Uitspraken

Eiser heeft ter zitting toegelicht dat hij de door verweerder geweigerde namen van de taxateurs graag openbaar wil hebben. De erfpachtkamer bestaat volgens eiser slechts uit elf mensen, waarbij hij de namen van [naam1] , [functie 1] van de erfpachtkamer van de makelaarsvereniging Amsterdam, en [naam2] , [functie 2] van de erfpachtkamer, vaak terug ziet komen in de deskundigencommissies. Eiser heeft berichten gekregen dat [naam2] verantwoordelijk is voor 70% van de deskundigentaxaties bij de gemeente en [naam1] verantwoordelijk is voor 68% hiervan. Eiser wil graag kunnen bevestigen dat [naam2] en [naam1] belangrijke deskundigen voor de gemeente zijn. Bij een dergelijk hoog percentage van betrokkenheid kunnen volgens eiser vragen worden gesteld bij de onafhankelijkheid van de deskundigen ten opzichte van de gemeente. Het gaat eiser enkel en alleen om inzage te krijgen in het aantal keer dat [naam2] en [naam1] als deskundige in taxatierapporten voor de gemeente optraden.

De rechtbank stelt voorop dat de Wob geen plicht tot het vergaren en openbaren van bestuursinformatie bevat die niet reeds is vastgelegd in documenten. Verweerder was dus niet gehouden om naar aanleiding van het verzoek van eiser een totaaloverzicht te maken van het aantal keer dat [naam2] en [naam1] als deskundige in taxatierapporten voor de gemeente optraden.

De rechtbank stelt vervolgens vast dat in de inventarislijst (de zogeheten A-lijst) slechts één taxatierapport (nummer 034) wordt genoemd.

Volgens vaste rechtspraak1 van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) zijn namen persoonsgegevens en het belang van de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer kan zich tegen openbaarmaking daarvan verzetten. Uit de rechtspraak kan echter niet worden afgeleid dat namen nimmer openbaar hoeven te worden gemaakt. Het belang van de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer dient per geval te worden afgewogen tegen het belang van de openbaarmaking.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder, gelet op de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer, de namen van de taxateurs op grond van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wob niet openbaar hoefde te maken. De namen van de taxateurs raken direct hun persoonlijke levenssfeer. De bescherming van de persoonlijke levenssfeer van de taxateurs dient dan ook te prevaleren boven het algemene belang van openbaarmaking. Verweerder heeft onbetwist toegelicht dat de publicatie van de namen van de taxateurs in eerdere besluiten een fout betrof. Deze fout hoeft verweerder niet te herhalen.2 Voor zover eiser heeft gesteld dat de taxateurs uit hoofde van hun functie in de openbaarheid zouden treden, waardoor aan de persoonlijke levenssfeer een ander gewicht toekomt, overweegt de rechtbank dat het taxatierapport is geadresseerd aan verweerder. De taxateurs presenteerden hun bevindingen daarmee niet in de openbaarheid.3 Ook overweegt de rechtbank dat, voor zover eiser zich ter zitting onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 26 november 2014, ECLI:NL:RVS:2014:4262 op het standpunt heeft gesteld dat verweerder de namen van de taxateurs openbaar moet maken, in die zaak sprake is van documenten van een andere aard. Ook dit betoog slaagt dus niet.

Volgens vaste rechtspraak4 van de Afdeling is het in beginsel aan degene die om informatie verzoekt om aannemelijk te maken dat, in tegenstelling tot de uitkomsten van het onderzoek door het bestuursorgaan, een bepaald document toch onder dat bestuursorgaan berust.

Volgens eiser is het ongeloofwaardig dat er niet meer documenten zijn, dan verweerder heeft overgelegd. Eiser heeft ter onderbouwing van zijn standpunt verwezen naar het (deels openbaar gemaakte) Taxatierapport Canonherziening Einde Tijdvak, de Reactie op het concept taxatierapport [bouwblok] van 7 december 2010, het Verslag Taxateursoverleg van 15 november 2010 en de e-mail ‘Aanvraag offerte voor second opinion’ van 16 december 2010.

