Uitspraken

De kern van deze zaak is dat [eiseres] een groot bedrag heeft geïnvesteerd in het ontwikkelen van de Scobiddo-app, zonder daarover goede afspraken te maken. Het bedrag is overgemaakt aan twee verschillende vennootschappen van [gedaagde] , zonder dat duidelijk was in welke vennootschap [eiseres] aandelen zou verkrijgen. Er is geen nieuwe vennootschap opgericht en er is ook geen aandelenuitgifte door een bestaande vennootschap geweest. Dergelijke transacties zijn zelfs niet in gang gezet bij de notaris. Anders dan [eiseres] is de rechtbank van oordeel dat de verantwoordelijkheid voor het maken van goede afspraken en het uitvoeren daarvan niet alleen bij [gedaagde] lag, maar bij beide partijen. [naam] en [gedaagde] zijn beiden ondernemers met aandelen in een of meerdere vennootschappen. Van hen beiden mocht dan ook worden verwacht dat zij, ondanks het ontbreken van juridische kennis van zaken, zich bewust waren van de noodzaak om goede afspraken te maken over het te investeren geld en de tegenprestatie daarvoor (aandelen in een vennootschap) en deze uit te voeren (door de levering van de aandelen bij de notaris). Dat zij dit niet hebben gedaan, kan [eiseres] nu niet alleen [gedaagde] in de schoenen schuiven. Daarbij is van belang dat [eiseres] onvoldoende feitelijk heeft gesteld dat [gedaagde] haar heeft misleid of bewust een onjuiste voorstelling van zaken heeft gegeven. Dat de door [gedaagde] gestelde externe kosten uiteindelijk hoger zijn uitgevallen dan oorspronkelijk begroot, is daarvoor bijvoorbeeld onvoldoende. Dat is nou eenmaal onderdeel van het risico van een investering in een “nieuw en ambitieus IT-project” (in de woorden van [eiseres] ).

Omdat het [eiseres] is die [gedaagde] verwijt dat hij het geïnvesteerde geld verkeerd heeft besteed, en omdat [eiseres] daaraan het rechtsgevolg verbindt dat [gedaagde] daarmee onrechtmatig heeft gehandeld, is het aan [eiseres] om deze stelling voldoende te onderbouwen. Het is dus niet aan [gedaagde] om in deze procedure rekening en verantwoording af te leggen van alle uitgaven. Bovendien is er geen aanleiding om, zoals [eiseres] betoogt, slechts uitgaven tot februari 2020 mee te nemen. Er is immers niet gebleken dat de ontwikkeling van de app na het beëindigen van de samenwerking ook is stopgezet. De rechtbank is van oordeel dat [eiseres] , in reactie op de toelichting van [gedaagde] , onvoldoende heeft onderbouwd dat [gedaagde] het geld op onrechtmatige wijze heeft besteed. Ook uit de stellingen van [eiseres] volgt dat de Scobiddo-app daadwerkelijk is ontwikkeld. Dat het geld geoormerkt was om alléén aan externe kosten te worden besteed, is onvoldoende gebleken. Ook de omstandigheid dat [gedaagde] in een eerdere fase enkele privé-uitgaven heeft gedaan, is op zichzelf onvoldoende, omdat [gedaagde] later, na verkoop van zijn motor, ook privégeld in het project heeft ingebracht. Bovendien kunnen deze privégelden mogelijk ook een voorschot op de managementfees zijn geweest. Dat daarover nog geen definitieve afspraken waren gemaakt, is weer het gevolg van het feit dat partijen niet (vooraf) duidelijke afspraken hebben gemaakt en daar uitvoering aan hebben gegeven. Dat maakt het handelen van [gedaagde] echter nog niet onrechtmatig.

Ook de omstandigheid dat [gedaagde] , middels een van zijn vennootschappen en zonder [eiseres] , opdracht zou hebben gegeven aan [opdrachtnemer 3] om een deel van de app te ontwikkelen, is niet aan te merken als een onrechtmatige daad van [gedaagde] . Uit de stellingen van beide partijen blijkt voldoende dat het de bedoeling van partijen was dat de intellectuele eigendom van de app zou worden ondergebracht in de vennootschap waarvan [eiseres] medeaandeelhouder zou worden. Het is niet gebleken dat deze oorspronkelijke bedoeling van partijen niet meer kan worden uitgevoerd.

De conclusie van het voorgaande is dat [eiseres] onvoldoende heeft onderbouwd dat [gedaagde] persoonlijk onrechtmatig heeft gehandeld.

Ook is er geen aanleiding om [gedaagde] in zijn hoedanigheid van bestuurder aansprakelijk te houden. De verwijten die [eiseres] [gedaagde] in dat verband maakt, zijn een afgeleide van de verwijten die [eiseres] [gedaagde] maakt met betrekking tot de persoonlijke aansprakelijkheid. Ook bij de beoordeling van de subsidiaire vordering geldt dat partijen geen duidelijke afspraken hebben gemaakt, waardoor niet kan worden beoordeeld namens welke vennootschap [gedaagde] op welk moment heeft gehandeld.

Op grond van het voorgaande worden de vorderingen afgewezen.

[eiseres] wordt, als de in het ongelijk gestelde partij, in de proceskosten in de hoofdzaak veroordeeld. De kosten aan de zijde van [gedaagde] worden begroot op:

- griffierecht 1.639,00

- salaris advocaat 4.804,00 (2,0 punten × tarief € 2.402,00)

Totaal € 6.443,00

De nakosten en de gevorderde rente over de kosten worden begroot en toegewezen zoals in de beslissing vermeld.

Een provisionele voorziening wordt naar zijn aard getroffen totdat is beslist op de hoofdzaak. Een getroffen provisionele voorziening kan daarna blijven gelden totdat het vonnis in kracht van gewijsde is gegaan. Nu is echter nog geen sprake van een reeds getroffen voorziening op het moment dat de rechtbank eindvonnis wijst in de hoofdzaak. De rechtbank ziet ook geen aanleiding om een voorziening te treffen voor de periode totdat het vonnis in kracht van gewijsde gaat. De provisionele vordering wordt dus afgewezen.

[gedaagde] wordt, als de in het ongelijk gestelde partij, in de proceskosten in het incident veroordeeld. Omdat [eiseres] in het incident nog niet voor antwoord had geconcludeerd, maar alleen tijdens de mondelinge behandeling heeft verzocht om afwijzing van de vordering, is niet gebleken dat [eiseres] in het incident kosten heeft gemaakt. De kosten worden dan ook begroot op nihil.