het in het EAB genoemde feit 2 is voldaan.

Dit feit levert naar Nederlands recht op:

zware mishandeling

Voor wat betreft het in het EAB genoemde feit 1, omschreven als ‘disturbance of the peace’, geldt dat dit naar Nederlands recht niet strafbaar is. Daarmee is ten aanzien van dat feit niet voldaan aan het vereiste van dubbele strafbaarheid en dit levert een facultatieve weigeringsgrond op. De rechtbank ziet om de hiernavolgende redenen af van weigering. Blijkens de feitsomschrijving is het feit tenlastegelegd in het kader van de zware mishandeling en is het geen volledig op zichzelf staand feit. Daarnaast heeft het feit in zijn geheel geen aanknopingspunten met de Nederlandse rechtsorde.

De raadsvrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat de detentieomstandigheden in Roemenië aan overlevering in de weg staan. De door Roemenië afgegeven detentiegarantie is niet voldoende om het algemeen reëel gevaar weg te nemen.

De officier van justitie vindt dat de door Roemenië afgegeven detentiegarantie voldoende is om het algemeen reëel gevaar weg te nemen.

De rechtbank heeft eerder vastgesteld dat een verblijft in Roemeense detentie een algemeen reëel gevaar op een onmenselijke of vernederende behandeling in de zin van artikel 4 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest) met zich meebrengt.5 Sinds
22 maart 2023 bestaan er daarbij in het bijzonder zorgen over Giurgiu Prison, waar het algemeen reëel gevaar ziet op meer dan alleen de overbevolking in de gevangenissen.6

Op 5 juli 2023 is namens de uitvaardigende justitiële autoriteit de volgende garantie gegeven:

“Considering your notice (…) regarding the request from the Dutch authorities with regard to the conditions of detention that the named [opgeëiste persoon] (born on [geboortedag] 1997) (…) will benefit from, in the event of his surrender to the Romanian authorities, we inform you of the following:

(…) In the event that the person deprived of liberty is surrendered (…) he will be initially taken to the Bucharest Rahova Penitentiary (…), in a room that will provide him with a space of at least 3 square meters.

(…) In view of the express request from the authorities of The Netherlands, and by virtue of good cooperation in the field of international law, the named [opgeëiste persoon] will not be held in Giurgiu Prison.

(…) The named [opgeëiste persoon] will benefit from a minimum individual space of 3 sqm, for the whole period of execution of the sentence, including the bed and related furniture, not including the space tor the sanitary group, the number of prisoners being configured in relation to the area of the room. Each prisoner will be provided with an individual bed equipped with specific bedding.”

Aan de hand van een globale beoordeling van alle gegevens waarover zij beschikt, gaat de rechtbank uit van de geboden zekerheid in voorgaande garantie.7 De rechtbank is, gelet op deze toezegging van de Roemeense autoriteiten, van oordeel dat er voor de opgeëiste persoon na overlevering geen reëel gevaar bestaat op een onmenselijke of vernederende behandeling in de zin van artikel 4 Handvest. Het algemene gevaar dat de rechtbank ten aanzien van de detentieomstandigheden in Roemeense penitentiaire inrichtingen heeft aangenomen, wordt door deze garantie immers uitgesloten ten aanzien van de opgeëiste persoon. Daarom vormen de detentieomstandigheden geen beletsel voor overlevering.

De artikelen 312 Wetboek van Strafrecht en 2, 5 en 7 OLW.