Verweerder heeft ter zitting toegelicht dat de gesprekken die met de taxatiedeskundigen zijn gevoerd niet op schrift zijn vastgelegd. In die tijd gebeurde dat ook niet structureel. De bevindingen uit de gesprekken zijn mondeling teruggekoppeld aan andere betrokken collega’s die niet bij de gesprekken aanwezig waren. Ook heeft verweerder toegelicht dat na het gesprek met de taxatiedeskundigen bij het eerstvolgende taxatierapport de omstreden [bouwblok] -taxatiemethode niet meer is gebruikt. In plaats daarvan hanteerden zij een andere, beter onderbouwde, methode. Hiermee was de noodzaak tot verder onderzoek naar de [bouwblok] -taxatiemethode ook weg. Om die reden zijn hiervan geen beleidsdocumenten gemaakt, anders dan die welke (deels) zijn geopenbaard. Verweerder heeft tevens ter zitting de zoekslag uiteengezet. Zo heeft verweerder de interne systemen geraadpleegd, is navraag gedaan bij de ambtenaren van de gemeente Amsterdam die aanwezig waren bij de gesprekken met de taxateurs inzake [bouwblok] en is in bezwaar het fysieke bedrijfsarchief geraadpleegd. Deze zoekslagen leverden geen positief resultaat op. Op de zitting heeft verweerder gezegd dat bij de Grondwaardecommissie is gecheckt of daar stukken over dit punt liggen, maar die mededeling was onjuist, zo heeft verweerder in de rectificatie laten weten.

Ook zonder de check bij de Grondwaardecommissie acht de rechtbank niet ongeloofwaardig, gelet op de door verweerder gegeven toelichting en de beschreven zoekslag, dat alle bij verweerder berustende documenten zijn gelicht. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat er, over dit aspect, nog meer documenten bij verweerder berusten.

8. Verweerder heeft ter zitting het standpunt herhaald dat het financiële model niet is aangetroffen in haar bestanden, ook niet bij herhaalde navraag. Het financiële bestand bestond uit een aantal omvangrijke databestanden die te zwaar waren voor het computersysteem van verweerder. Om deze reden is het financiële model op de lokale schijven van twee nieuw aangeschafte laptops geplaatst. Bij navraag is gebleken dat deze laptops niet meer in gebruik zijn door de medewerkers van verweerder die destijds met het financiële model hebben gewerkt. De laptops zijn bij anderen in gebruik en overschreven met andere informatie. Ook de link naar Docwerker, de digitale omgeving van verweerder waarin het financiële model is gedeeld, is volgens verweerder inmiddels verlopen. Hierdoor zijn de bestanden van het financiële model niet meer te achterhalen. Verweerder heeft ter zitting echter wel erkend dat bij de interne ICT’ers navraag gedaan had kunnen worden of het financiële model nog ergens kan worden aangetroffen. Nu dit niet is gedaan, is de zoekslag naar het oordeel van de rechtbank niet volledig geweest. Er is sprake van een zorgvuldigheidsgebrek. De rechtbank merkt hierbij op dat, zoals ter zitting is besproken, verweerder bij een nieuwe zoekslag – mogelijk juridisch onverplicht, maar niettemin verkiesbaar vanuit praktisch oogpunt – ook navraag kan doen bij Ortec Finance B.V.

9. De rechtbank overweegt ten aanzien van de door eiser verzochte emailcorrespondentie tussen verweerder en Ortec Finance B.V. dat verweerder in het bestreden besluit niet alle onder hem berustende documenten heeft geopenbaard. Uit het besluit met het kenmerk 2020-7536 blijkt namelijk dat er nog meer emailcorrespondentie onder verweerder berustte dat niet eerder (deels) is geopenbaard. Deze grond van eiser slaagt dus.

Voor zover verweerder de openbaarmaking van de e-mailcorrespondentie van de secretaris van de Grondwaardecommissie heeft geweigerd, omdat deze documenten zich niet onder verweerder bevinden, overweegt de rechtbank als volgt.

De gemeente is ingevolge artikel 2:1, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek een krachtens publiekrecht ingestelde rechtspersoon. Voor de vraag of de Grondwaardecommissie kan worden beschouwd als een orgaan daarvan, is blijkens de memorie van antwoord op artikel 1:1, aanhef en onder a, van de Awb de aanwezigheid van een publiekrechtelijke grondslag bepalend. De rechtbank stelt vast dat van een dergelijke publieksrechtelijke grondslag geen sprake is bij de Grondwaardecommissie.

Dit betekent dat de Grondwaardecommissie niet als orgaan van de gemeente kan worden beschouwd, en dat verweerder ook niet verplicht was om het verzoek van eiser aan die commissie door te zenden ter afdoening. Verweerder heeft ook geen toegang tot het archief c.q. de stukken bij de Grondwaardecommissie waarom eiser heeft verzocht. De door eiser verzochte interne emailcorrespondentie van de Grondwaardecommissie bevindt zich ingevolge artikel 1, onder a, van de Wob daarom niet onder verweerder. Verweerder is dan ook niet verplicht deze documenten onder de Wob te beoordelen. Het gegeven dat de secretaris van de Grondwaardecommissie een ambtenaar van verweerder is maakt dit oordeel niet anders. Gelet op de uitspraak van de Afdeling van 19 maart 20035 is, hoewel iemand een ambtenaar is van de gemeente, hij in zijn functie van een commissie onafhankelijk van het college en valt hij in zoverre niet onder diens verantwoordelijkheid.

Voor zover ter zitting door eiser is gesteld dat zijn Wob-verzoek te beperkt is opgevat ten aanzien van de externe emailcorrespondentie van de Grondwaardecommissie met verweerder over een bepaalde periode, volgt de rechtbank dit betoog niet. Naar het oordeel van de rechtbank is het Wob-verzoek van eiser niet zo ondubbelzinnig gericht op een bepaalde periode als eiser stelt. Verweerder heeft het Wob-verzoek daarom niet te beperkt opgevat. De rechtbank merkt hier wel bij op dat eiser en verweerder in het kader van efficiëntie en de onder rechtsoverweging 8 opgedragen (nieuwe) zoekslag, ook hier over de door eiser verlangde informatie in gesprek kunnen treden.

Verweerder heeft geweigerd dit memo openbaar te maken onder verwijzing naar artikel 10, tweede lid, aanhef en onder g, van de Wob. De rechtbank is – na kennisname van het betreffende stuk – van oordeel dat die weigering niet deugdelijk is gemotiveerd. In het stuk worden risico’s benoemd over het al dan niet voeren van een hoorprocedure. De motivering onder punt 4.3 van het advies van de bezwaarcommissie, waarnaar verweerder heeft verwezen, vindt de rechtbank daarom onvoldoende. De rechtbank ziet niet in hoe kennis van het stuk kan leiden tot een verminderde kwaliteit van taxatierapporten. Het stuk dateert bovendien uit 2014, waardoor de rechtbank ook daarom niet inziet waarom en hoe openbaarmaking van de inhoud nu nog tot benadeling leidt. Voor zover er al sprake zou zijn van benadeling, ziet de rechtbank niet in dat in dit geval kan worden gesproken van een onevenredige benadeling, hetgeen voor toepassing van de weigeringsgrond van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder g, van de Wob is vereist.

Het beleid van verweerder staat toepassing van artikel 11, eerste lid, van de Wob enkel toe in combinatie met een op artikel 10 van de Wob gebaseerde weigeringsgrond. Toetsing aan dit artikel heeft derhalve geen meerwaarde en laat de rechtbank dan ook achterwege.

Het beroep is gegrond. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit en draagt verweerder op binnen zes weken na de dag van verzending van deze uitspraak een nieuw besluit op bezwaar te nemen met inachtneming van deze uitspraak.

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.